ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ของขวัญ เสี่ยงดวง?
ใกล้แล้วๆ วันเกิดของฉันอีกแค่วันเดียววว
ของขวัญจะเป็นอะไรนะ เสียดายที่วันเกิดดันไม่ตรงกับวันหยุดแต่ก็ไม่เป็นไร
"อีกแค่วันเดียวๆ"
"พูดอะไรของเธอหน่ะ ยัยนก"
อยู่ดีๆ คิวก็มาอยู่ในห้องฉัน
"นาย เข้ามาได้ยังๆง"
"ประตูมัน ไม่ได้ล็อก เลยเดินเข้ามา เพราะได้ยินเสียงเธอมันดังมากเลยนะ"
แบบนี้มันถือว่าไม่ได้รับอนุญาตนะ เข้าห้องคนอื่นเนี่ย
"....งั้งหรอ แล้วใครอนุญาตใครนายเข้ามา ไม่รู้จักเคาะประเลยหรอ"
"ฉันเคาะตั้งนานแล้ววว"
ทำไมฉันไม่ได้ยินหล่ะ
"เธอนี่ หูไม่ดีเลยนะ แต่ว่าอะไร ใกล้แล้วๆ อะไรของเธอ"
"ใกล้วันเกิดแล้วหน่ะ เหลืออีกวันเดียว"
แล้วฉันจะบอกทำไมนะ
"หรองั้งเดี๋ยว ฉันหาของขวัญมาให้บ้างดีกว่า"
"ฉันไม่เอาของจากนายย่ะ"
"ไง่งั้งอ่ะ"
ก็เดี๋ยวโดนจ๋าพูดอะไรแบบนั้นอีก ไม่เอา
"เกงใจย่ะ"
"หรอ"
"ออกไปจากห้องฉันได้แล้ววว"
"ได้ครับๆ คุณหญิง นก"
ฉันพูดแล้วดันเขาออกจากห้องไป
[ตอนเช้า...ในวันเกิด]
ฉันเริ่มเตรียมตัวไปโรงเรียน วันนี้วันเกิดแล้วสิ ต้องเป็นวันที่โชคดีสุดๆแน่เลย
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูห้องฉัน ใครกันน่ะ..
ฉันถือกระเป๋าแล้วเดินไปเปิดประตู สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือ จ๋าและราตรี
"วันนี้วันเกิดเธอนะ ไปโรงเรียนสายไม่รู้ด้วยนะนะ :)"
จ๋าพูดแล้วจูงมือฉันไปโรงเรียน ตามมาด้วยราตรีที่เดิมตามมา นานๆทีจะได้ไปโรงเรียนกับจ๋านะเนี่ย
วันนี้โชคดีจริงๆ ^^
[โรงเรียน Rad Jasmine ตอนเที่ยง]
"นี่! ของขวัญของหยงนะ :) ไม่รู้ถูกใจรึป่าว"
"ขอบใจมากหยง"
"เออออ นี่ของ..ราตรีนะ น่าจะชอบมั้งนะ"
"สมุดโน๊ตน่ารักจัง ขอบใจนะราตรี"
"อ๊ะ สมุดทายดวง"
"เอ๋? แล้วมันทายยังไง"
"ก็หลับตาแล้วก็เปิดหนังสือเล่มนี้ แล้วอ่านดู"
"งั้ง....ลองแล้วนะ"
ฉันเริ่มหลับตาแล้วเปิดหลังสือเล่มนั้น
[
วันนี้โชคร้ายหน่อย
ระวังอุบัติเหตุข้างถนน
แต่เรื่องความรักมาแรงมากๆ
]
"มันบอกว่าแบบนั้นอะ..."
"ก็ตามนั้นแหละบางครั้งก็ใช้ทำนายตรงอยู่นะ แต่ว่ามันก็ไม่ตรงบ้าง อย่าคิดมากนะ"
"อื่ม!"
