ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : หนุ่มฮอตคนใหม่
ผู้คนมากมากต่างพากันเดินตรงไปที่โรงยิม
มันเกิดอะไรขึ้นนะ
“เฮ้ เกิดอะไรขึ้นเหรอ ทำไมคนเยอะจัง” ฉันถามรุ่นน้องคนหนึ่งที่กำลังจะเดินผ่านไป
“เค้ากำลังจะแข่งบาสกันค่ะ”
“บาส!”
“แนนทำอะไรอยู่ เคนแข่งบาสไปดูเร็ว”
“อะไรนะ! เคน แข่งบาสเหรอ”
“เร็วๆเถอะน่า” ยายปานฉุดกระชากลากถูฉันไปตามทาง
แต่คนเยอะจริงๆเลย ส่วนใหญ่เป็นแฟนคลับของเคนทั้งนั้น มิน่าล่ะ คนถึงเยอะ
ฉันแหวกผู้คนเขาไป อย่างยากลำบาก
คนเบียดเสียดกันอย่างกับปากกระป๋อง
เสียงเฮดังขึ้น ตอนที่ฉันยังอยู่ระหว่างทางเข้าไปข้างใน
“เขาเฮอะไรกันนะ ไหนๆขอดูหน่อย” ฉันยืดตัวดู แต่ด้วยความสูงที่มีจำกัด ฉันจึงมองไม่ค่อยเห็น
ฉันพยายามแหวกทางเข้าไปจนไปถึงข้างหน้าสุด
“เคน!” ฉันมองไปที่คนกำลังเลี้ยงลูกบาสตรงไปที่แป้นบาส เขาเล่นดีจังเลย เสียงกรีดดังสนั่น
แต่แล้ว ก็มีคนคนหนึ่งมาแย่งลูกบาสไปได้ แต่ตานั้นคุ้นๆนะ~_~
“ชิเกะ!” ฉันตะลึ่งมองชิเกะที่เลี้ยงลูกแล้วชู๊ดลงห่วงได้อย่างสวยงาม
เสียงซุบซิบดังขึ้น
“ใครนะ ใช่นักเรียนแรกเปลี่ยนรึเปล่านะ เท่จัง”
“เท่เป็นบ้าเลย กรีด”
“ดูนั้นสิแย่งลูกจากเคนได้ด้วย เก่งจัง”
“!@$%&^#**()&*^%&$($%” และอะไรอีกก็ไม่รู้ฉันฟังไม่ค่อยได้ยิน เพราะทุกคนต่างพากันพูดถึงชิเกะ
“แกดูนั้นสิ เท่เนอะ” ขนาดยายปานยังพูดเลย ฉันได้แต่พยักหน้า
สายตาของฉันจับจ้องไปที่เคน
เขาดูหัวเสียที่โดนแย่งลูกบอลไปได้
แต่ก็พยายามวิ่งตามไปแย่งลูกคืน
ดูเหมือนว่า คนที่กำลังนำอยู่จะเป็นชิเกะ เขาเล่นบาสได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ
เขาเล่นได้ดีมากๆ ทำให้ฉันนึกไปถึงลูกบาสที่เขาอุตสาห์ขนมาจากญี่ปุ่นได้
ฉันเหลือบไปมองขิม เธอก็กำลังมองเคนอยู่เช่นกัน
สายตาที่จับจ้องอยู่ที่เคนแน่นิ่ง ราวกับจะบอกความในใจ
ทำไมฉันไม่เคยสังเกตเห็นมันซักที
สายตาแบบเดียวกับที่ฉันเคยมองเขา
ฉันกลั่นหายใจ
“กรีดดดดดดดดดดด” เสียงดังขึ้นอีกรอบ แต่ฉันไม่ได้ยิน
“ระวัง!” มีเสียงร้องเตือนดังขึ้น แต่คงไม่ทันแล้วเพราะว่า.....
O_o ว้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ปึก! เสียงลูกบาสโดนเข้าที่หน้าอย่างแรง ตอนที่ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองว่าเกิดอะไรขึ้น
ฉันเห็นดาวลอยไปลอยมา ก่อนที่ภาพต่างๆจะมืดดับไป
..........................................................
