[noritz] ' It's Fake! พวกผมก็แค่สร้างภาพ :)

ลำดับตอนที่ #10 : chapter10: ฉันนั่งยิ้มลำพังหัวเราะลำพัง~

chapter10:ฉันนั่งยิ้มลำพังหัวเราะลำพัง~ 




 

chapter10:ฉันนั่งยิ้มลำพังหัวเราะลำพัง~
{Ritz's part}

   ตอนนี้ผมนั่งมองคนตัวโตที่เพิ่งโซ้ยสปาเก๊ตตี้จานใหญ่จนหมดเกลี้ยง ! ท่าทางพี่แกจะหิวจริง = = ผมไม่เข้าใจ ... พี่เค้าจะมาสนใจใส่ใจมาแคร์ความรู้สึกของผมทำไม ? ในเมื่อพี่เค้าก็เกลียดโกรธผมเหมือนเดิม ไม่จำเป็นที่จะต้องมาง้อผม ไม่จำเป็นที่จะต้องมาทำดีกับผม ไม่จำเป็นที่ต้องทำแบบนี้ ! พี่โน่เค้าคิดอะไรของเค้ากันนะ ... ใช่ว่าผมไม่อยากอยู่ใกล้พี่เค้าไม่อยากรู้สึกดีกับพี่เค้า แต่มันก็เฮ้ออออออออ~
"เหม่ออะไร?ไม่หิวไง๊?" เสียงพี่แกดังขึ้นจนผมหลุดออกจากความคิด
"ไม่หิวครับ" 
"อยากกินอะไรรึเปล่า?" 
"ไม่ครับ...ริทไม่หิว" 
"เดี๋ยวเช็คบินแล้วไปกินติมกันๆอยากกินม้ากมากกกกก"
"ไม่กินนนนน~" ผมพูดพลางส่ายหัวเนือยๆก็ผมไม่หิวจริงๆนี่หน่า กินของที่แฟนคลับที่รักซื้อมาฝากจนอิ่มแปล้ ขอบคุณอีกครั้งนะฮะ ><
"งั้นเอ็มเค เคเอฟซี แม็คโดนัลด์ โดนัท พิซซ่า เชสเตอร์ รึว่าจะปะ ..."
"ริทบอกว่าไม่หิวไง!!" ผมเริ่มชักสีหน้าก็คนมันไม่หิวนี่ ! อีกอย่างพี่แกจะยกชื่อร้านมาทั้งห้างล้ะ
"นี่กูง้อแล้วนะมึงจะเอายังไงวะห๊า!!!!!" คนตัวสูงข้างหน้าลุกขึ้นยืนแล้วพูดเสียงดังด้วยความหงุดหงิด เอ่อ...พี่คิดว่ามีแค่เราสองคนรึไง ? พี่แกเม้มปากแน่นแล้วจ้องผมด้วยความรำคาญ ก่อนจะกวักมือเรียกเช็คบิล แล้วเดินดุ่มๆไปเลย อ้าว ? ชิบหายพี่ทำผมนอยด์อยู่นะแล้วทำไมทำงี้อะ Y Y ผมรีบก้าวยาวๆตามหลังร่างสูงไปอย่างติดๆ โอ้ยจะเดินไวไปไหนวะขายิ่งสั้นๆอยู่นะเออ :(
"พี่โน่!!รอด้วย!!" ผมวิ่งไปยืนดักหน้าพี่แกไว้โอ้ยเหนื่อยแมร่งงง~
"......................"
"ริทอยากกินไอติม^ ^" ผมยืนฉีกยิ้มจนเห็นฟันครบสามสิบสองซี่แต่ผลที่ได้กลับมาคือหน้านิ่งเฉย ?
"กูไม่หิว!!" ฉึกกก ! นี่พี่ย้อนคำพูดผมรึเปล่าเนี่ย พี่แกเดินเบี่ยงตัวไปแล้วก็เดินไปที่ลานจอดรถทันที เฮ้อออ~ผมอุตส่าง้อแล้วนะหึ่ยยย!

