Fic D.Gray-man messenger of love (ภาคเอ็กโซซิส)

ตอนที่ 2 : ตอนที่2 เด็กหญิงหน่วยค้นหา....100%(เปลี่ยนชื่อตอนจ้า)

ท่ามกลางหิมะอันหนาวหน็บ

จะมีใครมามอบความอบอุ่นให้ฉันไหมนะ?

.............................................................................

ร่างสูงของบุรุษนาม คันดะ ยู เดินออกจากห้องอย่างสง่าผ่าเผยโดยที่ระหว่างทางนั้นโล่งเหมือนไม่มีคนอยู่

จริงสินะ นี่มันเป็นภาพที่ฉันเห็นมาตลอด10ปีจนเริ่มชินชาแล้ว
แต่ทำไม...
วันนี้ไม่เหมือน?
รู้สึก....เหงา.....
นี่มันคือความรู้สึกเหงาเหมือนที่เจ้าพวกปัญญาอ่อนนั่นน่ะหรอ

เป็นไปไม่ได้!?

คันดะวิ่งออกจากที่นั่นทันที

หนี...ไปจากที่ตรงนี้
หนี...ไปจากที่ที่มีแต่ความเงียบ
หนี...ไปจากที่ๆไม่มีใครอยู่
หนี...จากความฝันนั่น!!!!!!

ตุบ!!!

ร่างสูงกระแทกกับคนๆหนึ่งโดยที่ไม่ได้ตั้งตัวทำให้เขาล้มลงไปทันที

"โทษทีนะ แต่ฉันรีบ คงอยู่ช่วยอะไรไม่ได้หรอก"

เสียงที่คล้ายๆเด็กผู้หญิงทำให้เขาลืมตาขึ้นมา
แต่เด็กคนนั้นก็วิ่งไปเสียแล้ว

"คุ้นๆ...."

คันดะพูดพลางนึกถึงความฝันของเขา
เด็กคนนั้น...
ช่างคล้ายกันเหลือเกิน
แตกต่างกัน...ที่สีผม

คล้ายกัน คล้ายกัน คล้ายกัน คล้ายกัน!!!!!

"ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!"

คันดะกรีดร้องออกมาแล้วล้มลงไปทันที

..........................................................................

ดะ!......คันดะ!!!!! คันดะ!!!!!!!

คันดะตื่นขึ้นมาจากเตียงสีขาว

ที่นี่...

"นายสลบลงไปน่ะยู"

เด็กชายผมสีเพลิงพูดแล้วยิ้มออกมา

"มีคนช่วยคุณน่ะ...เป็นเด็กผู้หญิงแต่พอเอาคุณมาส่งแล้วก็วิ่งไปเลยล่ะครับ"

เด็กชายผมสีขาวราวหิมะพูด

หรือว่า....จะเป็น...เด็กคนนั้น..

............................................................................

50%

...........................................................................

"เวรกรรม"

คันดะพูดออกมาขณะที่มือยังกุมหน้าอยู่เมื่อรู้ว่าตนเองได้ทำงานกับถั่วงอกมีชีวิต(มันก็มีชีวิตไม่ใช่หรอหนู)

"คันดะเงียบไปเลยนะครับถ้าเป็นผมผมคงพูดเหมือนคันดะนั่นแหละ"

อเลนพูดแล้วสะบัดหน้าใส่

"นี่แกว่าไงนะ!!!"

คันดะตะโกนอย่างเหลืออด

"ก็ว่าแบบที่คุณได้ยินนั่นแหละ!!!!!!"

อเลนตะโกนบ้าง

บัดนี้ทั้ง2คนนั่งอยู่บนรถไฟในห้องชั้น1

"เงียบๆกันหน่อยสิ"

เสียงที่เบาราวกับพรายกระซิบดังมาจากหน้าห้องที่ทั้ง2สิงสถิต(?)อยู่

"เป็นแค่หน่วยค้นหา อย่าริมาสั่งสอนฉัน"

คันดะตอบกลับซึ่งได้รับกลับมาคือการเปิดประตูกระแทกใส่หน้า

"หน่วยค้นหาแล้วไงยะ! ฉันก็คน นายก็คน ต้องแบ่งชั้นกันด้วยหรอ? แค่นายมีอินโนเซนส์ ก็คงเป็นพวกชั้นสูงที่สามารถตะโกนสั่งคนรากหญ้าอย่างฉันน่ะหรอ เฮอะ! นายจำไว้นะ ฉันจะไม่ทำตามที่นายสั่งเลยคอยดู นายมันเป็นพวกบ้าอำนาจ ปัญญาอ่อน(?) สมองนิ่ม!!!!!!!"
(ขออภัยผู้ที่คลั่งคันดะด้วยค่ะ)

เด็กหญิงที่ตะโกนด่าอยู่หน้าห้องเมื่อสาดคำด่าใส่เสร็จก็ปิดประตูจะบานประตูเกือบหลุด

อะไรฟะ!เด็กคนนี้

"เด็ดขาดจัง ทำให้คันดะหงอไปเลยอ่ะ"

อเลนพูดแล้วหัวเราะอย่างสะใจ

"ถ้าไม่อยากกลายเป็นถั่วงอกผัดเงียบไปเลยนะแก"

คันดะพูดแล้วจ้องหน้าอเลนอย่างกินเลือดกินเนื้อ

"ผมชื่ออเลนครับ!"