“แนน!” เสียงสำเนียงแปร่งๆ แต่ดังชัดเจน
เขาแหวกผู้คนเข้ามา แล้วก้มลงดูแนน ที่อยู่ในอ้อมแขนของขิมกับปาน
เขาช้อนร่างเธอขึ้น กำลังจะวิ่งไปห้องพยาบาลแต่ก็หยุดชะงัก
“ห้องพยาบาลอยู่ที่ไหน” เขาถามด้วยเสียงเครียดๆ เด็กผู้หญิงหลายคนต่างมองว่ามันดูเท่
“ตามฉันมา” ยายปานวิ่งนำหน้าไป
การแข่งหยุดชะงักไป เกิดเสียงซุบซิบนินทาต่างๆนาๆ
“คนนั้นชื่ออะไรเหรอ”
“ทำไมถึงเท่อย่างนี้”
เขาอุ้มแนนไปถึงห้องพยาบาล
แล้วถอนใจอย่างโล่งอกเมื่ออาจารย์ที่อยู่ในห้องพยาบาลบอกว่าไม่เป็นไร
“ยังแข่งไม่เสร็จไม่ใช่เหรอ ชิเกะ” ปานถามชิเกะ
“ครับรุ่นพี่”
“ไปแข่งต่อเถอะ ยายแนนไม่เป็นไรหรอก พี่จะดูให้”
เขายิ้ม แล้วเสยผมขึ้น เวลาเขาอายมักจะทำท่าแบบนี้
เขาวิ่งกลับไปที่การแข่งขัน
ฉันลืมตาขึ้น ก็เห็นปานนั่งใกล้ๆ
“ตื่นแล้วเหรอเจ้าหญิง”
“ฉันมานี้ได้ไงเนี้ย?”
“ชิเกะพามา” ปานยักคิ้วให้ทีหนึ่ง แต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
ทำไมต้องเป็นชิเกะ แล้วทำไมต้องปวดหัว แล้วมาอยู่ที่นี้ทำมายยยยยยยย
“ปวดหัวจัง ” ฉันจับหน้าผากตัวเองแล้วต้องตกใจ ก็มันนูนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“โอ้ย!” ปานหัวเราะใหญ่
“ลูกบาสทำพิษซะแล้ว” ปานพูด
อ้าลูกบาสช่ายยยย อืมมมมม ลูกบาสลอยมากระแทกหน้าฉันเต็มๆ
“แล้วขิมล่ะ”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้สึกว่าจะยังอยู่ที่โรงยิมนะเพราะไม่ตามมาด้วย”
“เหรอ ยังแข่งไม่เสร็จเหรอ”
“ยังหรอกมั้งไม่รู้เหมือนกัน”
เสียเปิดประตูเข้ามา พร้อมกับร่างของยายขิมเพื่อนเลิฟ
“แกไปไหนมาว่ะ” ปานถาม
“ก็ไปด่าคนที่ทำให้แนนเป็นอย่างนี้นะสิ มันน่านัก นึกว่าเป็นใคร ขอโทษซักคำก็ไม่มี”
“ช่างมันเถอะน่า!”
“หึ เชอะ แล้วแกเป็นไงบ้าง” ขิมกระแทกก้นลงบนเตียง
“ก็อย่างที่เห็น อู้ยยยยยย”
“สมน้ำหน้าอยู่ๆก็เอาหน้าไปรับลูกบาส ฉันว่าแกไม่บ้าก็โง่ล่ะว่ะ” โห้ยไม่เป็นห่วง แถมยังซ้ำเติมอีก
ปานกับขิมหัวเราะชอบใจ ฉันนอนหน้างออยู่คนเดียว
“แต่มันก็น่าเจ็บใจนี้ นายนั้นมันคิดว่ามันวิเศษมากรึไง” ขิมยังโกรธ เธอพูดถึงใครก็ไม่รู้
“เธอพูดถึงใคร!” เสียงทุ้มคุ้นหู ดังขึ้น เคน!
