คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter3: ยังไงโน่ริท
Chapter 3 : ยังไงโน่ริท<3ก็ต้องมีอยู่ .
Chapter 3 : ยังไงโน่ริท<3ก็ต้องมีอยู่ .
{Ritz’s Part}
"ต่อไปนี้ถ้างานไหนมีมัน ที่นั่นจะไม่มีผม !!!!! "
จุกครับ ... พูดอะไรไม่ออกไม่รู้จะสาธยายบรรยายความเจ็บนี้ออกมาให้รีดเดอร์ฟังยังไง ? ต้องทำกันขนาดนี้เลยหรอ ? พี่โน่เกลียดผมขนาดนี้เลยหรอ ? ห่ะห่ะผมเข้าใจฮะ ก็ผมเป็นคนผิดนี่เนอะ ผมมันแย่จริงๆ :) ที่พี่โน่ทำมันถูกต้องแล้ว ผมไม่ควรไปวุ่นวายอะไรกับชีวิตเค้าอีก !
“จะบ้าหรอโตโน่!!!เรื่องแค่นี้ต้องทำกันขนาดนี้เลยหรอ?” หน้าพี่บอยดูตกใจมากที่ได้ยินประโยคนั้นจากปากพี่โน่
“สำหรับผมมันไม่ใช่เรื่องแค่นี้ครับพี่บอย ไอนี่ ! มันทำให้ผมเลิกกับจุ๋ย มันเป็นตัวปัญหา มันน่ะสร้างปัญหา !!! ถ้ามันไม่ทำตัวงี่เง่าง้องแง้ง ทำตัวเหมือนตุ๊ดจนคนอื่นเค้าเข้าใจผิดแล้วจับคู่ให้ผม จุ๋ยก็คงไม่เลิกกับผม เหอะ !!!”
พี่โน่ลุกขึ้นชี้หน้าผมและพูดขึ้นด้วยเสียงที่เริ่มดังขึ้นด้วยความโกรธ ผมเป็นตัวปัญหาสร้างปัญหา ? ซึ้งจัง .. ซึ้งจนผมอยากจะร้องไห้ !
“ปั้งงงงงงง!!!~” ในห้องเงียบกริบ ... พี่บอยทุบโต๊ะทำงานเสียงดัง เอ่อระเบิดกำลังจะลงแล้วใช่ไหมฮะ = =’
“โตโน่พี่ว่าเราโตแล้วนะ โตพอจะคิดอะไรเองได้แล้ว ! ปกติโน่เป็นคนมีเหตุผลนี่ ทำไมคราวนี้ถึงทำตัวไร้เหตุผล ?”
“เอ่อ .. พี่บอยครับจริงๆริทผิดเองแหล่ะ ที่ทำตัวงี่เง่าง้องแง้ง ทำตัวเหมือนตุ๊ดหน้าด้านทำให้แฟนคลับกับคนอื่นๆเค้าเข้าใจผิด ถ้าพี่เค้าต้องการแบบนั้นริทก็ไม่ว่าอะไร พี่เค้าไม่ผิดหรอกครับ ^ ^”
“เหอะ รู้ตัวก็ดีนี่ ! “
“โตโนหยุด!!!!! เอาหล่ะทั้งสองคนฟังพี่นะ กว่าเราจะมาอยู่ตรงนี้ได้ มาเป็นโน่ริทริทโน่ เป็นคนที่ประชาชนแฟนคลับรักได้มันยากไหม ? เรารู้จักกันมานานเท่าไรแล้ว ? นึกถึงวันเวลาดีดีที่เคยมีกันสิ ! เคยผ่านอะไรมาด้วยกันบ้าง เคยสุขเคยยิ้มเคยหัวเราะเคยร้องไห้ เวลารักกันดูแลกันมันมีความสุขกว่าตอนนี้ไหม ? ดูตอนนี้สิ ทะเลาะกันโกรธกันเกลียดกันแล้วได้อะไรห้ะ ถ้าแฟนคลับเค้ารู้เค้าจะเสียใจแค่ไหนโตโน่ ? แล้วเรื่องจุ๋ยน่ะ พี่เข้าใจนะแต่อยากพูดอะไรหน่อย ... โตโน่รู้จักริทมานานกว่า มาอยู่ตรงนี้ได้ก็มาพร้อมๆกับริท เดินมาด้วยกัน แต่ทำไมถึงเกลียดมันเพราะเรื่องแค่นี้ ? เก็บไปคิดดูนะ แล้วอีกอย่างพี่ไม่อนุมัติเรื่องที่โน่พูด เพราะยังไงพี่ยืนยันว่าต้องมีโน่ริทเหมือนเดิม!!!!”
