[noritz] ' It's Fake! พวกผมก็แค่สร้างภาพ :)

ลำดับตอนที่ #5 : chapter5: ฉันขอโทษ.

chapter5: ฉันขอโทษ.

chapter5: ฉันขอโทษ.
{Tono's part}
  
   ผมค่อยๆรู้สึกตัวแล้วลืมตาลุกขึ้นมาเมื่อสัมผัสได้ว่าคนที่นอนอยู่ข้างๆขยับตัวไปมาเหมือนกำลังไม่สบายตัว {แหมม~บอกแค่สมเพชแต่มาเฝ้าถึงห้องน้อง!:ไรเดอร์} ผมเลยเดินมานั่งอยู่ข้างๆเตียงฝั่งที่มันนอนอยู่ ฮ้าวววว ~ กี่โมงแล้วเนี่ย ? ตีสองกว่า -____- ผมก็นั่งถ่างตาจ้องคนที่นอนอยู่บนเตียงกำลังพลิกตัวแล้วนอนตะแคงหันหน้ามาทางผม มันยังหลับตาสนิท. อ้าว...ไอเราก็นึกว่าจะตื่นโด่เอ้ย!! ผมเลยเปิดทีวีดูเปลี่ยนช่องไปเรื่อยเรื่อย,จนถึงช่องซุบซิบดารา ......

~ทางด้านสาววิกช่อง13สาวจุ๋ยวรัทยา เหมือนจะกำลังปลูกต้นรักเงียบเงียบกับทายาทไฮโซเจ้าของห้างชื่อดัง~
"อ๋อ...ก็ยอมรับค่ะว่าสนิทกัน><เรียกว่าศึกษากันคุยกันดีกว่านะคะ ยังไม่ได้ปลูกอะไรทั้งนั้นแหมพวกพี่ก็ -///- (แล้วที่เคยเห็นสาวจุ๋ยไปไหนมาไหนกับโตโน่ริทกันพวกนั้นล่ะคะมีอะไรในกอไผ่รึเปล่า?) ไม่มีค่ะ !! [ยิ้มกว้าง] ก็จุ๋ยเคยทำงานกับค่ายวายแซคนี่คะ ก็ต้องรู้จักพวกน้องๆเป็นธรรมดาค่ะ ไม่ได้สนิทสนมอะไรกันขนาดนั้น ^ ^ (แต่เหมือนหนุ่มโตโน่จะแอบปลื้มใช่รึเปล่าเอ่ย?)โอ้ยไม่ใช่แล้วค่ะ! ข่าวมั่วแล้ว5555(สรุปว่าตอนนี้สถานะยังไงคะ?) ก็...ยังโสดอยู่นะ แต่ก็ไม่กล้าพูดเต็มปากเท่าไร เอาเป็นว่ารอฝ่ายชายเค้ามาพูดก่อนละกันนะคะ >< แหมพูดซะขนาดนี้เค้ารู้กันหมดแล้วจ้าสาวจุ๋ย~

   ผมมองภาพหญิงสาวที่คุ้นตาในจอทีวี ... เธอให้สัมภาษณ์สื่อด้วยใบหน้าที่สดใสเปล่งปลั่งและยิ้มเขินอย่างมีความสุข ... ผมกับเธอเพิ่งเลิกกันไปสองสามวันเองนะครับ ? ทำไมเธอถึงปลูกต้นรักอะไรเมื่อไรตอนไหน ? ถามว่าผมยังรักเธออยู่ไหม ? รักสิครับผมคบกับเธอตั้งหนึ่งปีเลยนะครับ จะให้ลืมกันง่ายๆได้ยังไง? ผมกำลังจะปิดทีวีแต่แล้วก็มีข่าวต่อมา

~พูดถึงหนุ่มโตโน่ไปแล้วววเจ๊ก็คิดถึ๊งคิดถึง,ล่าสุดก็มีคนหูไวตาไวเห็นหนุ่มโตโน่กับสาวเอ้ย! กับหนุ่มหน้าหวานอย่างน้องริททะเลาะกันหลังจากเสร็จงานอีเว้นเมื่อหลายวันก่ิอน ข่าวนี้ทำเอาแฟนคลับโน่ริทถึงกับอึ้งไปตามๆกัน~

