30วันหัวใจอลวน

ลำดับตอนที่ #5 : เกิดอะไรขึ้นกับช้านนนนนนน

บทที่5  เกิดอะไรขึ้นกับช้านนนนนนนนน

    ผมนั่งมองแนน นั่งเหม่อลอย  เธอทำหน้าเศร้า



ผมไม่เข้าใจหรอกว่าเธอเป็นอะไร



เธอไม่ยิ้มอย่างเคย   เอาแต่นั่งถอนใจ



แต่แล้วจู่ๆ เธอก็กระโดดลุกขึ้น



แล้วตะโกนออกมาลั่นบ้าน



“อ้ากกกกกกกกก” แล้วเธอก็ยิ้มออกมา คล้ายกับโล่งอก



ผมตะลึง อ้า เธอช่างเป็นผู้หญิงที่แปลกซะจริงๆ



“เป็นอะไรรึเปล่า”



ผมถามเธอออกไป แต่ไม่คิดหรอกว่าจะได้คำตอบกลับมา



“ฉันไม่เป็นไร  ฉันไม่เป็นไร”  เธอตะโกนอีกแล้ว



แต่ก็ตลกดี  เธอบอกว่าไม่เป็นไร แต่น้ำตาของเธอกลับไหลไปทาง



ผมยิ่งงงเข้าไปใหญ่  



ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าให้



เธอมองผมงงๆ  ผมเลยเช็ดน้ำตาให้เธอซะเลย



เธอหัวเราะทั้งน้ำตา หน้าแดงเมื่อรู้ว่าตัวเองร้องไห้ ทั้งๆที่บอกว่าไม่เป็นไร



เธอบอกขอบใจผมเบาๆ



“ไม่เป็นไร  ดีขึ้นไหม” เธอพยักหน้า



“เคยได้ยินไหม ว่าตอนที่เราร้องไห้นะ ให้มองท้องฟ้า แล้วจะหยุดร้อง เคยได้ยินรึเปล่า” จู่ๆเธอก็ถามผม



“ไม่เคยอ่ะ” ผมตอบไป



“นั้นสินะ  ฉันนะไม่เชื่อหรอก  เพราะยิ่งมองท้องฟ้า ฉันก็ยิ่งรู้สึกเศร้า”



“……”



“ไม่เชื่อเหรอ”



“เปล่านะ  แต่ทำไมเธอถึงคิดอย่างนั้นล่ะ”



“ก็เพราะว่า.....อืมมมม  มันไม่มีเหตุผลนะสิ”



ผมงงเข้าไปใหญ่  



หน้าเธอดูสดชื่นขึ้น  แก้มของเธอเป็นสีชมพู  ไม่มีน้ำตาอีกแล้ว



ทำไมเธอถึงอารมณ์เปลี่ยนแปลงง่ายจัง



ผมยิ้มเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ทั้งหมด



วันนี้ เราไปเที่ยวกัน ผมแอบไปซื้อตุ๊กตาหมาที่เธอจ้องมองเป็นนานสองนาน



ก่อนที่เราจะไปกินข้าว แต่ผมก็ดันหลงกับเธอซะนี้



พอเจอเธอผมดีใจมากๆเลย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน



ขากลับ จู่เธอก็เหม่อลอย จนรถเกือบจะชน



นี้ถ้าผมไม่ดึงเธอไว้ก่อนล่ะก็ มีหวัง เธอต้องโดนชนไปแล้วแน่ๆ



ผมดึงเธอไว้ แต่เธอดันเซมาชนกับผมเข้า



หัวใจของผมเต้นถี่มาก  คงเพราะตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น



เธอร้องไห้ แล้วซบลงกับอกของผม ผมทำอะไรไม่ถูกนอกจากกอดเธอไว้……















~เฮ้อ  ฉันถอนใจเบาๆ



ทำไมฉันต้องทำอย่างกับตัวเองเป็นนางเอกไปได้



คิดแล้วอยากจะหัวเราะ



ผู้หญิงอย่างฉันเนี้ย ยังไงมันก็ไม่มีสิทธิอยู่แล้วแหละน่า



เลิกคิดเหอะ  เฮ้อ 3 ปีที่ผ่านมา ฉันก็มีความสุขดีนี้นะ



เขาเป็นหนุ่มฮอตจะไม่มีแฟนก็ดูจะเวอร์เกินไปแล้ว



แหม แค่ได้คุยด้วยนิดหน่อยทำเป็นคิดไปไกล



ยายแนนเอ๋ย  ตัดใจเถอะนะ



อย่างที่ตอบชิเกะไปนั้นแหละ ฉันไม่เป็นไร จริงๆนะ



แต่ทำไมน้ำตาถึงไหล นะเหรอ  



ไม่รู้เหมือนกัน



~.~แต่ทำไมฉันต้องใจเต้นแรงขึ้นมาทันทีที่ชิเกะ เช็ดน้ำตาให้ด้วย



ฉันนี้ชักจะแปลกคนขึ้นไปทุกทีแล้วนะเนี้ย



เพิ่งอกหักไปแหม็บๆ แต่ กลับใจเต้นแรงเพราะผู้ชายอีกคนเนี้ยนะ



แต่ทำไมอกกว้างของเขาช่างอบอุ่นซะจริง



คิดถึงตรงนี้แล้วก็อดหน้าแดงไม่ได้



ก็ตั้งแต่เกิดมา ยังไม่เคยถูกผู้ชายกอดเลยนี้น่า



อ้ายยยยย ฉันเป็นอะไรเนี้ยยยยยยยยย



ใครก็ได้ หยุดฉันที ????



  







ชิเกะหยิบมือถือขึ้นมานั่งเล่น



“ทำอะไรเหรอชิเกะ”



“ดูหนังนะ”



“ไหนไหน  เอามาดูหน่อยสิ” ฉันกระโดดเข้าไปดูด้วย



ว้าวดูหนังได้ด้วย



ทำไมมันทันสมัยยังงี้ว่ะ



แต่ไหงมันมีแต่ภาษาญี่ปุ่นเนี้ย ฟังไม่ออกเจ้าค่ะ ฉันจึงถอยออกมาอย่างรู้ตัว



ชิเกะหัวเราะเบาๆ  



ทำไมนะฉันถึงรู้สึกสนิทกับเขามากจัง



“คิดถึงบ้านล่ะสิ” ฉันถามเขา  



“….” โอ้ยปากเสียชะมัดไม่น่าถามเลยเรา



มันก็ต้องแน่นอนอยู่แล้วล่ะน่า คนอยู่ไกลบ้าน



แนนเอ๊ย ผิดอีกแล้วนะแก



ฉันเข้าไปตบไหลเขาเบาๆ





“ไม่เป็นไรหรอกนา นะ  ฉันจะทำให้นายไม่เหงาเอง เชื่อฉันสิ”



เขายิ้ม  เขาช่างเหมือนเด็กน้อยซะจริงๆเลย  …………..









...................................................................................................................................................................................









ใกล้แล้วล่ะนะ บอกได้เท่าเนี้ยแหละ



ยังไงก็ติดตามหน่อยก็แล้วกันนะ





ช่วยนุ๊กนิกหน่อยนะ โหวตให้ด้วยเมนให้ด้วย



จะได้มีกำลังใจเขียนต่อไป นะค่ะ