Fic Hakuouki [Memory of Oni]

ตอนที่ 9 : [Memory 10 Caught She!!]

[Memory 10 Caught She!!]

หลังจากที่ฝ่าวงล้อมของศัตรูมาได้แล้วหนีเข้าป่าไป นานาโฮะก็จำต้องตามหาไซโต้และคนอื่นๆ ทว่าไม่ง่ายเลยกับจำนวนคนที่มากมายขนาดนี้

แต่ยังไงโชคก็ไม่เข้าข้างเสียทีเดียวเมื่อมีคนบอกว่าเห็นพวกเขามุ่งหน้าไปยังอีกทาง และทางนั้นเป็นทางไปเอโดะ

“ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยไม่ได้...ผู้ใดต้องการหนี ก็ตามสบาย ผู้ใดต้องการร่วมรบต่อ ให้ตามข้ามา เราจะเดินทางไปยังเอโดะกัน”

นานาโฮะเอ่ยขึ้น ก่อนที่นางจะเดินไปตามทางของนาง เหล่าทหารมองหน้ากันสักครู่ก่อนจะค่อยๆทยอยเดินตามนานาโฮะไป โดยมีบางส่วนที่คาดว่าไม่ไหวก็ขอจากไป ซึ่งนางก็ไม่ได้ว่าอะไร

...........................................................................................................................................

ตอนนี้นานาโฮะกำลังพักอยู่ข้างทางระหว่างทางไปเอโดะ อันที่จริงเธอสามารถหายตัวไปได้เลย เพียงแต่ว่าจะทิ้งพวกเขาไปก็ไม่ได้ และก็โชคดีอีกหน่อยที่ระหว่างทางเธอก็พบกับฮิจิคาตะและจิซึรุที่กำลังเดินทางไปเอโดะเช่นเดียวกัน

“ถ้าย่างนั้น ฮิจิคาตะ เจ้าช่วยนำทัพนี้หน่อยเถิด ข้าจำเป็นต้องล่วงหน้าไปก่อน ท่านคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม?”

นานาโฮะเอ่ยขอ ซึ่งฮิจิคาตะก็ยินดีจะช่วยอยู่แล้ว

“แล้วคนอื่นๆล่ะ?”

ฮิจิคาตะถามเมื่อไม่เห็นใครนอกจากนานาโฮะ เธอถอนใจเฮือกใหญ่

“พอดีแยกกันน่ะ ตอนนี้พวกเขาคงมุ่งหน้าไปยังเอโดะ ถ้าอย่างไรก็ฝากด้วยก็แล้วกัน”

นานาโฮะเอ่ยขอ ฮิจิคาตะพยักหน้าเข้าใจแล้วมองนานาโฮะที่เดินหายไปในป่า

“นาง...เป็นผู้รองรับเรื่องราวทั้งหมดไว้...ถึงแม้จะไม่ใช่เรื่องของนางอย่างนั้นหรือ?”

...........................................................................................................................................

นานาโฮะเดินเข้าไปในป่า นางเดินไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีดวงตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องนางอยู่

และทันใดนั้น ร่างของใครสักคนก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า คาซามะในชุดแบบตะวันตกเลิกคิ้วเล็กน้อยราวกับเหลือเชื่อที่เจอนางอีกครา

“มินาโมโต้นี่...ที่มาหาข้าเพราะต้อการข้าแล้วใช่ไหม?”

เสียงทุ้มนุ่มทว่าหลงตัวเองทำให้นานาโฮะต้องถอนใจ

“นี่มันบังเอิญต่างหาก เจ้านี่ช่างไม่มีสมองคิดเลยนะ”

แรง...

คาซามะคิดเมื่อรู้สึกว่าเส้นเลือดบนขมับของตนกำลังเต้นตุ้บๆเพราะโกรธใครบางคน

แต่นางก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วนี่นา...

“แล้วเจ้ามาทำอะไรที่นี่...”

นานาโฮะเอ่ยถาม คาซามะกระตุกยิ้ม

“กำลังรอให้ถามอยู่เลย...ที่รักของข้า...”