เขาเดินเข้ามาอย่างหาเรื่อง ยายขิมไม่ยอมน้อยหน้าลุกขึ้นดึงแขนเสื้อขึ้น
“ก็พูดถึงนายนั้นแหละ จะทำไมมีปัญหารึไง”
“เธอ!”
โอ้ยเกิดอะไรขึ้นเนี้ย
ทั้งที่ไม่อยากจะเจอหน้าแต่เขาก็อยู่ตรงหน้าแล้ว
อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“หยุดนะ!” ปานพูดขึ้น
ระหว่างนั้น ชิเกะก็เดินเข้ามาพอดี
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ” เขาทำหน้าไร้เดียงสาที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบเห็นมา
“แต่นายนี้มัน”
“ขิมพอเถอะ” ปานคุมสถานการณ์ไว้ได้ดีทีเดียวในความคิดของฉัน
เคนหันหน้ามาทางฉัน เขายิ้มทัก แต่ฉันทำได้แค่เพียงยิ้มฝืดๆออกไป
“เป็นไงบ้าง ขอโทษนะเพราะฉันอีกแล้ว” เขาทำหน้าขอโทษจริงๆ
“ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร” ฉันตอบออกไปราวกับจะย้ำกับตัวเอง ฉันหันไปมองชิเกะ
“ชิเกะนายเล่นบาสเก่งนี้” ฉันทำเป็นไม่สนใจเคน
“ขอบใจ” เขายิ้มอย่างเอียงอาย
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวนะ ไม่อยากอยู่กับคนบางคน”
ราวกับคำพูดของเขามันทิ่มแทงฉัน ฉันมองเคนที่เดินออกไป
“เชอะนึกว่าแค่นี้แล้วเพื่อนฉันหายเจ็บเหรอ”
ปัง! เสียงปิดประตูดังขึ้นหลังเสียงของขิม
ข้ออ้างในการคุยกับเคนก็มีแต่เรื่องนี้เท่านั้น ที่เธอจะสามารถคุยกับเขาได้
ขิมได้แต่ถอนใจ แม้มันไม่ใช่หนทางที่ดีนัก แต่อย่างน้อยก็ทำให้เธอกล้าพูดกับเขา
ทำไมเธอต้องแสดงออกว่าเกลียดเขาทั้งๆที......
“ชิเกะนะอุ้มเธอมาส่งที่ห้องพยาบาลเชียวนะ” ปานพูด
ชิเกะเบือนหน้าหนีทันที หน้าเขาแดงไปจนถึงใบหูอย่างเห็นได้ชัด
ฉันอดขำไม่ได้ แต่ไหนแต่ไรเขาก็เป็นแบบนี้ เห็นแล้วอยากแกล้งจัง
“จริงเหรอชิเกะ ฉันหนักไหม”
“พี่ปานพี่ขิมผมไปก่อนนะครับ” แล้วเขาก็รีบออกไปทันที
ฉันหัวเราะชอบใจ พอได้แกล้งเขาฉันรู้สึกสนุกมาก
“ขอบคุณนะ”ฉันบอกเขาระหว่างทางกลับบ้าน
“ไม่เป็นไร” เขาตอบ แต่ดูเขาสิ แก้มหน้าหยิกจัง
ชิเกะแข่งบาสชนะเคนซึ่งเป็นตัวแทนของโรงเรียน
หลายคนว่ามันสุดยอด
เสียดายที่ฉันไม่ได้เห็น
เพื่อนๆต่างพากันพูดถึงแต่ชิเกะ
แล้วบอกว่าเขานะคือหนุ่มฮอตอีกคนของโรงเรียนเราซะแล้ว
แต่อย่างชิเกะเนี้ยนะ หนุ่มฮอต
ขอหัวเราะหน่อยได้ไหม คิกๆๆๆๆ
.........................................................................
