ตอนที่ 15 : [Memory Special Part 3 - Okita Souji]
[Memory Special Part 3 - Okita Souji]
“ถ้าเจ้าว่าอย่างนั้น ข้าก็จะขอจีบนานาโฮะจังอย่างจริงๆจังๆล่ะ...”
ข้าเอ่ยขึ้นต่อหน้า ไซโต้ ฮาจิเมะคุงที่บัดนี้เบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อหู ในเมื่อเขาไม่สนใจร่างที่กำลังพักผ่อน แล้วเขาจะขัดขวางข้าทำไม จริงไหม?
ข้าพบนางครั้งแรกเมื่อยามที่นางปรากฏตัวในห้องของฮาจิเมะคุง โดยบอกว่าเขามีความทรงจำของนางอยู่และนางจำเป็นจะต้องอาศัยที่นี่...
ข้าที่หลงรักนางตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นจึงเอ่ยขอให้นางอยู่ที่นี่
อันที่จริง ข้าก็ไม่รู้หรอกว่าข้ารักนาง เพียงแต่มีความรู้สึกเอ็นดูนางเพียงเท่านั้น
แต่เมื่อเวลาผ่านพ้นไปเรื่อยๆ...ความรู้สึกของข้าก็เริ่มแจ่มชัด...
ข้าหลงรักสาวน้อยที่สามารถสั่งสรรพสัตว์ให้เชื่อฟังได้...
ข้าหลงรักสาวน้อยที่เป็นดั่งก้อนน้ำแข็ง...
ข้าหลงรักใบหน้าตายด้าน ซึ่งข้าคิดว่าชั่วชีวิตนี้...อาจจะไม่พบเห็นใบหน้ายามแสดงอารมณ์ของนางเลยก็ได้...
ข้าหลงรักนาง...ถึงนางจะไม่ได้รักข้าก็ตามแต่...
ข้ารู้ดี...ในแววตาของนางมีแต่คนที่ชื่อว่า ไซโต้ ฮาจิเมะ...
เป็นข้าไม่ได้อย่างนั้นหรือ?
ทำไมถึงเป็นเขา...
หรือเป็นเพราะปู่ของฮาจิเมะคุง...ที่เคยเป็นคนรักของเจ้า?
ถ้าหากเป็นเช่นนั้น ข้าคงไม่มีทางเป็นที่สนใจของเจ้าสินะ
แต่ถึงอย่างนั้น เจ้าก็สนใจเขาเพียงแค่เขาเป็นหลานของคนรักใช่ไหมล่ะ?
เช่นนั้นข้าคงมีโอกาสสินะ?
“เจ้าพูดอะไรของเจ้า โซจิ?”
ฮาจิเมะคุงเอ่ยขึ้น ถึงเมื่อครู่ข้าจะไม่พลาดที่จะเห็นใบหน้ายามตกใจของเขา แต่ครานี้ เขากลับเอ่ยออกมาราวกับว่าไม่ใช่เรื่องของเขา
“เจ้าอยากทำอย่างไรก็ตามใจเจ้าสิ...มินาโมโต้ไม่ใช่ของของข้าเสียหน่อย...”
ตอนนี้ข้ามีความรู้สึกยินดีอย่างมาก ที่คนตรงหน้ามิได้มีความสนใจนานาโฮะจัง...
“ถ้าอย่างนั้น...เจ้าก็ไม่ควรจะทำหน้าแบบนั้นนะ ฮาจิเมะคุง...”
ข้าเอ่ยแซว ทำให้ฮาจิเมะคุงถึงกับสะดุ้งแล้วรีบปกปิดสีหน้าทันที...
นั่นไง...มีพิรุธออกมาแล้วนะ...
ข้ารู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ก่อนที่ข้าจะเดินออกมา เพราะข้าจำเป็นต้องคิดอะไรเล็กน้อย
........................................................................................................................................................
หลังจากนั้นไม่นาน นานาโฮะจังก็จากไป...ทุกๆคนเริ่มเหี่ยวเพราะคิดถึงนาง รวมถึงข้าที่เพิ่งรู้ว่าเป็นวัณโรคด้วย...
ในคืนหนึ่ง ขณะที่ข้ากำลังทุกข์ทรมานกับอาการเจ็บปวดของวัณโรค หญิงสาวนางหนึ่งที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกับจิซึรุจังก็เปิดประตูเลื่อนออกมาและส่งยิ้มให้ข้า
“ท่าทางทรมานจังนะ โอคิตะ โซจิ”
เสียงนั้นดูราวเย้ยหยัน ข้าจึงส่งยิ้มตอบกลับให้
“ถ้าไม่อย่างนั้นเจ้าคงไม่เห็นข้าทรมานอย่างนี้หรอก...”
ข้าเอ่ยทับไปบ้าง ใบหน้างามเปลี่ยนสีหน้าทันที
“เจ้ามาทำไมกัน?”
ข้าถามตรงประเด็น สาวน้อยยิ้มให้ก่อนจะส่งขวดยาที่มีของเหลวสีแดงมาให้ข้า...
ตัวยานั่น...โอจิมิซึ?
