คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [Fic Soul Eater [Soul x Maka] :Senbon Zakura] to Kraopon...100%
Fic Soul Eater[Soul x Maka]
Dear: Kraopon
Senbo Zakura
Note : ในที่สุดก็มีคนขอคู่อื่นซักที แถมดันเป็นคู่ที่ไม่คิดจะแต่งอีกต่าหาก(//โดนสาวกรุมถีบ) เซ็นบอน ซากุระ ชื่อเรื่อง แปลว่าซากุระพันปีค่ะ
............................................................................................................................................
อา...เจ้าซากุระพันปีเอ๋ย...
เจ้าทำอย่างไรกันนะ...
ทำให้กลีบดอกของเจ้าไม่ร่วงหล่น...
.............................................................................................................................................
“เดี๋ยวฉันกลับมานะ...”
เสียงของชายหนุ่ม นามโซล อีทเตอร์เอ่ยขึ้น ก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องเช่าไป และทิ้งให้สาวน้อย มากะ อัลบาล อยู่ที่ห้องเช่าคนเดียว
ดวงตาสีมรกตหมองลงอย่างเห็นได้ชัดก่อนที่เธอจะสูดหายใจเข้าแล้วผ่อนลมหายใจ
“ต้องอยู่ได้สิ ต้องอยู่ได้แน่ๆ”
มากะพูดกับตัวเอง ก่อนจะพยักหน้าเบาๆเป็นการปลอบใจตนเอง
“อย่างแรก...ก็ทำกับข้าว...”
มากะพูดขณะที่เดินไปทางห้องครัว ร่างเล็กครุ่นคิดสักครู่ก่อนจะถอนหายใจ
“เอาเป็นอะไรง่ายๆอย่างข้าวผัดก็แล้วกัน...”
เธอพูดก่อนจะหยิบข้าวที่เหลือจากเมื่อวานมาและเริ่มลงมือทำ
“อุ๋ย!”
มากะร้องด้วยความตกใจ หลังจากที่หั่นแครอทแล้วพลาดโดนมีดบาดจนของเหลวสีแดงไหลซึมออกมา
“โซล ขอปาสเตอร์ยาหน่อย...”
.....เงียบ
“ลืมไป...ไม่อยู่นี่นา”
มากะพูดเบาๆ ก่อนจะเดินไปหาปาสเตอร์ยาในกล่องปฐมพยาบาล
เมื่อปฐมพยาบาลเสร็จแล้ว เธอก็กลับไปทำกับข้าวต่อ
เธอเห็นกลีบซากุระกลีบหนึ่งปลิวเข้ามาในห้อง ไม่แน่ใจว่ามาจากไหนกันแน่ ก่อนที่เธอจะหันไปดู
ไม่มีแม้ร่องรอยของต้นซากุระ และกลีบดอกมันเข้ามาได้อย่างไร
ถึงมันจะชวนพิศวงมากเท่าไหร่ มากะก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก เพราะสิ่งที่เธอคิดถึงน่ะ...
ไม่อยู่...
ไม่อยู่ที่นี่...
แปะ...
แปะ...
โดยที่ไม่รู้ตัว ธารสีใสก็ไหลรินจากดวงตาสีมรกต ทำให้ร่างเล็กพยายามเช็ดมันออก
แต่ไม่ว่าจะเช็ดออกเท่าไหร่ กลับพรั่งพรูออกมาเรื่อยๆ
“ไม่นะ...เราไม่ได้เหงาสักหน่อย เดี๋ยว...เดี๋ยวโซลก็กลับมาแล้ว...แค่แป๊บเดียวเอง...”
พยายามปลอบตัวเอง จนในที่สุดเธอก็ทนไม่ได้อีกต่อไป
วันวาเลนไทม์ที่เหงาหงอย...
ไม่มีใคร...
ไม่มีคนๆนั้น...
ไม่มีคนๆนั้นอยู่เคียงข้าง...
มันเหงา...
จนทนไม่ไหว...
............................................................................................................................................................
ตอนนี้คือเวลาห้าทุ่มกว่าๆ มากะนั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาตัวเดิมโดยมีผ้าห่มคลุมไว้เพื่อความอบอุ่น
โซลก็ยังไม่กลับมา...
23:57น.
เหมือนกับจะต้องฉลองวันวาเลนไทม์คนเดียว ร่างเล็กเริ่มมีน้ำตาไหลอีกระลอกเมื่อมองนาฬิกาดิจิตอลที่ตั้งอยู่บนทีวี
23:59น.
