Fic Soul Eater [Kid x Maka]

ตอนที่ 27 : Chapter27 [ทวิภพ]:เรื่องวุ่นวาย[เนโกะ]...100%!!!

"เนโกะ ผมจะออกไปซื้อของ เดี๋ยวกลับมานะครับ"

รอยเอ่ยอย่างเซื่องๆหลังจากที่เพิ่งทำความสะอาดห้องครัวไป โชคดีที่ยังมีห้องครัวอีกห้องเลยไม่เป็นอะไรมาก

"อือๆ...แล้วตัวเองจะกลับมาตอนไหนหรอ??"

เนโกะเอียงคอถามและกระดิกหูเบาๆ

"เอ่อ...ไม่รู้สิฮะ ต...แต่ว่า ถ...ถ้าผมซื้อของเสร็จแล้ว...ผม...จะกลับมาเร็วๆนะฮะ"

รอยเอ่ยด้วยใบหน้าแดงก่ำ เนโกะขมวดคิ้วไม่เข้าใจ

"ผมไปล่ะนะ"

รอยโบกมือลาเนโกะ เมื่อเห็นมากะเดินมาตาม

"กลับมาเร็วๆนะตัวเอง"

เนโกะเอ่ยไล่หลัง แล้วหันไปมองคนตัวสูงที่ยืนอยู่

"สองคนนั้นไปทำอะไรหรอตัวเอง??"

เนโกะถาม คิดเลิกคิ้วก่อนจะเหยียดยิ้ม

"ไม่ใช่เรื่องของเธอสักหน่อยนี่นา...เข้าบ้านได้แล้ว"

คิดเอ่ยแล้วรวบตัวแมวน้อยขึ้นอุ้ม

"อะไรอ่ะ บอกเค้าไม่ได้หรอ"

เนโกะที่รู้หน้าที่ตอนนี้กลับกลายเป็นลูกแมวขนาดพอดีมือ

"ไม่ได้หรอก...ความลับน่ะ"

ชายหนุ่มลูบหัวลูกแมวน้อยเบาๆแล้ววางมันบนเก้าอี้ทำให้มันกลายเป็นเนโกะอีกครั้ง

"ใจร้าย..."

มันพูดงอนๆแล้วทำแก้มป่อง คิดถึงกับหลุดขำเพราะไม่นึกว่าจะได้เห็นใบหน้าแบบนี้

"หึๆ ช่างเถอะนะ ทั้งวันนี้เธอจะได้อยู่กับฉันนี่แหละ ตามสบายนะ..."

...............................................................................................................................................................

20%

...............................................................................................................................................................

แต่ถึงจะบอกว่าตามสบาย...

แต่นี่มันก็น่าจะสบายเกินไปนะ...

"นี่ๆ คุณคิด เจ้านี่คืออะไรหรอ??"

เจ้าเหมียวน้อยเอ่ยถามหลังจากที่พบเกสรดอกไม้ที่อยู่กึ่งกลางดอกไม้ในแจกัน

คิดละสายตาจากหนังสือที่เขาอ่านเพื่อมองเจ้าสิ่งที่เจ้าเหมียวน้อยไม่รู้จักแล้วเลิกคิ้ว

"เกสรดอกไม้ เธอไม่รู้จักหรอ??"

คิดถามทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้ว เจ้าเหมียวพยักหน้า

"อื้อ...ที่โลกของเค้าไม่ค่อยมีดอกไม้หรอก คนที่มีดอกไม้จะเป็นพวกคนรวยๆน่ะ"

เนโกะอ้าแขนกว้างเพื่อบอกว่ามันมากเพียงใด คิดพยักหน้าก่อนที่เจ้าเหมียวน้อยจะวิ่งเข้าไปในอีกห้อง

และเขาได้ยินเสียงอะไรแตก เสียงวิ่งหนี เสียงวิ่งไล่ และเสียงของแตกอีกหลายๆรายการ...

..............................................................................................................................................................

"ยัยบ้า!!! นี่เธอทำอะไรของเธอเนี้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

คิดตะโกนอย่างเดือดดาลใส่เจ้าเหมียวน้อยที่ห้อยต่องแต่งอยู่ในมือของเขาที่กำลังทำท่าสำนึกผิด

"ก...ก็เค้าห้ามใจตัวเองไม่ไหว เค้า เค้า เห็นเจ้าตัววิ่งเร็วๆ แถมบินได้แล้วเขาอดไล่ตามไม่ได้อ่ะ"

น้ำตาสายยาวไหลออกจากดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลจนน่าขำ คิดเลิกคิ้วสูง

วิ่งเร็ว

บินได้...

ตัวอะไรหว่า??

"อ๊ะ ตัวนั้นไงๆ"

เจ้าเหมียวน้อยชี้ไปทางหนึ่ง ความสงสัยทั้งหมดของเขาก็หายไปแล้วหันไปมองตามนิ้วของเธอ

และมันทำให้เขาหน้าซีด

ครับ...มันมีหกขา สีน้ำตาลมีหนวด แถมยังมีปีกบินได้...มันคือ...

"ม...แมลงสาบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

คิดโวยวายเสียงดัง ก่อนจะวิ่งหาที่หลบเมื่อคุณปีเตอร์เริ่มขยับตัว สวนทางกับพ่อบ้านที่วิ่งเข้าไปรุมสกรัมคุณปีเตอร์ที่น่าสงสารนั่น

โดยไม่มีใครรู้...เจ้าเหมียวน้อยหายไป...

............................................................................................................................................................................

