คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่6
ระหว่างที่รถกำลังแล่นสู่ถนนใหญ่นารูโตะและซาสึเกะไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมาเลย ซาสึเกะมองหน้านารูโตะ ส่วนนารูโตะ ตามองถนน บรรยากาศเป็นอะไรที่อึกอัดมากสำหรับนารูโตะ จนแล้วจนรอดก็เป็นฝ่ายซาสึเกะที่เป็นคนเปิดเรื่องเริ่มพูดออกมาก่อน
“เอ่อ….นารูโตะ”
“อืม” ฉันเหลือบมองด้วยหางตาแปปนึงก่อนจะหันไปมองถนนต่อ ‘จะพูดอะไรก็รีบๆพูดสิวะ -*-‘
“เอ่อ…คือ..ระ”
เอี๊ยดดดดด!!
“ฉันเป็นมาเฟีย! ไม่ใช่ยัยผู้หญิงน่าโง่! ฉันค้าอาวุธเถื่อน ด้านที่แท้จริงของฉันคือ ยัยผู้หญิงที่ฆ่าคนได้เลือดเย็น ไม่เคยสำนึกจับปืนตั้งแต่6ขวบ เข้าใจรึยัง!?” ฉันเหยียบเหยียบเบกจนล้อฟรี แอบเสียดายนิดๆเพราะไอ้เป็ดมันขาดเข็มขัด (นั่นพระเอกนะ =[]=!! ไรท์) ก่อนจะพูดเกี่ยวกับข้อมูลของฉันนิดหน่อย บอกตามตรงว่าซาสึเกะกลัวฉันมาก ดูได้จากสายตาที่ไม่สบตากับฉัน และที่ ข้างขวาที่สั่น จนต้องให้มือซ้ายกุมเอาไว้ หึ!
“ฉะ..ฉันขอ..โทะ”
“ไม่ต้อง! ฉันไม่อยากได้ยินและไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น โอเค๊” ฉันพูดเสียงใส่อารมณ์ใส่ซาสึเกะโดยไม่สนน่าอินหน้าพรม อะไรทั้งนั้น สิ่งที่ฉันได้ยินมาจากปากผู้ชายคนนี้คือคำว่า ขอโทษ ฟังจนเอียน เกินพอแล้ว
“นารูโตะ….”
“พรุ่งนี้ฉันต้องขนอาวุธเถื่อนและไปถล่มรังของเรดดราก้อน เพราะพวกมันทำไว้งามหน้าในผับของฉัน เกินพอแล้ว” ใช่! ได้ยินไม่ผิดที่จริงแล้ว ผับนั่นเป็นผับของฉัน ไม่ใช่ของพี่นางะ แต่เพราะฉันเรียนอยู่ แต่พี่นางะเรียนจบแล้วเลยมาบริหารแทนก่อน หึ อายุเท่ากันแต่ฉันกลับจบ ที่หลัง งามหน้ามั้ยล่ะ ไม่ใช่ว่าฉันเรียนช้าหรือหายไป แต่เพราะพี่นางะสอบวันเทียบระดับเอา เรียกได้ว่า ล่าเกรดเลยล่ะ ส่วนฉันชอบแบบสบายเรื่อยๆมากกว่า
“ไม่!”
