Fic Soul Eater [Kid x Maka]

ตอนที่ 2 : Chapter2 บรรลัยแล้ว...100%!!!

"หา...นี่เธอ...ไปมีเรื่องกับ..."

สึบากิอ้าปากค้าง เด็กหนุ่มที่มีเรือนผมสีขาวก็เช่นกัน

"อืม...ทำไงดีอ่ะ"

มากะพูดขณะที่ฟุบหน้ากับโต๊ะ

"ทำใจซะเหอะ ฉันไม่เคยเห็นใครรอดจากเงื้อมือของหมอนั่นสักราย"

ชายหนุ่มพูดขณะที่ลูบหัวปลอบมากะ

"ง่า...อย่าพูดบั่นทอนจิตใจกันดิโซล ช่วยกันหน่อยไม่ได้รึไงเล่า"

มากะดิ้นดุกดิกอยู่บนโต๊ะขณะที่น้ำตาไหลพราก

"เฮ้อ...เอางั้นก็ได้ เดี๋ยวฉันกับแบล็คสตาร์จะช่วยกันก็แล้วกันนะ สึบากิด้วยมั้ย บ้านเธอเป็นสำนักฝึกวิชาป้องกันตัวไม่ใช่หรอ"

โซลหันไปถามสึบากิ

"จ๊ะ...ฉันด้วยนะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะจ๊ะมากะจัง พวกเรายังช่วยเธออยู่นะ"

สึบากิพูดแล้วยิ้มให้มากะสบายใจ

"อืม...ขอบใจนะ"

มากะยิ้มทั้งน้ำตา

"เฮ้ยๆ ใครบอกว่าฉันจะร่วมด้วยเล่า ช่วยรีเพล์อีกทีได้ป่ะว่าฉันตอบตกลงไปแล้วรึยัง"

แบล็คสตาร์เอ่ยขึ้นอย่างเอือมๆแต่ต้องยอมศิโรราบโดยดีด้วยมากะช็อป

ไม่ต้องมีคนปกป้องแล้วมั้ง...

แค่มากะช็อปอย่างเดียวก็ฆ่าคนได้เป็นเบือแล้ว...

.....................................................................................................................................................................

มากะเลิกจากโรงเรียนเรียบร้อยก่อนที่จะมองซ้ายมองขวา เมื่อไม่มีใครเธอก็ค่อยๆเดินออกจากห้อง แต่ทว่า

"จะไปไหนคะ คุณมากะ อัลบาล"

สาวสวยสามคนที่ดักรออยู่ข้างหลังเอ่ยขึ้น มากะเสียวสันหลังวาบก่อนจะค่อยๆหันไปมองด้วยใบหน้านิ่งๆราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"กลับบ้านค่ะ มีอะไรคะรุ่นพี่"

มากะถามอย่างงงๆ

"ไม่ต้องมาทำเป็นไขสือ ก็ที่เธอ..."
"เฮ้! มากะ กลับกันเหอะ"

โซลที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องพูดตัดรุ่นพี่ทั้งสามแล้วลากมากะไปทันทีโดยไม่สนใจเสียงโวยวาย

รุ่นพี่สามคนทำตาเขียว กัดฟันกรอดก่อนจะกดโทศัพท์ยิกๆแล้วป้องหู

"ค่ะ ท่านคิดคะ แผนล้มเหลวค่ะ มีคนมาช่วยมันไว้ได้ ค่ะ...งั้นพวกดิฉันกลับแล้วนะคะ ลาล่ะค่ะ"

เธอพูดกรอกโทรศัพท์ก่อนจะเดินสะบัดตูดไปอีกทางหนึ่ง

.............................................................................................................................................

"เกือบไปแล้วเห็นไหม ถ้าไม่มีฉันจะทำยังไงเนี้ย"

โซลพูดขณะที่ปล่อยมือคนตัวเล็ก

"ขอบใจนะ งั้นฉันกลับก่อนล่ะ"

มากะพูดแล้วจะเดินต่อ

"เธอแน่ใจหรอ เดธ เดอะ คิดน่ะไม่น่าจะมีอิทธิพลแค่ในโรงเรียนนะ ถ้าเธอไม่แน่ใจ ให้ฉันไปส่งมั้ย??"

