Fic D.gray-man สาวกเทียมรุ่นที่4

ตอนที่ 5 : ตอนที่5 มองออก

"โคมุอิ....วันนี้ ฉันกับยู......"

เสียงของร่างบางที่ทำตาเป็นประกายคล้ายเด็กขอร้อง

"....ขอพักร้อนวันนึง"

เสียงขอร้องที่เกือบทำให้แผนกวิทย์ทั้งแผนกเกือบล้มตายกันเป็นพับเมื่อดอกไม้ท่ามกลางพายุหิมะได้ถูกเจ้าชายน้ำแข็งเด็ดไปเชยชม.....

ไปตายซะ!

ตัดตอนโลด

"ยูเนี้ยเป็นพวกที่ชอบหมกตัวอยู่ในห้องใช่มั้ย"

ชิโอริพูดขณะที่มองปลลาในตู้กระจกที่แหวกว่ายไปมา

"ประมาณนั้น"

คันดะพูดพลางกระตุกแขนให้ชิโอริเดินต่อ

"ถ้างั้น ยูก็ต่างจากฉันน่ะสิ"

ชิโอริพูดแล้วยิ้มเหมือนเด็กๆ

"ก็คงงั้น"

คันดะพูดทำให้ชิโอริหน้าหงอลงนิดหน่อย

"ยูไม่ค่อยสบายหรอ เป็นอะไรรึเปล่า เจ็บตรงไหน มีไข้รึเปล่า"

ชิโอริถามเป็นชุดก็เกือบทำให้คันดะเหงื่อตกทีเดียว

"ฉันอาจจะเป็นไข้นะ...."

คันดะพูดด้วยหน้าตาลอยๆทำให้ชิโอริตั้งใจฟังอย่างดี

"ไข้ใจน่ะ"

คันดะพูดแล้วมองชิโอริที่หน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกเขาเข้าไปใช้มือวางบนหัวชิโอริเบาๆ

"ไปกันต่อเถอะ"

คันดะพูดแล้วเดินต่อ

ทันใดนั้นชิโอริก็ทำหน้าเหมือนคนไร้วิญญาณ

เธอมองเด็กขายหนังสือพิมพ์ที่เดินผ่านไปด้วยแววตาว่างเปล่า

"เด็กคนนั้น เป็นอาคุม่า"

ชิโอริพูดแล้วหนไปมองคันดะที่กำลังตามเด็กคนนั้นไปแต่ชิโอริก็รั้งเขาไว้

"ไม่ต้องไปหรอก เด็กคนนั้นกำลังเป็น ยังไม่ได้เป็นหรอกนะ"

ชิโอริพูดแล้วให้คันดะเดินนำทั้งๆที่เขายังลังเลอยู่แต่เขาก็เดินนำจนได้

"คนเราน่ะ มันห้ามใจกันไม่ได้หรอกนะ ใครอยากทำอะไรก็ให้เขาทำไปเถอะ เพราะว่า....เราห้ามพรมลิขิตไม่ได้ อันที่จริงฉันก็อยากช่วยเด็กคนนั้นน่ะนะ แต่ว่า เธอคงยังไม่สูญเสียอะไรไปน่ะ ถึงบอกไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก"

ชิโอริพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"ตามใจเธอก็แล้วกัน"

คันดะพูด

ไม่ทันไรชิโอริที่เดินตามต้อยๆนั้นก็เด็กหักองศาตรงไปที่ร้านขายไอศกรีมไกล้ๆแล้วสั่งอย่างเอาเป็นเอาตายจนพ่อค้าเหงื่อตกเป็นชุด

"เยอะเกินไปแล้วนะ ชิโอริ"

คันดะพูดแล้วจ่ายเงินให้พ่อค้า

"ยังไม่ถึงครึ่งของกระเพาะฉันเลยนะเนี้ย"

ชิโอริพูดแล้วเดินต่อ

"ยู มานี่หน่อยสิ"

ชิโอริพูดขณะที่หยุดอยู่ที่หน้าแผงขายเครื่องประดับ

"มีอะไรงั้นหรอ"

คันดะพูดเมื่อชิโอริดึงเขาเข้ามาใกล้ๆแผง

"ยูชอบอันไหนหรอ"

ชิโอริพูดแล้วดูหน้าคันดะที่กำลังคิดอยู่

"อันนี้มั้ง"

คันดะพูดแล้วชี้สร้อยไม้กางเขนที่ทำจากหยกเขียวแท้ชิโอริวางมันบนมือของคันดะโดยไม่ลืมจ่ายเงินให้แม่ค้า

"ของขวัญวันเกิด.....ย้อนหลังนะยู"

ชิโอริพูดแล้วยิ้มให้เขาทำให้เขาหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อเล็กน้อย

"เอาล่ะ มืดแล้ว กลับกันเถอะ"

ชิโอริพูดแล้วดึงคันดะกลับ

เมื่อทั้ง2ย่างเข้าศาสนจักรแห่งความมืดแผนกวิย์ทั้งแผนกก็เข้ามารุมล้อมชิโอริกันยกใหญ่ด้วยหน้าตาที่...................

