คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [Fic Soul Eater [Kid x Maka] : Sweet Heart] to NaKAmI...100%
Fic Soul Eater[Kid x Maka]
Dear : NaKAmI
Sweet Cake
Note : แก้ไขกี่รอบแล้วเนี้ย ม่ายน้า เค้าแต่งหวานไม่เก่งงงงงงงงงง (ก็เลย...หื่นสินะTvT)
............................................................................................................................
“คิด”
เสียงเรียกของใครสักคนดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มเรือนผมสีดำมีแถบสีขาวสามเส้นประดับอยู่หันไป และต้องตกใจ เมื่อสาวน้อยคนหนึ่งกระโดดพุ่งหลาวมาหาตนและกอดเข้าเต็มรักจนเขาล้มลงไป
อ่า...น่าอนาถจริงๆ
“คิกๆ นายยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ”
เสียงหวานดังข้างหู ก่อนที่ริมฝีปากบางจะสัมผัสเบาๆบริเวณใบหูทำให้เขาหน้าแดงซ่าน
“นี่เธอ...หรือว่า...มากะ”
เขาเอ่ยถามด้วยความอึ้ง หลังจากที่พวกเขาไม่ได้พบกันมาเกือบสิบปีจากการเรียนจบ ไม่น่าเชื่อว่าสาวน้อยคนนี้ยังจะจำเขาได้
“ก็ใช่น่ะสิ นี่หรือว่าจำกันไม่ได้ โห...งอนนะเนี้ย”
มากะกอดอกเหมือนไม่ค่อยพอใจ คิดหัวเราะแหะๆ
“เปล่าๆ แค่นึกไม่ถึงว่าจะได้เจอน่ะ แล้วนี่...ลุกออกไปได้รึยัง...คนมองกันเต็มแล้ว”
คิดเอ่ยด้วยใบหน้าแดงก่ำเมื่อถูกตกเป็นเป้าสายตานานๆ สาวน้อยกระพริบตาปริบๆก่อนจะลุกขึ้นและพยุงให้เขาลุกตาม
“คิกๆ คนขี้อาย ขี้อายจริงๆน๊า”
มากะแซว แต่คิดกลับเฉหน้าไปทางอื่น
“โอ๋ งอนหรอๆ ฮ่าๆ งั้นเดี๋ยวฉันเลี้ยงกาแฟก็แล้วกัน เป็นค่าที่ได้เจอกันในรอบ...สิบปีมั้งนะ ไปกันเหอะ”
มากะพูดก่อนจะลากคิดไปโดยไม่สนใจคำคัดค้านของเขาเลยแม้แต่น้อย
เอวัง...
ซะเมื่อไหร่...
มากะลากคิดมาที่ร้านกาแฟที่มดสักที่ ก่อนจะเดินเข้าไปแล้วเดินเลือกที่นั่งเหมือนกับคุ้นเคยกับร้านนี้ดี
“จะสั่งอะไรก็ได้นะ เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง”
มากะพูดแล้วเท้าคางบนโต๊ะ คิดพยักหน้าเข้าใจแล้วเริ่มสนใจเมนูที่พนักงานสาวส่งมาให้
“แล้วเธอไม่สั่งหรอ?”
คิดเอ่ยถามทั้งๆที่สนใจเมนูในมืออยู่
“ไม่ล่ะ กินจนเบื่อแล้ว”
มากะยักไหล่ คิดหรี่ตาลง
“กินจนเบื่อ...หรือไม่มีเงิน?”
ทำให้สาวน้อยมีสีแดงๆเจือบนใบหน้า
“ไม่มีจริงๆด้วย...”
คิดสรุปเอง ทำให้มากะอ้าปากพะงาบๆ
“ก็แค่ลืมเอาเงินมาเองนี่นา”
มากะเริ่มโวย ก่อนที่จะมองคิดที่สั่งขนม
“ทีรามิสุ กับสตรอเบอร์รี่ชีสเค้ก ส่วนเครื่องดื่มขอเป็นโกโก้กับบลูเมาเทน เย็นนะ”
คิดสั่งเหมือนรู้ทันสาวน้อย ทำให้เธอฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
“นี่นายยยย”
ทำให้คิดอดขำกับกิริยาท่าทางของเธอไม่ได้
“ไม่ต้องสนหรอก ฉันจ่ายเอง”
คิดพูดแล้วยักไหล่ มากะทำแก้มป่อง
“แล้วนายรู้ได้ยังไง ว่าฉันชอบสตรอเบอร์รี่ชีสเค้ก”
มากะเอ่ยถาม ทำให้คิดหลุดขำอีกรอบ
“เธอเคยบอกฉัน...จำไม่ได้หรอ?”
ท่าทางคำพูดที่จริงจังของคิดทำให้มากะลองนึกทบทวน ก่อนจะกระพริบตาปริบๆ
ดูเหมือนจะเป็นนิสัยไปซะแล้วแฮะ
“จำไม่ได้อ่ะ ช่างมันเถอะ...”
มากะยักไหล่ ก่อนที่ทั้งสองจะเงียบกันไปพักหนึ่ง จนพนักงานยกเค้กและเครื่องดื่มมาให้
ทันทีที่ของหวานวางบนโต๊ะ ทั้งสองก็ยังเงียบกันเหมือนกับจะรอดว่าใครจะทานก่อน จนในที่สุดมากะก็เป็นคนเริ่มดื่มโกโก้ก่อน
“งานเป็นยังไงบ้าง?”