ข้ามองขวดแก้วด้วยความงุนงง นางไปเอายานี่มาจากไหน
“อันที่จริง...ข้ามีนามว่า ยูคิมูระ คาโอรุ...เป็นพี่น้องฝาแฝดกับยูคิมูระ จิซึรุค่ะ”
นางเอ่ยขึ้น ทำให้ข้าเลิกคิ้วเล็กน้อย
“แต่เพราะเกิดสงคราม เราทั้งสองเลยแยกจากกัน...นางได้ไปอยู่กับยูคิมูระ โคโด ส่วนข้า...ได้ไปอยู่ตระกูลยักษ์อีกฟากของที่อยู่ของนาง...”
ใบหน้าของนางนิ่งสงบลง
“แต่เพราะข้าไม่ใช่ยักษี ข้าจึงถูกเลี้ยงแบบทิ้งๆขว้างๆ ต่างจากนางที่อยู่ในที่กันดารกว่าข้า แต่กลับมีความสุข!!!”
อ้าว...ผู้ชายหรอกรึ?
ข้ารู้สึกเหลือเชื่อเล็กน้อย ก่อนจะมองร่างที่ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธแค้น
“แล้วเจ้า...ให้โอจิมิซึกับข้าทำไม?”
ข้าเอ่ยถาม เขายกมุมปากขึ้นเล็กน้อย
“ข้าเพียงต้องการให้เจ้าหายจากอาการป่วย...จะได้ปกป้องจิซึรุจากข้าได้...ถ้าอย่านั้น ข้าขอตัวก่อน...”
ก่อนที่ประตูจะปิดลง พร้อมกับร่างของเขาที่หายไป...
และข้ามารู้ทีหลัง...ว่าโอจิมิซึไม่สามารถ...รักษาอาการป่วยของข้าได้...
...........................................................................................................................................
“ยกดาบไม่ขึ้นเลยแฮะ...”
ข้าพึมพำขณะที่พยายามดึงดาบออกจากฝัก ไม่ว่าจะพยายามอย่างไร ก็ไม่สามารถทำได้เลย...
ทันใดนั้น ข้าก็นึกถึงภาพของนานาโฮะจังที่จับดาบต่อสู้กับข้าเป็นครั้งแรก...ยามนั้นนางดูน่าเกรงขามเลยทีเดียว...
แต่นางไม่อยู่แล้วนี่นะ...
“โซจิซัง คอนโดซัง...คอนโดซัง...”
เฮย์สึเกะคุงที่พรวดพราดเข้ามาเอ่ยไม่เป็นคำ และประโยคต่อมาทำให้ข้าเผลอเบิกตากว้าง...
..............................
“ฮิจิคาตะซัง!!! ท่านปล่อยให้คอนโดซัง...อึก...ได้อย่างไร!!”
ข้าที่เพิ่งควบม้ามาจากเซตางาย่าเขย่าไหล่ฮิจิคาตะซังที่นอนพักรักษาตัวอยู่อย่างเดือดดาลโดยที่มีจิซึรุจังคอยห้าม
ข้าเสียคนสำคัญไปมากแล้ว...ทำไมต้องเป็นคอนโดซังด้วย?
ข้าหลับตาแน่น ก่อนจะผลักร่างของรองหัวหน้าออก ทั้งๆที่เขาก็ยังบาดเจ็บอยู่
“ข้า...ขอโทษ...ข้าขอโทษ...โซจิ...ข้าขอโทษ...”
ข้าไม่ได้ยินอะไรเลยนอกจากคำขอโทษ จิซึรุจังน้ำตาไหลเป็นทาง
“โธ่เอ๊ย!!!!”
ข้าโวยวายออกมา ก่อนจะรีบออกมาจากโรงเตี๊ยม
......................................................
และในตอนนี้...ข้ากำลังอยู่ต่อหน้าซามูไรนับสิบ ที่ต้องการจะถล่มเมืองนี้...เพราะฮิจิคาตะซัง ข้าใช้พลังของราเซ็ทซึเพื่อหวังจะหายๆไปซะ...
แต่ในขณะที่ข้ากำลังสู้อยู่นั้น เสียงๆหนึ่งก็เอ่ยขัด มันเป็นเสียงที่ข้าต้องการได้ยินมาตลอดสองปี...
“นานาโฮะ...จัง...”
เมื่อข้าหันไปมอง ข้าก็พบนางอยู่ตรงนั้นจริงๆ มิใช่ภาพมายาแต่อย่างใด เหมือนนางจะเห็นอะไรบางอย่าง นางจึงดึงดาบออกมาแล้วฟันใส่ซามูไรที่อยู่ด้านหลังข้าจนขาดเป็นสองท่อน...
อา...เจ้ากลับมาแล้ว...
กลับมาแล้วสินะ...
ข้าพูดอะไรไม่ออก เมื่อเหตุการณ์สงบลง ข้าก็โผเข้ากอดนางด้วยความคะนึงหา
ถึงแม้...ข้าจะไม่เหลือเวลาแล้วก็ตาม...
...........................................................................................................................................
แต่ข้าก็ดีใจ...ที่ข้าได้ตายในอ้อมกอดของเจ้า...
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
โซจิ ชีวิตนายนี่เศร้านี่ทุกเรื่องเลยนะ