ช่วยเมนให้หน่อยนะค่ะ แหมๆก็แค่ขอกำลังใจ
เหนื่อยจังเนอะช่วงเนี้ย เครียดจัง
ทำไมถึงต้องอ่านหนังสือกันเร็วนัก
ไอ้เรายังไม่ได้อ่านซักกะตัว
มันเกิดอะไรขึ้นนะ
“เฮ้ เกิดอะไรขึ้นเหรอ ทำไมคนเยอะจัง” ฉันถามรุ่นน้องคนหนึ่งที่กำลังจะเดินผ่านไป
“เค้ากำลังจะแข่งบาสกันค่ะ”
“บาส!”
“แนนทำอะไรอยู่ เคนแข่งบาสไปดูเร็ว”
“อะไรนะ! เคน แข่งบาสเหรอ”
“เร็วๆเถอะน่า” ยายปานฉุดกระชากลากถูฉันไปตามทาง
แต่คนเยอะจริงๆเลย ส่วนใหญ่เป็นแฟนคลับของเคนทั้งนั้น มิน่าล่ะ คนถึงเยอะ
ฉันแหวกผู้คนเขาไป อย่างยากลำบาก
คนเบียดเสียดกันอย่างกับปากกระป๋อง
เสียงเฮดังขึ้น ตอนที่ฉันยังอยู่ระหว่างทางเข้าไปข้างใน
“เขาเฮอะไรกันนะ ไหนๆขอดูหน่อย” ฉันยืดตัวดู แต่ด้วยความสูงที่มีจำกัด ฉันจึงมองไม่ค่อยเห็น
ฉันพยายามแหวกทางเข้าไปจนไปถึงข้างหน้าสุด
“เคน!” ฉันมองไปที่คนกำลังเลี้ยงลูกบาสตรงไปที่แป้นบาส เขาเล่นดีจังเลย เสียงกรีดดังสนั่น
แต่แล้ว ก็มีคนคนหนึ่งมาแย่งลูกบาสไปได้ แต่ตานั้นคุ้นๆนะ~_~
“ชิเกะ!” ฉันตะลึ่งมองชิเกะที่เลี้ยงลูกแล้วชู๊ดลงห่วงได้อย่างสวยงาม
เสียงซุบซิบดังขึ้น
“ใครนะ ใช่นักเรียนแรกเปลี่ยนรึเปล่านะ เท่จัง”
“เท่เป็นบ้าเลย กรีด”
“ดูนั้นสิแย่งลูกจากเคนได้ด้วย เก่งจัง”
“!@$%&^#**()&*^%&$($%” และอะไรอีกก็ไม่รู้ฉันฟังไม่ค่อยได้ยิน เพราะทุกคนต่างพากันพูดถึงชิเกะ
“แกดูนั้นสิ เท่เนอะ” ขนาดยายปานยังพูดเลย ฉันได้แต่พยักหน้า
สายตาของฉันจับจ้องไปที่เคน
เขาดูหัวเสียที่โดนแย่งลูกบอลไปได้
แต่ก็พยายามวิ่งตามไปแย่งลูกคืน
ดูเหมือนว่า คนที่กำลังนำอยู่จะเป็นชิเกะ เขาเล่นบาสได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ
เขาเล่นได้ดีมากๆ ทำให้ฉันนึกไปถึงลูกบาสที่เขาอุตสาห์ขนมาจากญี่ปุ่นได้
ฉันเหลือบไปมองขิม เธอก็กำลังมองเคนอยู่เช่นกัน
สายตาที่จับจ้องอยู่ที่เคนแน่นิ่ง ราวกับจะบอกความในใจ
ทำไมฉันไม่เคยสังเกตเห็นมันซักที
สายตาแบบเดียวกับที่ฉันเคยมองเขา
ฉันกลั่นหายใจ
“กรีดดดดดดดดดดด” เสียงดังขึ้นอีกรอบ แต่ฉันไม่ได้ยิน
“ระวัง!” มีเสียงร้องเตือนดังขึ้น แต่คงไม่ทันแล้วเพราะว่า.....
O_o ว้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ปึก! เสียงลูกบาสโดนเข้าที่หน้าอย่างแรง ตอนที่ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองว่าเกิดอะไรขึ้น
ฉันเห็นดาวลอยไปลอยมา ก่อนที่ภาพต่างๆจะมืดดับไป
..........................................................