จู่ๆมากะก็เอ่ยถาม คิดเลิกคิ้วก่อนจะเผยยิ้ม
“รุ่งเรืองสุดๆ ฉันเป็นรองผู้บริหารธุรกิจน่ะ”
คำตอบของชายหนุ่มทำให้มากะทำส้อมหล่นจากมือ
“จริงดิ งั้นฉันก็นั่งกับรองผู้บริหารอ่ะสิ ว้าว ไม่น่าเชื่อเลยแฮะ”
มากะพูดอึ้งๆ ทำให้คิดหัวเราะคิกคัก
“แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ค่อยชอบนักหรอกนะ เพราะว่ามันยุ่งมากยังไงล่ะ”
คิดพูก่อนจะตัดเค้กกิน
“แล้วตอนนี้ นายว่างหรอ??”
มากะถาม แต่ว่าคิดกลับส่ายหน้า
“ฉันปิดโทรศัพท์ไว้ ปกติเวลาฉันออกมาจะมีคนโทรมาประมาณสามสิบสายต่อหนึ่งนาที==;”
คิดเริ่มคำนวณ ทำให้มากะเบิกตากว้างเท่ากับไข่ห่าน
“แย่เลยนะเนี้ย”
มากะพึมพำ ทำให้คิดพยักหน้าเบาๆ
“ช่างเถอะนะ กินซะสิ”
คิดเพยิดหน้าไปทางเค้กที่ยังไม่พร่องลงเลยสักนิด มากะพยักหน้าเบาๆก่อนจะลงมือทานเค้ก
คิดทานเค้กไปได้สักครู่ก็เงยหน้าขึ้นมามองคนตัวเล็กกว่า
เธอดูสวยขึ้นกว่าตอนเด็กมาก แถมยังดูท่าจะฉลาดขึ้นด้วย
“หืม? ครีมติดแน่ะ”
คิดเอ่ยทัก ทำให้มากะลองเช็ดดู แต่ไม่ว่าจะเช็ดเท่าไหร่ก็ไม่ออกสักที
“อยู่นิ่งๆนะ...”
คิดพูดก่อนที่จะเชยคางคนตัวเล็กขึ้น แล้วประกบริมฝีปากลงไป...
ทว่าคนตัวเล็กกลับพยายามหนี จนเมื่อหนีได้สำเร็จ ก็ถูกดันจนติดกับพนักเก้าอี้
เอาเป็นว่า ไร้ทางหนีก็แล้วกันนะ
คิดค่อยๆเดินอ้อมมาทางที่นั่งของมากะ เธอเบิกตากว้างอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่จะถูกคิดคร่อมทับ
“สงสัย...ฉันแพ้ครีมเค้กล่ะมั้งนะ”
คิดเอ่ยด้วยรอยยิ้มประหลาด ก่อนจะประทับริมฝีปากอีกครั้งบนกลีบปากบาง คนตัวเล็กพยายามดิ้น ทว่ายิ่งดิ้น ก็เหมือนกับมือที่พันธนาการเธออยู่ก็เริ่มแน่นขึ้นเช่นกัน มรกตงามเริ่มหลับพริ้มรับสัมผัสของคนตัวสูง ลิ้นอุ่นที่ไล้เลียในโพรงปากลางทำให้คนตัวเล็กเผลออ่อนระทวยเสียไม่ได้ คิดค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของสาวน้อยออก โชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่รู้ ที่โต๊ะของพวกเขานั่งอยู่มีผ้าม่านกั้น แถมอยู่มุมร้านอีก
หวาน...ราวกับน้ำตาลเชื่อม
หวาน...จนอยากลิ้มรสต่อไปเรื่อยๆ
หวาน...
หวาน...
...จนอยากครอบครองไว้เพียงผู้เดียว...
“อืม...”
คนตัวเล็กครางขึ้น เมื่อชายหนุ่มแหวกสาบเสื้อของสาวน้อยและสัมผัสผิวใต้ผืนผ้าเบาๆ
“ชอบหรอ??”
เสียงทุ้มเอ่ยถาม ทำให้คนตัวเล็กใบหน้าแดงก่ำกว่าเดิมและก้มหน้างุด
“ทำไม...”
มากะเริ่มโวย ขณะที่คิดง่วนอยู่กับต้นคอขาวผ่องของสาวน้อย
“ทำไมน่ะหรอ??”
รอยยิ้มเจ้าเลห์ปรากฏบนใบหน้าของชายหนุ่ม ทำให้สาวน้อยหน้าแดงก่ำกว่าเดิมอีกหลายเท่า
ริมฝีปากของชายหนุ่มเคลื่อนไปใกล้ๆใบหูของสาวน้อย
“ก็เพราะว่า...”
คิดไล้เลียใบหูของสาวน้อยเบาๆ จนเธอเผลอครางเสียงหวานด้วยความตกใจ
.....................................................................................................................................................
“ผมรักคุณ”
....................................................................................................................................................
อย่าลืมใบรับฟิคนะคะ^^
หื่นวันละนิด จิตแจ่มใส ฮิ้วววววววววว//วิ่งหนี
ความคิดเห็น