Fic D.gray-man สาวกเทียมรุ่นที่4

ตอนที่ 13 : ตอนที่13 ขอโทษ...

เท้าของชิโอริแกว่งไปมาในน้ำ โดยที่เธอไม่รู้สึกถึงอาคันตุกะที่มาเยือนเลยแม้แต่น้อย แต่นั่นยิ่งทำให้เขาได้ใจ เดินเข้านาใกล้เธอเรื่อยๆ เรื่อยๆ แล้ววางมือบนไหล่เนียนของเธอ

ร่างเล็กสะดุ้งน้อยๆแล้วหันควับไป

"อะไรน่ะ ราฟาเอล แกล้งกันหรอ อ๊ะ!!!"

คนที่ไม่ได้อยู่ในความคิดของเธอยืนอยู่ตรงหน้า เขายิ้มกว้างก่อนจะดึงผ้าขนหนูที่เป็นอาภรณ์ชิ้นเดียวของเธอออกและโยนไว้แถวๆนั้น

ร่างเล็กที่ยังช็อคกับเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่ได้ให้การขัดขืนเมื่อร่าสูงผลักให้เธอนอนลง

"นิ่งๆนั่นแหละครับ...ดีมาก..."

เขายิ้มออกเมื่อเธอไม่ได้ให้การขัดขืนเลยแม้แต่น้อย แต่เมื่อร่างเล็กเรียบเรียงคำพูดในหัวได้ดีขึ้น ดวงตาสีเลือดก็เบิกกว้างขณะที่พยายามผลักเขาออกและร้องโวยวาย

มือหนาเอื้อมมารวบแขนเรียวขึ้นไปไว้เหนือหัวของเจ้าของก่อนจะเอาเน็กไทของตนเองมารัดไว้ระหว่างที่ร่างเล็กดิ้นไปมาและเอาผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่ของตนเองปิดริมฝีปากของร่างบางไว้ แต่ยิ่งร่างเล็กดิ้น คนตรงหน้ากลับพันธนาการเธอให้แน่นขึ้นก่อนจะเริ่มซุกไซร้ซอกคอขาวผ่องอย่างกระหาย

ธารสีใสไหลออกจากดวงตาสีเลือดอย่างมิอาจห้ามได้ ตอนนี้ คงต้องปล่อยให้คนตรงหน้าทำตามความพอใจ และมันทำให้เขายิ่งได้ใจ รุกล้ำเธอมากกว่าเดิม

ไม่รู้จัก...
ไม่รู้จุดประสงค์...
ไม่อยากทำ...
ไม่...
ไม่...



ไม่!!!!!

...................................................................................................................................................................................

ร่างสูงของราฟาเอลเดินปนวิ่งมาตามทาง บาคุก็เหลือเกิน ทั้งๆที่กำลังพักผ่อนแท้ๆ กลับมาเรียกให้ไปทำงานซะงั้น

แต่มีลางสังหรณ์แปลกๆ อะไรสักอย่าง...แต่ไม่แน่ชัด

เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ที่จริง เผ่าของเขาก็ขึ้นชื่อเรื่องลางสังหรณ์เป็นอันดับต้นๆเหมือนกัน เพราะฉะนั้น จะมองข้ามไม่ได้เด็ดขาด

และไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น ขาก็พามาที่หมาย

เขาเปิดประตูเข้าไปแล้วชะโงกหน้าเข้าไปดู

บาคุยังยืนทดลองเกี่ยวกับระบบการสมานแผลของชิโอริอยู่อย่างขยันขันแข็ง และทันทีที่เขาก้าวเข้าไป อีกคนในห้องก็รับรู้ถึงการมาของเขา

"ไง ราฟาเอล แช่น้ำกับชิโอริสนุกมั้ย??"

คำพูดของเขาดูประชดประชันนิดๆ ราฟาเอลเอียงหัวงุนงงก่อนจะถามเกี่ยวกับธุระที่ร่างสูงเรียกเขามา

"ว่าแต่ เรียกข้ามามีธุระอันใดรึ"(อะโห โบราณสุดๆ)

และคำตอบที่ได้จากบาคุทำเอาเขาขมวดคิ้วมุ่น

"อ้าว...ฉันไม่ได้เรียกนายมาซะหน่อย ฉันจะเรียกนายมาให้ยุ่งกับการทดลองของฉันเล่นๆรึไง แล้วชิโอริล่ะ??"