เอ่อ.......ขอไม่บรรยายละกัน

"นี่!ฉันเป็นผู้ประสบภัยที่เพิ่งค้นพบรึยังไงคะ"

ชิโอรึพุดเมื่อแผนกวิทย์ทั้งแผนกเข้ามากอดเธอ

เดี๋ยว...........มันไม่มีใครบ้า......ที่จะมากอดเราต่อหน้าคันดะนี่นา...แล้วไหงมันเงียบๆหว่า

รึว่า.....

ชิโอริที่เพิ่งรู้ตัวว่าถูกคันดะกอดอยู่นั้นหน้าแดงซ่านจนเกือบทั้งตัว

"จะทำอะไร.....

ชิโอริไม่ทราบ"

ใบหน้าที่โหดยิ่งหว่าปีศาจปรากฏขึ้นพร้อมกับมุเก็นปลิดวิญญาณที่ชี้ไปรอบๆตัวทำให้แผนกวิทย์แตกกระเจิงกลับไปทำงานเหมือนเดิม

"เธอเนี้ยน้า ทำให้คนอื่นเค้าเป็นห่วงอยู่เรื่อย"

คันดะพูดแล้วปล่อยชิโอริจากอ้อมกอด

"ขอโทษนะ"

ชิโอริพูดแล้วก้มหน้างุด

"เอ่อๆช่างมันเหอะน่า กลับห้องได้แล้ว"

คันดะพูดขณะที่ขยี้(ย้ำว่าขยี้)หัวของชิโอริ

"ว้ายๆ พอแล้วยู! หัวยุ่งหมดแล้ว"

ชิโอริพูดขณะที่พยายามพลักคันดะออก

"เดี๋ยวฉันไปส่งก็ได้"

คันดะพูดแล้วเดินไปตามทางพร้อมกับชิโอริ

เมื่อถึงหน้าห้องของเธอชิโอริบอกขอบคุณแล้วกำลังเข้าห้องแต่คันดะใช้มือยันไว้

"ใส่สร้อยให้หน่อยสิ"

คันดะพูดแล้วยิ้มเห่ยๆทำให้ชิโอริค้างอยู่พักหนึ่งด้วยความงง

"ก็ได้ๆ"

เธอตอบตกลงแล้วปลดตะขอสร้อยคอสร้อยถูกวางบนคอของร่างสูงเบาๆ

"เสร็จแล้ว"

ชิโอริพูดเมื่อติดตะขอสร้อยเสร็จเรียบร้อย

"ขอบใจนะ"

คันดะพูดแล้วยิ้มให้อีกครั้ง

ชิโอริรีบปิดประตูทันที

น่ารักดีแฮะ ชิโอริ

คันดะยืนยิ้มอยู่นหน้าห้องชิโอริแล้วเดินกลับห้องตนเอง

.....................................................................................................................................

ตอนนี้สบายๆแฝงความฮาไว้เพียงกระติ๊ด

(ฮาตรงที่เจ๊เขียนตั้งแต่เมื่อคืนแล้วเน็ตเจ๊งทั้งๆที่ไม่ได้บันทึกเลยน่ะสิ by my sister)

ไหงเอาพี่มาเผางั้นล่ะน้อง หา พี่ป็นพี่เธอนา ขอบอกเลยนะคะ ว่าเมื่อคืนเคืองเน็ตมันมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกำลังเขียนอยู่ดีๆ(เราเขียนสดอ่ะ)เน็ตก็เกิดบ้าคลั่งอะไรก้ไม่รู้มันมีหน้าต่างอะไรซักอย่างขึ้นมาแล้วตัวเลือกก็มีแต่ปิดหน้าเว็บเพจเท่านั้น ก็เลยกะจะบันทึกไว้ก่อน แต่ หน้าเว็บเพจดันค้าง กดอะไรก็ไม่ได้ โปรเจ็กต์มื่อคืนเป็นอันยกเลิก

เรื่องโปรเจ็กต์ไม่เท่าไหร่ค่ะ แต่ที่หนักกว่านั้นก็คือ เราใช้เน็ตโทรศัพท์ พิมพ์มันตั้งแต่สามทุ่มยันสี่ทุ่มครึ่งแล้วมันดันเจ๊งเนี้ยสิคะ

เปลืองตังอ่ะ ตั้งชั่วโมงกว่าอ่ะ อยากร้องไห้เป็นภาษาเบลล์

(อ๊าาาาาาา เจ๊! อย่าร้องไห้สิ ก็ได้เขียนแล้วไง แล้วไอ้นิสัยขี้งกตังอ่ะเมื่อไหร่จะหาย เอาเป็นว่า ช่วยติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ by my sister)

(กดปิดโลด)