กึก
“เอ่อ…นารูโตะ เธอเป็นผู้หญิงจะไปเสี่ยงอันตรายแบบนั้นได้ไง”
“ซาสึเกะ นายรู้รึเปล่าผู้ชายคนแรกที่ฉันฆ่าเพราะอะไร…..” ฉันหันไปมองหน้าซาสึเกะและสบเข้ากับดวงตาที่ดำอมแดง เหงื่อที่ไหลออกมาจากขมับนั่น เราเล่นแรงไปรึเปล่านะ
“อะ..อะไร”
“เพราะมันดูถูกฉัน ทั้งที่มันควรจะฆ่าฉันตั้งแต่ใส่ยานรกนั่นให้ฉันกิน! นายรู้อะไรมั้ยซาสึเกะ ฉันทรมานมากที่ควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้ อยากยาจนต้องก้มกราบเท้ามัน! มันทั้งทำร้ายฉัน กระชากผมฉัน หึ แต่มันดันโง่ที่หันหลังใส่ศัตรูที่ยังไม่ตาย ตอนนั้นฉันยิงมันที่หัวใจ ฉันไม่มีน้ำตาให้คนอย่างมันเลยซักหยด….. นายคงไม่อยากเป็นแบบนั้นใช่มั้ยซาสึเกะ?” นับว่าหมอนี่ใจแข็งมาก ถ้าเป็นคนอื่นคงสติหลุดไปแล้วที่ฉันเล่าเรื่องพวกนี้ให้ฟัง แต่เรื่องที่ฉันเรา ใช่ว่าจะหมดหรอกนะ อีกอย่าง ซาสึเกะรู้แล้วว่าฉันเคยติดยาก็คงไม่มีทางจะอยู่กับฉันลงหรอก กว่าฉันจะหายขาดจากอาการอยากยาก็ใช้เวลาหลายเดือนพอตัว หึ น่าสมเพชตัวชะมัด ผู้ชายคนแรกที่รักกลับทำกันแบบนี้ได้ลงคอ
“ทีนี้นาย ลงออกจากรถฉันได้แล้ว และไม่ต้องกลัวว่าฉันจะปล่อยนายทิ้งข้างทาง เพราะนี้คือบ้านของนาย” ซาสึเกะที่เหมือนจะสติหลุดชั่วขณะ หันไปข้างนอกถึงได้เห็นว่าเป็นบ้านของเขาจริงๆ แต่เจ้าตัวกลับยังไม่ยอมขยับเขยื้อนอะไรเลยซักอย่าง เป็นอะไรอีกล่ะ คงไม่ได้ฉี่แตกใส่รถฉันหรอกนะ =[]=!!
“นารูโตะ…..ฉัน ขอโทษ” ฉันมองหน้าซาสึเกะจะมาขอโทษอะไรกันอีกล่ะ ในเมื่อเรื่องทุกอย่างมันจบลงไปแล้ว ฉันไม่ต้องการให้ใครมาเกี่ยวข้องอะไรกับฉันมากกว่านี้แล้ว ทำไมตานี่ไม่เข้าใจฉันซักอย่าง!
“หึ! ฉันว่านายลงไปก่อนที่ฉันจะยิงนายทิ้งตรงนี้! รีบลงไปสิ!!” ฉันไม่ได้แค่ขู่แต่ยกปืนขึ้นมาด้วย เพื่อเตือนให้หมอนั้นได้ตระหนักว่า ฉันเอาจริง ไม่ใช่อะไรหรอก แต่ฉันแค่รู้สึกแปลกๆ หน่วงๆใจยังไงไม่รู้สิ
“นารุ……”
“1”
“ฉัน…”
“2!”
“โอเคๆ ฉันลงแล้วก็ได้ ฉันเป็นห่วงเธอน่ะ นารูโตะ….”
ปัง!