“โอเคครับ ผมจะทำงานร่วมกันกับมันต่อ ! แต่แค่ต่อหน้าคนอื่นเท่านั้น. “ ผมหันหน้าไปมองคนตัวสูงที่นั่งข้างๆ สุดท้ายแล้วพี่เค้าก็ยังโกรธยังเกลียดผมอยู่เหมือนเดิม ถามว่าทำไมวันนี้ผมเมินพี่เค้า ? แค่เห็นหน้าน้ำในตาผมก็จะไหล .. รีดเดอร์ฝากไปบอกพี่เค้าด้วยว่า ผมแคร์พี่เค้ามากนะครับ ลึกๆผมก็โกรธนะที่พี่เค้าทำแบบนี้ แต่ผมก็เข้าใจ ผมเข้าใจดี :)
“ก็แล้วแต่ละกันจะโกรธกันต่อไปก็ได้ แต่ถ้าวันหนึ่งโตโน่ไม่มีริทแล้วจะคิดถึงคำพูดของพี่ ! แล้วริทว่าไงเรา?“
“เอ่อ...ริทไม่มีปัญหาครับ ริทไม่ได้โกรธหรือว่ารู้สึกไม่ดีกับพะพะพี่โตโน่ครับ^ ^”
“โอเคตามนั้น ไปซ้อมร้องเพลงกันได้แล้วไปพรุ่งนี้ก็คอนเสริต์ล้ะ อย่าทะเลาะกันอีกล่ะถือว่าพี่ขอ”
“ครับพี่บอย” ผมกับพี่เค้ารับคำพร้อมกัน เฮ้อออออ~ ผมถอนหายใจแล้วเดินออกมาจากห้องพี่บอย ทำไมมันเหนื่อยมันล้าแบบนี้ เมื่อคืนผมก็นอนไม่หลับ มันเหงานะครับ ... ผมทนไม่ได้หรอกครับ .. อยู่ด้วยกันแต่ไม่คุยกันไม่ทักทายไม่มองหน้าเหมือนคนแปลกหน้าที่มาอยู่ห้องเดียวกัน.
“นี่!!!!” เสียงห้าวทุ้มๆที่คุ้นเคยดังขึ้น ผมหันไปหาพี่เค้าแล้วยิ้มให้ ยิ้มให้แบบที่ผมเคยยิ้ม :)
“ครับพี่โน่” พี่โน่เดินก้าวเข้ามาใกล้ผม ก่อนจะโน้มตัวลงมากระซิบเบาๆข้างหูผม ..
“ที่กูทำงานด้วยเพราะพี่บอยขอ ถึงยังไงกูก็ยังเกลียดมึง! ชัดเจนนะ ” ชัดเจนครับ ... ชัดมาก ผมได้ยินคำนี้มากี่รอบแล้ว ? ผมเงยหน้ามองคนตัวสูงที่ยืนมองหน้าผมด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ น้ำตาผมกำลังจะไหล ... ไม่สิครับมันไหลลงมาแล้ว พี่โน่รีบหันหน้าไปทางอื่นและกำลังจะเดินผ่านผมไป ผมรีบรั้งแขนพี่โน่เอาไว้
“ถึงพี่จะเกลียดริท แต่ริทรักพี่นะ” มันเป็นคำพูดเบาเบา ... เบามากจนไม่รู้ว่าคนที่ผมกำลังรั้งเอาไว้อยู่นั้นจะได้ยินในสิ่งที่ผมพูดรึเปล่า ?
