Fic Hakuouki [Memory of Oni]

ตอนที่ 11 : [Memory 12 Memory of Oni]

[Memory 12 Memory of Oni]

วันต่อมา...

นานาโฮะและฮิจิคาตะเตรียมการกันอย่างดีเรื่องปราสาทเกียวโต พวกเขาจำต้องระวังอย่างมากเพราะโคโดอาจจะเป็นผู้นำความทรงจำของเธอไป รวมทั้งใครก็ตามที่น่าจะเป็นได้ ส่วนกำลังพลของพวกเขาก็คือสี่ ซึ่งประกอบไปด้วยฮิจิคาตะ นานาโฮะ ไซโต้และฮาราดะ ที่มากันเท่านี้เป็นเพราะหากเดินทางมาอึกทึก ความทรงจำของนานาโฮะที่อุตส่าห์ตามหามาเกือบสามปีก็อาจไร้ผล

“ก่อนอื่นข้าจะเข้าไปก่อนแล้วให้เจ้าตามมาทีหลัง ส่วนฮาราดะและไซโต้ก็ตามหลังเจ้ามาอีกที”

ฮิจิคาตะบอกแผนการรบกับนานาโฮะ ซึ่งนางก็พยักหน้าเข้าใจดี

และเพราะพลังของเธอ ตอนนี้ฮิจิคาตะ ไซโต้และฮาราดะก็ปรากฏอยู่ต่อหน้าปราสาทเกียวโตเรียบร้อยแล้ว

“ฮาราดะ เจ้าช่วยระวังหลังให้หน่อยก็แล้วกัน”

นานาโฮะเอ่ยสั่งขณะที่ดึงดาบของตนขึ้นมาจากแขนเสื้อ

ทั้งสี่ที่เข้าใจจุดยืนของตนแล้วก็บุกเข้าไปในปราสาททันที แต่ทันใดนั้น

“ฮิจิคาตะซัง!!!”

เสียงทุ้มอันคุ้นเคยดังขึ้น เฮย์สึเกะในชุดตะวันตกหอบแฮกๆอยู่หน้าพวกเขา เสื้อของเขาเต็มไปด้วยของเหลวสีแดง แต่ไม่ใช่ของเขา

“ฮ...เฮย์สึเกะ?”

ฮิจิคาตะดูจะเหลือเชื่อเล็กน้อยที่พบเขา เฮย์สึเกะรู้ดีว่านี่ไม่ใช่การรวมญาติ เขาจึงรีบเข้าประเด็นทันที

“จิซึรุ จิซึรุถูกจับตัวไปแล้ว!! นางถูกโคโดพาเข้าไปในปราสาท...”

“ดีเลย...เราก็กำลังเข้าไปในปราสาทเช่นเดียวกัน เจ้าจะร่วมทางไปกับเราหรือเปล่า?”

นานาโฮะเอ่ยอย่างเร่งรีบ เพราะเธอสัมผัสได้ว่าบางสิ่งในตัวของเธออยู่ที่นี่แน่นอน ก่อนที่เธอจะรีบดันหลังให้ฮิจิคาตะเข้าไปเมื่อเฮย์สึเกะพยักหน้า

ตอนนี้ ดูเหมือนว่านานาโฮะจะเข้าใจความหมายในคำพูดของฮิจิคาตะที่เอ่ยมาเมื่อวานอย่างดี  เนื่องจากเธอไม่มีท่าทีเขินอายหรือแสดงอะไรที่เหมือนกับเป็นคู่รักกับไซโต้เลยสักนิด

และเมื่อพวกเขาก้าวเข้าไปในปราสาทก้าวเดียว เหล่าราเซ็ทซึที่มาจากไหนก็ไม่รู้ก็แห่กันมาขวางพวกเขา ทำให้พวกเขาคงต้องบู๊ล้างผลาญกันเสียหน่อย...

...............................................................................................................................

“ย้ากกกกกกกก!!!!!!!!!!!!”

