Fic Hakuouki [Memory of Oni]

ตอนที่ 14 : [Memory Special Part 2 - Shiranui Kyo]

[Memory Special Part 2 - Shiranui Kyo]

ข้าพบนางครั้งแรก...หลังจากที่ข้าตัดสินใจที่จะกวาดล้างราเซ็ทซึของโคโด

ข้าได้ส่งสารไปถึงฮาราดะ ซาโนะสึเกะ นักรบแห่งชินเซ็นกุมิผู้ที่สามารถหลบกระสุนปืนของข้าได้เป็นคนแรก เพื่อให้เขามาช่วยในการกวาดล้าง...

แต่เมื่อถึงเวลา ผู้ที่มาถึงกลับไม่ใช่ฮาราดะ...

แต่กลับเป็นสาวน้อยคนหนึ่งที่สวมชุดยูกาตะดูไร้พิษสง และเป็นคนที่หัวหน้าข้าอย่างคาซามะ จิคาเงะหมายปอง

“มินาโมโต้รึ? มาทำอะไรที่นี่กันล่ะ?”

ข้าเอ่ยถามขณะที่ใส่กระสุนเงินลงไปในลูกโม่อย่างใจเย็น มินาโมโต้ไม่ตอบอะไร เพียงแค่เดินมานั่งพักที่โขดหินแถวๆนั้นเท่านั้น

“เฮ้ๆ ที่นี่มันอันตรายนะ รีบๆกลับไปซะไป...”

ข้าเอ่ยไล่ ตำหนิฮาราดะว่าทำไมมาสายในใจ

“ข้ามาแทนที่ฮาราดะ...”

หา?!!!

ข้าหันไปมองหน้านางอย่างไม่เชื่อ ทว่าใบหน้าอันสงบนิ่งนั้นก็ทำให้ข้าคิดว่าเป็นเรื่องโกหกไม่ลง

“เขาจำเป็นต้องไปช่วยไซโต้ที่ทำสงครามร่วมกับพวกไอสุ...ข้าจึงมาแทน...”

นางเอ่ยเรียบ ทำให้ข้าต้องเกาหัวแกรกๆ

“นี่ แต่มันไม่ปลอดภัย เจ้ารู้หรือเปล่าว่าต้องเจอกับอะไรบ้าง?”

“ราเซ็ทซึ...และยูคิมูระ โคโด”

รู้มาก่อนอย่างนี้...เตรียมใจไว้แล้วงั้นรึ?

ข้ารู้สึกยกย่องนางจริงๆ

“ชิ...ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา...ข้าจะไม่ช่วยเหลือเจ้าแล้วนะ!”

ข้าเอ่ยตามแบบฉบับของข้า นางก็ไม่ได้ว่าอะไร ในใจนางคงคิดว่านางคงต้องช่วยเหลือข้ามากกว่า เพราะข้ามีเพียงปืนสองกระบอกเท่านั้น

“มาแล้ว...”

นางเอ่ยเรียบขณะลุกขึ้นยืน ก่อนจะดึงดาบขึ้นมาจากที่ใดก็ไม่รู้ เมื่อข้าได้ยินดังนั้นจึงยกปืนเตรียมพร้อม

ในความมืด ราเซ็ทซึจำนวนมากกำลังเดินทางโดยที่มียูคิมูระ โคโดเดินอยู่ตรงกลางราวกับเป็นจุดศูนย์กลาง เมื่อข้าเห็นดังนั้นจึงยิงปืนออกไปหมายฆ่าราเซ็ทซึที่อยู่แถวหน้าสักคนสองคน

และก็เป็นดังที่ข้าหวัง ตอนนี้ขบวนยักษ์ปลอมหยุดเดินพร้อมกับโคโดที่เดินออกมาหมายเจรจากับข้ามินาโมโต้

“โฮ่...มินาโมโต้ กับชิรานุอิอย่างนั้นรึ? ดีเลย มินาโมโต้ เจ้าอยากร่วมมือกับข้าหรือไม่?”