ฉันมองตามแผ่นหลังกว้างที่หายไปในบ้าน ไม่ใช่ฉันไม่รักซาสึเกะ จริงอยู่ที่หมอนี่นะเจ้าชู้แต่ก็ยังดีกว่าผู้ชายที่ผ่านๆมาของฉัน แต่ที่ทำให้ฉันรู้สึกผิดขึ้นมาก็เพราะ ดึงหมอนี่เข้ามาให้ผูกชีวิตไว้บนเส้นด้าย ดีแล้วล่ะที่ฉันบอกเลิกไป มันก็จริงอย่างที่ป๊ะป๋าเคยพูดไว้ ‘คนเป็นมาเฟียห้ามเอาชีวิตใครมาเสี่ยงกับเราถ้ายังคิดว่าชีวิตตัวเองไม่มั่นคงพอ’
“มันดีแล้วใช่มั้ยป๊ะป๋า ฮึก…มันดี..จริงๆ ใช่มั้ย” ตอนนี้ไม่รู้ว่าน้ำตามันเก็บกดมานานรึไงถึงได้ล้นทะลักออกมาแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะจะได้ไม่ต้อง ห่วงอะไรอีก ฉันขับรถมาเรื่อยๆ แสงสีเสียงก็ยังไม่หมดไป ตอนนี้ก็จะตี4กว่าๆแล้ว พรุ่งนี้ไม่ไปเรียนดีกว่า ฉันขับรถชะรอตรงหน้าบ้าน พอยามเห็นก็เปิดประตูให้ฉัน
“คุณหนูนารูโตะ ไปไหนมาครับ กลับดึกขนาดนี้” เสียงของลุงยามที่ทำหน้าที่เปิดประตูให้ฉันพูดขึ้นตอนที่ฉันจอดรถ
“อ่อ พอดีที่ผับมีเรื่องอีกแล้วนะค่ะลุงโช”
“อ่อ หรอครับ ลุงเป็นห่วงแทบแย่ที่เดี๋ยวนี้คุณหนูกลับบ้านเร็วกลับบ้านช้าไม่เป็นเวลาเลย”
“หนูไม่เป็นไรหรอกค่ะ อ้อ ลุงโชค่ะ ถ้าพรุ่งนี้น้าอิรุกะมา ให้บอกว่าฉันฝากงานทุกอย่างให้ยัยฮินาตะหมดแล้วน่ะค่ะ บอกให้ไปหาฮินาตะแทนเลย แล้วก็บอกป้ายุสึมุว่าไม่ต้องทำอาหารเช้าแต่เปลี่ยนเป็นอาหารกลางวันให้แทนนะค่ะ” ฉันพูดร่ายยาวให้ลุงโช ก่อนที่แกก้มหัวให้แล้วเดินออกไป ส่วนฉันก็เดินขึ้นบันไดเข้าห้องตัวเอง
แก๊ง
ตุบ
“เฮ่อออออ วันนี้ไม่อาบน้ำละกันนะ…..”
:: SASUKE ::
ผัวะๆๆๆๆๆ!!!!!!
“พวกนายทำงานกันยังไงห่ะ!! ฉันบอกให้ดูนารูโตะดีๆ ทำไมถึงปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ได้!!”
“ขะ….ขอโทษครับ คะ..คุณหนูซาสึเกะ พวกเราถูกคนอีกกลุ่มเล่นงานก่อนครับ เลยทำให้ดูแลคุณหนูนารูโตะไม่ได้”
“ชิ! ออกไป ก่อนที่ฉันจะฆ่าแก ออกไป!!” ผมมองตามหลังของลูกน้องที่ออกไปหมดแล้ว ก่อนจะทำลายข้าวของที่ขวางหูขวางตาจนพังยับ…. อ่อ ทุกคนคงจำผมได้นะครับ ถ้าพวกคุณจะถามอะไรอะไรผมพร้อมจะให้คุณซักฟอก เอ้ย ซักถามได้และแน่นอนทุกคนคงจะด่าผมยับแล้วที่นอกใจนารูโตะ แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่แบบนั้นนะครับ จริงอยู่ที่ผมมีอะไรๆ?