เฮย์สึเกะคำรามลั่นก่อนจะฟันราเซ็ทซึคนหนึ่งที่ขวางทางและคนอื่นๆ ก่อนที่เขาจะเปิดประตูห้องๆหนึ่งออก ซึ่งที่นั่นมีโคโดและจิซึรุที่เหมือนกำลังเจรจาอะไรบางอย่างอยู่ และเมื่อเขาเข้าไปโวยวายอะไรสักหน่อย ซันนันก็เดินออกมาบ้าง

“โฮ่...มาคนเดียวอย่างนั้นรึ? ใจกล้าน่าดูนี่ แต่ใช้พลังไปขนาดนั้น คงใกล้ถึงขีดจำกัดแล้วสินะ”

โคโดเอ่ยหยาม ฮิจิคาตะและเหล่าคนที่ตามมาทีหลังค่อยๆเดินทยอยเข้ามา

“หึ...มินาโมโต้...เจ้ามาตามคำชวนด้วยอย่างนั้นหรือนี่?”

โคโดเอ่ยอีครั้ง ครานี้ทำให้ทุกๆคนหันไปจับจ้องที่เธออย่างไม่ได้นัดหมาย

“ข้าไม่ได้มาตามคำชวน...ข้ามาเอาความทรงจำของข้าคืน ยูคิมูระ โคโด”

นานาโฮะเอ่ยเรียบ โคโดกระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะดึงขวดยาขวดหนึ่งที่มีสีดำแปลกๆให้นางดู

“หมายถึงเจ้านี่อย่างนั้นหรือ?”

เมื่อนานาโฮะมอง นางก็รู้ทันทีว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่นางต้องการ นางจึงกัดฟันแน่นจนเกิดเสียงกรอดลอดออกมา

“ยูคิมูระ โคโด เจ้า...”

นานาโฮะไม่ว่าอะไรนอกจากนั้น ฮิจิคาตะจึงพูดต่อเอง

“โคโด มอบสิ่งนั้นมาให้เราเสีย”

ฮิจิคาตะเอ่ยขณะที่เตรียมดาบเมื่อเห็นว่ามีราเซ็ทซึจำนวนหนึ่งเริ่มเดินเข้ามาเรื่อยๆ

“อย่าดีกว่านะท่านรอง ในตอนนี้ราเซ็ทซึทั้งหมดทั่วโลกได้มารวมกันที่นี่แล้ว เจ้าไม่มีวันชนะได้หรอก...”

ซันนันเอ่ยขึ้นบ้าง ทำให้ทุกคนเริ่มจะโกรธแค้นมากขึ้นไปอีก

“แล้วถ้าเป็นพวกเราล่ะ...พวกเราจะสามารถชนะได้หรือไม่?”

ไซโต้เอ่ยขึ้นหลังจากเงียบไปนาน ก่อนที่ทั้งห้องจะเต็มไปด้วยความเงียบ

ฉึก ฉึก ฉึก!!!!

เสียงมีดสั้นปักตามจุดตายของราเซ็ทซึสามคนดังขึ้น ทุกๆคนหันไปมองนานาโฮะที่เป็นผู้เริ่มก่อนจะเริ่มทำสงครามทันทีโดนผู้เริ่มคือซันนันที่ใช้ฝักดาบของตนเองแทงอกของราเซ็ทซึตนหนึ่งจนทะลุก่อนจะใช้ดาบฟันราเซ็ทซึอีกคนที่อยู่ใกล้ๆ ทำให้ทุกคนถึงกับอึ้งก่อนจะเข้าใจในเวลาต่อมาว่าเป็นการแสดงละครของซันนันต่อโคโด

“ซันนัน...เจ้า...หนอย...”

โคโดกัดฟันกรอดขณะที่ราเซ็ทซึจำนวนหนึ่งเข้ามาป้องกันเขา

“วันนี้แหละ...ข้าจะจบเรื่องทั้งหมดในวันนี้...”