   ข่าวผมกับมัน -____-; นักข่าวนี่ก็นะอะไรจะหูไวตาไวกันขนาดนั้นวะครับ ! พรุ่งนี้มีหวังสื่อมารุมแน่แน่โอ้ยผมเริ่มเครียดเฮ้อ ~ เหนื่อยครับทั้งเรื่องจุ๋ย...ไหนจะมันอีก ตาผมกำลังจะปิดลงและฟุบหน้าลงกับเตียงด้วยความเหนื่อยผมขอตัวไปเฝ้าพระอินทร์ก่อนนะที่รัก-3-
"อื้อออ....อืมมมม" เสียงจากคนบนเตียงดังขึ้นผมค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วมองคนบนเตียงที่กำลังขยับตัวไปมาแล้วดวงตาคู่สวยก็ค่อยๆลืมขึ้นช้าช้า ผมนั่งมองทุกอิริยาบถที่มันกำลังทำอยู่โดยที่มันไม่ได้มองว่าผมนั่งอยู่ - - ร่างเล็กๆลุกขึ้นนั่งด้วยความมึนงง มันทึ้งหัวมันเบาเบา 
"โอ้ยยยย!!!!!!" อยู่ดีดีมันก็ร้องขึ้นมา ผมก็ตกใจสิครับ = =;' 
"เป็นไร?" ผมเอ่ยถามด้วยเสียงเรียบนิ่ง มันหันหน้ามาทางผมก่อนจะเบิกตาโตขึ้นด้วยความตกใจ
"พะพี่โน่!!!!!!!" ผมลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปที่ตู้ยาก่อนจะหยิบยากับเทน้ำใส่แก้ว แล้วเดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง ก็พบว่ามันนั่งพิงกับหัวเตียง สายตามองเหม่อไปทางระเบียง ใบหน้าเศร้าๆที่โทรมเพราะไม่สบาย ... ผมจึงทำเป็นเดินเสียงดังให้มันรู้สึกตัว มันรีบหันหน้ามามองผมด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ ? ว่าแต่มันผมเองก็ไม่เข้าใจ - - 
"กูรับฝากไอกันเอาไว้..."ผมพูดสั้นๆเรียบๆก่อนจะวางยากับแก้วน้ำลงบนโต๊ะหัวเตียง 
"ขอบคุณครับ ... ผมขอบคุณมากจริงๆ ... " ผม ? มันใช้สรรพนามแทนตัวเองว่าผม ? เหอะ ! มันรู้ตัวเองก็ดีจะได้ไม่ต้องย้ำกันบ่อยๆให้เปลืองน้ำลายว่าผมเกลียดมัน !!!!!
"กองไว้" ผมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงรำคาญ -_____- และกำลังจะเดินไปห้องผมเพื่อที่จะได้นอนซักที
"ผมขอโทษนะครับ...ผมไม่ได้ตั้งใจ...พี่ไม่ต้องยกโทษให้ผมก็ได้เพราะผมรู้ว่ายังไงพี่ก็ยังเกลียดผม...ผมเข้าใจ...แต่พรุ่งนี้ผมไม่อยากเห็นแฟนคลับต้องเสียใจ พี่ช่วยเป็นพี่โน่คนเดิมต่อหน้าทุกคนด้วยนะครับ..." ผมหันหน้ากลับไปมองมัน ร่างบางกำลังก้มหน้าอยู่ แล้วสักพักก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม ดวงตาเศร้าเศร้าคู่นั้น ... มันทำให้ผมหงุดหงิดว่ะแมร่ม !!
"อืม" ผมพูดสั้นสั้นก่อนจะเดินไปปิดไฟหัวเตียงข้างๆให้มัน แล้วมือเล็กอุ่นๆก็จับแขนของผมเอาไว้ ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเจ้าของมือเล็กๆที่อยู่บนเตียง มันมองหน้าผมด้วยแววตาหม่นหม่นเศร้าๆก่อนปากบางบางที่ผมเกือบได้สัมผัสจะเอ่ยออกมา

"พี่โน่....ริทยังรักพี่โน่เหมือนเดิมนะ"