สิ้นเสียง ยักษ์ลูกน้องของคาซามะก็ขยับตัวออกจากพุ่มไม้แล้วใช้ผ้าชุบยาสลบโปะเข้าที่จมูกของสาวน้อยแบบไม่ได้ตั้งตัว ทำให้เธอเผลอสูดไอของยาเข้าไปเสียเต็มปอด

และไม่นานนัก...นางก็ล้มลงในอ้อมกอดของคาซามะ

“หลับให้สบายล่ะ...”

...........................................................................................................................................

นานาโฮะตื่นขึ้นมาบนฟูกในสถานที่แห่งหนึ่ง ความรู้สึกมึนหัวแล่นเข้ามาทำให้ต้องเผลอหลับตาปี๋เพื่อไล่ความรู้สึกนั้นออกไป ก่อนจะมองทิวทัศน์ที่ไม่คุ้นตาเท่าไรนัก

“ที่นี่...”

นางพึมพำเบาๆ ก่อนจะรู้สึกตัวว่าชุดที่นางใส่อยู่ไม่ใช่ชุดที่นางใส่ประจำแน่ๆ ทว่าเป็นชุดของชาวตะวันตกสีดำสนิท และที่มากกว่านั้นคือกระโปรงที่ยาวแค่เข่า ทำให้นางอดขมวดคิ้วไม่ได้ แถมด้วยตรวนข้อเท้าอีก ทำให้นางรู้ตัวทันทีว่าโดนจับมาเสียแล้ว

“ตื่นแล้วอย่างนั้นหรือ? เป็นอย่างไรบ้าง ชุดใหม่ที่ข้าออกแบบให้”

“ห่วยแตก”

นานาโฮะสวนกลับทันทีหลังจากรู้ว่าอีกฝ่ายพาตัวเธอมา

“แล้วนี่ข้าอยู่ที่ไหน?”

นานาโฮะเอ่ยถามขณะที่พยายามอยู่ห่างๆคาซามะ

“เอ่ยเป็นคนไกลไปได้นะ ที่นี่เป็นปราสาทของข้าเอง เจ้าน่าจะดีใจที่อีกไม่นานจะจัดงานแต่งงานของเรานะ”

มัดมือชกนี่หว่า...

นานาโฮะคิดในใจ ก่อนจะมองโซ่ตรวนที่ล่ามข้อเท้าไว้

“ข้าไม่แต่ง...”

นานาโฮะเอ่ยเรียบ เธอรู้ดีว่าถ้าแต่งงานกับคนๆนี้ล่ะก็ จะไม่ดีต่อตัวเธอแน่ๆ

“แต่เจ้าก็ไม่มีทางหนีออกจากที่นี่ โซ่นั่นยาวถึงประตูห้องนี้เท่านั้น เจ้าไม่มีวันได้ออกไปแน่ๆ คิดให้ดีๆเถอะ”

คาซามะกระแทกเสียงอย่างหัวเสีย ก่อนที่เขาจะเดินจากไป นานาโฮะหันไปเห็นชายชุดยูคาตะของตนเองที่เหมือนจะถูกซ่อนไว้ในตู้ที่ถูกล็อกไว้ นางจึงเดินไปดูก็พบว่าเป็นชุดยูกาตะของตัวเองจริงๆ

“เจ้าหมอนั่น โง่รึไงนะ เอาเล็บมาไว้ใกล้มือเสืออย่างข้า”

นานาโฮะเอ่ยเปรย ก่อนที่นางจะพยายามดึงแขนเสื้อของนางออกมาจากช่องเล็กๆของตู้ โชคดีที่กุญแจไม่ได้ล็อกแน่นเท่าไหร่ อีกฝ่ายคงคิดว่านางไม่มีปัญญาเอาออกแน่ๆ แต่ไม่ใช่สำหรับเธอคนนี้...

แกร๊ก...

จากความพยายามที่ดูจะสำเร็จ มีดสั้นที่นางเก็บไว้ร่วงลงมาจากแขนเสื้อ นางหยิบมันขึ้นมาก่อนจะเก็บไว้ในเสื้อเมื่อพบว่ามีคนเดินผ่านมาและยัดแขนเสื้อของนางเข้าไปในตู้เหมือนเดิม พอดีกับที่ประตูเปิดพร้อมกับร่างของยักษ์หนุ่มตนหนึ่งที่เดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารก่อนจะเดินจากไป นางจึงดึงมีดออกมาอีกครั้งแล้วพยายามทำลายแม่กุญแจ แต่ก็ต้องรีบถลากลับไปนั่งที่เบาะอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่คล้ายๆว่าจะเป็นของคาซามะซึ่งเธอจำได้ดี และเมื่อประตูเปิดก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ คาซามะ จิคาเงะเดินเข้ามาก่อนจะพบว่าอาหารของนางยังไม่พร่องลงแม้แต่น้อย

“ทำไมเจ้าไม่ทานอาหาร?”