คำถามของบาคุทำให้ลางสังหรณ์ของเขาเริ่มกระจ่าง ดวงตาสีเขียงเรืองรองเบิกกว้างก่อนที่ขาจะพาออกวิ่ง

"บาคุ...รีบเรียกหน่วยรักษาความปลอดภัยมาที่ห้องอาบน้ำร้อนด่วนเลย เดี๋ยวนี้ยิ่งดี!!!"

ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจคำสั่งของราฟาเอล แต่เขาก็รีบติดต่อหน่วยรักษาความปลอดภัยทันที

ให้ตาย...ก็ว่าทำไมมันแปลกๆ
ทั้งหน่วยค้นหาที่ไม่คุ้นหน้า
ทั้งบาคุ...ที่ปกติไม่เคยใช้ใครมาเรียกนอกจากคนที่สนิท
ทั้งเจาะจงมาที่เรา...โดยไม่มีชิโอริ
เรานี่มันโง่จริงๆเลย!!!!

ขาของเขาวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต ความกลัวและความโกรธเริ่มปรากฏก่อนที่เขาจะหยุดที่หน้าห้องอาบน้ำร้อน

'อื๊อ....อื้มมม...!!!'

เขาเบิกตากว้าง ไม่เคยโกรธขนาดนี้มาก่อน ก่อนที่จะรีบเปิดประตูหน้าห้อง ประตูห้องเปลี่ยนเสื้อและประตูห้องอาบน้ำติดๆ

ภาพที่อยู่ตรงหน้าเขาทำเอาแทบทรุด เหมือนกับมีใครมาหยุดเวลาไว้ หัวสมองโล่งไปหมดเหมือนกับโดนล้างความคิดออกไปเสียหมดสิ้น และมีความโกรธเข้าไปแทนที่


ตั้งแต่ข้ามีชีวิตอยู่ในโลกนี้...
ปีนี้ก็ 396ปีแล้ว...
ข้าไม่เคยโกรธขนาดนั้นมาก่อน...
เจ้าจงดีใจเสียเถอะ ไอ้สวะสังคม...


ที่เจ้าจะเป็นศพแรก...ที่ข้าจะฆ่าอย่างไร้ปราณี...!!!


ไม่ทันที่คนที่กำลังโลมเลียร่างเล็กจะได้หันมามองอาคันตุกะที่ไม่ได้รับเชิญ เขาก็โดนเวทมนต์ของคนๆนั้นสาดใส่จนกระเด็นไปติดกำแพงและตามด้วยเวทมนต์พันธนาการก่อนจะคลุมผ้าขนหนูให้ชิโอริและปลดการพันธนาการทั้งหมดออกก่อนจะเข้าไปประคองและถามคำถามที่ไม่น่าจะเป็นคำถาม

"เจ้าอยากให้ข้า 'ฆ่า' มัน หรือจะให้ข้า 'ส่ง' มันไปลงนรก"

เธอไม่ตอบ เอาแต่หอบลูกเดียวจนเขาถอนหายใจออกมา

และเหมือนเขาจะรู้คำตอบเขาจึงปล่อยชิโอริให้นอนในท่าสบายๆและยืนขึ้น

ดวงตาสีเขียงเรืองตวัดไปมองอีกคนอย่างเอาเรื่องและใช้ความเร็วพุ่งเข้าไปหาและใช้เวทมนต์ต่างๆจนเขากระอักเลือดออกมา

ใบหน้าของเขานิ่ง ดูเหมือนเขาจะเริ่มขาดสติแล้ว

มือข้างหนึ่งเรียกอาวุธออกมาก่อนจะฟาดมันใส่คนตรงหน้าอย่างรุนแรง ผิวหนังเริ่มปริแตกและมีเลือดไหลซึม

และการกระทำอันโหดร้ายป่าเถื่อนจะไม่หยุด หากไม่มีมือของบาคุเข้ามารั้งไว้

"ราฟาเอล พอเถอะ ชิโอริไม่เป็นอะไรแล้ว พอเถอะนะ ขอร้องล่ะ...ราฟาเอล...พอแล้ว..."