ซันนันเอ่ยด้วยความมุ่งมั่น ทุกๆคนต่อสู่กันอย่างสุดกำลัง รวมถึงนานาโฮะที่เริ่มฉุนขึ้นมาเกี่ยวกับโคโดที่หลอกเธอ

ทันใดนั้น เสียงของแหลมคมแทงอะไรบางอย่างทะลุก็ดังขึ้นจากด้านหลัง นานาโฮะหันไปก็พบว่าโคโดถูกราเซ็ทซึที่ตนเองสร้างเสียบอกทะลุ ดาบทั้งสามเล่มแทงทุลุอกของเขาง่ายดายจนอาบไปด้วยของเหลวสีแดง จิซึรุที่ถูกป้องกันกรีดร้องด้วยความเสียใจที่พ่อของตนเองตายต่อหน้าต่อตา และทันทีที่ไม่ได้สนใจการรบของตนเอง ราเซ็ทซึตนหนึ่งก็เข้ามาหมายจะทำร้ายเธอ ทุกๆคนเห็น แต่พวกเขาไม่สามารถละมือไปได้เลย

“นานาโฮะ!!!!”

เสียงอันคุ้นหูดังขึ้น นานาโฮะได้สติพอดีกับที่หันกลับมามอง ดวงตาสีแดงเลือดเบิกกว้าง เมื่อคนที่อยู่ตรงหน้าเธอเป็นใคร

“ฮาราดะ...”

เธอเอ่ยเบาๆ เมื่อเห็นว่าด้ามหอกของเขาหักเป็นสองท่อนคามือเพราะคมดาบของราเซ็ทซึ และมันผ่าเข้าไปถึงตัวเขาด้วย

“ชิ...”

ฮาราดะสบถเบาๆ ก่อนจะใช้ด้ามหอกที่มีใบมีดผ่าเข้าที่จุดตายของราเซ็ทซึคนนั้นก่อนจะล้มลงเพราะบาดแผลลึกเกินไป

“ฮาราดะ...ทำอะไร...”

นานาโฮะพึมพำ ก่อนที่เธอจะทรุดลงนั่งข้างๆเขา

“อา...ไม่รู้สิ...ร่างกายมัน...ขยับไปเอง...”

เขาเอ่ยเสียงแหบ คงเป็นเพราะคมดาบของราเซ็ทซึคนเมื่อครู่อาจโดนจุดสำคัญก็เป็นได้

“เจ้าโง่เอ๊ย ข้าเป็นยักษ์นะ ถึงบาดแผลจะหนักเท่าไหร่ก็สามารถหายได้อยู่แล้วล่ะ...”

นานาโฮะโวยวายขณะที่พยายามไม่ให้เขาหลับด้วยการใช้ฝักดาบของเธอกระแทกเข้าที่ขาของเขาอย่างแรงหลายๆครั้ง

“นานาโฮะ...พอเถอะ...ข้าคงไม่รอดแล้ว...”

ฮาราดะเอ่ย ก่อนจะหัวเราะเบาๆ

“อา...สักวันเราคงได้ไปเที่ยวด้วยกันอีกนะ...นานาโฮะ...”

เขาเอ่ยด้วยเสียงที่แทบจะไม่มี นานาโฮะไม่ร้องไห้สักหยด เธอไม่เข้าใจ ว่าทำไมเพื่อนของเธอถึงต้องมาตายกันไปทีละคนทีละคนแบบนี้ด้วย

“อือ...ข้าจะรอนะ...”

นานาโฮะเอ่ย ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นเมื่อเขาหลับตาลง

“นานาโฮะ...เจ้า...”

ไซโต้ที่เพิ่งฟันราเซ็ทซึตัวสุดท้ายเรียบร้อยหันมาหาเธอที่ไหล่สั่นเล็กน้อย เขารู้ดีว่าเธอไม่ได้คิดกับฮาราดะเกินกว่าเพื่อน แต่เธอคงรับไม่ไหว ที่อีกฝ่ายมาตายต่อหน้าต่อตาแบบนี้...

