ตอนที่ 16 : [Memory Special Part 4 - Harada Sanosuke]
[Memory Special Part 4 - Harada Sanosuke]
อา...อกหักแล้วสินะ...
นางจากข้าไปแล้วนี่...
ไปที่ใด...
ไปที่ใดกันนะ...
..................................................................
อันที่จริง...ข้าพบนางครั้งแรกในตลาด...
ครานั้นเป็นเวรข้าทำอาหาร ข้าจึงจำเป็นต้องออกไปซื้อของเพื่อนำไปประกอบอาหารเหมือนทุกๆที
ทุกๆอย่างนั้นเหมือนเดิม อย่างเช่นวันวานที่ข้าเคยทำ แต่ทว่าในที่สุดก็มีเรื่องราวน่าสนุกจนได้...
“เฮ้! น้องสาว มาอยู่ตรงนี้คนเดียวอย่างนั้นหรือ? ไปสนุกกับพวกข้าไหมล่ะ?”
เสียงตาลุงเมาเหล้าดังขึ้น ข้าหันไปมองต้นเสียงก็พบกับชายแก่หลายคนรุมสาวน้อยคนหนึ่งอยู่ แลดูชาวบ้านจะไม่อยากช่วยเหลือนางเท่าไหร่นักเป็นเพราะกำลังที่มีไม่พอนั่นเอง
“ปล่อยข้านะ...ตาแก่หนังเหี่ยว ข้าไม่มีวันพิศวาสคนอย่างพวกเจ้าหรอก หัดเจียมตัวบ้าง เจ้าคนเมาไม่ได้ความ...”
นางเอ่ยเถียงอย่างเจ็บแสบ ถ้าเป็นข้าโดน ป่านนี้นางคงไม่เหลือน้ำตาให้ร้องไห้แล้วกระมัง
“เฮ้ย! ทำมาปากดีนะ...เจ้าคิดว่าข้าไม่มีน้ำยารึไง!!”
อีกฝ่ายเอ่ยขณะที่กำลังคว้าแขนของนางไว้ ข้าที่ทนมองไม่ได้รีบเข้าไปปัดมือสกปรกของตาแก่นั่นทันที
“ลุง...สาวเขาไม่ชอบ...ก็อย่าไปตื๊อเขานักสิ”
ข้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดตลก ตาแก่ดูจะเคืองๆข้าอยู่เล็กน้อย
“เฮ้ย แกน่ะ...ไม่เกี่ยว หลบไปเลยไป...”
ข้ายิ้มเห่ย สาวน้อยที่ยืนอยู่ด้านหลังถอนหายใจแรงๆจนข้าสัมผัสได้
“เกี่ยวไม่เกี่ยว มันก็ไม่ใช่เรื่องของข้า แต่ว่าถ้าหากมีผู้เดือดร้อน ข้าฮาราดะ ซาโนสึเกะ แห่งชินเซ็นกุมิ จะช่วยเหลือเอง”
เมื่อข้าเอ่ยนาม ตาแก่สามคนถึงกับสะอึก ก่อนจะรีบวิ่งหนีไปเมื่อรู้ว่าสู้แรงข้าไม่ได้แน่ๆ
ข้ายิ้มเยาะ ก่อนจะหันไปมองคนตัวเล็กด้านหลัง ก่อนจะต้องเซไปก้าวหนึ่งเมื่อจู่ๆนางก็พุ่งพรวดเข้ามาเกาะไหล่ข้า
“ฮาราดะ ซาโนะสึเกะสินะ”
นางเอ่ยด้วยใบหน้านิ่งๆ ข้าพยักหน้าหงึก รู้สึกเกรงว่าข้าไปทำอะไรให้นางหมองใจรึเปล่า
“เจ้าช่วยบอกทางไปชินเซ็นกุมิหน่อยสิ ข้ามีธุระเล็กน้อยน่ะ”
นางเอ่ยขอ แต่ข้าก็คงตอบเหมือนทุกๆครั้ง...
“ไม่ได้หรอก...ฐานชินเซ็นกุมิห้ามคนนอกเข้าไปน่ะ”
ข้าเอ่ยตามปกติ เพราะถ้าข้าให้นางเข้าไปมีหวังฮิจิคาตะซังสั่งให้คว้านท้องแหงๆ
“ถ้าอย่างนั้น...บอกมาแค่ว่าอยู่ที่ไหนก็พอ”
นางเอ่ยห้วน ข้าจึงจำใจต้องบอกไป
และข้าไม่นึกเลย ว่าข้าจำต้องพบนางอีกครั้ง...
ในฐานะคนขออาศัย...
.......................................................................................................
เกิดเรื่องวุ่นๆมากมายสำหรับข้ากับนานาโฮะ นางมักจะเรียกข้าว่าตาลุงและมักจะทำเรื่องที่ชวนให้พวกข้าอึ้งและงงมากมาย
รวมทั้งเรื่องที่นางสามารถจับดาบสู่กับราเซ็ทซึได้ แถมยังเหนือชั้นกว่าหัวหน้าหน่วยในชินเซ็นกุมิด้วย...