เขาก้มหน้านิ่งไม่ต่างจากราฟาเอลเท่าใดนักก่อนที่มือข้างที่ถืออาวุธจะทิ้งมันลงกับพื้นและทรุดลงไปตาม

"ทำไม...ทำไมมันถึงต้องทำกับชิโอริด้วย...ทำไมกัน...ทำไม!!!"

และไประบายกับพื้นแทน ใบหน้าเริ่มมีธารสีใสไหลผ่านไม่ต่างจากบาคุ

"ฉันก็สงสัยเหมือนกัน...ทำไมกันล่ะ เนอะ?"

บาคุยิ้มออกมา หน่วยรักษาความปลอดภัยเข้ามารับร่างของหน่วยวิทย์ชะตาขาดที่ลงไปนอนกับพื้นและเอาเขาออกไป

ขอโทษ...

ขอโทษ...

..................................................................................................................................

บาคุและราฟาเอลนั่งมองร่างที่ไร้การควบคุมของชิโอริอย่างเหม่อลอย

หน่วยวิทย์คนนั้นสารภาพออกมาจนหมด...ว่าเขาทำจริงและโดนจ้างจากหน่วยวิทย์สาวจำนวนหนึ่งที่อิจฉาชิโอริและทุบตีร่างกายเธอบ่อยครั้ง...

ซึ่งคนพวกนั้นก็โดนลงโทษให้โดนจองจำในคุกใต้ดินเรียบร้อย...

หากแต่ชิโอริยังไม่ยอมตื่นและบาดแผลยังไม่หายไปเสียที

บาคุทราบต่อมา ว่าหนึ่งในคนที่ปลุกชิโอริขึ้นมาและเป็นหนึ่งในคนที่ทำร้ายร่างกายชิโอรินั้นใส่ข้อผิดพลาดอย่างหนึ่งในร่างกายของชิโอริ

ซึ่งนั้นก็คือ...การสมานแผลที่จะไม่ประสบผลหากว่าเกิดบาดแผลในจิตใจของชิโอริ...

นานเข้าๆ ราฟาเอลก็เริ่มซึมลงด้วยอย่างเห็นได้ชัด

และในวันหนึ่ง...

ราฟาเอลยังเข้ามาเฝ้าชิโอริตามปกติ หากแต่วันนี้แปลกออกไป

เอกสารทั้งหมดในมือเขาปล่อยทิ้งให้มันหล่นลงไปตามแรงโน้มถ่วง ดวงตาสีเขียวเรืองมีน้ำตาคลอเบ้าก่อนที่ขาจะพาเข้าไปหาร่างบางที่ลุกขึ้นมานั่งได้แล้ว

"ชิโอริ...เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ข้าเป็นห่วงเจ้าแทบตาย...ไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั้ย??"

ราฟาเอลถามเป็นชุด ร่างเล็กตรงหน้าเขามองหน้าเขาอย่างไร้อารมณ์ก่อนที่ริมฝีปากจะขยับช้าๆ

"ฉัน...จะไป...สาขาใหญ่..."

ร่างสูงตกใจกับประโยคนี้มากเขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะถามเพื่อความแน่ใจ

"จ...จะดีหรอ??"

ราฟาเอลถามกลับ ทั้งๆที่ในใจเขาไม่อยากให้ไปเลยด้วยซ้ำ

"ระหว่างนั้น...ฉันจะเดินทาง เพื่อค้นหาสิ่งต่างๆ ทดแทนกับที่ฉันถูกจองจำในที่นี่เป็นเวลานาน"

เธอตอบช้าๆก่อนจะพูดต่อ

"และฉัน...ก็รู้...ว่ามีใครสักคน...รอฉันอยู่ที่นั่น"

ทำให้หัวใจของราฟาเอลต้องเกือบหยุดเต้นกับคำพูดของเธอ

"ส...สำคัญขนาดนั้นเชียวหรอ??"

เขากลืนน้ำลายก่อนจะถามออกไปและหัวใจของเขาแทบสลายเมื่อร่างเล็กตอบกลับมา

"สำคัญสิ...สำคัญมากด้วย..."

ขอบตาร้อนผ่าว เขากลั้นมันไว้

"ยินดีด้วยนะ...เดินทางโชคดี..."