#Tonoritz's condo

"เอ่อ พี่โน่เตรียมของไปพรุ่งนี้ยัง?" ผมเดินไปยืนชะโงกหน้ามองพี่แกที่นอนทิ้งตัวอยู่บนที่นอนในห้อง พี่โน่หันหน้ามามองผมก่อนจะหันหน้าไป
"ริทมีโปเกม่อนเวอชั่นใหม่พี่อยากเล่นเปล่าน้าาา~" เงียบและก็เงียบ ... โอ้ยเรืองฤทธิ์อยากกลั้นหายใจตาย T T
"นี่!!!ริทอุตส่าง้อแล้วนะ" พี่แกดีดตัวขึ้นจากเตียงแล้วเดินลิ่วลิ่วมาหยุดอยู่หน้าผม
"อุตส่า? ถ้าลำบากมากก็ไม่ต้อง...ไม่ได้ขอให้ง้อ!!!" พี่แกพูดขึ้นก่อนจะดันตัวผมออกจากขอบประตูแล้วก็ปิดประตูใส่หน้าดังปั้ง ? โอ้ยตายตาย ! นี่ผมผิดที่ผมไม่หิวใช่ไหม ? นี่ผมผิดที่ไม่ยอมไปกินกับพี่แกใชาไหม ? ผมง้อแล้วนะรีดเดอร์ Y Y