ยังไม่รวมเรื่องที่นางชอบกวนประสาทชาวบ้าน แถมเรื่องกัดยังเป็นที่หนึ่งจนทำให้ใครบางคนต้องเจ็บใจบ่อยๆ...
หนึ่งในนั้นก็ข้าเอง...
.lllorz…
จนในวันหนึ่งที่ข้ามีโอกาสได้คุยกับโซจิ จิซึรุ และนานาโฮะ
“นานาโฮะจังเนี้ย เก่งวิชาดาบจริงๆนะ ข้ายังสู้ไม่ได้เลย...”
โซจิเอ่ยชมหลังจากที่เพิ่งแพ้นานาโฮะไปหยกๆ นางไม่มีท่าทีกับคำชมนั่นสักนิด
“แต่แปลกนะ ทั้งๆที่นานาโฮะก็เป็นยักษ์เหมือนกันแท้ๆ แต่ทำไม จิซึรุถึงไม่เอาไหนเรื่องการจับดาบนะ?”
ข้าเอ่ยแซวจิซึรุที่กำลังถูกข้าลูบหัว นางหน้าแดงซ่านก่อนจะโวยวาย
“ก็นานาโฮะซังอยู่มานานกว่าข้านี่นา เก่งดาบไปก็ไม่เห็นจะแปลกเลยนี่คะ”
จิซึรุโวยวาย ก่อนจะชะงักเมื่อรู้สึกเย็นๆข้างหลัง เมื่อหันไปก็พบกับนานาโฮะที่หน้านิ่งกว่าปกติมาก แถมดูรอบๆยังมีรังสีอำมหิตลอยฟุ้งอีก
“อืม...ข้ามันแก่...”
“ไม่นะ นานาโฮะซัง ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะคะ!!!”
จิซึรุรีบแก้ตัวด้วยน้ำตา เพราะเกรงว่าหากทำให้นานาโฮะโกรธจริงๆขึ้นมา...ไม่ต้องห่วงหรอก...เพราะนางจะไม่เหลือเศษร่างกายให้ห่วงเลยด้วยซ้ำ
“อืม...ข้าเข้าใจแล้ว...”
นานาโฮะเอ่ยเรียบ จิซึรุดูจะโล่งใจเล็กน้อย ก่อนจะหน้าซีดกว่าเดิมเมื่อได้ยินประโยคถัดมา
“ข้าเข้าใจ ไม่ว่ายังไงๆ ข้าก็ยังแก่อยู่ในสายตาเจ้า...”
“ไม่ใช่นะค้า!!!!!”
จิซึรุโวยวายออกมาไม่เป็นภาษา การกระทำตลกๆทำให้ข้ากับโซจิอดหัวเราะไม่ได้จริงๆ
เฮ้อ...ไม่ได้หัวเราะแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ...
ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าความรู้สึกลึกๆในจิตใจที่เริ่มก่อตัวนี้เป็นอย่างไร...
.......................................................................................................
หลังจากนั้นไม่นาน นานาโฮะก็จากพวกเราไป...นางออกเดินทางตามหาความทรงจำกลับคืน...
หัวใจของข้าราวกับจะสลายลงเมื่อรู้ข่าว....
ทำไมกันนะ...นี่หรือว่าข้าคิดกับนางมากกว่าพี่น้อง?
“อ่า...ไม่ค่อยน่าเชื่อถือเท่าไหร่เลยแฮะ ไม่ว่าดูยังไงก็เหมือนคุณทวดกับเหลนยังไงยังงั้น”
ข้าเคยพูดกับนานาโฮะ หลังจากที่เรากำลังกลับจากการเที่ยวในตลาดครั้งแรกของนาง
“เจ้าพูดเองนี่...ว่าข้าเหมือนน้องสาวน่ะ อย่ามาคืนคำนะ!”
เมื่อนึกถึงครานั้นทีไร ทำไมเสียงของนางถึงต้องแทรกเข้ามาทุกทีด้วยนะ?
“ข้าหมายถึงภายนอกต่างหาก...แต่ภายในของเจ้าเป็นทวดไปแล้วนี่นา”
ข้านึกถึงวันนั้นพร้อมกับยกสาเกขึ้นดื่มทั้งน้ำตา
ทำไม...นางถึงไม่บอกลาก่อน...
คิดจะมาก็มา...
คิดจะก็ไป...
ให้ข้าเหลือความรู้สึกอันอัดแน่นในอกโดยที่ไม่รู้จะไประบายกับใคร...
และมันไม่สามารถระบายกับใครนอกจากนางได้แน่ๆ
แต่วันนี้...
ข้าอัดอั้นไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว...
“นานาโฮะ...”
“ข้ารักเจ้า...”
เสียงข้าพร่ำเรียกหาดังตลอดคืน ข้าที่หลงมัวเมาไปกับรสชาติของสาเกกำลังคุมสติไม่อยู่
“รักเจ้า...รักเจ้า...”
........................................................................................................................................................
ข้ารักเจ้า...นานาโฮะ...
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แต่แอบฮากับฉากนานาโฮะกับจิซึรุล่ะ 555