โคโดหันไปถามมินาโมโต้ นางยังมีท่าทีสงบนิ่งก่อนที่ข้าจะรู้สึกถึงลมวูบหนึ่งที่พัดผ่านใบหน้าของข้าไป และตอนนี้ สิ่งนั้นก็ปักลงบนจุดตายของราเซ็ทซึจำนวนหนึ่งจนล้มตายกันจำนวนมาก และสิ่งนั้นก็คือมีดสั้นของมินาโมโต้นั่นเอง

“เป็นการปฏิเสธสำหรับยักษ์น่ารังเกียจแบบเจ้าก็แล้วกกัน”

อืม...เจ็บมาก...

ข้าชักอยากรู้ว่าในปากนางเลี้ยงอะไรไว้เสียแล้วสิ

“ช่วยไม่ได้ จัดการ!!!”

สิ้นเสียงโคโด เหล่าราเซ็ทซึก็เข้ามาหมายทำร้ายพวกเราทันที ข้าจึงยิงตอบโต้ พร้อมด้วยมินาโมโต้ที่เข้าไปในดงราเซ็ทซึด้วยตัวคนเดียว

ในขณะที่พวกเรากำลังได้เปรียบเพราะฆ่าราเซ็ทซึได้จำนวนมาก โคโดก็ดึงวัตถุหนึ่งขึ้นมาหมายจะขว้างใส่ มันคือระเบิดนั่นเอง เขาจุดไฟที่ชนวนมันเสียแล้ว เมื่อเห็นดังนั้น ข้าจึงยิงปืนใส่แขนของโคโดพร้อมกับมีดสั้นสองเล่มที่ปาใส่แขนของเขาทำให้ระเบิดหลุดจากมือ และกำลังจะร่วงสู่พื้น

“เสร็จกัน...”

ตูม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

เสียงระเบิดดังสนั่นขึ้น ข้าปิดตาเพราะเขม่าควันเข้าตาและสำลักอากาศเนื่องจากฝุ่นที่ลอยคลุ้ง ก่อนที่ข้าจะพบกับมินาโมโต้ที่ยังยืนนิ่งเพื่อรอดูว่าการที่ตนทำเช่นนั้นเป็นผลหรือไม่เมื่อแน่ใจนางก็เก็บดาบไว้ในแขนเสื้อของนางเหมือนเดิม

“เขาหนีไปแล้ว...”

นางเอ่ยสั้นๆ ก่อนที่จะถอนหายใจ

“ฮ่าๆ มินาโมโต้เอ๋ย!!! เจ้าไม่มีวันฆ่าข้าได้หรอก!!!”

เสียงโคโดจากที่ใดสักที่ดังขึ้น ข้าเตรียมปืนอีกครั้งทว่านานาโฮะกลับยกมือเชิงห้าม

“เขาหนีไปไกลแล้วล่ะ แล้วเขาก็ไม่มีทางโจมตีเราที่อยู่ตรงนี้ได้แน่ๆ”

นางเอ่ยทำให้ข้าคลายกังวลเล็กน้อย

“เจ้าอยากรู้ใช่ไหม ว่าใครชิงความทรงจำอันล้ำค่าของเจ้าไป...ฮ่าๆ เจ้าจงมาพบกับข้าที่ปราสาทในเกียวโตสิ แล้วข้าจะเฉลยให้ ฮ่าๆๆๆ”

เสียงหัวเราะของโคโดค่อยๆเบาลงเรื่อยๆ ก่อนจะหายไป ข้าหันไปมองมินาโมโต้ที่ยังนิ่งอยู่

ยายนี่เป็นน้ำแข็งกลับชาติมาเกิดรึอย่างไรกันนะ?

“เจ้า...ถูกชิงความทรงจำไปรึ?”

ข้าเอ่ยถาม นางไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่ถอนใจเท่านั้น

“ข้าไปล่ะ...อย่างไรราเซ็ทซึพวกนี้ก็ถูกกำจัดเรียบร้อยแล้ว...”

นางเอ่ยเรียบ ข้าสังเกตว่านางไม่มีบาดแผลเลยสักนิด...

ข้ารู้ๆ ว่านางเป็นยักษ์ที่สามารถสมานแผลได้อย่างรวดเร็ว แต่ถ้ามีแผล ยูกาตะนางก็ต้องขาดด้วยสิ...

“แล้วเจ้าไม่เป็นอะไรเลยรึ?”