“แนน!” เสียงสำเนียงแปร่งๆ แต่ดังชัดเจน
เขาแหวกผู้คนเข้ามา แล้วก้มลงดูแนน ที่อยู่ในอ้อมแขนของขิมกับปาน
เขาช้อนร่างเธอขึ้น กำลังจะวิ่งไปห้องพยาบาลแต่ก็หยุดชะงัก
“ห้องพยาบาลอยู่ที่ไหน” เขาถามด้วยเสียงเครียดๆ เด็กผู้หญิงหลายคนต่างมองว่ามันดูเท่
“ตามฉันมา” ยายปานวิ่งนำหน้าไป
การแข่งหยุดชะงักไป เกิดเสียงซุบซิบนินทาต่างๆนาๆ
“คนนั้นชื่ออะไรเหรอ”
“ทำไมถึงเท่อย่างนี้”
เขาอุ้มแนนไปถึงห้องพยาบาล
แล้วถอนใจอย่างโล่งอกเมื่ออาจารย์ที่อยู่ในห้องพยาบาลบอกว่าไม่เป็นไร
“ยังแข่งไม่เสร็จไม่ใช่เหรอ ชิเกะ” ปานถามชิเกะ
“ครับรุ่นพี่”
“ไปแข่งต่อเถอะ ยายแนนไม่เป็นไรหรอก พี่จะดูให้”
เขายิ้ม แล้วเสยผมขึ้น เวลาเขาอายมักจะทำท่าแบบนี้
เขาวิ่งกลับไปที่การแข่งขัน
ฉันลืมตาขึ้น ก็เห็นปานนั่งใกล้ๆ
“ตื่นแล้วเหรอเจ้าหญิง”
“ฉันมานี้ได้ไงเนี้ย?”
“ชิเกะพามา” ปานยักคิ้วให้ทีหนึ่ง แต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
ทำไมต้องเป็นชิเกะ แล้วทำไมต้องปวดหัว แล้วมาอยู่ที่นี้ทำมายยยยยยยย
“ปวดหัวจัง ” ฉันจับหน้าผากตัวเองแล้วต้องตกใจ ก็มันนูนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“โอ้ย!” ปานหัวเราะใหญ่
“ลูกบาสทำพิษซะแล้ว” ปานพูด
อ้าลูกบาสช่ายยยย อืมมมมม ลูกบาสลอยมากระแทกหน้าฉันเต็มๆ
“แล้วขิมล่ะ”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้สึกว่าจะยังอยู่ที่โรงยิมนะเพราะไม่ตามมาด้วย”
“เหรอ ยังแข่งไม่เสร็จเหรอ”
“ยังหรอกมั้งไม่รู้เหมือนกัน”
เสียเปิดประตูเข้ามา พร้อมกับร่างของยายขิมเพื่อนเลิฟ
“แกไปไหนมาว่ะ” ปานถาม
“ก็ไปด่าคนที่ทำให้แนนเป็นอย่างนี้นะสิ มันน่านัก นึกว่าเป็นใคร ขอโทษซักคำก็ไม่มี”
“ช่างมันเถอะน่า!”
“หึ เชอะ แล้วแกเป็นไงบ้าง” ขิมกระแทกก้นลงบนเตียง
“ก็อย่างที่เห็น อู้ยยยยยย”
“สมน้ำหน้าอยู่ๆก็เอาหน้าไปรับลูกบาส ฉันว่าแกไม่บ้าก็โง่ล่ะว่ะ” โห้ยไม่เป็นห่วง แถมยังซ้ำเติมอีก
ปานกับขิมหัวเราะชอบใจ ฉันนอนหน้างออยู่คนเดียว
“แต่มันก็น่าเจ็บใจนี้ นายนั้นมันคิดว่ามันวิเศษมากรึไง” ขิมยังโกรธ เธอพูดถึงใครก็ไม่รู้
“เธอพูดถึงใคร!” เสียงทุ้มคุ้นหู ดังขึ้น เคน!