ถ้าเป็นเขา เขาก็เจ็บปวดเหมือนกัน...

นานาโฮะไม่ได้พูดอะไร นางแค่ปาดน้ำตาอันน้อยนิดของตนออกก่อนจะรีบเข้าไปหาโคโดที่หายใจรวยรินอยู่ข้างหลัง

“ยูคิมูระ โคโด เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าความทรงจำของข้าอยู่ที่ไหน”

นานาโฮะเอ่ยเสียงเรียบ โคโดที่กำลังจะตายส่งยิ้มให้นางเล็กน้อย

“ใช่...ข้ารู้...”

โคโดเอ่ยเบาหวิว ด้านข้างก็มีจิซึรุที่ร้องไห้คร่ำครวญ

“มันไม่ได้อยู่ตรงนี่หรอก...ความทรงจำของเจ้านั้นช่างมีค่าสูงส่ง และอันตราย...”

โคโดเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะสำลักของเหลวสีชาดออกมา

“ถ้าอย่างนั้นมันอยู่ที่ไหน?”

นานาโฮะเอ่ยถาม โคโดยิ้มจางๆ

“มันอยู่ในห้องถัดไป ข้ากำลังวิจัยเกี่ยวกับความทรงจำของเจ้า...อยู่พอดี...”

โคโดไม่พูดอะไรมากกว่านั้นเมื่อนานาโฮะลุกขึ้นยืน ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปในห้องถัดไปที่โคโดว่า และนั่นทำให้เธอพบกับคาซามะอีกครั้ง...

“คา...คาซามะ...เจ้ามาที่นี่ทำไม...”

นานาโฮะเอ่ยตะกุกตะกัก เมื่อเห็นเขายืนอยู่พร้อมกับถือขวดแก้วที่มีของเหลวสีดำเขียวอยู่

“ข้ามาทำลายสิ่งนี้...”

เขาเอ่ยก่อนจะชูของเหลวนั้นขึ้นมา นานาโฮะรู้ทันทีว่านั้นคือความทรงจำของเธอ

“ว่าไงนะ!!!”

นานาโฮะโวยวายทันทีเมื่อเห็นว่าเขาต้องการจะทำลายสิ่งนั้น เธอจึงรีบเข้าไปเพื่อจะแย่งมัน

“ทำไมล่ะคาซามะ ความทรงจำของข้ามันอันตรายขนาดนั้นเลยรึอย่างไร”

นานาโฮะโวยวายเมื่อแย่งมาไม่ได้สักที

“ใช่...ความทรงจำของเจ้าเป็นอันตรายต่อพวกเรามาก...”

คาซามะเอ่ย ก่อนที่เขาจะร่ายคาถาที่ทำให้เธอขยับไม่ได้

“เพราะมันมีสูตรของโอจิมิซึ...”

คาซามะอธิบายสั้นๆ ทำให้เธอต้องกลืนน้ำลายด้วยความไม่เชื่อ

“ข้ารู้มาจากบันทึกของโคโด เขาเขียนบันทึกลงในสมุดของเขา บอกว่าที่เขาชิงความทรงจำของเจ้ามา เป็นเพราะว่าเจ้านั้นมีสูตรในการค้นคว้าโอจิมิซึที่ไม่มีเขียนไว้ในสมุดเล่มไหนๆ จากการคำนวณจากวัตถุดิบง่ายๆที่สามารถหาได้ทั่วไป โคโดที่สนใจจึงวางแผนชิงความทรงจำของเจ้ามา และนำสูตรของโอจิมิซึนั้นมาปรับปรุงให้ดีกว่าเดิม”

คาซามะเอ่ยขณะที่ยกขวดแก้วที่มีความทรงจำของเธอขึ้นมาส่องดู

“แล้วทำไม มันมีสูตรโอจิมิซึก็จริง แล้วความทรงจำตลอดหนึ่งร้อยปีของข้าที่ผ่านมาล่ะ ข้าอยากรู้เกี่ยวกับข้าในสมัยก่อน...”