กับยัยซากุระ แต่ไม่มีอะไรเกินเลยนอกจากเดินควงหรือกอดจูบกันนะครับ เพราะผมรักนารูโตะคนเดียว! แต่ที่ผมทำไปแบบนั้นเพราะว่า พี่ชายของผม บอกให้ไปตีสนิทคนตระกูลฮารุโนะไว้มากๆ เพราะสายของพี่ชายบอกว่าตระกูลนี้เหมือนจะส่งของเถื่อนและยาเสพติดอีกมากมายแต่หลักฐานยังมีไม่พอทำให้จับตัวไม่ได้ ผมพูดอย่างงี้แล้วทุกคนคงไม่สงสัยแล้วนะครับว่าครอบครัวผมทำงานอะไร ใช่แล้วล่ะ! ครอบครัวผมเป็นตำรวจ กรมตำรวจใหญ่ อุจิวะ และเบื้องหลังคือ ยากุซ่า ดีๆนี้เอง แต่ครอบครัวผมไม่ได้ค้ายาหรือค้าอาวุธเถื่อนอะไรเถือกนั้นนะครับ แค่เป็นคนมีอิธิพลเก่าจากรุ่นหลังเฉยๆ นารูโตะคงเล่าให้ทุกคนฟังไม่หมดสินะครับ เพราะคิดว่าเป็นตำรวจ กิ๊กก๊อก ธรรมดาล่ะสิ -__- เข้าเรื่องๆต่อๆ ผมคบกับนารูโตะ มาได้8เดือนกว่าๆแล้ว ถามว่าตอนที่อยู่ในรถนะ อึ้งมั้ยที่บอกว่าร่างเล็กเป็นมาเฟีย ยอมรับเลยว่า อึ้ง! แต่ไม่ได้อึ้งที่เป็นมาเฟียนะ อึ้งที่รู้อดีตที่เจ็บปวดของร่างเล็กนั้นต่างหาก!!
และยอมรับเลยว่าเจ็บปวดแทนมาก จนอยากจะฆ่าได้ผู้ชายคนนั้นให้แหลกเป็นธุรีไปซะ!!
แค่อายุ18แท้ๆแต่กลับต้องเจอเรื่องร้ายๆมามากมาย ถ้าเป็นคนอื่นคงอยู่ไม่ได้ถึงทุกวันนี้ ถ้าใจไม่แข็งพอ ผมอยากจะอธิบายนะครับ เรื่องระหว่างผมกับยัยซากุระ ให้นารูโตะฟังแต่ก็ยังทำไม่ เพราะตอนนี้ในสายตาของนารูโตะผมคงเป็นผู้ชายที่เฮงซวยเจ้าชู้กะล่อนปริ้นปร้อนไปทั่วแล้วล่ะ แต่ทุกครั้งที่ถูกจับได้ผมอยากจะอธิบายให้เจ้าตัวได้ฟังว่าผมรักแค่เค้าคนดียว แต่เพื่องานทำให้ผมต้องเก็บเรื่องทุกอย่างไว้ในใจ ตอนแรกที่คบกันผมยังไม่รู้หรอกว่านารูโตะเป็นมาเฟีย จนเข้าเดือนที่สองละมั้ง มีอยู่ช่วงนึงนารูโตะหายไป ตอนแรกผมคิดว่า จะเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าตัวรึเปล่า ผมเลยตามไปที่คอนโดและเจอกับคนของนารูโตะ เลยรู้อะไรมากมายเพิ่มขึ้นเยอะเลยที่เดียว วันนั้นผมเลยไม่ได้ไปเยี่ยม แต่ไปหาที่ชายผมที่กรมตำรวจแทน ไม่ใช่ว่าจ้องจะจับผิดนารูโตะหรืออะไรนะครับแต่เพราะผมอยากจะช่วยเป็นกำลังคอยปกป้อง ถ้าเกิดว่านารูโตะเป็นอะไรขึ้นมา จะบอกยังไงนี้นะ อ้อใช่! รักแรกพบ (น้ำเน่าไปเกะ/ไรท์-เงียบไปซะ!/เกะ) ผมคิดว่าคนที่คู่ควรกับผมคือนารูโตะแค่นี้ก็คงพอเข้าใจสินะครับ ตั้งแต่นั้นมาผมก็คอยส่งให้ลูกน้องที่บ้าน คอยประกบอยู่ห่างๆนารูโตะทุกครั้งที่นารูโตะออกไปไหนไกลสุดลูกตา -.- เอาง่ายๆผมรู้เรื่องของนารูโตะทุกอย่าง(แม้แต่เรื่องเข้าห้องน้ำอะหรอเกะ/ไรท์)
ก๊อก ก๊อก
“ไม่ได้ล็อก!”