คาซามะเอ่ยถามแล้วยกถาดอาหารให้เข้ามาใกล้ๆนาง นานาโฮะส่ายหน้ารัว เขานั่งลงแล้วจ้องเธออยู่อย่างนั้นราวกับจะบังคับให้ทานอาหาร

“ไม่มีเหตุผลที่ข้าต้องทานอาหารของเจ้า”

นานาโฮะเอ่ย เนื่องจากเธอไม่ไว้ใจอาหารจานนี้จริงๆ โดยที่เกรงว่าจะมียาแปลกๆอะไรใส่ลงไปหรือเปล่า

“แต่ถ้าหากเจ้าไม่ทาน บุตรที่จะเกิดจากเราก็จะไม่แข็งแรงเอาน่ะสิ”

คาซามะเอ่ยสบายๆ ทว่านานาโฮะกลับรู้สึกอยากกระทืบคนตรงหน้าเต็มที

“ข้าจะไม่ให้เจ้าทำอะไรข้าแน่นอน เพราะฉะนั้นฝันไปได้เลยเรื่องที่เจ้าต้องการมีบุตรกับข้า”

นานาโฮะเอ่ยเรียบ ทำให้คาซามะไม่พอใจเล็กน้อย

“แล้วเจ้าคิดว่า...ช่วงเวลาที่เจ้านอนหลับอยู่ ข้าไม่ทำอะไรเจ้าเลยหรืออย่างไร?”

“ข้ารู้ตัวข้าดี เจ้ายังมิได้ทำอะไรข้าหรอก...”

นานาโฮะเอ่ยขัด ทำให้คาซามะต้องกัดฟันกรอดไม่สมกับเป็นเขา

“คุยกับเจ้าแล้วหงุดหงิดจริง...”

คาซามะพึมพำ ก่อนจะเดินจากไป แต่เขาก็ไม่ลืม

“ออ แล้วก็ตรวนนั่นน่ะ ร่ายอาคมไว้ เจ้าจะไม่สามารถใช้พลังของยักษ์ได้ เพราะฉะนั้นอย่าคิดหนีล่ะ”

...........................................................................................................................................

หลังจากที่นานาโฮะอยู่ที่นี่มาได้สามวัน เธอไม่ทานอะไรสักอย่างเดียวยกเว้นน้ำจนซูบลงเล็กน้อย ขอบตาก็ดำคล้ำเพราะไม่ได้พักผ่อนมาเป็นเวลานาน แถมข้อมือขวาของนางยังมีคราบเลือดติดเป็นทางอีก และข้อเท้าซ้ายที่ถูกล่ามโซ่ไว้ก็เต็มไปด้วยคราบเลือดเช่นกัน เนื่องจากการพยายามดึงออกหลายครั้ง

“คาซามะ นางจะไม่เป็นอะไรแน่หรือ?”

ชิรานุอิ เคียวเอ่ยขึ้นลังจากเห็นสภาพของนานาโฮะที่แตกต่างจากตอนที่เคยพบตอนกวาดล้างราเซ็ทซึของโคโดอย่างมาก

“ข้าไม่รู้”

คาซามะส่ายหัวอย่างจนปัญญา เขาเองก็รู้ว่าต้นเหตุทั้งหมดมาจากเขา แต่เขาก็ไม่อาจปล่อยเธอให้กลับไปได้

“ข้าว่าปล่อยนางไปเถอะ สภาพร่างกายนางจะย่ำแย่เอานะ...”