“เจ้าเชื่อข้าเถอะ เจ้าไม่อยากรู้หรอก...ความทรงจำในอดีตของเจ้ามันขมขื่นเกินไป...ข้าคงให้เจ้าไม่ได้หรอกนะ...”

คาซามะเอ่ยด้วยใบหน้านิ่งๆก็จริง แต่น้ำเสียงของเขาแสดงให้เห็นถึงความเป็นห่วงอย่าชัดเจน

“ข้าพอรู้เรื่องราวคร่าวๆมาจากน้องสาวของเจ้าแล้ว เพราะฉะนั้น เจ้าน่ะ...”

คาซามะเอ่ยก่อนจะปล่อยให้ขวดแก้วนั้นร่วงสู้พื้นห้อง

เพล้ง...

ของเหลวนั้นแตกกระจาย ไม่ทันไรมันก็ระเหยไปจนหมด

“เริ่มความทรงจำใหม่เถอะ...อย่ายึดติดกับอดีตอีกเลยนะ...”

คาซามะเอ่ยเมื่อเห็นนานาโฮะเริ่มร้องไห้ออกมา เขาก็รู้ว่าเธออยากได้ความทรงจำนี้มาก และเขาก็อยากคืนให้กับเธอ แต่เขาไม่อยากให้เธอร้องไห้ไปมากกว่านี้อีกแล้ว

ขอให้นี่ เป็นครั้งสุดท้ายที่เจ้าร้องไห้เพราะข้าเถอะนะ...

คาซามะมองร่างที่ร้องไห้ด้วยความอาวรณ์ เขาไม่คิดว่าจะจับตัวเธอไปสักนิดเดียว เพราะเขารู้แล้วว่าเธอต้องการคนอื่น...ที่ไม่ใช่เขา

“นานาโฮะ!!!”

เสียงเรียกของใครบางคนทำให้คาซามะหันไปมอง ไซโต้ที่รีบถลาเข้ามาประคองนานาโฮะที่นั่งพิงกำแพงและร้องไห้อย่างหนักเริ่มลนลานทำอะไรไม่ถูกที่เธอร้องไห้แถมยังไม่พูดอะไรอีก

“เป็นอะไรรึเปล่า?”

เขาเอ่ยถามนานาโฮะอย่างเป็นห่วง ก่อนจะหันไปหาคาซามะด้วยความไม่พอใจเมื่อเธอไม่ตอบอะไร

“คาซามะ...เจ้า...ทำให้นางร้องไห้อย่างนั้นรึ?”

ไซโต้เอ่ยด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง คาซามะเลิกคิ้วก่อนจะพยักหน้าอย่างจำยอมและรีบยกมือห้ามไม่ให้เขาชักดาบออกมา

“เจ้าดูแลมินาโมโต้ไปเถอะ ข้าจะไปแล้วล่ะ แล้วก็ คาถาของข้าจะทำให้นางขยับกายไม่ได้ไปสักสองวัน ยังไงก็ดูแลนางหน่อยก็แล้วกัน...”

คาซามะเอ่ย ก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องไป และเมื่อไซโต้จะตามเพื่อถามเรื่องราว เขาก็ไม่อยู่เสียแล้ว

....................................................................................................................................................................

หลังจากนั้น ไซโต้ก็ดูแลนานาโฮะอย่างดี เธอไม่สามารถขยับร่างกายได้ตามใจนึกเหมือนที่คาซามะว่าไว้จริงๆ และตอนนี้เธอก็พยายามแทบตายที่จะไม่ร้องไห้

อุตส่าห์ตามหามาตั้งสามปี...มาถูกทำลายง่ายๆซะนี่...