แก็ก
“อะไรกันเจ้าน้องชายหน้าโง่ที่สุดของที่สุดในโลกแห่งตระกูลอุจิวะ ถึงได้ทำหน้าเบี้ยวยิ่งกว่าตูดกอริล่าแบบนี้ละมีอะไรบอกพี่ชายแสนดีอย่างฉันได้นะ” ดู! ดูเอาไว้นะครับพี่ชายที่แสนดีของผม ดูไว้ให้ดีๆ
“ถ้าพี่จะมากวนผมล่ะก็ ออกไปดีกว่า ก่อนที่ผมจะไม่เตือนอีก” บอกได้เลยว่าตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะมาเล่นบ้าบอคอแตกอะไรแบบนี้ในเวลาอย่างงี้เลยเถอะ
“ฉันไม่ได้มากวนนายซักหน่อยซาสึเกะ พี่แค่จะมาถามเรื่องซากุ…โอ๊ะ! ฉันพูดอะไรจี้ใจดำนายรึเปล่านะซาสึเกะคุง? หึหึ คงไม่ใช่ นายถูกนารูโตะจังบอกเลิกหรอกนะ ฮ่าๆๆ”
ปึก! (=‵′=)
“ถ้าพี่จะมาล้อฉันเรื่องนี้ระก็ ออกไปก่อนที่ฉันจะเอาดาบคุซานางิแทงพี่ดีกว่านะ!!”
“จริงเหรอเนี้ย!!”
“ไม่เห็นต้องทำหน้าตื่นขนาดนั้นเลยก็ได้ ถ้ารู้อย่างงี้ก็งจำเอาไว้ซะว่าพี่คือต้นเหตุให้ผมกับนารูโตะทะเลาะกันจนเลิกแบบนี้นะ!!” บอกเลยว่าต่อให้เป็นนายตำรวจให้จากกรม ถ้าไม่ใช่ DNA เดียวกันผมฆ่าไปนานแล้ว ยิ่งคิดยิ่งเครียด! ทำไงดีวะเนี้ยย
“ใจเย็นไอ้น้องหน้าโง่ที่จัดว่าโง่ในเครือเด็กพิเศษหรือออทิสติก ให้มันน้อยๆหน่อยฉันไม่ไปทำอะไรให้พวกแกเลิกกันหะ!” ยัง มันยังไม่รู้ตัวเองอีก แถมยังด่าว่าผมโง่และจัดเป็นเด็กเอ๋ออย่างงั้นหรอ
“ก็พี่อิทาจิไม่ใช่หรอที่เป็นคนบอกให้ผมไม่ตีสนิทกับยัยซากุระนะ! เพื่อจะได้ล้วงเอาความลับเรื่องพ่อของหลอนค้ายา ยังจะมีหน้ามาว่าผมโง่อีก ทั้งที่ตัวเองนะโง่ยิ่งกว่า!!” เอาสิ ไม่ต้องถามเลยว่าน้องมันโง่มาจากใครนอกจากพี่นั้นละ!
“เฮ้ย! เฮ้ย! อย่ามาดูหมิ่นเจ้าพนักงานไอ้เกะ ก่อนที่ฉันจะให้แก่ไปตีสนิทกับคนตระกูลฮารุโนะ ฉันเคยบอกแกว่า ‘ถ้าไม่ไหว ก็ให้ถอยไม่ใช่หรอ ในกรณีนี้คือ ถ้าถูกนารูโตะจับได้ก็ให้วางมือออกซะ เดี๋ยวฉันจัดการที่เหลือต่อเอง’ ไม่ใช่หรอ คิดให้ดีๆ” ผมลองนึกย้อนตามคำบอกของอิทาจิ มันไม่น่าจะ…..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
!!!!!!!!!!!
