ตอนที่ 6 : [Memory 5 The pain]
[Memory 5 The pain]
ตอนนี้นานาโฮะสามารถออกมาทำงานตามปกติได้แล้ว เธอมักจะเรียกร้องให้ไซโต้เล่าเรื่องของตนให้ฟังในยามว่าง แต่อีกฝ่ายดันไม่ว่าง แถมยังจำเรื่องราวของนางได้ไม่ครบเสียอีก การเล่าบางทีจึงข้ามส่วนสำคัญไปเสียหมด เพราะฉะนั้น นานาโฮะจึงตัดใจที่จะค้นหาความทรงจำจากไซโต้ แล้วเปลี่ยนมาค้นหาด้วยตัวเอง ถึงแม้บางทีจะทำให้นางรู้สึกสับสนบ้าง แต่มันก็เป็นการดีกว่าที่จะหวังลมๆแล้งๆให้ความทรงจำกลับมาเอง
“ทำไมเจ้าถึงต้องการให้ความทรงจำกลับมาขนาดนั้น?”
ไซโต้เอ่ยถามหลังจากที่เป็นเวรทำอาหารกับนานาโฮะ นางหันมามองเขาครู่หนึ่ง
“ไม่รู้สิ ข้าเพียงรู้สึกค้างคาน่ะ”
นานาโฮะอธิบายง่ายๆ แต่คนอย่างไซโต้ก็ไม่ได้เป็นคนที่ซักไซ้ไล่เลี่ยอยู่แล้ว
“แล้วเจ้าพอจะจำได้หรือไม่ ว่าใครเป็นผู้ชิงความทรงจำของเจ้าไป”
ไซโต้เอ่ยถามต่อ สาวน้อยที่กำลังหั่นผักส่ายหน้าแล้วถอนหายใจ
“ข้ารู้เพียงว่าเขาเป็นผู้ชาย...หัวโล้นด้วย”
เอกลักษณ์อย่างนั้น...ไม่ต้องบอกก็ได้
ไซโต้คิดในใจ แต่มันก็ดีที่จะต้องค้นหาเฉพาะเจาะจงไปที่คนแบบไหน
“แต่ไม่ต้องช่วยหาหรอก ข้าสามารถหาเองได้”
นานาโฮะเอ่ยอีกรอบ ทำให้ไซโต้หันมาสนใจ เพราะปกติเธอมักจะไหว้วานคนอื่น
การที่เธอเปลี่ยนไปขนาดนี้ เขาก็ชักกังวลขึ้นมาบ้างแล้ว ทันใดนั้นนานาโฮะก็หยุดการกระทำทั้งหมดแล้วเดินออกไปจากห้องครัวเสียอย่างนั้น
“เจ้าจะไปไหน?”
ไซโต้เอ่ยถาม นานาโฮะไม่ตอบอะไรเพียงแค่ถอนใจเท่านั้น
“ข้าจะไปหาฮิจิคาตะ ฝากที่เหลือด้วยล่ะ”
อืม...นางกลับมาแล้ว...
ไซโต้คิด ขณะที่มองสาวน้อยที่กำลังเดินจากไป
...............................................................................................................................
“เจ้าคิดดีแล้วหรือ?”
ฮิจิคาตะเอ่ยถามหลังจากที่นานาโฮะเข้ามาขอคุยด้วย นางพยักหน้าก่อนจะหลุบตาลง
“ข้าคิดว่า ถ้าหากข้าอยู่ที่นี่ต่อไป ทางฐานชินเซ็นกุมิก็จะเป็นปัญหา ดังนั้นข้าขอออกไปดีกว่า”
นานาโฮะอธิบายการตัดสินใจของตน ฮิจิคาตะไม่ว่าอะไรเพียงแค่พยักหน้าเข้าใจ
“ถ้าอย่างนั้นข้าจะไปบอก...”
“ไม่ต้องหรอก...ข้าจะออกไปเงียบๆ แล้วก็ฝากบอกทุกคนด้วยว่าไม่ต้องตามหา...”