ฮิจิคาตะคิดหลังจากเห็นสภาพของเธอที่ร้องไห้ไม่หยุดตอนที่อยู่ปราสาทเกียวโต

“นานาโฮะ...เป็นอย่างไรบ้าง?”

ไซโต้เอ่ยถามหลังจากที่เพิ่งตื่นขึ้นมาหลังจากนั้นสามวัน นานาโฮะสามารถขยับร่างกายได้ตามใจนึกแล้วก็จริง แต่ก็มีขัดๆบ้างนิดหน่อยทำให้ต้องถูกพยุงไว้ไม่ให้ล้ม

“ก็ดีขึ้นแล้ว...นิดหน่อย...ขอบคุณนะ ฮาจิเมะ”

นานาโฮะเอ่ยขณะที่ยิ้มให้ ถึงจะเป็นยิ้มฝืนๆก็เถอะ

“ไม่เป็นอะไรหรอก มันเป็นความสมัครใจของข้าอยู่แล้ว...”

ไซโต้เอ่ยขณะที่ยกยามาให้พร้อมกับอาหารเช้า

เมื่อสองวันก่อนเขาต้องคอยป้อนข้าวป้อนน้ำให้นาง แต่วันนี้นางสามารถทำอะไรเองได้แล้ว เพียงแต่ไม่คล่องแคล่วนัก

“เจ้ายังไม่เลิกร้องไห้อีกอย่างนั้นหรือ?”

ไซโต้เอ่ยถามหลังจากพบว่าดวงตาของนางยังบวมๆอยู่ นานาโฮะไม่ตอบอะไรก่อนจะหันหน้าไปมองท้องฟ้า

“อา...ข้าแค่รู้สึก...เสียใจ...ที่ความพยายามทั้งหมดของข้ามันสูญหายไป...”

นานาโฮะเอ่ยเรียบ ก่อนที่เธอจะหันมายิ้มให้ไซโต้

“แต่พอนึกถึงเจ้า ข้าก็ร้องไห้ไม่ออกเสียอย่างนั้น”

นานาโฮะเกาแก้มเบาๆและหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะเงียบไปเมื่อไซโต้รั้งศีรษะของนางเข้ามาซบอกและกอดเธอไว้

“แค่เจ้าคิดถึงข้าแล้วทำให้เจ้าหยุดร้องไห้ แค่นั้นข้าก็ดีใจแล้วล่ะ...”

ไซโต้เอ่ยแล้วก้มลงสูดกลิ่นเรือนผมของเธอที่หอมกลิ่นแมกไม้เสียเต็มปอด นานาโฮะยิ้มจางๆก่อนจะกอดเขาตอบเช่นกัน

“อา...ข้าก็ไม่อยากขัดหรอกนะพี่สาว...แต่ว่าช่วยหันมาทางนี้หน่อยได้รึเปล่า?”

เสียงที่ไม่คุ้นเคยดังขึ้นจากระเบียง นานาโฮะและไซโต้เด้งออกจากกันทันทีเมื่อรู้ตัวว่ามีคนมองอยู่ ซึ่งคนๆนั้นเป็นใครก็ไม่รู้ แต่ใบหน้าของเธอคล้ายคลึงกับนานาโฮะเป็นอย่างมาก และตอนนี้เธอกำลังยิ้มอย่างมีความสุข

“ไม่ต้องเขินขนาดนั้นก็ได้นี่...ข้าไม่ได้เป็นคนอื่นคนไกลเสียหน่อย”

ไม่ล่ะ ผิดหมด...

พวกเราไม่เคยพบหล่อนเลยนะ...

ทั้งสองคิดในใจเนื่องจากไม่เคยพบกับสาวน้อยคนนี้จริงๆ

“ไม่ต้องงงหรอก...ข้าเป็นน้องสาวของท่านน่ะ”

นางเอ่ยก่อนจะหัวเราะคิกคักกับท่าทีของพี่สาวและคนรัก

“ข้า...มีน้องสาวด้วยอย่างนั้นหรือ?”