‘ถ้าไม่ไหว เพราะถ้าถูกนารูโตะจับได้เดี๋ยวมันจะไปกันใหญ่’
พะ..พลาดแล้วงงายยยยยยยอ้ายยยยยยเกะ!!!!!!!!!!!!!!!!! TwT
“แล้วนายจะเอายังไงต่อไปโดนเขาบอกเลิกแถมเจ้าตัวยังอุส่ามีน้ำใจขับรถมาส่งแกอีก” พี่อย่าพูดให้ผมกินน้ำตาตัวเองได้มั้ยเล่า คนยิ่งเศร้าอยู่
“ผมก็ไม่รู้จะเอายังไงดีแล้วพี่ นี้ผมพลาดอะไรไปหลายๆอย่างเลยเหรอเนี้ย”
“อืม พึ่งคิดได้หรอ”
“สั_ ถ้าพี่จะมาซ้ำเติมละก็…..” ผมเอาดาบคุซานางิออกมาไว้บนตัก
“ไอ้น้องคนนี้มันใจร้อนเว่ย! ฉันแค่จะบอกว่า แกได้ไปทำอะไรโชว์โง่ให้เค้าเห็นรึเปล่า อย่างเช่น กลัวนักเลงจนเป็นตัวถ่วง หรือ ยิงปืนไม่เป็นอะไรแบบนี้นะ”
ปึก ๆ
ตอนนี้เส้นเลือดมันปูดอยู่ที่ขมับผมไปหมดแล้ว เพราะไอ้การคาดเดาของพี่ผมมันแม้นยิ่งกว่าหมอดูอีกนะสิ ทำให้ผมได้แต่กัดปากตัวเองเพื่อระงับอารมณ์เอาไว้ ใช่สิ! อย่างที่คนอ่านได้อ่านไปนั้นละ ไม่ต้องอ่านซ้ำหรอก มันคือเรื่องจริงครับ ผมยิงปืนไม่เป็น แต่ใช่ว่าผมจะจับอาวุธอื่นไม่เป็นนะครับ อย่างเช่น ดาบ หรือ คาตานะ ผมก็เก่งพอตัว หรือเรียกอีกอย่างว่า ผมถนัดสู้ประชิดตัวยังไงล่ะ และอีกเรื่อง คือ ที่ผมไปโชว์โง่ใส่นารุโตะ อยากจะแก้ข่าวนะครับ พอดีว่าผมกำลังอึ้งที่โดนนารูโตะมาเจอที่ผับ และในหัวสมองกำลังคิดหาวิธีที่จะแก้ไขเหตุการณ์นั้นได้แต่ก็เกิดเหตุการณ์อย่างนั้นขึ้นก่อนนั่นแหละ เลยยิ่งทำอะไรไม่ถูกเลย
“…..เกะ”
…..คิดแล้วก็เครียดเข้าไปอีก อย่างแรกที่ผมต้องแก้คือ ไปเรียนยิงปืนสินะ จะได้ไม่น้อยน่าใครเค้า
“…สึเกะ”
แล้วใครจะสอนผมล่ะ ใช่ๆ เดี๋ยวให้ไอ้เจ้าพี่บ้านี้สอนก็ได้นิหน่า แต่เดี๋ยวมันก็..
“ไอ้น้องเหี้_ โว้ย!!!! หลับในแล้วหรอ!!!”
“ห่ะ! หะ อะไรของพี่เนี้ย จะมาตะโกนใส่หูผมทำไม!” คนกำลังคิดหาทางออกให้กับชีวิตตัวเองแท้ๆ ยังจะมีมารมาขัดอีก ผมตีหน้ายังใส่อิทาจิทันที ตะโกนมาได้ใส่หูคน แสบแก้วหูชิบ!
“ก็ฉันเรียกแล้ว นายนั้นละมัวเหม่ออะไรอยู่ได้ ไหนเล่า มาให้ฉันฟังสิว่าไปทำ ยังไงให้ นารูโตะบอกเลิกได้?”
“ก็เรื่องมันเป็น…………………………
.
……
…………..