นานาโฮะเอ่ยขัดตามนิสัยของตน ฮิจิคาตะพยักหน้า
“ขอขอบพระคุณ...ที่ให้ข้าอาศัยอยู่ที่นี่ ถึงแม้จะทำให้ท่านลำบากก็ตามแต่...ไว้ถ้าข้าได้ความทรงจำกลับมา ข้าจะติดต่อมาก็แล้วกันนะ”
นานาโฮะก้มหัวลงแนบพื้น ชายหนุ่มตรงหน้าพยักหน้า ก่อนจะมองสาวน้อยที่เดินออกไป
พรุ่งนี้...อาจเป็นวันที่ฐานชินเซ็นกุมิต้องเงียบเหงาก็เป็นได้...
...................................................................................................................................................
นานาโฮะเดินเล่นไปรอบๆฐานเพื่อสำรวจว่าทางใดที่จะสามารถออกไปได้โดยไม่มีผู้สังเกตได้บ้าง ก่อนจะพบทางออกทางหนึ่งที่เป็นทางเชื่อมกับป่า และนางเลือกทางนั้นเป็นทางออก
เธอเก็บของของตัวเองลงในถุงผ้าและแอบทำอาหารว่างอย่างข้าวปั้นไว้เผื่อกลางทางเกิดหิว ซึ่งฮิจิคาตะก็ออกเงินให้เธอจำนวนหนึ่ง ถึงเธอจะพยายามปฏิเสธ แต่คนหัวดื้ออย่างเขาก็ยัดมันเข้าไปในมือของเธอจนได้
และในคืนนั้น นางก็แอบออกมาจากฐานชินเซ็นกุมิได้สำเร็จ และตั้งใจว่าจะเช่าโรงแรมสักห้องไว้พักคืนนี้ แต่อีกใจก็บอกให้ออกเดินทางต่อ
ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าซอยถี่ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง ฟังจากจำนวนแล้วน่าจะสองคน เธอจึงหลบอยู่ในมุมร้านและมองดูเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น ก่อนจะเบิกตากว้าง เมื่อเธอเห็นซามูไรสองคนกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่าง และนั่นก็คือซันนันที่วิ่งตามอย่างใจเย็น ถึงคืนนั้นจะเป็นคืนเดือนมืด แต่ลักษณะเงาที่นางเห็นต้องเป็นซันนันแน่ๆ เมื่อพวกเขาลับตาไปนางจึงรีบวิ่งตามไป ถึงจะรู้ว่าตนเองไม่มีเหตุเกี่ยวข้องกับทางชินเซ็นกุมิ แต่เธอก็ปล่อยให้พวกเขาเป็นอันตรายไม่ได้เหมือนกัน
จู่ๆเธอก็รู้สึกไม่ดีเมื่อจมูกจับกลิ่นคาวเลือดได้ เธอจึงดึงดาบออกจากแขนเสื้อซ้ายแล้วค่อยๆย่องเข้าไปดูผ่านมุมกำแพง ก่อนจะต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นซันนันยืนอยู่ท่ามกลางกองเลือดและซากศพของใครก็ไม่ทราบ และดูเหมือนเขาจะรู้ตัวตนของเธอแล้ว
“ใครน่ะ? ออกมาเดี๋ยวนี้นะ”
เขาเอ่ยถาม ถึงเธอจะตกใจ แต่เธอก็ไม่ได้สติแตก เธอจึงเดินออกไปตามคำเรียก ชายหนุ่มตรงหน้าดูตกใจเล็กน้อย
“มินาโมโต้นี่เอง...มาทำอะไรยามวิกาลล่ะ กฎของชินเซ็นกุมิห้ามออกมายามดึกมิใช่รึ?”
ซันนันเอ่ยด้วยน้ำเสียงแปลกๆ นานาโฮะวางห่อของของตนลงแล้วตั้งท่าเตรียมโจมตีเมื่อซันนันเข้ามาใกล้
“ข้าต่างหากที่ต้องถามเช่นนั้น เจ้าไม่กลัวโดนสั่งคว้านท้องหรือไร?”
นานาโฮะถามกลับ ทำให้ซันนันชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมา
“นั่นสิ...คงเป็นเพราะข้าไม่สามารถอยู่ใต้แสงอาทิตย์ได้แล้วกระมัง...ถึงถูกยกเว้นให้เป็นกรณีพิเศษ”
สิ้นเสียง นานาโฮะก็เลิกคิ้วก่อนจะนึกถึงสรรพคุณของยาโอจิมิซึ
ไม่สามารถอยู่ได้ภายใต้แสงอาทิตย์...