“อย่ามาโดนตัวกู อย่ามาพูดกับกูแบบนี้ กูไม่รู้จักมึง.“
{Tono’s Part}
ยิ่งเห็นมันพูดดี ยิ่งเห็นมันทำดีกับผมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ? มันยิ่งทำให้ผมหงุดหงิด !! ทำชาวบ้านเค้าเลิกกันแต่ตัวเองยังแฮปปี้กระดี๊กระด๊าไม่สำนึกอะไรเลยเนี่ยนะ เหอะ ! ผมมองมือมันที่รั้งแขนผมเอาไว้แล้วสะบัดออกอย่างแรง มันล้มลงไปนั่งกองอยู่กับพื้น ก็ดีนะ ...... สะใจผมดี !!
“เป็นไงเจ็บไหม?แล้วที่มึงผลักจุ๋ย จุ๋ยเค้าก็เจ็บเหมือนกัน ที่มึงเจ็บน่ะให้รู้ไว้ด้วยว่ายังไม่ได้ครึ่งหนึ่งที่กูเป็นอยู่ตอนนี้เลยด้วยซ้ำ ! มึงนั่นแหล่ะที่เป็นคนทำให้กูเป็นแบบนี้”
“………………..” เอ้าไอนี่จะก้มหน้าหาอะไรวะ ยิ่งเห็นมันทำตัวน่าสงสารมากเท่าไร ผมยิ่งโมโห ยิ่งหมั่นไส้ ยิ่งโกรธ ยิ่งหงุดหงิด แมร่มเอ้ย ~
“อย่ามาทำตัวสำออยให้กูสงสาร เพราะกูไม่สงสาร ... กูมีแต่สมเพช!!!!”
“………………..” เงียบครับ .. เงียบกริบผมเลยเดินเข้าไปหามันแล้วเขย่าตัวมันแรงๆ
“นี่!!!!!”
“……………….”
“อ้าวพี่โตโน่ไอริทมานั่งเล่นไรกันตรงนี้เนี่ย?” ผมละจากมันหันไปมองเสียงเรียก ไอเซนเดินเข้ามาทางผม
“เพิ่งมาหรอมึง?”
“เออดิพี่แมร่งรถอย่างติดอะกว่าจะถึง พี่เก่งก็ขับช้าชิบอ๋าย อ้าว~แล้วไอริทนั่งทำอะไรไม่พูดไม่จา ไอริทๆ แน่ะทำเป็นเนียนซุ่มเงียบ ไอริทว่อย!!!!”
“มึงจะตะโกนทำไมวะเซนหูกูจะแตก -____-;” ผมด่าไอเซนแล้วหันไปมองมันที่ยังนั่งนิ่งไม่ขยับอยู่ที่เดิม
“ไอริทททท!!!เห้ยพี่โน่ไอริทมันเป็นลมนิ่ ? ไอริทททท!” ก็สำออยอีกตามเคย ทำตัวน่าสงสาร เหอะ
“มันสำออยเหอะ กูไปล้ะเสียเวลาซ้อมร้องเพลง” ผมพูดขึ้นและกำลังจะลุกขึ้น
“ผมไม่รู้หรอกนะว่าพี่กับมันมีปัญหาอะไรกัน! แต่เมื่อคืนไอริทมันไม่ได้นอนทั้งคืนมันโทรมาร้องไห้พูดจาก็ไม่รู้เรื่อง ... สงสัยมันจะไม่มีแรงเลยเป็นลมเป็นแล้งไป ถือว่าผมขอร้องล่ะพี่โน่พี่ช่วยไปตาม...อ้าวเห้ย~~”
ผมช้อนตัวมันขึ้นมาแล้วลุกขึ้นยืนเดินไปที่ห้องพักทันที ระหว่างทางผมก้มลงไปมองหน้ามัน ความรู้สึกผิดเริ่มคืบคลาน ... แต่มันทำตัวมันเอง !!! มันสมควรที่จะเป็นแบบนี้สมน้ำหน้ามัน. ใบหน้าหวานราวกับผู้หญิงที่ผมคุ้นเคยหลับตาพริ้ม ตามันบวม หน้าซีดเซียวจนเห็นได้ชัด ผมจะถือว่าที่ผมช่วยสงเคราะห์อุ้มมันมาครั้งนี้ .... ผมทำทานละกัน !!!!