ชิรานุอิเอ่ยอีกครั้งด้วยความเป็นห่วงนานาโฮะ เพราะเขาก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกันที่ต้องเห็นดรุณีทรมานตนเองต่างๆนาๆเพื่อประชดเจ้านายของตน

“ข้าไม่รู้...แต่...ข้าปล่อยนางไปไม่ได้จริงๆ”

คาซามะเอ่ย ก่อนจะปิดประตูเลื่อนและเดินจากไปพร้อมกับชิรานุอิที่จำต้องเดินตาม

“หรือว่าเจ้า...รักนางเข้าจริงๆแล้ว?”

ชิรานุอิคาดการณ์ หัวหน้าตระกูลคาซามะสะดุ้งเฮือกทันที

ถูกด้วย...

เขาคิดในใจก่อนจะถอนใจเบาๆเมื่อเจ้านายของตนไม่พูดอะไรสักคำ

“ถ้าหากเจ้ารักนาง...เจ้าก็ควรปล่อยนางไป เจ้าไม่เห็นสภาพของนางอย่างนั้นหรือ? ถึงนางจะเป็นยักษ์ แต่ถ้าหากเจอแบบนั้นสักวันนางก็คงตายก่อนที่จะถึงอายุขัยของนางแน่ๆ...”

ชิรานุอิพยายามหว่านล้อม คาซามะหลุบตาลง ก่อนที่เขาจะถอนหายใจเบาๆ

“ชิรานุอิ...เจ้าช่วยทำงานอย่างหนึ่งให้ข้าหน่อยสิ...”

...............................................................................................................................

ผ่านมาอีกสามวันแล้ว นานาโฮะก็ยังไม่แตะอาหารของตนแม้แต่น้อย คราบเลือดแห้งกรังติดข้อมือของนางเพิ่มมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด นางล้มเลิกความตั้งใจที่จะหนีไปเมื่อไหร่ก็ไม่ทราบได้ แต่ตอนนี้นางอยากตายมากที่สุดเท่าที่เคยจะมีชีวิตมา แต่ไม่ว่าทำอย่างไรนางก็ตายไม่ได้...เมื่อจู่ๆภาพของใครบางคนก็ปรากฏในหัวทำให้เธอกรีดข้อมือลึกๆไม่ลง

“...เฮ้! ได้ยินข้ามั้ย?”

เสียงเรียกเบาๆจากข้างหลังนานาโฮะดังขึ้น นางหันไปมองก่อนจะพบกับชิรานุอิที่ปีนหน้าต่างขึ้นมา ใบหน้าของเขาฉายแววเหนื่อยหอบมากเพราะอาจจะต้องปีนขึ้นมาสูงและต้องแอบยามอีก

“...ชิรานุอิ...สินะ”

นานาโฮะเอ่ยถาม ก่อนที่นางจะเดินไปเปิดหน้าต่างกระดาษออก เมื่อทวารแห่งเดียวถูกเปิด ชายหนุ่มก็ผุดเข้ามาทันที

“ข้ามาพาเจ้าหนี...”

อีกฝ่ายเอ่ยด้วยน้ำเสียงเร่งรีบขณะที่กระชากกุญแจของตู้และใช้ผ้าของตนหอบของทั้งหมดของนางไว้ นานาโฮะไม่มีทีท่าดีใจหรือตื่นเต้นเลยสักนิด

“เป็นอุบายพาข้าไปงานแต่งงานสินะ...”

นานาโฮะคาดการณ์ ชิรานุอิที่อุส่าห์มาช่วยถึงกับกุมขมับ

“เอาเป็นว่า เชื่อข้าสักครั้งเถอะ ข้ามาช่วยเจ้าจริงๆ เจ้าอยากกลับไปพบเจอพวกนั้นอยู่ใช่ไหมล่ะ?”

ชิรานุอิถามขณะที่ยกของทั้งหมดของนางพาดคอ และกระชากโซ่ตรวนที่ข้อเท้าของสาวน้อยจนแตกกระจายเป็นชิ้นเล็ก

“ถ้าหากเจ้าต้องการ ก็ให้ข้าพาเจ้าหนีซะ เร็วๆเข้า เดี๋ยวมีคนมา”

ชิรานุอิเอ่ยด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ นั่นทำให้ยักษ์สาวรู้ว่าเขาไม่มีทางโกหกแน่นอน แต่ก่อนจะได้ตอบอะไร ชิรานุอิก็ยกเธอขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาวก่อนจะรีบออกไปทางหน้าต่างเมื่อแน่ใจว่ามีคนมาแน่ๆ และเมื่อใบหน้าสัมผัสกับลมภายนอก นานาโฮะก็รู้สึกว่าที่ๆที่อยู่ตอนนี้ก็สูงพอควร

