เฟริน ตอน ไปเที่ยวกันดีกว่า

ลำดับตอนที่ #3 : บุคคลลึกลับ+นกบ้าแกตายแน่

3

      “แล้วจะทำไงล่ะว่ะ”คิลกระซิบเบาๆเพื่อได้ยินแค่โร คนเดียว ทุกคนรู้ตัวกันหมดแล้ว แต่ก้อไม่รู้ว่าเฟรินกะคาโลมันรู้สึกรึยัง แต่ทุกคนก้อพยายามทำตัวให้เปนปกติให้มากที่สุด

      “คนอย่างเฟรินแค่นี้นะ ไม่รอดสายตามันหรอก”นักรบตาเดียวออกความคิดเห็นแบบที่ทั้ง 3 คนไม่ทันได้ตั้งตัวทัน

      “ใช่ 2 คนนั้นรู้แล้ว”

      “พี่โรเวน!!!”ทั้ง 4 คนตะโกนลั่นเปนเสียงเดียว ตะครุปปิดปากตัวเองแทบไม่ทัน

      “ตะโกนทามมายเล่า”โรเวนแวกใส่

      “เดี๋ยวเฟรินกับคาโลจะจัดการพวกนั้นให้พวกนายดู”ลอเรนซ์เอ่ยยาว(มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย)

      ลอเรนซ์พูดยังไม่ทันขาดคำบุรษลึกลับทั้ง 2 ก้อกลายเปนก้อนน้ำแข็งยักษ์ตั้งตระหง่านอยู่หน้าทุกคนด้วยฝีมือของ เจ้าชายน้ำแข็งแห่งคาโนวาล นามว่า คาโล วาเนบลี  ก่อนที่เสียงลึกลับอีกเสียงหนึ่งจะเอ่ยลั่นป่าด้วยน้ำเสียงที่ก้องกังวาน

      “หึหึ สมกับเปนปริ๊น คาโล ช่างเก่งกาจสมคำล่ำลือ ไง เจ้าหญิงเฟลิโอน่า เราจะต้องเอาตัวท่านมาให้ได้ แม้ว่าวิธีใดก้อตาม เราจะได้เจอกันอีกแน่นอน เร็วๆนี้แหละท่านจงเตรียมใจไว้เทิด ครั้งต่อไปข้าจะเอาของขวัญชิ้นใหญ่มาให้ท่าน แล้วเจอกันใหม่ 555+”เสียงประหลาดหายไปแล้ว ชาวป้อมอัศวินนิ่งอึดใจเดียวกันหันมาส่งยิ้มให้กันและกันราวกับรู้ใจกันดี

      ...ป้อมอัศวิน รบเพื่อความสนุก....ตื่นเต้นที่ได้พิสูจน์ฝีมือ..

      “เอาล่ะทุกคน พักผ่อนกันได้แล้ว ”เสียงทรงอำนาจที่ดูอ่อนโยนออกมาจากปากของโซมาเนีย

      ___________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

      มืดสลัวท้องฟ้ายังมืดครึ้ม มีเสียงนกป่าร้อง ดังระงมไปทั่ว ปลุกทุกคนตื่นจากนิทรามารับช่วงอากาศที่บริสุทธิ์

      “ฮ้าวววววว หลับสบายจัง”คนที่เพิ่งตื่นหาวหวอดหวอด

      “อ้าวตื่นหมดแล้วหรอเนี่ย”เฟรินเอ่ยพลางเหลียวหามองคนใกล้ตัวแต่ก้อไม่มีเพราะทุกคนดันตื่นหมดแล้ว

      “อะ”แอปเปิ้ล 2 ลูก กับหนมปังร้อนๆ 1 อันถูกยัดใส่มือคนที่เพิ่งตื่นและยังไม่ได้กินอะไร แต่ทุกคนเค้าอิ่มหมดแล้ว

      “เอาล่ะเดินทางต่อเหอะ  ประมาณเที่ยงก้อจะถึงแล้วมั้ง” คนขับเกวียนที่จำเปน เอ่ยขึ้น พลางขึ้นนั่งที่ประจำ แต่คนร่วมเดินกลับยังไม่ขึ้นมาซักคน