โซลถามด้วยความเป็นห่วง

"ไม่ล่ะ ฉันนัดสึบากิไว้อีกที เรากลับบ้านทางเดียวกันน่ะ"

มากะพูด โซลพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเดินกลับไปอีกทาง

"กลับดีกว่า...อ๊ะ"

มากะส่งเสียงร้อง เมื่อเธอถูกกระชากไปอีกทางหนึ่งโดยไม่รู้ตัว

มือหนาอ้อมรอบคอของเธอมาปิดปาก มืออีกข้างก็ล็อกแขนเธอไว้แน่นจนขยับตัวแทบไม่ได้

"อื้อ...อื้อ..."

มากะพยายามดิ้น ทว่ายิ่งดิ้นคนที่อยู่ข้างหลังกลับยิ่งรัดให้แน่นขึ้น

"หึหึ...นี่หรอผู้หญิงที่คุณคิดให้มาจัดการ ไม่เท่าไหร่เองนี่"

เสียงทุ้มเอ่ยข้างหู มากะน้ำตาไหลพราก คิดถึงพ่อและแม่ขึ้นมาทันที

"อื้อ...ฮึก...อึก...ฮึก"

ลิ้นอุ่นเริ่มไล้เลียที่ต้นคอของเธอเบาๆจนมากะต้องเบือนหน้าหนี แต่ยิ่งหนีกลับกลายเป็นเปิดทางให้เขารุกล้ำเธอมากกว่าเดิม

มากะพยายามหาทางหนี ทางนั้นเป็นทางหลังโรงเรียน ไม่มีใครเดินผ่านเลยสักคน มากะเริ่มสิ้นหวังขึ้นเรื่อยๆ แต่เธอก็เริ่มรู้สึกว่าคนที่กำลังโลมเลียเธออยู่เริ่มคลายพันธนาการเนื่องจากเธอหยุดดิ้น มากะจึงกัดมือเขาอย่างแรงแล้วรีบวิ่งออกมาเมื่อโดนปล่อย ทว่าคนที่โดนกัดเมื่อครู่กลับเร็วกว่า เขาคว้าข้อเท้าของมากะแล้วกระชากให้กลับมาจนเธอล้มลง

"ชิ...ฤทธิเยอะนักนะ"

เขาพูดก่อนจะนั่งคร่อมคนตัวเล็กไว้

ทันใดนั้นคนที่คาดว่าน่าจะกลับไปแล้วกับอีกคนหนึ่งกลับวิ่งเข้ามาแล้วกระโดดใช้เท้ากระแทกใบหน้าของชายคนนั้นจนล้มคะมำไม่เป็นท่า มากะหันขึ้นไปมองหน้าผู้มาเยือนได้ครู่เดียวก็ต้องถูกกระชากให้ลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งหนีทันที

"ซ...โซล แบล็คสตาร์??"

มากะเรียกชื่อของคนที่มาช่วยเธอไว้

"อย่าเพิ่งถามมากะ ฉันแค่รู้สึกไม่ดีเลยจะตามเธอมา แล้วก็เจอกับแบล็คสตาร์ด้วย ก็เลยมาช่วยไว้ทัน"

โซลอธิบายทั้งๆที่ยังวิ่งอยู่

"สึบากิล่ะ??"

มากะเอ่ยถาม

"ไปรอที่เธอนัดไว้นั่นแหละ ยัยนั่นส่งฉันให้มาหาเธอน่ะ"

แบล็คสตาร์พูดขณะที่ยังวิ่งประกบหลังแล้วยิ้มแฉ่ง มากะยิ้มรับอีกที

.........................................................................................................

ทางด้านชายที่ลวนลามมากะเมื่อครู่ก็ค่อยๆลุกขึ้นมาอย่างหัวเสียก่อนจะกดโทรศัพท์

"คุณคิด มันหนีไปได้"

เขาพูดอย่างหัวเสีย แต่ทว่าคนที่คุยด้วยหัวเสียกว่า

[เอ่อ ไม่เป็นไร แกกลับบ้านไปเหอะ ชิ ยัยบ้านั่น!!!]

คำสบถของคิดทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งแล้วชักโทรศัพท์กลับมาดู

"โกรธอะไรนักหนานะ"

เขาเกาหัวแกรกๆแล้วเดินออกจากที่นั่นก่อนที่จะมีใครมาเห็น

ทางด้านคิด เขานั่งอยู่บนเตียง ครุ่นคิดอย่างหนักว่าจะทำยังไงกับเด็กสาวคนนั้นดี ก่อนจะหยิบเอกสารที่เกี่ยวกับเด็กคนนั้นขึ้นมา

"หึ...สงสัยฉันคงจะต้องลงมือเองแล้วมั้ง"

เขาพูดแล้วสวมสูทของตนให้เรียบร้อยแล้วเดินออกจากห้อง

.....................................................................................................................................................................