{Ritz's part}
   ฮ้าววว~ ผมค่อยๆหาวแล้วบิดขี้เกียจ -..- เมื่อคืนผมฝันด้วยแหล่ะ ฝันว่าพี่โน่นั่งอยู่ข้างเตียงของผม เอายามาให้ผมกินแล้วยังห่มผ้าให้ผมก่อนนอน,แล้วผมก็ได้บอกว่าผมรักพี่เค้าด้วย :) ถึงมันจะเป็นแค่ฝันแต่ก็เป็นฝันดีที่เหมือนจริงมากๆเลยแหล่ะฮะรีดเดอร์ ... ผมลุกขึ้นยืนแล้วเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะไปเตรียมขึ้นคอนเสิรต์เย่เย่~ หืมมมทำไมผมรู้สึกว่าไข้ปวดหัวอาการต่างๆมันหายไปหมด? ดีแล้วผมจะได้สดชื่นเพราะวันนี้จะได้เจอแฟนคลับที่รักของผมแล้ว>< อาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมก็เดินมายังที่นอน ห้ะ o O รีดเดอร์ครับเมื่อกี้ผมได้เก็บที่นอนรึยังรีดจำได้ไหม ? แต่ผมจำได้ว่ายังนะ .. ทำไมตอนนี้มันถูกจัดแจงอย่างเรียบร้อย ? รึว่าพวกไอเก่งไอเซนมันมาเลยเข้ามาพับให้ ? ผมเลยเดินไปนอกห้องก็เจอคนตัวสูงที่คุ้นเคยนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว ... พี่เค้าเงยหน้าขึ้นมามองผมก่อนจะก้มหน้าลงกินข้าวต่อ ผมกวาดสายตาไปทั่วห้องก็ไม่เจอแม้แต่เงาของบุรุษที่สาม ? อย่าบอกนะว่าพี่โตโน่ทำ ? 
"เอ่อ...ขอบคุณนะครับที่เก็บที่นอนให้ผม" ผมเดินอย่างกล้าๆกลัวๆเข้าไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับพี่เค้าที่โต๊ะ
"ยาอยู่ที่เดิม" พี่เค้าพูดขึ้นโดยที่ไม่ได้มองหน้าผมยังคงสนใจข้าวต้มในถ้วยเหมือนเดิม..เอ๊ะที่เดิม?ยาอยู่ที่ไหน?
"อะเอ่อ...ขอโทษนะครับผมไม่ทราบว่ายาอยู่ที่ไหน?" ร่างสูงข้างหน้าผมวางช้อนในมือลงก่อนจะขมวดคิ้วน้อยๆ
"เมื่อคืนกูเอายาวางไว้ให้มึงที่ไหนก็ที่นั่นแหล่ะ" เมื่อคืน?ยา?เหมือนในฝันเลย ......
"เมื่อคืนพี่เอายามาให้ผมหรอครับ?" คนตัวสูงมองผมด้วยความรำคาญปนหงุดหงิด ผมถามอะไรเยอะเกินไปรึเปล่า ?
"ลืม?เหอะ! ข้าวต้มอยู่ในหม้อสิบนาทีเจอกันลานจอดรถ" ร่างสูงลุกขึ้นเอาถ้วยไปเก็บก่อนจะหยิบกุญแจรถแล้วเดินออกจากห้องไป แสดงว่าเมื่อคืนที่ผมฝันมันเป็นความจริงหรอ ? หรือว่าผมเข้าใจผิดไปเอง ? ผมสับสนผมไม่เข้าใจ ....