{Tono's part}
   ผมเดินใส่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวออกมาจากห้องน้ำ แน่ะ! พวกคุณกำลังแอบจินตนาการถึงหุ่นอันเพอร์เฟคของผมอยู่ล่ะสิ มันแน่นอนอยู่แล้วล่ะครับผมยอมรับ :) นึกถึงเรื่องเมื่อเย็นแล้วโมโหชิบเป๋งหงุดหงิดด้วย ! ไอเตี้ยเวรนั่นแมร่งเอ้ยผมอุตส่าง้อ เอาอกเอาใจถามมันอยากกินอะไรนู่นนั่นนี่ ? แต่มันก็ดันกวนตีนผมซะจนปรี๊ดแตกเลิกง้อแม่งเลยเหอะ ! ที่ผมง้อมันไม่ใช่ว่ารู้สึกผิดเสียใจอะไรแบบนั้นนะครับ เอ่อ ... ผมแค่แบบเอ่อ ไม่อยากให้มันเอาไปพูดกับใครว่าผมใจร้าย เออใช่ๆนั่นแหล่ะ -..- ผมเดินออกมาที่ห้องรับแขกไม่เห็นแม้แต่เงามัน มันไปไหนวะ ?
~แอ๊ดดดดดดดดด~
   ใบหน้าของคนที่ผมมองหาอยู่โผล่ออกมา มันมองผมก่อนจะยิ้มให้ ในมือถือถุงของห้างข้างล่างคอนโดเอาไว้ สงสัยคงเป็นของใช้ส่วนตัวของมันที่จะเอาไปใช้พรุ่งนี้นั่นแหล่ะ ผมทิ้งตัวลงที่โซฟาแล้วเปิดหนังดูอย่างเงียบๆ แต่สายตามองตามคนตัวเล็กไป มันเดินเข้าไปที่ห้องครัว ... แล้วผมจะมองมันทำไมวะเออ =[]=! ผมหันมาให้ความสนใจกับหนังต่อพลางเปลี่ยนช่องไปเรื่อยเปื่อย~
"หูยยยยยไอติมน่ากินจังเลย><" เสียงของไอคนตัวเล็กดังขึ้น มันเดินถือไอติมกล่องใหญ่สีชมพูทำหน้าระรื่นก่อนจะมานั่งลงข้างๆผม
"รสสตรอเบอรี่ด้วยน้าาา~อ้าาาละลายในปากคิคิ" ผมหันไปมองหน้ามันไอเวรนี่มันตั้งใจกวนตีนรึเปล่า - -
"เอ ... ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าริทจะสนใจกินด้วยกันรึเปล่า?" มันง้อผม ? ให้ตายเถอะอย่ายิ้มนะ ! โน่มึงอย่ายิ้มอ้ากกกกกกกก Y Y
"ว้าสงสัยไม่อยากกิน แต่ริทมีนี่ด้วยชะแว้งง~ป๊อกกี้สีชมพู้ชมพูฮร๊าาาน่ากินทั้งนั้นเลย><" ของกินที่ผมชอบทั้งนั้น พวกคุณอย่าเพิ่งทำหน้าแบบนั้นสิครับ !! โอเคผมยอมรับว่ามันไม่ค่อยเข้ากับหนังหน้าผมเท่าไร แต่ผมชอบของผมนี่หน่า -o-
"พี่โน่ ... กินหน่อยสิริทลงไปซื้อมาให้เลยนะ :(" คนตัวเล็กข้างหน้าเริ่มเบะปากเหมือนเตรียมจะร้องไห้
"นี่ง้ออยู่รึไง?" ผมนั่งประจันหน้ากับมันแล้วถามขึ้น ใบหน้าหวานตรงหน้ายิ้มอย่างดีใจ
"หึยง้อสิ ! ง้ออยู่นะเนี่ย ><" ผมหัวเราะขึ้นเบาเบาอย่างอดไม่ได้ ผมห้ามไม่ได้จริงๆ ผมแค่ไม่อยากเห็นไอคนตรงหน้ามันร้องไห้ - -
"ก็ไม่ได้อยากจะกินหรอกนะแต่เสียดายของมาๆเอามา" มันยิ้มกว้างแล้วตักแบ่งไอติมใส่ถ้วยยื่นมาให้ผม ไอติมสตรอเบอรี่ของผมโอ้ยยยยคิดฮอดแท้บ่ได้กินตั้งนาน -///- ผมเงยหน้ามองคนตรงหน้าที่กำลังก้มหน้ากินไอติมอย่างอารมณ์ดี
"ไหนบอกจะไม่สนใจไม่แคร์ไงแล้วง้อทำไม?" ผมถามคนตรงหน้ามันมองหน้าผมก่อนจะทำตาเลิ่กลั่กแล้วตอบผม
"ก็...เอ่อก็ไม่อยากให้ทะเลาะกัน...พรุ่งนี้ต้องไปทำงานด้วยกันมันเป็นเรียลลิตี้ด้วย..." 
"อืม" ผมตอบสั้นๆก่อนจะวางถ้วยไอติมลง ฟังแล้วมันก็หงุดหงิดว่ะครับ ! ที่มันพูดมันคือเรื่องจริงก็โอเคใช่มันเป็นเรื่องจริง ผมกับมันสมควรที่จะเกลียดกัน มันถูกต้องแล้ว ... แต่บางทีพอได้ยินมันย้ำจุดยืนของเราผมกลับรู้สึก ... ไม่ค่อยอยากยอมรับเท่าไร ... ว่าผมกับมันจะโกรธจะเกลียดกันแบบนี้ต่อไป ! ร่างเล็กขยับมาใกล้ๆผมจนชิดตัวผม แล้วเอานิ้วเล็กๆจิ้มที่แขนผม
"นี่ยิ้มหน่อยสิ^ ^"
   ผมหันไปมองคนข้างๆโดยไม่คิดว่ามันจะยื่นหน้ามาใกล้อยู่แล้ว จนจมูกโด่งของผมไปเฉียดเข้ากับแก้มใสใสของมัน ? เอ่อ ... เอาอีกแล้วผมได้กลิ่นหอมอ่อนอ่อน มันหอมแบบที่ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมฉุนๆเหมือนที่ผู้หญิงหลายคนใช้ หรือน้ำหอมกลิ่นแรงแรงของผู้ชาย แต่เป็นกลิ่นหอมอ่อนๆที่มันแบบเอ่อ ... ดึงดูดให้เราเข้าไปหา =[]= ใบหน้าหวานที่อยู่ตรงหน้า ... ผมไม่สงสัยเลยว่าทำไมพวกคุณถึงจับมันเป็นอะไรนะแคระ แคะ เคะ ? นั่นแหล่ะๆ ก็ดวงตาคู่สวยที่หวานเป็นประกาย จมูกเรียวโด่งได้รูป ปากบางบางที่งุ้มแล้วเชิดขึ้นเหมือนคนเอาแต่ใจน้อยน้อย ไหนจะหน้าใสๆ กับรอยยิ้มของมัน ... น่ารักครับ :)