เขาหันหลังกลับโดยไม่ลืมเก็บเอกสารของตนเองและรีบเดินไปบอกข่าวดีและข่าวร้ายให้บาคุ เขาตกใจไม่แพ้กัน

"ถ้าอย่างนั้น...เราคง...ต้องปล่อยเธอไปแล้วล่ะ"

และมันทำให้หัวใจของราฟาเอลเจ็บปวดอย่างที่สุด

...............................................................................................................................................................

ถึงวันที่ชิโอริต้องออกจากสาขาเอเชีย เหล่าคนที่สนิทๆก็พากันมาบอกลาเธอกันอย่างคับคั่ง

และเมื่อชิโอริจะต้องไปจริงๆ ราฟาเอลก็ทำสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด

เข้าเอื้อมมือไปรั้งแขนของชิโอริไว้ เธอมองหน้าเขาอย่างงงๆ

"แน่ใจแล้วหรอ??"

ราฟาเอลถาม ถึงแม้คำตอบอาจจะทำให้หัวใจของเขาต้องแตกสลายไปก็ได้

"แน่ยิ่งกว่าแป้งแช่เลยล่ะ ฉันไปก่อนนะ"

เธอกำลังเดินออกไปจากการเกาะกุมของเขา แต่แล้ว เขาก็ดึงร่างเล็กเข้ามาและกอดเธอเบาๆ

"โชคดีนะ..."

กระซิบเบาๆที่ข้างหู ร่างเล็กพยักหน้าแล้วลูบหลังเขาทั้งๆที่ยังโดนกอดอยู่ และเมื่อเขาปล่อยเธอ ชิโอริก็ยิ้มให้แล้วเดินไปทันที

บาคุที่ทำเป็นไม่เห็นเดินเข้ามาใกล้ๆราฟาเอล ก่อนจะกระซิบสิ่งที่ราฟาเอลไม่คิดว่าจะได้ยินมาตลอดชีวิต

"ไว้ปีหน้า...ฉันจะส่งนายไปสาขาใหญ่..."

..................................................................................................................................................

อ่า....

ทำไมเรื่องนี้ไปเร็วกว่าเรื่องอื่นอ่ะ...

แต่ก็แหม...เรื่องนี้ได้รับความนิยม(ผิดคาด)นี่นา

(ทั้งๆที่คิดว่าจะให้Messeger of Love ทั้งสองภาคดังเป็นพลุแตกแท้ๆ ทำไมกันน๊าาา)

เงยหน้ากลับขึ้นไปดู...

เงอะ...นี่ตูแต่งไปได้ยังงายยยยยยยยยยยยยยยย

เอ๊าใครเป็นสาวกคู่ราฟาเอล ชิโอริ (เย้ยยยย!!! ผิดคู่แร้ว)ยกมือขึ้นนนนน

ป.ล. อย่าไปคิดอะไรกับข้างบน เป็นเพราะแมวอินกับชิโอริและราฟาเอลทำให้บ้าคู่นี้มากกว่าคันดะ ชิโอริ

คันดะ เอ็งตกกระป๋องไปซะแล้วเรอะ!!!(ร่ำร้องในใจ)

ป.ล.2 ข้อความของป.ล.มันคือความจริง เขียนแต่ราฟาเอล ชิโอริสองสามตอนทำให้สมองมีแต่คู่นี้ไปแล้ววววว

ป.ล.3 ใครก็ได้ เอาแมวออกจากคู่ราฟาเอล ชิโอริที!!!T^T(จะได้กลับไปแต่งคู่คันดะ ชิโอริต่อ)

ป.ล.4 Next Chapter ดราม่าจ๊ะ

ป.ล.5 ชิโอริยังมีชีวิตอยู่ค่ะ...มั้งนะ

ป.ล.6 ขอโทษที่ป.ล.เยอะค่ะ-w-;

และป.ล.สุดท้าย....ถึงคุณfairysnow คอมเมนท์ที่23

อุตส่าห์เขียนให้ส่อมาตั้งแต่สี่ตอนก่อนแล้วนะคะ==;

ไม่นึกเลยว่าเพิ่งรู้ (หันไปร้องไห้)

แต่ว่า...ก็แล้วแต่คนอ่านอ่ะนะคะ แหะๆ

เอาล่ะ จบการย้อนความแล้วจ๊ะ(ตั้งสี่ตอนแน่ะ เหอะๆ)