"มาแล้วครับ" ผมเดินไปที่รถมาสด้าสีดำของคนร่างสูงที่กำลังยืนพิงรถอยู่ ในมือก็ถือกระดาษสงสัยกำลังดูคิววันนี้
"อืม" พี่เค้าเปิดประตูรถ ผมยืนลังเลอยู่ไม่รู้ว่าจะนั่งตรงไหนดี .. ผมไม่กล้านั่งเบาะหน้าเพราะกลัวพี่เค้าเกลีัยดขี้หน้าพี่เค้าจะรำคาณแล้วหงุดหงิดเพราะผม ผมจึงเปิดประตูหลังแล้วเข้ามานั่ง คนร่างสูงมองผมผ่านกระจกมองทางก่อนจะพูดขึ้นด้วยเสียงที่โตตรหงุดหงิด
"กูไม่ใช่คนขับรถให้ใคร!!" เอ่อ ... ผมผิดใช่ไหมที่มานั่งข้างหลัง ? ผมจึงย้ายก้นมานั่งข้างหน้าแล้วพี่เค้าก็ขับรถออกไปทันที จะบอกว่าแอร์มันหนาวมากจนผมเริ่มมึนมึน หายใจไม่ค่อยสะดวกเท่าไร ผมจึงเอาผ้าเช็ดหน้ามาปิดปากแล้วไอค่อกแค่ก แล้วมือของคนที่ขับรถอยู่ก็เอื้อมมากดปุ่มเบาแอร์ลงจนระดับต่ำสุด ผมรู้ครับว่าผมทำตัวให้พี่เค้ารำคาญหงุดหงิด พี่เค้าโกรธเกลียดขี้หน้าผมมันก็ถูกต้องแล้ว , แต่ได้แค่นี้แค่พี่เค้าคุยกับผม ยังเหมือนเป็นห่วงผมบ้าง ... แค่นี้ผมก็ดีใจมากแล้วครับรีดเดอร์ :)

#Impact arena
"ว้ายยยย~น้องโน่กะน้องริทมาพร้อมกันพี่ล่ะตกใจ๊ตกใจ!!" เสียงพี่เอกกี้ที่รู้เรื่องระหว่างผมกับพี่โน่ดังขึ้น ทุกสายตาที่กำลังวุ่นวาย บางคนกำลังแต่งหน้า ทำผม ทานข้าว ซ้อมร้องเพลงกัน ไม่เว้นแม้แต่พี่บอยก็หันมามองที่ผมกับคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
"ดีกันแล้วใช่ไหม?" พี่บอยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นและดีใจ เอ่อ ... ดูจากสีหน้าผมกับพี่เค้าก็น่าจะรู้แล้วนะครับ - -
"ผมยืนยันคำเดิม..ผมยังเกลียดมัน! ที่ทำไปเพราะงาน..." พูดจบพี่เค้าก็เดินไปนั่งให้ช่างทำผมจัดการกับผมตัวเอง ผมที่กำลังยืนอึ้งอึ้งเหม่อเอ๋ออยู่นั่นก็ได้สติเพราะเสียงเรียกของพี่บอย
"ริท!!!หน้ายังซีดๆอยู่ แต่ดูมีชีวิตชีวาขึ้นต้องไหวนะ" ผมยิ้มให้พี่บอยก่อนจะรับคำแล้วเดินไปให้พี่เค้าจัดการทรงผมบลาบลาแต่งตัวแต่งหน้า จนทุกอย่างพร้อมเรียบร้อย จนได้เวลาที่ประตูฮอลกำลังจะเปิด เหล่าบรรดาแฟนคลับก็ได้จัดซุ้มเป็นคอนเซปต์ต่างกันไปที่หน้างาน มีบูธเล่นเกมเยอะแยะมากมาย บรรยากาศเต็มไปด้วยความคึกคัก พวกผมเดินไปที่ซุ้มใครซุ้มมัน เพื่อไปพบปะกับผู้สนับสนุนหลักของเรา แฟนคลับที่รักของผม :)
"พี่ริทหน้าดูซีดๆนะคะ นั่งพักก่อนมั้ย ? พี่ริททานน้ำมั้ย ? พี่ริทไหวรึเปล่า ? พี่ริทอยากทานอะไรมั้ย ? ~~~ " 
   เหล่าบรรดาเสื้อเขียวที่รักของผม<3ต่างถามผมด้วยความเป็นห่วงเป็นใย ... รีดเดอร์รู้ไหมครับ ? ที่ผมยังฮึดสู้ ผมยังหน้าด้านหน้าทนอยู่กับพี่โน่ ยังไม่ไปไหน ถึงแม้ว่าจะทะเลาะกับพี่โน่ขนาดนี้ แน่นอนครับผมท้อผมเหนื่อยผมอยากหนีกลับไปร้อยเอ็ดให้รู้แล้วรู้รอด ! แต่ผมก็ไม่ไปไหน ... เพราะพวกเค้าครับ ! พวกเค้าที่เป็นหัวใจของผม :)