………..
.
..
.
….
…
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ โอ๊ยยยย ฮ่าๆๆๆๆ หึหึ ฮ่า”
(-__-)b
“มันมีอะไรน่าขำนักวะหะ!!!!” อะไรกันแค่เล่าเรื่องทั้งหมดแค่นี้ก็เส้นตื้นแล้วหรอ คนกำลังเฮิร์ดแท้ๆ
“ก็..คึคึ อุ๊บ หึหึ..นายนี้โชว์โง่ได้ตลอดรอดฝั่งจริงนั้นแหละนะ หึหึ ฮ่าๆๆ”
จึก!
“ถ้าพี่หัวเราะออกมาอีก ฉันไม่รับประกันนะว่า ปลายดายคุซานางิจะไม่ปักลูกกระเดือกจนเลือกทะลักออกมานะ!”
“อึก! โอเคๆ ฉันยอมแล้วๆ เอาปลายดาบออกไป” อิทาจิ ยกมือสองข้างเป็นอันว่ายอมจริงๆผมถึงเอาดาบเข้าฟักเหมือนเดิม
“พี่จะไปไหนก็ไปซะ ผมจะนอนแล้ว” ผมลุกขึ้นก่อนจะเอาดาบคุซานางิ เอาไว้ข้างนี้นอนอีกฝั่งนึง ส่วนตัวเองก็เขยิบเข้าไปในผ้าห่มอีกที่ มองดูเวลาก็ตี5กว่าๆนอนเอาแรงพรุ่งนี้ดีกว่า
“อะไรกัน นี้นายจะนอนตอนตี5เนี้ยนะ เฮ้ย! ลุกมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน!” ไม่พูดเปล่า ยังมีการมาเขย่าตัวผมให้ตื่นอีก เรื่องอะไรล่ะ พอบอกจะนอนมันก็ง่วงขึ้นมาซะงั้น ไม่มีทางตื่นแน่นอน
“นายจะไม่มีทางตื่นขึ้นทาจริงๆนะหรอ……”
…….
“ซาสึเกะ…….”
…ZZZzzZ
“โอเคๆ ทั้งที่ฉันจะบอกว่ามีวิธีง้อนารูโตะให้กลับมาขอคืนดีกลับนายได้ผล100% แท้ๆ ถ้านายไม่อะ..”
พลึบ!
“ว่ามาสิ มีแผนอะไร!!!”
“หึหึ ไม่ง่วงแล้วรึไง”
“รีบๆ บอกมา!”
“ก็คือ………….
‘
‘
‘
‘
‘
‘
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
อัพแล้วเน้อออ อย่าพึ่งโกธรกันนะค่ะ ที่หายไปนานนนนนนนนนนนนนนนนนนนมากกกกกกกกกกกกกแบบนี้คือตอนนี้กำลังบ้ามังงะวายมากๆเลยล่ะ และเรื่องหาโรงเรียนเรียนอยู่กับเรียนพิเศษมันรุมเร้าจนไปเป็นอันกินอันนอนกันเลยที่เดียว//เวอร์ ที่จริงมันเป็นแค่ส่วนเดียวค่ะ แต่อีกส่วนคือ ทะเลาะกับพี่สาวหมายถึงคนแต่งอีกเรื่อง จนมองหน้ากันไม่ติดถึงขนาดของใช้กันและกันห้ามแตะต้องเลยละค่ะ เลยไม่มีกะจิดกะใจจะมาอัพนิยายต่อเลย Q___Q ขอประทานอภัยจริงๆนะค่ะ(แต่ตอนนี้คืนดีกันแล้ว) >< ตอนนี้ก็สั่นและค้างเหมือนเดิม แต่จะพยายามอย่างถึงที่สุดที่จะมาอัพให้อ่าน นะค่ะ บอกเลยค่ะ ไม่มีวันทิ้งนิยายแน่นอนจนกว่าจะแต่งจบค่ะ! //ก้มกราบ
ความคิดเห็น