      “ถ้าไม่มีอะไรอีกก้อดีอยู่ร้อกนะ”โร ต่อคำพูดของเดทให้จบ

      “มีอะไรอีกล่ะโร ”มาทิลด้า เจ้าแม่แห่งป้อมอัศวินถามคนที่อยู่ข้างตัว

      “ดูข้างบนซิ”โร เอ่ยพลาง ชี้ขึ้นไปข้างบนทุกคนจึงต้องมองตามขึ้นไป

      นกยักษ์ประมาณ 5-6 ตัวบินวนอยู่เหนือศีรษะของทุกคนเปนวงกลม ตาของมัน แดง ฉานปีกสีดำเหมือนอีกาแล้วส่งเสียงร้องแปลกๆ .....กี้.....กี้........กี้

      “ทุกคนนับ 3 แล้วหาที่กำบังนะ”โรเวนพี่ใหญ่สุดออกคำสั่งแบบกระซิบ

      “อืม!!!”

      “1........2..........3...........”

      “ไป!!!”เสียงตะโกนของโรเวนดังลั่น

      ทุกคนวิ่งหากำบังกันจ้าละหวั่น  บางคนก้อหลบอยู่ตรงโขดหิน และพงหญ้าบ้าง.........โรเวนอยู่โคนต้นไม้ ข้างบนเปนโซมาเนีย พงหญ้าข้างหลังเปนเดท ครี๊ดและซอร์โล โขดหินข้างหน้า เดท เปน ซีบิล  โรและ อาชูร่า บนปลายไม้เปนเฟรินข้างๆเปนคาโล โคนต้นไม้เปน คิล ข้างหลัง เปน เรนอน ไกลหน่อยเปนมาทิลด้ากับแองจี้  ส่วนลูคัสกับลอเรนซ์ อยู่ข้างหน้ามาทิลด้า ซึ่งมีโขดหินเป็นที่กำบัง เจค และ โคลว์ อยู่บนกิ่งไม้คนละข้างที่จะหักอยู่รอมร่อ ทิวดอร์ และ นิกส์ ได้ไปอยู่บนหัว เจค และ โคลว์

      “...........กี้.............กี้.............กี้..”เจ้านกปีศาจเริ่มร้องเสียงกวนประสาทอีกหน

      “ชิ !!เจ้าพวกนกบ้า”คนที่มีความอดทนต่ำอย่าง ลอเรนซ์  บ่นเสียงดัง

      “จุ๊....จุ๊...เดี่ยวพวกมันก้อมาหาหรอก ลอรี่”คนข้างตัวอย่างลูคัสเอ่ยเตือนนักบวช(ไม่ปามีดแหะ)ทุกคนคิดเหมือนกัน

      “ทำไมหรืออยากให้ปา”ลอเรนซ์พูดอย่างไม่สบอารมณ์ราวกับรู้ความคิดของทุกคน

      “ว้าย!!!กรี๊ดๆ!!!”เสียงโวยวายดังลั่นเรียกให้ทุกคนหันไปมองไปยังทิศที่เสียงนั่นได้ร้องออกมาเป็นทิศที่มาทิลด้ากะแองจี้อยู่พอดี

      “มาทิลด้า!!!!”โร เรียกหญิงที่รักที่โดนเจ้านกปีศาจจับตัวไป โร จึงเรียกออกมาจากที่ซ่อน แล้วรีบขึ้นไปบนต้นไม้ที่อยู่ใกล้นกตัวนั้นที่สุด กระโดดไปเกาะมาทิลด้าไว้แต่นกตัวนั้นก้อสะบัดเขาตกลงมาบนพื้นดิน แต่............

      “โร!!”คิล นั้นเองเขาดึงโร ขึ้นมาบนเสาน้ำแข็งที่คาโลเปนคนสร้างขึ้นมา

      “โร!!ปล่อยนะไอ้นกบ้า ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ”มาทิลด้าโวยวายเสียงดังลั่น พอสบโอกาสก้อใช้มีดพกติดตัวแทงไปที่ข้อเท้าของนกบ้านั้นทันที

      “กี้ๆๆ”

      “ว้าย!!!”

      เสียงนกปีศาจที่ถูกมาทิลด้าแทงร้องเสียงแสบแก้วหูมากและปล่อยเท้าที่จับมาทิลด้าและปล่อยเทอลงจากท้องฟ้า

      “มาทิลด้า!!!”

      ทุกคนร้องเป็นเสียงเดียว ส่วน โร ก้อรีบลงจากเสาน้ำแข็งนั่นอย่างทุลักทุเล และรีบไปรับร่างของมาทิลด้าที่กำลังจะตกลงสู่พื้น

      “ตุ้บ!!”

      “โอ๊ย!!!”