"น้องริทททพี่ขอสัมภาษณ์หน่อยค่าาาา~" เสียงของสื่อมวลชนดังขึ้นผมสูดลมหายใจหึ้บ! แล้วก็เดินไปด้วยรอยยิ้ม และก็พบว่าร่างสูงที่คุ้นตายืนอยู่ก่อนแล้ว รึว่าพวกพี่เค้าจะรู้เรื่องผมกับพี่โน่แล้ว ?
"โตโน่กะน้องริททะเลาะกันจริงอย่างในข่าวรึเปล่าคะ ? ทะเลาะกันเพราะอะไรคะ ? เห็นมีคนบอกโตโน่ทำร้ายน้องริทด้วย ? เรื่องจริงรึเปล่าคะ ?" พี่สื่อยืงคำถามเต็มไปหมด ... ผมอึ้งและยังคงตกใจว่าพี่เค้ารู้ได้ยังไง
"เอ่อ ... คือว่า ... เอ่อ " ผมโกหกคนไม่เป็น ผมเลยได้แต่อ้ำอึ้งติดอ่าง แล้วก็มีอ้อมแขนอุ่นอุ่นที่คุ้นเคยกอดไหล่ผมไว้
"ริทจะตกใจทำไมพี่เค้าแค่ถามตามข่าว 5555 พี่ๆทำตัวเล็กของผมตกใจหมดเลย -3-" ผมหันหน้าไปมองพี่โน่ พี่เค้าหันมายิ้มให้ผมด้วยรอยยิ้มอบอุ่นที่ผมไม่ได้เห็นนานแล้ว ... ผมชอบโตโน่คนนี้ ... คนนี้เค้าเป็นพี่ชายที่แสนดีของผม :)
"ผมกับริทไม่ได้ทะเลาะกันครับ!!!ยืนยันได้เลย ยังรักกันดีอยู่นะครับ แฟนคลับไม่ต้องเป็นห่วง .. ผมจะดูแลตัวเล็กแบบนี้ตลอดไปครับ เราไม่มีวันทะเลาะกันแบบในข่าวแน่นอนครับ :D" พี่โน่พูดต่อพร้อมกับขยับผมเข้าไปใกล้ๆแล้วกระชับอ้อมแขนไว้ให้แน่นขึ้น เรียกเสียงกรี๊ดจากแฟนคลับที่บินไปฟินแลนด์กันเรียบร้อย>< 
"ริทมึงจำคิวได้ยัง?" ไอเซนถามขึ้นพลางนั่งอ่านสคริปตัวเองในมือไปด้วย
"เออก็พอจำได้น่าจะแถแถไปได้-..-แต่กูปวดหัวหน่อยๆว่ะ" ผมเริ่มปวดหัวตุบๆ เพราะความหนาวของแอร์ในฮอลทำให้ไข้เริ่มกลับมา สักพักร่างสูงที่คุ้นตาก็เดินมาทางผมแล้วโยนเสื้อแขนยาวมาให้ก่อนจะนั่งเก้าอี้ตัวข้างๆผม ผมอมยิ้มน้อยน้อยด้วยความดีใจ .. แล้วก็ก้มหน้าก้มตาอ่านคิวต่อพี่โน่ขึ้นต่อจากผมนิ่ ! ภาคิณ : เพลงเกิดมาแค่รักกัน. เค้าคงร้องให้ผู้หญิงที่เค้ารัก ... แล้วผมก็ทำให้เค้าเลิกกัน เฮ้อออ ~~ 
"น้องริทสแตนด์บายเลยค่ะ!!!!" ผมถอนหายใจเบาๆก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วมือหนาของคนข้างๆคว้าข้อมือผมเอาไว้ ผมหันไปมอง พี่โน่มองหน้าผมก่อนจะยืนขึ้นแล้วดึงผมเข้ามาไปกอด .... พี่โน่กอดผม :) เสียงโห่แซวของบรรดานักชงนำทีมโดยพี่แก้มก็ดังขึ้น -////- พี่โน่กระซิบเบาๆข้างหูผม
"นักข่าวถ่ายภาพอยู่ชัดเจนนะ!" สายตาผมหันไปที่ข้างๆเวทีก็เห็นนักข่าวกำลังรัวชัตเตอร์รูปผมกับพี่โน่กอดกัน ... นั่นสินะ ! พี่เค้าเกลียดผมจะตาย ผมจะดีใจไปทำไมกันแถมคิดเข้าข้างตัวเองอีก .... ผมมันแย่จริงๆ ผมผละออกจากพี่โน่ แล้วกำลังจะก้าวขึ้นเวที เสียงของพี่เค้าก็ดังขึ้นผมหันไปมอง พี่เค้าพูดขึ้นโดยที่ไม่ได้มองหน้าผมเลยสักนิด
"ระวังเป็นลมรีบๆร้องแล้วก็ลงมาพัก" ผมพยายามสอดส่องว่ามีพี่สื่ออยู่แถวนี้รึเปล่าแต่ก็ไม่มี ... พี่เค้าทำแบบนี้ทำไม ?