ดวงโชคร้ายกรอไม่มีไรหรอกมั้ง อย่าคิดมากเลย
[ตอนเย็น]
"อย่าคิดมากเลย แค่ทำนายเอง"
ฉันเงยหน้าขึ้นมองเด็กที่กำลังเล่นฟุตบอลกันอยู่ อยู่ดีๆลูกฟุตบอลก็กระเดนมา ฉันวิ่งไปเก็บ โดยที่ไม่รู้เลยว่าลูกฟุตบอลกระเดนไปตรงถนนพอดี....
เสียงรถโรงบาลดังอยู่ในหูของฉัน....หมอเอาเครื่องหายใจมาใส่ให้ ความรู้สึกของคนที่โดนรถชนเป็นแบบนี้เองหรอ....ฉันสลบไปแบบไม่รู้ตัว
ลืมตาขึ้นมาก็เห็นฟาร์ยจ๋าและคิวดูฉันอยู่
"เกิดอะไรขึ้น..หะ..หรอ"
"ก็รถชนเธอนะสิ เล่นตกใจเลยนะ ถ้าคิวไม่เห็นเหตุการแล้วเอามาบอกพวกฉันก็ไม่รู้หรอก"
"หื่ม? คิวหรอ?"
"ก็ใช่สิ"
จ๋าพูดด้วยความเป็นห่วง....
"เพราะเดินทางกลับที่พักที่เดียวกันเลยใช้เส้นทางเดียวกัน เลยเห็นหน่ะครับ"
หรอ...จำอะไรไม่ค่อยได้แหะ
"เธอไม่เป็นอะไรมากแค่ช็อคและหมดสติไปก็เท่านั้น"
"นานมั้ย?"
ฉันหันไปถามจ๋า
"ก็นะ 2 วันเอง"
ดีนะเป็นวันหยุดยาวพอดี
"หมอบอกว่าให้พักอีก1อทิตย์ แล้วค่อยออกไป"
"แล้วเรื่อง ราคาห้องหล่ะ"
"คิวเขาจ่ายให้หมดแล้วครับ"
"หรอ"
ฉันมองไปที่คิวที่นั้งหลับอยู่ตรงโซฟา
"ขอบคุณพวกเธอมากนะ"
"ไม่เป็นไรหรอก งั้งฉันกับฟาร์ยกลับก่อนนะ"
"อื่ม. โชคดีนะ"
จะว่าไปของฉันหายไปไหนหมด อยู่ไหนนะ กระเป๋านักเรียนเสื้อ(ยูแอลไม่เคยนอนพักที่โรงบาล)
"ตื่นแล้วหรอ"
คิวหันมามองฉัน หน้าตาที่พึ่งตื่นเหมือนกันนี่ก็ดูๆแล้วน่ารักดีนะหมอนี่ เด่วนะทำไมคิดแบบนี้ล่ะ ไม่ๆลบความคิดนั้นออกซะ
"อื่ม!"
"ของเธอฉันเอาไว้ที่ห้องพักหน่ะ แต่ว่าเจ้าสมุดทายดวงนี้เห็นว่าจ๋าบอกให้เธอเอาติดตัวไว้หน่ะ"
"ขอบคุณนะ"
"ไม่เป็นไร "
"นานๆทีได้มาเฝ้าคนในโรงบาล ปกติไม่มีเวลามานั้งเฝ้าใครแบบนี้เลยนะ เธอคนเดียวมั้งที่มาเฝ้าให้แบบนี้"
"หรอ :)"
ฉันยิ้มให้คิว พอคิวเห็นก็หันหน้าหลบ ฉันเห็นหน้าแดงๆของหมอนั้นด้วยหล่ะ ฉันกลั้นขำไว้ แต่ก็คนแรกที่คิวมาเฝ้าก็ดีนะ ^^ ฉันคิดอะไรเนี่ยลืมๆใันไปซะ....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น