นานาโฮะถอนใจพรืด
“เพราะอย่างนี้นี่เอง...เจ้ากลายเป็นราเซ็ทซึแล้วสินะ”
นานาโฮะเอ่ยเรียบ ก่อนจะถอยห่างเรื่อยๆเมื่อซันนันเข้ามาใกล้
“แล้วเจ้าล่ะ...มินาโมโต้?”
ซันนันเอ่ยถามขณะที่เดินเข้าไปหานานาโฮะโดยไม่ยกดาบ
“ไม่ใช่เรื่องของเจ้า อยากรู้เรื่องนักก็ถามฮิจิคาตะเอาสิ”
นานาโฮะเอ่ยเรียบ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อจู่ๆซันนันก็ชักดาบและพุ่งเข้าหานาง พริบตาเดียวเท่านั้น เรือนผมของเขาก็กลายเป็นสีขาวและดวงตาเปลี่ยนเป็นสีเลือด เมื่อเห็นดังนั้น นานาโฮะก็ยกดาบตั้งรับ
“ให้ตาย...ข้านึกว่าเจ้าเป็นตาลุงใจดีเรี่ยวแรงปวกเปียกมาตลอดเสียอีก”
นานาโฮะเอ่ยยั่ว ทำให้ซันนันเริ่มฉุนขึ้นมา
“ข้าก็นึกว่าเข้าเป็นสาวน้อยไร้ความสามารถเหมือนกันนั่นแหละ”
นานาโฮะก้เริ่มฉุนกับคำยั่วของอีกฝ่ายเช่นเดียวกัน
“ทำไมต้องทำอย่างนี้ ซันนัน”
นานาโฮะเอ่ยเรียบๆขณะที่ตั้งรับไปเรื่อยๆ ผิดจากราเซ็ทซึอย่างซันนันที่โจมตีตลอดทว่าเริ่มเหนื่อยหอบเพราะความต่างชั้น
“มันเรื่องของข้า!”
ทันใดนั้น นานาโฮะก็เห็นช่องว่าง นางเตะชายหนุ่มจนติดกำแพงก่อนจะยกดาบขึ้นสูง
ฉึก!!!!
แล้วทุกสรรพสิ่ง ก็เงียบลง
...........................................................................................................................................
นานาโฮะเดินจากมาพร้อมกับห่อของตัวเอง นางเดินเงียบๆคนเดียวขณะที่ตัดสินใจว่าจะเดินไปเรื่อยๆจนกว่าจะถึงเมืองถัดไป
ก่อนจะทบทวนเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น
..........................................................................................................................................
ซันนันเบิกตากว้าง ใบหน้าของเขาเปรอะเลือดจำนวนหนึ่ง ก่อนจะพบว่าตัวเองไม่ได้บาดเจ็บ และคมดาบของมินาโมโต้ นานาโฮะก็ฟันฉับเข้าให้กับราเซ็ทซึตนหนึ่งที่คิดจะทำร้ายพวกเขา นานาโฮะดึงดาบของตนที่ติดกับร่างของราเซ็ทซึออก ก่อนจะสะบัดดาบของตัวเองเพื่อให้คราบเลือดที่เกาะอยู่หลุดออกจากดาบของตนแล้วเก็บดาบไว้ในฝักเหมือนเดิม
เธอเดินกลับไปที่ห่อผ้าของตนแล้วหยิบมันขึ้นมา ซันนันขมวดคิ้ว
“ทำไมเจ้าถึงไม่ฆ่าข้า”
เขาเอ่ยถามงงๆ นานาโฮะตรวจดูสิ่งของของตนก่อนจะพบว่าห่อผ้าเปรอะคราบเลือดเล็กน้อย
“ทำไมข้าต้องฆ่าเจ้า?”
นานาโฮะถามต่อ ทำให้อีกฝ่ายสะอึก พูดอะไรไม่ออก
“ในเมื่อเจ้าไม่ได้เป็นคนเลวเสียหน่อย”
นานาโฮะเอ่ยเรียบแล้วทำท่าจะเดินจากไป ซันนันเริ่มสงสัย ว่าทำไมสาวน้อยคนนี้ถึงแยกมนุษย์กับราเซ็ทซึออก แต่ตอนนี้มีเรื่องน่ากังวลอีกอย่าง
“เดี๋ยว! แล้วเจ้าจะไปไหน? ไม่กลับฐานงั้นหรือ?”
เขาเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าทางที่เธอจะเดินไปนั้นไม่ใช่ทางกลับฐานชินเซ็นกุมิ นานาโฮะหันมามองเขานิ่งๆ
“ลาก่อน...”
....................................................................................................................................................................
“นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน...”
นานาโฮะเอ่ยเสริม ก่อนที่ร่างของนางจะหายไปในความมืด
....................................................................................................................................................................
เช้าวันต่อมา...
“นานาโฮะจัง ตื่นเถอะ สายแล้วนา”
โอคิตะเรียกปลุกคนที่อยู่ในห้อง และไม่ได้รับเสียงตอบรับเหมือนปกติ เขาจึงถือวิสาสะเดินเข้าไปเสียอย่างนั้น ก่อนจะพบแต่ความว่างเปล่า
“หืม? ตื่นแล้วหรอเนี้ย ทำไมข้าไม่เห็นนางเลยล่ะ?”
โอคิตะหันซ้ายหันขวา ก่อนจะพบกับกระดาษใบหนึ่งที่ทิ้งอยู่ในห้อง
เมื่อเขาคลี่มันอ่าน เขาก็ต้องเบิกตากว้าง ก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องของคนที่เคยอาศัยอยู่ทันที และเขามุ่งหน้าไปยังห้องของรองหัวหน้าปีศาจ
“ฮิจิคาตะซัง!! นานาโฮะจังหนีไปแล้ว!!”
เขาโวยวายทันทีที่เปิดประตูได้ ทว่าคนที่แตกตื่นอยู่ในห้องมีคนเดียวคือคอนโดที่กำลังปรึกษาหารือเรื่องงบประมาณของกองทัพอยู่
“อืม...นางไม่ได้หนีไปเสียหน่อย”
ฮิจิคาตะเอ่ยแก้ แต่ก็ทำให้โอคิตะสติแตกได้เหมือนกัน
“ไม่ได้หนีที่ไหนกันล่ะ นางทิ้งกระดาษไว้ในห้องบอกว่าออกไปแล้ว...”
“ก็ข้านี่แหละ...ให้นางออกไปเอง”
ฮิจิคาตะเอ่ยขัด ทำให้โอคิตะชะงักกึกไม่แพ้คอนโด
“เมื่อวานนางมาขอลากับข้าแล้ว บอกว่าไม่อยากเป็นปัญหาให้พวกเรา”
ฮิจิคาตะเอ่ยเสริม ก่อนที่ทั้งห้องจะเต็มไปด้วยความเงียบ
...........................................................................................................................................
“มันเจ็บปวดนะ ที่ไม่ได้อยู่กับคนที่รัก”
โอคิตะเอ่ยเกริ่นกับฮาราดะที่นั่งจิบสาเกข้างๆ
เพราะทั้งสองเพิ่งจะรู้สึกกับคำว่า อกหัก อย่างถ่องแท้
“เจ้าไม่ต้องพูดหรอก โซจิ ข้าเศร้ากว่าเจ้าหลายขุมน่า”
ฮาราดะเอ่ยก่อนจะยกถ้วยสาเกขึ้นดื่มรวดเดียว หลังจากที่ทุกคนทราบข่าวการจากไปของนานาโฮะ แต่ละคนก็เริ่มเข้าสู่โลกส่วนตัว ไม่มีใครอยากทำอะไร เพราะต่างคนก็รู้ ว่านานาโฮะตอนนี้เป็นเหมือนยา ที่พอเห็นนางทำอะไรแล้วรู้สึกหายเหนื่อยจากงานที่กำลังทำอยู่
แต่พอนางหายไป ก็หดหู่ไปตามๆกัน
“ที่เจ้าว่ามันก็ผิด มีคนที่เศร้ากว่าเจ้าอีกนา...”
โซจิเอ่ยแล้วหันไปทางระเบียงที่มีไซโต้นั่งเหม่อมองท้องฟ้านิ่งๆ ถ้าสังเกตดีๆจะพบว่าตอนนี้เริ่มมีเห็ดขึ้นบนหัวของเขาซะแล้ว แถมตอนนี้เขายังนิ่งจนนกบางตัวมาเกาะหัวอีก
“แล้วพวกนั้นล่ะ?”