"จริงๆแล้วมึงยังสนใจยังแคร์กูอยู่รึเปล่า?" ผมถามขึ้นเสียงเบาไม่รู้ว่าถามไปทำไม ? รู้แค่ว่าอยากถาม
"พี่เป็นคนทำให้ริทต้องไม่สนใจไม่แคร์..." เสียงของคนตรงหน้าพูดขึ้น โดยที่หน้าของผมกับมันยังอยู่ใกล้กัน ...
"แปลว่ามึงไม่สนใจไม่แคร์กูแล้ว?" 
"ไม่รู้สิ...." มันก้มหน้าลงไม่สบตาผมก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วยิ้มให้ผมแบบฝืนๆ มันลุกขึ้นยืนเก็บถ้วยไอติมบนโต๊ะและจะเดินไปที่ห้องครัว
"มึงเคยพูดกับกูว่า....." คนตัวเล็กเอี้ยวหน้าหันมาที่ผมแล้วถามผมเหมือนจะฟังว่าผมพูดอะไรต่อ
"ว่า?" 
"ริทยังรักพี่โน่เหมือนเดิมนะ" พอผมพูดจบมันก็ทำหน้าอึ้งๆไปนิดหนึ่ง มันเคยพูดขึ้นตอนที่ผมเข้าไปนั่งเฝ้ามันในห้องวันนั้น คนตรงหน้าผมเงียบไม่พูดอะไรเหมือนกำลังใช้ความคิดอยู่ คิ้วที่ขมวดผูกกันแทบจะเป็นโบว์ ใบหน้าที่ดูสับสน
"ว่าไง?" ผมพูดขึ้นอีกครั้ง ... ก็ไม่รู้ว่าจะอยากถามจะอยากรู้ไปทำไมเหมือนกัน ? ถามว่าผมเกลียดมันมั้ย ? ไม่รู้สิครับ ... ตอนแรกอาจจะใช่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันมันไม่รู้จะอธิบายยังไง ผมกับมันรู้จักสนิทสนมกันมาจะสามปีแล้วมั้ง เราอยู่ด้วยกัน ตัวแทบติดกัน รู้นิสัยรู้สันดารรู้ทุกอย่างของกันและกัน ช่วงเวลาดีดีมันนานมาก ... นานจนลึกๆของผมก็ยังคงอยากจะได้ยิน ! อยากได้ยินว่าคนตรงหน้ายังรักผมเหมือนเดิม ยังรักพี่โน่ของเค้าแบบที่เคยเป็นมา ... ถึงแม้ว่าเราจะยังโกรธยังเกลียดกันก็ตามเถอะ :) 
"ริทก็เหมือนเดิมแหล่ะพี่โน่:)" คนตรงหน้าผมยิ้มให้ด้วยรอยยิ้มที่แมร่งแบบน่ารักว่ะ ... คำพูดธรรมดาแค่นี้มันทำให้ผมยิ้มตามได้ โว้วววผมบ้าไปแล้ว =[]=! ผมลุกไปแย่งถ้วยในมือมันมาก่อนจะส่งยิ้มให้มันแบบที่เคยยิ้ม 
"มึงไปอาบน้ำไป ถ้วยแค่นี้เดี๋ยวกูล้างเอง" 
"ไม่เป็นไรริทล้างได้ๆพี่นั่งดูทีวีไปเถอะ" มันปฏิเสธแล้วจะเอาถ้วยคืน ผมส่งสายตาดุไปจนมันหน้าเจื่อนจ๋อยๆลง
"เอ๊ะกูบอกกูจะล้างเอง!!หืมมมม...กลิ่นอะไรตุตุ?" 
"กลิ่นอะไรริทไม่เห็นได้กลิ่นเลย?" มันทำหน้าสงสัยแล้วก็ทำจมูกฟุดฟิด-..-ผมย่อตัวลงก่อนจะเลื่อนหน้าไปใกล้แถวๆหน้ามันแล้วทำท่าดมก่อนจะทำหน้าเหมือนรังเกียจ จริงๆแล้วมันไม่เหม็นนะ มันเอ่อโคตรหอม โคตรน่าดม โคตรน่าจับกด ? โอยตายโน่วันนี้มึงพลาดหลายรอบล้ะ T T
"อะไร!พี่โน่หยุดเลยมันไม่ได้เหม็นขนาดนั้นหึยย-3-" คนตัวเล็กเอามือน้อยๆดันหน้าผมออกก่อนจะบู้ปากใส่ผมแบบที่มันชอบทไ ผมหัวเราะเสียงดังก่อนจะเอามือไปขยี้หัวมันอย่างหมั่นไส้ก่อนจะออกคำสั่งกับคนตรงหน้า 
"ไปอาบน้ำไป๊ ! แล้วก็รีบๆนอนพรุ่งนี้ตื่นแต่เช้า" คนตัวเล็กข้างหน้าทำเสียงจิ๊จ๊ะก่อนจะหมุนตัวเดินไปแต่แล้วก็หันกลับมาก่อน
"เห้ยยยยริทเพิ่งนึกได้ ... พี่โน่ไม่สบายอยู่นี่ !!!" มันทำหน้าตาตื่นตกใจ o O ผมไม่สบายแล้วยังไง ? แต่ตอนนี้มันก็ไม่ค่อยเท่าไรแล้วนะผมว่า
"แล้วยังไงหึ้?"
"ก็ริทเอาไอติมให้พี่กิน ... ขอโทษนะ:(" มันทำหน้าเบะๆ ? โอ้ยไอนี่มันจะขี้นอยคิดมากไปถึงไหน
"ไม่เป็นไรหรอกน่าจะไปอาบน้ำได้ยัง?" ผมยิ้มให้มันเพื่อให้มันหายนอย แต่มันก็ยังคงทำหน้าเหมือนรู้สึกผิดแบบเดิม - -
"ขอโทษริทไม่ได้ตั้งใจ" 
"เออรู้แล้ว!! ถ้ายังพูดอะไรอีกจะตามเข้าไปอาบให้โอเคป้ะ?" ผมส่งยิ้มกรุ้มกริ่มล้อเลียนมันไป มันหน้าแดง-///-ก่อนจะบ่นงึมงำแล้วก็เดินเข้าห้องตัวเองไป ผมยิ้มตามหลังมัน มันห้ามไม่ได้มันยิ้มเองอะ T T ล้างถ้วยอะไรเสร็จเรียบร้อยก็เดินไปที่โต๊ะเห็นถุงเซเว่นเมื่อเช้าที่มันซื้อให้ผมยิ้มน้อยๆให้ถุง ? เอ้อเกือบลืมกินยาถ้าพรุ่งนี้น็อกอีกนี่แย่ = =;' พอทำธุระอะไรเสร็จเรียบร้อยก็เดินไปที่ห้องเตรียมจะนอน แต่ก็มีคนตัวเล็กข้างหน้าใส่ชุดนอนลายหมีสีน้ำเงินปัญญาอ่อนมากเหอะ - - ในมือก็ถือเกมกดไว้ยืนอยู่หน้าห้องของมันแล้วยิ้มร่าให้ผม