“ปิดตาซะ ข้าจะกระโดดลงไป”

ชิรานุอิเอ่ย ทำให้คนที่กำลังไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างนานาโฮะต้องรีบปิดตาทันที ก่อนที่เธอจะรู้สึกถึงลมที่พัดจากด้านล่างขึ้นมาและความรู้สึกเบาโหวง ไม่นานนักก็กลายเป็นการกระแทกแรงๆบนพื้นดิน ชินรานุอิยังไม่ทันตั้งตัวได้เขาก็ต้องออกเท้าวิ่งหนีเข้าป่าไป

“ดีแล้วหรือขอรับ ที่ให้นางหนีไป”

เสียงของคนรับใช้เอ่ยถามเมื่อเห็นผู้นำตระกูลคาซามะนั่งมองสาวน้อยที่กะจะพาไปเป็นเจ้าสาวบนห้องของตนโดยไม่คิดจะตามไป

“ข้าตัดสินใจดีแล้ว...หากนางเป็นอะไรไป ข้าก็คงอยู่ไม่ได้เช่นกัน”

คาซามะหลุบตาลง...เขาใจอ่อนให้ผู้หญิงคนนี้มากี่ครั้งแล้วนะ...ตั้งแต่พบกันครั้งแรก ที่เขาได้รับรอยยิ้มอันอบอุ่นนั่นจากนาง...

...........................................................................................................................................

“ชิรานุอิ...ปล่อยข้าลงเถอะ...”

นานาฮะเอ่ย เมื่อพบว่าตนเองห่างจากปราสาทของคาซามะมาไกลแล้ว

“ไม่...ข้าจะพาเจ้าไปส่งถึงฐานชินเซ็น ว่าแต่ตอนนี้เจ้าพวกนั้นอยู่ที่ไหนกัน?”

ชิรานุอิเอ่ยถาม อันที่จริงเขาก็รู้ดี ว่าตอนนี้พวกชินเซ็นกุมิอาจจะเดินทางไปที่อื่นแล้วก็เป็นได้ แต่เขาก็ต้องการที่อยู่สุดท้ายของพวกเขาเพื่อการตามหาอยู่ดี

“เอโดะ...พวกเขาน่าจะอยู่เอโดะ”

นานาโฮะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ชิรานุอิสังเกตว่าดวงตานางในตอนนี้เริ่มกลับมาเหมือนเดิม เหมือนตอนที่นางเคยช่วยเหลือเขาตอนกวาดล้างราเซ็ทซึ

เมื่อออกมาได้ไกลแล้ว ชิรานุอิก็หยุดพักที่ลำธารแห่งหนึ่งเพื่อให้นานาโฮะล้างตัว เพราะว่าคราบเลือดและนางก็ไม่ได้อาบน้ำมาเป็นเวลานานกว่าอาทิตย์ ส่วนเขาก็ออกไปหาอาหารเพราะรู้ดีว่านางยังไม่ได้ทานอะไรมาแน่ๆ ทั้งๆที่เขาก็เป็นกังวลอยู่เหมือนกันที่มีผู้หญิงอยู่ตัวคนเดียว แต่เขาก็ต้องออกไปหาเพราะถ้าไม่อย่างนั้นนางอาจหิวตายก็ได้

...............................................................................................................................

“มินาโมโต้ ข้ากลับมาแล้ว เจ้ามา...”

คำพูดของชิรานุอิหายไปชั่วขณะ เมื่อเขาลืมนึกไปว่าสาวน้อยคนนี้ยังอาบน้ำอยู่ ตอนนี้ก็กำลังนั่งอยู่ข้างลำธาร แถมร่างของนางยังไร้อาภรณ์ใดๆติดตัวสักชิ้น แต่ก็โชคดีหน่อยที่เขาไม่ได้เห็นอะไรไปมากกว่าผิวขาวๆของนาง

“จะจ้องอีกนานไหม? ชิรานุอิ เคียว?”