อเลนพูดแล้วล้มตัวลงนอนกับเบาะทันที

อะไรฟะ เจ้าถั่วงอกป่านี่

เหมือนอะไรดลใจหรือเป็นเพราะอเลนได้รับเทเลพาทีจากคันดะก็ไม่รู้ฟาดขาใส่คันดะทำให้คันดะล้มตึง

"นี่แก"

คันดะกำลังชักมุเก็นออกจากฝักพอเห็นอเลนที่หลับอยู่ก็เปลี่ยนใจ

ละเมอนี่หว่า

...................................................................................................

เด็กคนนั้น.....

เด็กที่ใส่ชุดสีขาวท่ามกลางความมืดอันหนาวเหน็บ

เด็กหญิงที่มีผมสีขี้เถ้า

มันน่าสะอิดสะเอียน....

ที่สุด....

"คันดะ...ถึงแล้วนะครับ"

เสียงเล็กๆที่เล็ดเข้าใบหูของคันดะทำให้เขาตื่นขึ้นมา

"เอ่อ รู้แล้วล่ะน่า"

คันดะตอบอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก อันที่จริง เขาไม่เคยคิดที่จะตื่นเลยด้วยซ้ำ

"เดินทางอีกยาวไกล อย่ามาทำสำออยกลางทางล่ะ"

เสียงที่เบากว่ามดเดิน(มันไม่มีเสียงไม่ใช่หรอ)ดังขึ้นจากเด็กหญิงที่เป็นหน่วยค้นหา

"เธอก็เหมือนกันนั่นแหละ"

............................................................................................

70%

............................................................................................

"ฉันน่ะเป็นพวกหน้าด้าน(?) หน้าทน แค่นายโต้กลับนิดหน่อยน่ะ...มันไม่มีผลต่อฉันหรอกนะ"

เด็กหญิงพูดแล้วเดินนำหน้าไป

หน้าแปลก...ที่เด็กคนนี้ไม่ใส่ชุดของหน่วยค้นหา

แต่เป็นชุดลำลองธรรมดาๆ

"ขอแนะนำตัวก่อนที่จะไม่ได้แนะนำตัวเลยละกันนะ...ฉันชื่อ มินาโมโต้ นานาโฮะ เป็นชาวญี่ปุ่น ฉันจะมานำทางให้กับพวกนายที่จะไปหุบเขาไร้ชีวิตอย่างปลอดภัย แต่ระหว่างนั้น.....ถ้าเจออาคุม่า ฉันก็ไม่รับผิดชอบก็แล้วกัน พวกนายจัดการกันเองเหอะ"

นานาโฮะว่าแล้วเดินนำหน้าทั้ง2หนุ่มไปลิ่วๆทันที

"นี่เธอน่ะ...ใช่คนที่ฉันวิ่งชนรึเปล่า"

คันดะถามอย่างสงสัยแต่เด็กหญิงมองผ่านหางตาของตนเอง

"ไม่มีเหตุผลที่จะต้องตอบนี่นา"

เด็กหญิงพูดแล้วเดินนำต่อ

ว่าไงนะ!!!!
เป็นครั้งแรกในชีวิตของ คันดะ ยู คนนี้ โดนปฏิเสธอย่างไม่ใยดี
อย่างนี้มันต้อง....

ปล่อยให้ตายตอนที่เราสู้กับอาคุม่าซะเลย(โหดเป็นบ้า)

.........................................................................................

เคยทะเลาะกับตัวเองระหว่างที่เขียนตอนนี้อยู่

เกี่ยวกับตัวละครที่ชื่อคันดะ

ขาว/คันดะต้องอ่อนไหวง่าย(ในฟิคนี้)เกี่ยวกับฝันของตัวเอง

ดำ/ไม่ได้ๆคันดะต้องมีจิตใจที่แข็งแกร่งไม่สามารถไหวหวั่นอะไรพวกนี้

เทา/เดี๋ยวดิ เหนื่อยละนะเว้ยเฮ้ย

ขาว/แค่ตอนแรกคันดะก็สับสนแล้วเพราะฉะนั้นตอนต่อๆไปคันดะต้องหวั่นไหวสิ

ดำ/ไม่ได้ๆคันดะน่ะเป็นพวกขี้เก๊ก เอ๊ย ไม่ช่าย เป็นพวกที่ลักษณะทางการแสดงออกที่แข็งแรง มุ่งมั่น และสง่างาม

เทา/เหมื่อยจริงๆเลยฟ่ะ นี่ตรูเป็นคนพิมพ์นะเว้ยเฮ้ย!

ขาว/แล้วตอนที่2คันดะน่ะสลบเพราะคิดมากนั่นแสดงออกถึงความอ่อนแอและอ่อนไหวเพราะฉะนั้นคันดะก็ต้องเป็นแบบนี้ต่อไป

ดำ/แต่คันดะก็สามารถกลับมาเป็นคนที่เย็นชา ปากร้าย ทำร้ายจิตใจคน และไม่หวั่นไหว เหมือนก่อนได้เหมือนกันนี่หว่า

เทา/เมื่อยแล้วนะเฟ้ย!!!อย่ามัวแต่ทะเลาะสิฟะ!เดี๋ยวก็เขียนไม่เสร็จพอดีตรูจะรีบไปนอนนนนนน

แล้วก็ทะเลาะกันไปทะเลาะกันมา(อันที่จริงก็นั่งคิดอยู่หน้าคอมแบบพูดไปด้วย)

ในที่สุดก็สลบคาหน้าจอคอมซะเลย

เทา/พอแล้วโว้ยยยยยยไม่เขียนแล้ว!!!!!!!!ตรูจะนอนนนนนนนน!!!!!