นานาโฮะเอ่ยถามด้วยแววตาเจ็บปวด ขณะที่คิดถึงความทรงจำของเธอเองแต่ก็ใช่ว่าเธอจะซึมลงอย่างเดียว น้องสาวของเธอก็ซึมลงไปด้วย

“อา...นั่นสินะ...เหมือนที่คาซามะ จิคาเงะบอกมาเลย...”

นางเอ่ยพึมพำก่อนจะมองหน้านานาโฮะที่ฉายแววงุนงง ทำให้เธอกลับมายิ้มร่าเริงอีกครั้ง

“ท่านก็ต้องมีน้องสาวสิ ก็ข้านี่ไง แล้วท่านก็มีน้องชายด้วยนะ ไม่ได้มีข้าเพียงผู้เดียวหรอก...”

นางเอ่ยขำๆ ก่อนจะหัวเราะออกมาราวกับคนบ้า...

“เอ่อ...แล้วเจ้า...มีนามว่า?”

ไซโต้ที่เงียบไปนานเอ่ยขึ้น น้องสาวมินาโมโต้กระพริบตาริบๆก่อนจะยื่นหน้าไปใกล้ๆไซโต้ทำให้คนเป็นพี่สาวตกใจเล็กน้อย

“แหม พี่สาวของข้าเนี้ย ความรู้สึกเรื่องเลือกคู่ไม่ผิดจริงๆแฮะ ถึงจะเหมือนคนก่อนไปเสียหน่อย แต่คนนี้หล่อกว่าเยอะ...อ๊ะ ข้ามีนามว่ามินาโมโต้ นานาเสะ เป็นน้องสาวร่วมบิดามารดากับท่านพี่นานาโฮะจ๊ะ”

นางเอ่ยอย่างร่าเริงผิดจากนานาโฮะ ไซโต้กลับรู้สึกว่าเธอขี้เล่นเสียจริง เพราะปกติพี่น้องก็ต้องร่วมบิดามารดากันอยู่แล้วถึงจะทำให้ใบหน้าออกมาเหมือนกันราวกับแกะแบบนี้

“แล้วเจ้ามาทำไมกัน?”

นานาโฮะเอ่ยถามบ้าง นานาเสะยิ้มมุมปากเล็กน้อย

“ไปอยู่กับพวกเราไหม?”

นางเอียงคอถาม โดยไม่สนใจชายหนุ่มที่นั่งข้างๆแต่อย่างใด

“อยู่กับ...พวกเจ้า?”

นานาโฮะทวนคำ เพราะถ้าหากเธอตอบตกลงไปแบบไม่คิด...แล้วชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆนี่ล่ะ?

“ใช่ อยู่กับพวกข้า ท่านพี่ไม่จำเป็นต้องออกรบอีกต่อไป รวมทั้งไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องที่อยู่อีก แถมยังมียักษ์อีกหลายตนเป็นเพื่อนอีกนะ”

นานาเสะเอ่ยด้วยความร่าเริง ทว่านานาโฮะกลับขมวดคิ้วราวกับครุ่นคิดเรื่องหลายๆเรื่อง

ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน นางคงตอบตกลงไปโดยไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ...แต่ว่าคราวนี้...

“แล้ว...ฮาจิเมะล่ะ?”

นานาโฮะเอ่ยถาม ทำให้น้องสาวของตนเลิกคิ้ว ก่อนจะหันไปมองไซโต้ที่นั่งเงียบมาตั้งแต่เมื่อครู่

“ขอโทษนะพี่สาว เราคงพาเขาไปด้วยไม่ได้หรอก...”

สิ้นเสียง ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ ท่ามกลางการครุ่นคิดของนานาโฮะที่จะต้องเลือกเอาระหว่างความรักและครอบครัว

...........................................................................................................................................

ขอเตือนไว้ก่อนว่านี่ไม่ใช่โรมิโอแอนด์จูเลียตนะจ๊ะ

 

\:)  Shalunla

Thank for Theme