~~กรี๊ดดดดดดดดดพี่ริททททททททททอ๊ายยยย~~
   เสียงกรี๊ดดังลั่นเมื่อเพลงของผมจบลง เหงื่อผมออกเต็มไปหมด ตาก็เริ่มลายนิดๆแต่ผมก็สู้นะ ! สู้เพื่อแฟนคลับที่เค้ามารอดูผม :) แล้วเสียงกรี๊ดก็ดังขึ้นมากกว่าเดิมตามด้วยเสียงบูม โน่ริทโน่ริทโน่ริทโน่ริท!!!!!
"เหนื่อยมั้ย ?" ผมหันไปก็พบว่าพี่โน่ยืนอยู่ข้างๆผมแล้ว พี่โน่ส่งรอยยิ้มอบอุ่นมาให้แล้วก็เอาทิชชู่เช็ดเหงื่อที่หน้าผม ...
"ไม่เหนื่อยครับ .. ขอบคุณครับพี่โน่ของริท :)" ไม่รู้ว่าเพราะอะไรผมถึงได้เข้าไปกอดคนตัวสูงแน่น ? ผมรู้ครับว่าพี่เค้าสร้างภาพ แต่ผมก็ยังอยากซึมซับความรู้สึกดีดีแบบนี้เอาไว้ให้นานที่สุด ... เพราะผมก็ไม่รู้ว่าผมจะท้อวันไหน จะยอมแพ้เมื่อไหร่ ผมจะได้กอดคนตัวสูงแบบนี้อีกนานไหม ? พี่โน่ขยี้หัวผมเล่นอย่างเอ็นดูแล้วผมก็เดินมายืนอยู่ข้างๆเวทีที่มีพวกนักชงเตรียมแซวกัน -o- แล้วเสียงของคนร่างสูงบนเวทีก็เรียกความสนใจให้ทุกสายตาหันไปมอง ...

"ผมเพิ่งเปลี่ยนเพลงร้องเมื่อคืนถ้าผิดพลาดอะไรอย่าว่ากันเด้อ ~~ ที่รักของโน่ครับ..... ผมรู้ว่าบางทีผมกับคนคนนึงเราก็ไม่เข้าใจกัน เราก็มีทะเลาะกันบ้าง มีปากเสียงกันบ้าง ... แต่ที่รักทุกคนรู้อะไหม ? ไม่มีสักวันที่ผมจะไม่รักคนๆนั้น ไม่มีสักวันที่ผมจะไม่อยากเป็นห่วงดูแลเค้า ไม่มีสักวันที่ผมไม่อยากอยู่ใกล้เค้า ผมอยากจะยืนอยู่ข้างๆ ... (ชี้มาที่ริท) ยืนอยู่ตรงนั้นน่ะครับ !!"

เสียงของแฟนคลับดังขึ้นกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดแมร่งเรียลจริง!!!อ๊ายยยแม่เจ้าโว้ยฟินชิบอ๋ายอั้ยย่ะ><~~

"บอกตรงๆว่าฉันก็เสียใจ ที่ทำให้เราต้องทะเลาะกันไม่ว่าด้วยเหตุผลนั้นคืออะไร ? ไม่ตั้งใจจะทำร้ายเธอแต่ก็เผลอทำเธอร้องไห้ ฉันไม่ได้ความจริงจริงที่รัก . คนผิดคือฉันไม่ใช่เธออย่าร้อง .. อย่าร้องไห้เลยเธอ :) หันหน้ามาคุยกันก่อนจะดีไหม ?"