ฮาราดะกระตุกชายเสื้อของโอคิตะให้หันไปทางมุมห้อง ที่มีนางาคุระและเฮย์สึเกะนั่งกอดเข่าอยู่ในมุมมืด สาเหตุเป็นเพราะพวกเขายังไม่ได้ค่อยสนิทกับนานาโฮะเท่าไหร่ ทั้งๆที่คิดว่าจะสนิทกันมากกว่านี้ และแน่นอน เจ้าสองตัวนั่นก็เห็ดขึ้นแล้วเช่นกัน
ฮาราดะกับโอคิตะหันหน้าเข้าหากันก่อนจะถอนใจ
“พวกเราเป็นน้อยกว่าเจ้าพวกนั้นอีกแฮะ”
...............................................................................................................................
“ทำไมถึงหดหู่กันขนาดนี้!!! หา!!!!!!”
ฮิจิคาตะโวยวาย เมื่อในตอนนี้แต่ละคนแทบไม่เป็นอันทำงาน เอาแต่เพ้อถึงคนที่เพิ่งจากไป(ยังไม่ตาย)
“ก็แหม...พญาผึ้งเพิ่งจากไป...แล้วผึ้งงานจะร่าเริงได้ยังไงล่ะ”
โอคิตะเอ่ยเปรย ทำให้คนเป็นหัวหน้าถึงกับเส้นเลือดขมับปูด
“ใช่ๆ แถมช่วงนี้เราก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้วนี่”
ฮาราดะพยักหน้าเห็นด้วย ทำให้ระเบิดฮิจิคาตะกำลังลง แต่ทว่า
ปึง!!!!!
เสียงกระทืบเท้าของใครสักคนดังขึ้น เมื่อทุกคนหันไปพบที่มาของเสียงก็พบว่าเป็นคอนโดนั่นเอง
และตอนนี้เขากำลังตีหน้ายักษ์อย่างกับจะกินเลือดใครสักคนได้ ฮิจิคาตะที่ยืนข้างๆถึงกับผวา
“พวกเจ้านี่มัน...ไร้สาระจริงๆ ทำไมพวกเจ้าไม่เคารพในการตัดสินใจของมินาโต้คุงล่ะ นางจากไปเพราะไม่อยากให้เราเป็นปัญหาก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ น่าจะดีใจที่เราไม่ต้องมีคนให้ห่วงแล้วนะ!”
ไม่ล่ะ...ผิดหมด...
กลับกันต้องบอกว่า นานาโฮะคอยเป็นห่วงและดูแลพวกเราต่างหาก...
ทุกคนคิดเหมือนกัน แต่ทว่าไม่พูดออกไป
“ทำไมพวกเจ้าไม่ทำตัวให้มีประโยชน์เพื่อมินาโมโต้คุงล่ะ นางก็กำลังพยายามเพื่อค้นหาความทรงจำของนางกลับมา แต่พวกเจ้ากลับมานั่งเอ๋อไม่ทำงานทำการ หัดคิดซะมั่งสิ”
คอนโดโยนระเบิดลูกใหญ่ ทุกคนก้มหน้ารับผิด ยกเว้นไซโต้ที่ยังจ้องท้องฟ้าอยู่ไม่วางตา
ตอนนี้นางจะอยู่ที่ใดกันนะ...
อยู่อย่างสุขสบายหรือเปล่า...
จะเป็นอะไรไหมนะ ที่ผู้หญิงเดินทางคนเดียวแบบนั้น...
ไซโต้คิด ก่อนจะล้มตัวลงนอน
ว้า...พอนางจากไป ทำไมอะไรๆมันไม่เหมือนเดิมนะ...
ทั้งๆที่ปกติเราพยายามผลักไสนางแท้ๆ
แต่ทำไมครานี้เราถึงโหยหานางขนาดนี้...
อยากพบอีกครั้งจัง...นานาโฮะ...
.................................................................................................................................
สครีมดังๆ ตรูบ้าIbว๊อยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
\:) Shalunla
Thank for Theme
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แต่กับไซโต้นี่.... สุดๆล่ะ อยู่จนเห็ดขึ้นและนกมาบินเกาะ
แต่ที่กรี๊ดสุด ไซโต้เหม่อลอยมองแต่ท้องฟ้าค่ะ!! =,.=!!