“อ้าวเห้ยไอริทเป็นไรอะ?”เสียงไอกันดูตกใจแล้วพวกไอฮั่นแกงก็เข้ามารุม สาระแนอีกล้ะไอพวกนี้ -_______-
“เซนไอริทเป็นไร?ทำไมมันเป็นงี้อะ”
“เซนก็ไม่รู้อะเดินไปเจอพี่โน่ก็เห็นไอริทเป็นแบบนี้แล้ว” เซนคือคุณมึงพูดจาได้กำกวมมาก มึงทิ้งระเบิดตู้มไว้ ! ผมหันไปมองหน้าพวกมันที่มองผมตาขวาง - - ผมทำหน้านิ่งๆแล้วก็วางคนที่อยู่ในอ้อมแขนของผมลงที่โซฟา
“อย่าบอกมันว่ากูเป็นคนอุ้มมา กูไม่อยากยุ่งเกี่ยวหรือมีพระคุณอะไรกับมัน เข้าใจนะ” ผมพูดเสียงเรียบและทำหน้านิ่ง ไอกันก็เดินเข้ามาแล้วทำหน้าเครียดใส่ ไอนี่มันมาไม้ไหน - -
“พี่โน่ ... อย่าหาว่าผมเข้าข้างใครเลยนะ พี่จะโกรธมันโอเค้...ผมไม่ว่า เพราะมันก็มีส่วนผิดที่ทำให้พี่เลิกกับพี่จุ๋ย แต่!สิ่งที่พี่ว่ามัน ด่ามัน สิ่งที่พี่ทำกับมันในตอนนี้มันไม่ถูกว่ะ พี่โกรธมันก็โกรธไปไม่ต้องคุยกับมันนั่นก็เรื่องของพี่ แต่พี่มาพูดตอกย้ำซ้ำเติมทำร้ายจิตใจมันทำไม พี่มีความสุขมากป้ะผมถามหน่อย?”
“มาก ! กูมีความสุข กูสะใจ ยิ่งเห็นมันทรมานกูยิ่งรู้สึกดีโอเคป้ะ” คาดว่าหน้าผมตอนนี้คงกวนตีงงง~ มากทีเดียวเชียวเพราะผมเห็นไอกันแอบกำหมัดและเม้มปากแน่นก่อนจะถอนหายใจออกมา
“โอเคพี่มีความสุขก็เรื่องของพี่ไม่ว่ากัน. แต่ยังไงพี่ก็ช่วยแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวด้วยนะครับ เพราะพี่ต้องร่วมงานกับมันอีกเยอะ บอกตรงๆนะพี่ผมสงสารมันว่ะ พี่จะทำแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน แล้วผมจะบอกอะไรให้ฟังนะพี่โน่ พี่มีความสุขได้ไม่นานหรอก!”
“ทำไม?”
“ขาดไอริทไปพี่อยู่ไม่ได้หรอก ... พี่จำคำพูดผมเอาไว้ให้ดีดีนะ :)”
ตลก ! ไอนี่เพ้อเจ้อ ทำไมผมจะอยู่ไม่ได้วะครับ ? ผมว่ามันเป็นเรื่องที่ดีมาก ถ้ามันออกไปจากชีวิตผม ! แต่ก็นะยังไงผมก็ต้องทำงานกับมัน ผมแยกแยะเป็นน่ะครับรีดเดอร์ไม่ต้องกังวลไปว่าผมจะไปด่ามันต่อหน้าแฟนคลับหรือว่าผลักมันบนเวที -_____-;’ อย่ามองผมเป็นคนใจร้ายแบบนั้นเส้ ~ ต่อไปนี้ผมต้องเฟคแล้วสินะ ผมต้องสร้างภาพให้ทุกคนเห็น ... ว่าผมกับมันยังรักกันดี หึหึ !
.
.
.
*ps.ไรเดอร์ไม่อยู่พรุ่งนี้1วันเลยชดเชยให้คืนนี้เลยเนาะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันน้าคนดี <3*
เธอจะทนได้ไหมถ้าไม่มีฉันอยู่ ? เธอจะทนได้เหรอถ้าไม่เห็นหน้ากัน ? ไม่มีฉันไม่มีเรื่อยไป .
ความคิดเห็น