75%

......................................................................................................................................................................

บรรยากาศระหว่างพวกเขาสี่คนเริ่มมาคุ โซลก้มหน้าราวกับคิดอะไรตลอดเวลา ส่วนแบล็คสตาร์ก็เหม่อออกไปนอนกระจกของร้านน้ำชา สึบากิกับมากะอยู่ในสภาพที่...เอิ่ม...นะ

"ทำไงดีอ่า...แค่วันแรกยังได้ขนาดนี้...แล้ววันต่อๆไปฉันไม่เละเป็นโจ๊กไปก่อนหรอ"

มากะโวยวายแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะ

"งั้นเธอก็ไปขอโทษหมอนั่นสิ จะได้จบๆเรื่องไปสักที"

โซลเอ่ยขึ้น มากะกระแทกโต๊ะเสียงดังจนคนทั้งร้านหันมามองเป็นตาเดียว

"ไม่มีทาง เรื่องพรรค์นั้นฉันไม่ทำแน่ๆ ใครจะไปสนเจ้าคนพรรค์นั้นกันเล่า วันๆเอาแต่เกาะคนโน้นคนนี้ ฉันล่ะเกลียดที่สุด"

มากะโวยวายก่อนจะรับรู้ถึงสายตาจำนวนมากที่ส่งมาทางเธอ เธอหันไปขอโทษแล้วค่อยๆนั่งลง

"แต่เพื่อสวัสดิภาพของเธอนะมากะจัง ถ้าเธอไม่ทำ เธอก็จะโดนรังควานแบบนี้ไปเรื่อยๆ บางที สักวันเราอาจจะไม่ได้เห็นเธออีกเลยก็ได้นะ"

สึบากิพยายามโน้มน้าว แต่ทว่า

"พวกเธอไม่เข้าข้างฉันเลยอ่ะ เห็นว่าตาคิดอะไรนั่นมันเป็นลูกชายผ.อ.เลยเข้าข้างหรอ พวกเธอบ้าที่สุดเลย!!!"

มากะพูดเองเออเองแล้วรีบวิ่งออกมาจากร้านน้ำชา พวกสึบากิจะวิ่งตามแต่ก็ไม่ทันซะแล้ว

มากะที่วิ่งหลับหูหลับตาออกมาจากร้านน้ำชานั้นตกอยู่ในสายตาของคนคนหนึ่งตลอดเวลา

อันที่จริงเจ้าตัวก็รู้ ถึงได้พยายามวิ่งอย่างเอาเป็นเอาตาย...

และนี่จะเป็นครั้งที่สองของวันที่เธอโดนกระชากเข้าไปในที่ลับตาคนอีกครั้ง

ฟุบ!!!

มากะเซตามแรงกระชากก่อนจะรู้สึกว่าคนๆนั้นผลักเธออย่างแรงจนหลังของเธอกระแทกกับผนัง

"โอ้ย...เจ็บ..."

มากะบ่นเบาๆพร้อมกับคนตัวสูงที่ยันแขนทั้งสองข้างกับผนังเพื่อกันไม่ให้เธอหนี

"หึ...หมดสภาพเลยแฮะ..."

เขาหัวเราะในลำคอเบาๆทำให้เธอเริ่มฉุน

"ก็เพราะใครล่ะ เดธ เดอะ คิด"

มากะส่งสายตาค้อนไปให้ ทว่าบาเรียความด้านของคิดมีมากมายจนสะท้อนมันกลับออกหมด

"เรียกซะห่างเหินเลยแฮะ เดี๋ยวเราก็ได้เป็นคนรู้จัก...เอ หรือคนรู้ใจน๊า ไม่รู้สิ แต่ตอนนี้ช่วยเรียกฉันสั้นๆ คิด"

เด็กหนุ่มยิ้มเผล่ แต่เจือไปด้วยเลศนัย

"มีอะไรถึงมาด้วยตัวเองแบบนี้..."

มากะเอ่ยถาม

"หึ...ฉันมีข้อเสนอให้เธอ มาตกลงกันก่อนมั้ยล่ะ หือ???"

....................................................................................................................

คิดหื่นอ่ะ...งุงิ