เนโกะเดินไปตามพื้นพรมสีแดง หันว้ายแลขวาราวกับจะหาอะไรบางอย่างแล้วถอนหายใจก่อนจะเปิดประตูห้องของตนเข้าไป

"เมื่อไหร่คิดคุงจะกลับมานะ"

เนโกะพึมพำเบาๆ พร้อมๆกับบาร์โค้ดของเธอที่เริ่งส่องแสง เจ้าเหมียวกระพริบตาปริบๆแล้วแตะบาร์โค้ด

"ใครส่งข้อความมานะ"

มันพูดพร้อมกับที่ภาพปรากฏขึ้น และคนที่อยู่ในนั้นทำให้เธอต้องเบิกตากว้าง

ข้อความที่ถูกส่งมาให้ทำให้ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลเบิกกว้าง ธารใสไหลรินเต็มใบหน้า เธอพยายามปิดปากเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นและเสียงกรีดร้อง หูของเธอลู่ลงและสั่นอย่างเห็นได้ชัด...

'มากะจัง...ผมคิดนะ นี่คือข้อความภาพและเสียงของผมที่ส่งจากอนาคตหลังจากที่ผมกลับมาที่โลกของเรา...ตอนนี้ผมรู้ซึ้งถึงความโดดเดี่ยวเป็นครั้งแรก ความรู้สึกที่เธอเคยรู้สึกมาก่อน ผมไม่เหลือใครอีกแล้วล่ะ มากะจัง ผมไม่สามารถแก้ไขมันได้...อือ...ใช่แล้วล่ะ...เธอไม่ได้กลับมาด้วย...เธอหายไป...'

..............................................................................................................................................................................

คิดเปิดประตูห้องของเจ้าเหมียวน้อยออก มันนั่งอยู่ที่มุมห้อง ดูเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง เขาจึงเดินเข้าไปหา

"เอ่อ...เป็นอะไร...รึเปล่า??"

คิดเอ่ยถาม แต่เจ้าตัวเล็กยังนิ่ง

"ถ้ากลัวเรื่องที่ฉันตะคอกใส่...ฉันขอโทษนะ..."

แต่มันก็ยังนิ่งอยู่ นิ่งจนเขาเริ่มกังวล

"นี่..."
"เค้าไม่อยากกลับไปเลย..."

จู่ๆเจ้าเหมียวก็พูดออกมา คิดถึงกับร้องหาอย่างไม่เข้าใจ

"ทำไมล่ะ ก็ในเมื่อ..."
"ถ้าเค้ากลับไป เค้าจะเป็นฝ่ายหายไป...ทิ้งให้คิดคุงอยู่คนเดียว..."

เนโกะเริ่มร้องไห้ คิดเบิกตากว้าง

"แต่...แต่เค้าก็อยากให้คิดคุงกลับไป ถึงเค้าจะหายไปก็เถอะ มันเป็นความรู้สึกก้ำๆกึ่งๆ ระหว่างไปกับไม่ไป ถ้าเค้าไม่ไป เค้าคงเป็นคนที่เห็นแก่ตัวมาก แต่ถ้าไป คิดคุงก็ต้องอยู่คนเดียว ทรมานคนเดียว...เค้าจะเลือกอะไรดี..."

เนโกะฟุบหน้ากับเข่าของตัวเองแล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร คิดถอนหายใจเบาๆแล้วลูบหัวของเธอ

"ชีวิตของเธอ...เธอก็เลือกเองสิ...ให้คนอื่นเลือกมันดีซะที่ไหนล่ะ"

............................................................................................................................................................................

"เนโกะจัง ผมกลับมาแล้ว"

เสียงของรอยเอ่ยขึ้น เนโกะสะดุ้งเฮือกแล้วปิดข้อความทันที

"จ้า ยินดีต้อนรับกลับนะ รอยคุง"

เนโกะยิ้มให้แล้วโถมตัวกอดชายหนุ่ม เขาเลิกคิ้วสูงงุนงง

"ไปไหนมาหรอ??"

เนโกะถาม รอยยิ้มให้แล้ววางอะไรบาอย่างบนมือของเธอ

มันคือกล้องของขวัญกล่องเล็กๆน่ารักที่มีริบบินสีขาวผูกอยู่

"สุขสันต์...วันเกิดนะ...มากะจัง..."

รอยเกาท้ายทอยแก้เขิน มากะมองกล่องของขวัญแล้วยิ้มออกมา

"อือ...เค้าจะเก็บอย่างดีเลย"

เนโกะเอ่ยด้วยความตื่นเต้นแล้วเริ่มแกะห่อของขวัญเมื่อรอยมองมาประมาณว่าให้แกะ

ข้างในห่อมันคือริบบินลายลูกไม้สวยงาม เนโกะยิ้มกว้างก่อนที่รอยจะผูกบนผมแกละของเธอให้

"ขอบใจมากจ๊ะ รอยคุง"

เนโกะยิ้มกว้าง รอยเช่นกัน

............................................................................................................................................................................

ใครเอาดราม่ายกมือขึ้น

แมวคนหนึ่งล่ะที่ยก ฮ่าๆ เค้าอยากกินขนมอ่ะ ช็อกโกแล็ตตตตต

ว่าไป...

มีช็อกโกแล็ตอยู่ในตู้เย็นนี่ฝ่า

เหอะๆ

ขอสปอยล์เลยละกันนะ ว่าตอนสุดท้ายของซียรีย์นี้ ดราม่าชัวร์ๆ ไม่มั่วนิ่ม

เพราะฉะนั้น ทิชชู่ข้างคอมต้องพร้อมเสมอนะคะ ฮ่าๆ