ถึงจะไม่แสดงอารมณ์ แต่ตอนนี้นางคงรู้สึกโกรธเคืองเขาอยู่เป็นแน่ เห็นดังนั้น ชิรานุอิก็รีบหันหลังให้ด้วยใบหน้าแดงก่ำ

“ข...ขอโทษ...ข้าไม่นึกว่าเจ้ากำลัง...”

เขาเอ่ยขึ้นทันที ก่อนจะรีบเดินเข้าไปในป่าเพราะความอายแทนสาวน้อยที่ไม่คิดจะอายเลยแม้แต่น้อย

...........................................................................................................................................

ไอ้หมอนี่มันอายเป็นด้วย...

นานาโฮะคิดหลังจากที่นางอาบน้ำเสร็จและเปลี่ยนเป็นชุดยูกาตะของนางเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ชิรานุอิก็กลับมาจากในป่า แต่เสียอย่างเดียวคือเขามองหน้านางไม่ติดเลยด้วยซ้ำ

“คือ...เมื่อครู่ข้าต้องขอโทษด้วย...ข้าไม่ได้ตั้งใจ...”

ชิรานุอิเอ่ยขึ้นอีกครั้ง นานาโฮะที่กำลังเคี้ยวปลาย่างอยู่หันไปมองงงๆ

“ไม่เป็นไร ข้าไม่ถือสาหาความหรอก...แล้วเจ้าเห็นอะไรไปบ้าง?”

นานาโฮะถามตามที่ตนคิด ชิรานุอิเริ่มคิดขึ้นมาว่าคนๆนี้สักวันคงจะต้องตั้งครรภ์ก่อนออกเรือนแน่นอนถ้าหากยังมีนิสัยการพูดแบบขวานผ่าซากแบบนี้

“ก...ก็...ไม่เห็น...”

“โกหก”

นานาโฮะเอ่ยขัด ทำให้ชิรานุอิใบหน้าแดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ

“ข้าบอกว่าไม่เห็นก็ไม่เห็นสิ...เจ้าจะซักไซ้อะไรนักหนา”

ชิรานุอิค้านหัวชนฝา อันที่จริงเขาก็โกหกจริงๆนั่นแหละ...

แต่มันอายนี่หว่า...

“เอาอย่างนั้นก็ได้ ถ้าอย่างนั้น ข้าจะเดินทางไปเอโดะแล้วก็แล้วกัน”

นานาโฮะเอ่ยแล้วเก็บอาหารไว้ในห่อของที่ชิรานุอิทำให้

“เดี๋ยวสิ ข้าบอกแล้วไงว่าข้าจะพาไปเอง”

ชิรานุอิเอ่ยค้านอีกรอบก่อนจะยกสาวน้อยขึ้นอุ้มทันที

“เอ๊ะ ก็ข้าบอกจะไปเองไง...”

“เจ้ายังอ่อนแออยู่นะ ถ้าเกิดเป็นลมกลางทางแล้วคาซามะตามมาเจอจะเกิดอะไรขึ้นล่ะ”

ชิรานุอิเอ่ยขณะที่เดินต่อเพื่อมุ่งหน้าไปยังเอโดะ นานาโฮะที่หมดหนทางจึงต้องจำใจให้ชิรานุอิไปส่ง

....................................................................................................................................................................

ตอนนี้นานาโฮะกับชิรานุอิก็เดินทางมาจนถึงเอโดะแล้ว เพียงแต่นางไม่รู้ว่าจะตามหาเหล่าชินเซ็นกุมิได้อย่างไร

“เจ้าจะกลับไปก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวคาซามะรู้ว่าเจ้าแอบพาข้าออกมาแล้วมันจะแย่”

นานาโฮะเอ่ยเรียบ

“ไม่หรอก ข้าจะตามเจ้าไปส่งถึงมือเลย”

ชิรานุอิเอ่ยอย่างมั่นใจ และการเดินไปมาขอทั้งคู่ทำให้เป็นจุดสนใจจากชาวเมืองไม่น้อย

คนหนึ่งก็เป็นหญิงสาว อีกคนเป็นชายหนุ่มที่แลดูสนิทกัน แต่ทว่าก็ไม่เหมือนว่าจะเป็นสามีภรรยา

“ก็ข้าบอกแล้วไง ว่าข้าจะไปเอง”