รีบๆกลับมาสิ...
คนรออยู่จะเป็นยังไงก็ช่างงั้นหรอ?
ฉันเหงานะ...
รีบๆกลับมา...
00:00น.
เสียงนาฬิกาดังขึ้นเพื่อประกาศว่า ตอนนี้เป็นเวลาของการเริ่มวันใหม่ น้ำอุ่นๆกำลังไหลออกจากดวงตา แต่ว่าเสียงที่คุ้นหูก็ทำให้เธอกลั้นมันไว้
แกร๊ก
เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงของโซลที่พุ่งเข้ามาในห้อง เขาหอบอย่างหนักและเหงื่อไหลราวกับเพิ่งวิ่งมาอย่างหนัก ในมือของเขามีช่อดอกไม้ช่อหนึ่งที่ใหญ่มาก
“มากะ...”
โซลพึมพำเบาๆ มากะปาดน้ำตาลวกๆแล้วหันไปโวยวายตามฉบับสาวซึนเดเระ
“อะ...อะไรเล่า...มีอะไร...”
มากะขมวดคิ้วมุ่น ทั้งๆที่ในใจกลับเรียกร้องและโหยหาเขาจนแทบจะบ้า
“เธอร้องไห้??”
มรกตงามเบิกกว้าง ไม่กล้าสบตาสีทับทิมของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ร้อง...ร้องไห้เนี้ยนะ บ้ารึเปล่า ฉันแค่ดูหนังแล้วอินกับมันเท่านั้นแหละย่ะ!!!”
มากะโวยวาย แต่โซลกลับทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ
“เธอเหงา...ที่ไม่มีฉันหรอ??”
โซลลองเดาดู ทำให้ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อก่อนที่เธอจะสะบัดหน้าไปอีกทาง
“บ...บ้า...ฉันจะคิดถึงนายทำไมกัน”
ร่างเล็กทำปากแข็ง ทั้งๆที่ใบหน้ากลายเป็นสีแดงจนสังเกตได้ชัด
โซลไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะช่วงชิงริมฝีปากร่างบางทันที ทว่าร่างเล็กกลับไม่ต่อต้านสักนิด
“คิดถึง...เพราะรักไง...”
โซลพูดแล้วยกช่อดอกไม้ให้เธอ
ดอกกุหลาบนับร้อยดอกที่อยู่ในช่อดอกไม้ประดับด้วยดอกซากุระที่หาได้ยากทำให้ร่างเล็กเบิกตากว้าง
“นี่หรือว่านาย...”
มากะพึมพำด้วยใบหน้าแดงก่ำ ก่อนจะคิดอะไรได้
‘โซล ฉันอยากได้ดอกซากุระล่ะ...’
‘หา? แล้วจะทำยังไงล่ะ?’
‘ไปหาให้หน่อยสิ’
‘บ้ารึเปล่า หายากจะตาย อยากได้ก็ไปหาเองสิ’
คำสนทนาของเธอกับโซลแวบเข้ามาในหัว ทำให้มากะเริ่มร้องอีกครั้ง
“อืม...หายากอยู่นะ ดอกกุหลาบก็เหมือนกัน หาร้านที่ขายดอกไม้สวยๆได้ยากพอดู เฮ้ย! แล้วนั่นร้องไห้ทำไม??”
โซลโวยวายเมื่อเห็นร่างเล็กร้องไห้ แต่เธอกลับส่ายหน้าแล้วสวมกอดเขา
“เปล่า ฉันดีใจ ขอบใจนะโซล...แล้วก็...”
มากะเงียบไปสักครู่ก่อนจะรับช่อดอกไม้มาและจุมพิศเบาๆที่ริมฝีปากของโซล
“ฉันรักนายนะ”
............................................................................................................................................
อา...เจ้าซากุระพันปีเอ๋ย...
ตัวแทนแห่งความรักอันเป็นนิจนิรันด์...
เจ้าจะทำให้ความรักของผู้ใดสมหวังอีกไหมนะ??
.............................................................................................................................................
เย้ๆ ในที่สุดก็จบสกที
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่จบเร็วมากเลยนะคะ เพราะมันสั้นมาก==
ขอโทษคุณKraoponด้วยนะคะที่สั้นไปหน่อย
พอดีแมวจิ้นคู่นี้ไม่ค่อยออกอ่ะค่ะ แหะๆ
Sha lun la
ความคิดเห็น