เขาเดินเข้ามาอย่างหาเรื่อง ยายขิมไม่ยอมน้อยหน้าลุกขึ้นดึงแขนเสื้อขึ้น
“ก็พูดถึงนายนั้นแหละ จะทำไมมีปัญหารึไง”
“เธอ!”
โอ้ยเกิดอะไรขึ้นเนี้ย
ทั้งที่ไม่อยากจะเจอหน้าแต่เขาก็อยู่ตรงหน้าแล้ว
อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“หยุดนะ!” ปานพูดขึ้น
ระหว่างนั้น ชิเกะก็เดินเข้ามาพอดี
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ” เขาทำหน้าไร้เดียงสาที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบเห็นมา
“แต่นายนี้มัน”
“ขิมพอเถอะ” ปานคุมสถานการณ์ไว้ได้ดีทีเดียวในความคิดของฉัน
เคนหันหน้ามาทางฉัน เขายิ้มทัก แต่ฉันทำได้แค่เพียงยิ้มฝืดๆออกไป
“เป็นไงบ้าง ขอโทษนะเพราะฉันอีกแล้ว” เขาทำหน้าขอโทษจริงๆ
“ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร” ฉันตอบออกไปราวกับจะย้ำกับตัวเอง ฉันหันไปมองชิเกะ
“ชิเกะนายเล่นบาสเก่งนี้” ฉันทำเป็นไม่สนใจเคน
“ขอบใจ” เขายิ้มอย่างเอียงอาย
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวนะ ไม่อยากอยู่กับคนบางคน”
ราวกับคำพูดของเขามันทิ่มแทงฉัน ฉันมองเคนที่เดินออกไป
“เชอะนึกว่าแค่นี้แล้วเพื่อนฉันหายเจ็บเหรอ”
ปัง! เสียงปิดประตูดังขึ้นหลังเสียงของขิม
ข้ออ้างในการคุยกับเคนก็มีแต่เรื่องนี้เท่านั้น ที่เธอจะสามารถคุยกับเขาได้
ขิมได้แต่ถอนใจ แม้มันไม่ใช่หนทางที่ดีนัก แต่อย่างน้อยก็ทำให้เธอกล้าพูดกับเขา
ทำไมเธอต้องแสดงออกว่าเกลียดเขาทั้งๆที......
“ชิเกะนะอุ้มเธอมาส่งที่ห้องพยาบาลเชียวนะ” ปานพูด
ชิเกะเบือนหน้าหนีทันที หน้าเขาแดงไปจนถึงใบหูอย่างเห็นได้ชัด
ฉันอดขำไม่ได้ แต่ไหนแต่ไรเขาก็เป็นแบบนี้ เห็นแล้วอยากแกล้งจัง
“จริงเหรอชิเกะ ฉันหนักไหม”
“พี่ปานพี่ขิมผมไปก่อนนะครับ” แล้วเขาก็รีบออกไปทันที
ฉันหัวเราะชอบใจ พอได้แกล้งเขาฉันรู้สึกสนุกมาก
“ขอบคุณนะ”ฉันบอกเขาระหว่างทางกลับบ้าน
“ไม่เป็นไร” เขาตอบ แต่ดูเขาสิ แก้มหน้าหยิกจัง
ชิเกะแข่งบาสชนะเคนซึ่งเป็นตัวแทนของโรงเรียน
หลายคนว่ามันสุดยอด
เสียดายที่ฉันไม่ได้เห็น
เพื่อนๆต่างพากันพูดถึงแต่ชิเกะ
แล้วบอกว่าเขานะคือหนุ่มฮอตอีกคนของโรงเรียนเราซะแล้ว
แต่อย่างชิเกะเนี้ยนะ หนุ่มฮอต
ขอหัวเราะหน่อยได้ไหม คิกๆๆๆๆ
.........................................................................
ช่วยเมนให้หน่อยนะค่ะ แหมๆก็แค่ขอกำลังใจ
เหนื่อยจังเนอะช่วงเนี้ย เครียดจัง
ทำไมถึงต้องอ่านหนังสือกันเร็วนัก
ไอ้เรายังไม่ได้อ่านซักกะตัว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น