ข้าเอ่ยถาม ทั้งๆที่ได้เบาะแสของความทรงจำ แต่นางกลับยังนิ่งอยู่เหมือนกับไม่สนใจใยดี

“เจ้าไม่เห็นหรือ? ข้ากำลังดีใจอยู่นะ”

ข้ารู้สึกว่าคิ้วกระตุก เพราะว่าไม่ว่าพยายามมองมุมไหน นางก็ยังเฉยชาอยู่เหมือนเดิมไม่มีแววของความดีใจหรืออะไรที่นางว่ามาเลย

“แล้วเจ้าจะไปไหน?”

ข้าเอ่ยถามอีก มินาโมโต้ไม่ตอบเพียงแค่เดินจากไปอย่างเงียบๆ

ยายคนนี้มันยังไงกันนะ?

ข้าไม่เข้าใจนางเลยแม้สักนิด ถามอะไรก็ไม่ตอบ หรือว่านางไม่ไว้ใจข้าที่เป็นสมุนของคาซามะ จิคาเงะ?

ก็เข้าใจ...คาซามะก็พยายามจับตัวนางมานานแล้วนี่นะ...

ข้าถอนใจ ก่อนจะเดินจากไปเช่นกัน

........................................................................................................................................................

หลังจากนั้นข้าก็พบกับนางหลายคราเช่นกัน ไม่ว่าจะเป็นตอนที่นางกำลังจะไปสมทบกับคนที่ชื่อไซโต้ที่ไอสุเพื่อการทำสงคราม ทั้งในงานเทศกาล และตอนที่ข้าช่วยนางออกมาจากปราสาทคาซามะตามคำสั่งของเจ้าของปราสาท...

และตอนนี้ข้ากำลังอึ้ง เมื่อข้าที่ออกไปหาเสบียงให้นางกลับมาเร็วเกินไปโดยลืมไปว่านางยังอาบน้ำอยู่ และแน่นอน ข้าคงไม่เหมือนกับตาลุงเชี่ยวด้านนี้ที่เมื่อเห็นอะไรแบบนี้แล้ววิ่งโร่เข้าไปหาหรอก

ทว่าแทนที่นางจะอายสักนิด นางก็หันมาทางข้านิ่งๆ

“จะจ้องข้าอีกนานรึไม่ ชิรานุอิ?”

นางเอ่ยขึ้น ทำให้ข้าได้สติ ข้าจึงรีบหันหลังให้แล้วเดินกลับเข้าไปในป่าตามเดิม

เมื่อลองนึกถึงภาพที่ข้าเห็นเมื่อครู่ก็ต้องเผลอกลืนน้ำลายเสียหลายอึก สมแล้ว ที่คาซามะ จิคาเงะต้องการตัว

ม...ไม่เคยเห็นหญิงสาวเปลือยกายขนาดนี้มาก่อน...นี่ข้า...เป็นอะไรไปเนี้ย?

ข้าเริ่มรู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าวกว่าเดิม ก้อนเนื้อในอกของข้ากำลังกระดอนออกมาจากการเต้นอย่างแรงและถี่จนเจ้าของอย่างข้าเริ่มเป็นกังวล

มันเกิดอะไรขึ้นกับข้า?...

...................................................................................................................

ในตอนนี้...ข้ารู้แล้ว...ว่าเกิดอะไรขึ้น...

ภาพที่ข้าเห็นนางกับชายหนุ่มที่ชื่อไซโต้กอดกัน...มันทำให้ในอกของข้าราวกับมีไฟเผาและฝนตกในคราเดียวกัน

ข้ารู้สึกว่าข้ากำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ...

นี่สินะ...อาการของเจ้านายของข้าที่เคยเป็นมาครั้งแล้วครั้งเล่า...

อกหัก...

แต่คนอย่างข้า...ก็ไม่ต้องการที่จะแย่งของๆใครอยู่แล้ว...

“หากเจ้าไม่ต้องการเขาแล้ว...มาหาข้าได้เสมอทุกเมื่อนะ...”

ข้าเอ่ยเบาๆ ขณะวางของๆนางลงกับพื้น...

...........................................................................................................................................

และจากมาพร้อมน้ำตา...