คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ [กำเนิดดาบทั้งเจ็ด]
Seven Sword เซเว่นสวอร์ด
มหาสงครามเจ็ดดาบ
บทนำ
แสงอาทิตย์สีส้มอ่อนกำลังลาลับหายไปจากท้องฟ้าสีคราม ก่อนที่แสงนั้นจะจางหายไปปรากฏเป็นแสงสีเหลืองอ่อนจากดวงจันทร์ขึ้นมาแทนที่ เวลาผ่านไปไม่นานท้องฟ้าก็มืดครึมบดบังแสงจันทร์ไว้มิดชิด อากาศแปรปรวน ลมพายุพัดกระหน่ำบ่งบอกสภาพอากาศว่ารุนแรงเพียงใด
เปรี้ยง
แสงแสบตาผ่าลงมายังพื้นพิภพ ตามมาด้วยสายฟ้าที่ฟาดผ่าลงมาไม่มีทีท่าว่าจะหยุดยั้ง กระแสลมพัดโหมพาให้เม็ดฝนกระหน่ำแรงขึ้นเป็นทวีคูณ สัตว์น้อยใหญ่ต่างวิ่งหาที่หลบฝนกันจ้าระหวั่น
เปรี้ยง
เสียงสายฟ้าฟาดลงอีกครั้ง ตรงกับตำแหน่งต้นไม้พอดีจนลุกไหม้เกรียมเป็นเถ้าถ่านในพริบตาซึ่งอยู่ติดๆกับบ้านหลังใหญ่สีขาวนวลเด่นอยู่ซึ่งตอนนี้ดูจะอึมครึมชอบกลไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม ตัวบ้านถูกออกแบบให้มีสองชั้นมีลวดลายที่สลักตามผนังบ้านไว้อย่างประนีตด้วยรูปทรงเรียบง่ายแต่ดูหรูหราไม่น้อยแถมยังดูเหมือนเป็นบ้านของคนมีฐานะอีกด้วย
"นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่"เสียงกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นตกใจจากเด็กน้อยวัย 13 ปีที่กำลังก้มลงมองในมือตัวเองที่ถือมีดทำกับข้าวยาวเกือบหนึ่งคืบ ปลายมีดซึ่งมีน้ำสีแดงขุ่นหยดลงบนพื้นไม้สีน้ำตาลซึ่งตอนนี้พื้นเจิ่งนองไปด้วยคราบเลือดเต็มไปหมด ดวงตาเบิ่งกว้างและตื่นตนกกับสิ่งที่ได้ทำลงไป เสื้อสีขาวนวลของเด็กน้อยที่บัดนี้เต็มไปด้วยคราบเลือดจนเปลี่ยนเสื้อของเขาให้กลายเป็นสีแดงฉาบ ข้างๆ เด็กมีผู้ชายวัยฉกรรจ์คนหนึ่งแต่งชุดทหารสีดำดูน่าเกรงขามนอนคว่ำหน้าอยู่ลมหายใจที่รวยรินราวกับคนใกล้ตายก็ไม่ป่าน ที่กลางหลังมีรูเล็กๆเป็นรอยโดนของมีคมแทงเข้าให้และดูท่าจะลึกเสียด้วย เลือดไหลจากบาดแผลจนจนเลอะเทอะตั้งแต่กำแพงจนถึงพื้น เวลายังเดินผ่านไปเรื่อยๆแต่กระนั้น เด็กน้อยก็ยังคงจ้องมองร่างทหารที่ไม่ไหวติง ถึงแม้ข้างนอกบ้านจะมีเสียงฟ้าร้องปะปนไปกับแสงฟ้าผ่าก็ยังไม่อาจดึงดูดสายตาจากเด็กน้อยได้สักนิด