   ผมมองไปบนเวทีผู้ชายร่างสูงโปร่งที่คุ้นตา ร้องเพลงคนละเพลงกับในใบที่ระบุไว้ ? พี่โน่เพิ่งเปลี่ยนเมื่อคืน ? ผมยืนอึ้งและสบตากับพี่เค้า ... ผมกำลังจะร้องไห้ ... อยู่ใกล้กันแค่นี้แต่ทำไมผมรู้สึกเหมือนไกลเหลือเกิน ... ผมคิดถึงพี่โน่ .... พี่โน่ริทคิดถึงพี่โน่ ฮึก ฮึก :( 
"เห้ยยยไอริทร้องทำไมวะ!!?" ไอกันถามผมอย่างตกใจแล้วพี่คนอื่นๆก็มามองผมด้วยความเป็นห่วง
"สรุปทะเลาะกันจริงๆใช่ไหม?น้องริทพี่แก้มขอโทษค่ะลูกชงไปอย่างเยอะเลยT/\T" 
"ฮึก..ฮึก...ริทคิดถึงพี่โน่..ริทคิดถึงพี่โน่คนเดิม TT TT" ผมร้องไห้ออกมาแล้ว ... ผมคิดถึงพี่เค้าเหลือเกิน ผมไม่สนว่าพี่เค้าจะทำเพราะสร้างภาพหรืออะไรก็ตาม แต่นาทีนี้ตอนนี้ผมอยากกอดพี่เค้า พี่โน่ของผม :( ผลั่กกกกตุ้บ~~~!!!
เฮ้ยยยยยไอกันผลักผมออกมายืนเอ๋ออยู่บนเวที พี่โน่เดินเข้ามาใกล้ผม ... เดินเข้ามาใกล้เรื่อยเรื่อย แล้วเอามือมาเช็ดน้ำตาผมออกก่อนจะเชยคางให้ผมเงยหน้าขึ้นเพื่อสบตากับพี่เค้า พี่โน่ตาแดงเหมือนจะร้องไห้ แล้วก็ร้องเพลงท่อนต่อไป .....

"ต้องทำอย่างไรเธอจึงจะยอมหายโกรธ ต้องทำอย่างไรเธอถึงจะยกโทษให้ฉัน ? อย่าทรมานด้วยการไม่มองหน้ากัน นึกว่าสงสารคนรักกัน ...... ฉันขอโทษ." พี่โน่คุกเข่าลงท่ามกลางเสียงกรี๊ดของแฟนคลับ แสงแฟลชที่รัวชัตเตอร์ เสียงของพี่ทีมงานไม่เว้นแม้กระทั่งพี่บอยที่ส่งเสียงเชียร์ ... นาทีนี้ผมไม่สนใจอะไรแล้ว ! ผมเอามือเล็กไปโอบคอพี่โน่ไว้แล้วก้มกอดพี่โน่แน่น ... คนตัวสูงกอดผมตอบแล้วเอามือลูบหัวผม ผมพูดขึ้นด้วยเสียงสะอื้นพอให้เราได้ยินกันแค่สองคน ...
"ริทไม่สนใจอะไรแล้ว ! พี่จะโกรธจะเกลียดริทต่อไปก็ได้ ฮะฮึกฮึก ... แต่ริท ... ริทจะรักพี่ต่อไป ... ฮึกก ... พี่โน่ริทคิดถึงพี่โน่.... ได้ยินไหมริทคิดถึงพี่โ่น่ ฮืออออYY____YY" ผมร้องไห้งอแงเป็นเด็กอยู่บนเวที พี่โน่โอ๋ผมและกอดเอาไว้และพาเดินมาข้างเวทีท่ามกลางเสียงปรบมือเกรียวกราว พี่โน่รีบปล่อยผมแล้วยิ้มให้ผมอย่างปีศาจ ...



"ขอโทษทีนะกูเล่นเนียนซะจนมึงอิน:)"


*ps.เป็นตอนที่ยาวมาก!!!!ไรด์ไม่อัพวันนึงเลยชดเชยให้อีกอย่างอารมณ์มันพาไปไม่อยากตัดออกแยกตอนกัน
เม้นบ้างอะไรบ้างไรด์จะได้มีกำลังใจอัพต่อไป :( เฮียหายไวไวน้าาาาาริทซี่จะได้ไม่เป็นห่วง <3.