"จะนอนแล้วหรอ^ ^" กลิ่นหอมๆจากคนตรงหน้าเอาอีกแล้วแมร่งเอ้ย !! ไอเวรนี่จะหอมทั้งวันทั้งคืนหอมแข่งกับน้ำยาปรับผ้านุ่มดาวนี่เลยใช่ปะวะ ? โอยยยยยภาคิณอยากตาย ภาคิณเริ่มไม่ไหวกับกลิ่นหอมของตัวมันแล้วนะ บ่อยไปไม่ดีมั้งไรด์เตอร์ =[]=!!
"กำลังจะนอนแล้ว..อย่ามัวแต่เล่นเกม!รีบๆนอนตอนเช้าขี้เกียจแหกปากเรียก" ผมบ่นมัน ก็แหงล่ะไอเตี้ยนี่ติดเกมอย่างกับอะไรดี 
"บู้-3-ทานยาแล้วใช่ไหม?" มันเงยหน้าขึ้นจากเกมแล้วบู้ปากถามผม
"ทานแล้วทำไมอะ?" ผมถามหยั่งเชิงมันเผื่อว่าจะได้ยินคำสั้นๆคำนึงจากปากบางๆของคนตรงหน้า ...
"เป็นห่วง-///-" ได้ยินจริงๆครับ โอยไรต์เตอร์ให้ผมไปนอนเถ๊อะก่อนที่จะอดใจไม่ไหวนะเออ Y Y 
"หึหึไปนอนแล้วฝันดีนะแคระ!" มันเงยหน้าที่ก้มตะกี้เพราะเขินก่อนจะเบ้ปากใส่ผมแล้วพูดคำที่ทำให้ผม...รู้สึกดีอืมมมรู้สึกดี?ว้ากกกผมเริ่มเหมือนคนบ้าสับสนเพ้อเจ้อโวยวายอยู่คนเดียวเข้าไปทุกวัน ? ยิ่งเห็นรอยยิ้มที่แมร่งโคตรหวานที่แมร่งโคตรน่ารัก ... รอยยิ้มที่ทำให้โลกหยุดหมุน ทุกอย่างหยุด ? ผมเข้าใจล้ะว่าทำไมเสื้อเขียวถึงรักมันหลงมัน ... ขอร้องเถอะมึงช่วยทำตัวน่ารักน้อยๆลงหน่อยไอริทกูเกลียดมึงนะ T/\T 

"ฝันดีนะครับพี่โน่ของผม:)"


ps:ไรด์อัพดึกอีกแล้ววว555555เนื่องจากมีปัญหากับคอมนิดหน่อยแทบจะทุบตี?-///-
เหมือนหวานเหมือนสวีท?ได้ไม่กี่ตอนหรอกเราหลอกให้คุณตายใจหึหึ~
เพลงดูหว๊านหวานเน้อะ-///-ชอบอะฟังแล้วไม่ยิ้มตามให้ตบ 555555

ขอบคุณทุกคอมเม้นขอบคุณทุกกำลังใจไรด์จะสู้ต่อไป รักรีดที่รัก<3