"ปู่ขอโทษ ปู่ทำผิดต่อหลาน จะช่วยทำตามที่ปู่จะขอร้องเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม"เสียงแผ่วเบาๆแต่ทำให้เด็กที่ถือมีดค้างอยู่ กลับสั่นไหวจนของมีคมในมือหลุดลงมาปักกับพื้นไม้ แล้วจึงค่อยๆหันหลังกลับมายังต้นเสียงช้าๆ มือเล็กๆที่สั่นไม่หยุดเอื้อมจับมือชายชราคนหนึ่งด้วยน้ำตาที่นองเต็มหน้า ใบหน้าชายชราเต็มไปด้วยคราบเลือดที่กำลังพยายามพูดอย่างยากลำบาก
"อย่างแรก ปู่อยากจะขอให้หลานเข้าไปห้องทำงานของปู่ ให้หมุนโคมไฟไปทางขวามือ จะมีประตูปรากฏที่ด้านหลัง ให้หลานเข้าไปเอาจี้รูปดาบบนโต๊ะทำงานกลางห้องไป จงรักษาจี้นั้นให้ดี อย่าให้หาย อย่างที่สอง แค่ก แค่ก”ชายชราไอพร้อมกระอักเลือดออกมาคำโต เด็กน้อยพยายามห้ามให้ปู่หยุดพูด แต่ชายชราคนนั้นยิ้มอย่างอบอุ่นให้โดยไม่ฟังเสียงทัดทานของหลานชายแล้วจึงพูดต่อ “ สำคัญมากหลานจงจำไว้จะต้องไม่แก้แค้น จงมีชีวิตอยู่ต่อไปและ......." ยังพูดไม่ทันจบเสียงก็ขาดหายไปจนเงียบสงัดในที่สุดหลงเหลือแต่เสียงฟ้าร้องและเสียงลมหายใจที่กระตุกของเด็กน้อย พร้อมกับมือเหี่ยวย่นที่กำแขนของเด็กน้อยแน่นไว้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะค่อยๆคลายมือออกจนมือตกลงสู่พื้น น้ำตาจากชายแก่ค่อยๆไหลลงมาที่มือเล็กๆของเด็กน้อยดวงตาเบิกกว้างจนแทบทะลักจากเบ้าตา
"ม่ายยยยยยยยยยย" เด็กน้อยส่งเสียงตะโกนดังก้องไปทั่วบ้านมันเป็นเสียงที่แสดงถึงความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่จนยากจะให้หยุดร่ำร้องได้ จนในที่สุดเสียงก็จางหายไปเหลือแต่ความเงียบและความว่างเปล่า แม้แต่ในดวงตาของเขาก็เลือนลอยไร้จุดหมายทีจะมีชีวิตอยู่ต่อไปบนโลกนี้ ใบหน้าที่มีแต่หยดน้ำเม็ดเล็กๆไหลออกมาราวกับไม่มีวันหมด
"จงมีชีวิตอยู่ต่อไป"เสียงอ่อนโยนแฝงด้วยอบอุ่นดังขึ้นข้างๆหูของเด็ก จากดวงตาที่ว่างเปล่าและสิ้นหวังกลับมีประกายความมุ่งมั่นที่จะมีชีวิตต่อไป มือเล็กๆปาดเข้าที่ใบหน้า เช็ดความเศร้าหมองออกไปในคราวเดียว ใบหน้าที่พร้อมจะสู้ต่อโลกภายนอกก็ปรากฏขึ้นมาแทนใบหน้าที่เคยร้องไห้
"ครับ ปู่ผมจะสู้ต่อไปแม้มันจะไม่มีทางให้ผมเดิน" เด็กน้อยพูดพึมพำเบาๆกับศพของชายชราก่อนจะค่อยๆลุกตัวขึ้นช้าๆ เดินไปตามทางที่มืดมิด เหลือทิ้งไว้แต่คราบความสูญเสียที่เป็นตราประทับในใจของใครบางคนที่ไม่อาจลบเลือนไปจากใจได้
ความคิดเห็น