นานาโฮะก็ยังยืนกรานคำเดิม แต่ไม่ว่ายังไงชิรานุอิก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะจากไป

“ข้าก็เป็นห่วงเจ้าเหมือนกันนะ มินาโมโต้ อุตส่าห์พาหนีมาได้แล้วแท้ๆ ถ้าหากถูกจับกลับไปอีกก็เสียแรงข้าเปล่าๆน่ะสิ”

ชิรานุอิให้เหตุผล ทำให้นานาโฮะยอมจนได้

ทั้งสองเที่ยวตามหาชินเซ็นกุมิทั้งวัน แต่ไม่ว่าใครต่างก็ให้ข้อมูลผิดๆมาทั้งนั้น ทำให้สาวน้อยเริ่มท้อ เพราะตามหาชินเซ็นกุมิไม่เจอนั่นเอง

“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเราก็หาเจอน่า...”

ชิรานุอิปลอบ ก่อนที่พวกเขาจะออกตามหาต่อ

“เอโดะไม่ใช่เล็กๆเลยแฮะ”

ชิรานุอิพึมพำ ในเมื่อตอนนี้พวกเขาตามหาชินเซ็นกุมิมาค่อนเมืองแต่ก็ยังไม่เจอแม้แต่ร่องรอยของชินเซ็นกุมิเลย

“หรือว่าพวกเขายังมาไม่ถึง?”

ชิรานุอิคาดการณ์ แต่นานาโฮะคิดว่าพวกเขามาแล้วแน่ๆ

“ไม่หรอก พวกเขาต้องมาถึงแล้วสิ...อย่างน้อยก็...”

ไซโต้...

นานาโฮะเงียบไป ทำให้ชิรานุอิไม่กล้าพูดอะไรอีก

และในตอนนี้ ท้องฟ้าก็เปลี่ยนเป็นสีส้มเสียแล้ว

“จะมืดแล้วนะ มินาโมโต้...”

ชิรานุอิเอ่ยหลังจากที่มองท้องฟ้า ตอนนี้พวกเขาหยุดพักที่ข้างแม่น้ำสายหนึ่งหลังจากตามหามากันทั้งวัน

“หาที่พักก่อนมั้ย?”

เขาเอ่ยถามอีกครั้งเมื่อนานาโฮะไม่ตอบอะไร ก่อนที่เธอจะส่ายหัวและดูเหมือนเธอได้ยินอะไรบางอย่างจึงหันไปมองด้านหลัง และเธอก็พบกับไซโต้ที่หอบหายใจหนักราวกับเพิ่งวิ่งอย่างหนักมาเป็นเวลานาน

“ไซ...โต้...”

นานาโฮะพึมพำ ชิรานุอิเห็นดังนั้นก็หันไปมองบ้าง

“ไปสิ...”

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน นานาโฮะเบ้ปากราวกับจะร้องไห้ ก่อนที่นางจะรีบโผเข้ากอดไซโต้ทันที

“ไซโต้! ไซโต้ ฮึก ฮึก...”

เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่ทราบที่นางร้องไห้ด้วยความดีใจ ไซโต้ที่โดนกอดเลิกคิ้วเล็กน้อยด้วยความแปลกใจ ก่อนที่เขาจะกอดเธอตอบทั้งน้ำตาเช่นกัน

ชิรานุอิมองภาพนั้นด้วยความพอใจ ถึงเขาจะรู้สึกเหมือนหัวใจของเขามันดำดิ่งสู้ท้องน้ำว่างเปล่า แต่เขากลับรู้สึกพอใจอย่างบอกไม่ถูก

นานาโฮะกอดไซโต้แน่น ราวกับจะไม่อยากจากเขาไปไกลอีก น้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะสู่ผืนผ้าที่รองรับน้ำตาของเธอจนชุ่ม

โดยที่ไม่รู้ตัว...ชิรานุอิหายไปเสียแล้ว...

เขาทิ้งห่อของส่วนตัวนางอย่างที่ควรทำ และจากไปด้วยหัวใจที่บอบช้ำ...

........................................................................................................................................................

ตอนนี้เป็นส่วนหนึ่งของสเปเชียล แต่สเปเชี่ยลจะเอามาลงหลังจากจบแล้วนะคะ

\:)  Shalunla

Thank for Theme