30วันหัวใจอลวน

ลำดับตอนที่ #3 : อับอายขายหน้า

ตอนที่3 อับอายขายหน้า



ฉันนอนแผ่หลา บนเตียง แขน ขา กางออกกว้าง  



เฮ้อ ……



~เช้าแล้วยังอยู่บนที่นอน เงียบๆและไม่อยากตื่นขึ้นพบ….~



ฉันกดปิดมือถือเมื่อมันปลุกแถมยังตั้งเป็นเสียงเพลง เข้ากับบรรยากาศซะจริง



ฉันนอนต่อ สนองความต้องการของเพลงซะหน่อย



ดึด ดึด ใครจิ้มแขนฉันเนี้ย



“โอ้ย” ฉันครางพลางปัดมือออก  



ดึด ดึด  แน้ยังจะจิ้มอีก



“โอ้ย ไปให้พ้นนะคนจะนอนนนนนนน”  ฉันดึงผ้าห่มมาปิดหน้าไว้แล้วนอนต่อ



อ้ายยยยยยยยเอาผ้าห่มเค้ามานะ  ฉันดึงผ้าห่มคืนเมื่อมีคนมาดึงผ้าห่มออกจากตัว



แต่ก็ดึงไว้ไม่ไหว



มันเป็นใครว่ะ บังอาจมาก ฉันลุกขึ้นดึงผ้าห่มคืน



สายตาเริ่มปรับสภาพได้  ขอดูหน้าหน่อยเหอะ o_0!!!!



“สวัสดีตอนเช้า”



“สวัสดีคะ…….=0=…..เฮ้ย..กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”



“เดี๋ยวสิ ไม่ได้ทำอะไรนะ แม่เธอให้มาปลุก”



ฉันหุบปากลง  มองเค้างง  มาได้ไงฟ่ะ



“เร็วๆล่ะสายแล้ว”  



แล้วเค้าก็เดินออกไป



เกิดอะไรขึ้นเนี้ย  ฉันยังงงอยู่



อ้ากกกกกกก…ตึก ตึก ตึก เสียงฉันวิ่งไปดูตัวเองที่กระจก



อ้ากกกกกกกกกกกกกศพเคลื่อนที่ได้



ผมที่ฟูอย่างกับสิ่งโต  หน้าซีดซะ  ไร้ความงามโดยสิ้นเชิง



อับอายขายหน้า  



ทำไมเป็นงี้ไปได้ แม่นะแม่



ฉันเดินไปอาบน้ำ  อดคิดถึงเรื่องเมื่อคืนไม่ได้



………………



“หนูไปล่ะนะแม่ สวัสดีคะ”  



“เอาร่มไปด้วยสิ เผื่อฝนตก”



“ไม่เอาหรอกคะ  ขี้เกียจถือ”  



“นี้ชิเกะเอาร่มไปด้วยนะ” เมื่อสั่งให้ฉันเอาไปไม่ได้ก็หันเอาไปให้ชิเกะแทน



“ขอบคุณครับ”  



เราเดินไปโรงเรียนช้าๆ อย่างสบายใจ



ท้องฟ้าเริ่มมืดครึม  ฝนทำท่าจะตกเสียให้ได้



ไม่นานฝนก็เริ่มตกมาทีละนิดทีละนิด ทั้งที่เราเดินออกมาได้ไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ



ซวยแล้วไหมล่ะยายแนน  



ทำไงดีไม่ได้เอาร่มมาด้วย



พรึบ  อ้า ฝนหายไปไหนว้า



โอ๊ะโอ๋ 0_0  เฮ้ยมาใกล้ทำไม  ถอยไปนะ



ฉันมองชิเกะที่ยืนใกล้ฉันซะจน



ฉันรู้สึกแปลกๆ  มันใกล้มากซะจนแขนของเราสัมผัสกันได้



พอเห็นร่มที่อยู่ในมือของเขา



ฉันก็เข้าใจ  ยอมเดินไปด้วยอย่างเสียไม่ได้



หัวใจเต้นแปลกๆแหะวันนี้  ฉันไม่สบายอ่ะเปล่าหว่า



ฉันแตะหน้าผาก ตัวก็ไม่ร้อนนี้



เฮอะๆ ช่างมันเหอะ



เราเดินคู่กันอย่างกับคู่รักแนะ



ใต้ร่มสีฟ้าใสที่ชิเกะถืออยู่  คนหลายคนก็ถือร่มและเดินอย่างเร่งรีบสวนไปสวนมา



บรรยากาศแบบนี้มันช่างโรแมนติกจริงๆเลย



เฮ้ย ฉันคิดอะไรอยู่เนี้ย ไปเรียนไปเรียน ลาลา(แอบอารมณ์ดี)



พอถึงโรงเรียน  เสียงออดก็ดังขึ้นพอดี ประตูโรงเรียนปิดลงหลังจากที่ฉันกับเขาเดินเข้ามาได้แป๊บเดียว



ฉันเรียบเดินไปที่หอประชุม  



ผู้คนแออัดกันอยู่ในนั้น   ชิเกะหุบร่มแล้วเดินตามมาช้าๆ



เอ่อจริงด้วย ต้องพาชิเกะไปเข้าแถวที่ห้อง



“ชิเกะเมื่อวานได้เพื่อนเยอะรึเปล่า”



เขายิ้ม แล้วก็เริ่มพูด ใช่สินะ ระหว่างทางที่เดินมาด้วยกัน



เราไม่พูดกันซักคำ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกอึดอัดแต่อย่างใด



กลับอบอุ่นอย่างประหลาดมากกว่า



“อืม ทุกคนนิสัยดีมาก”  เขายิ้ม มันเป็นยิ้มที่ทำให้ฉันมองเขาไม่วางตา



เป็นยิ้มที่ดูจริงใจ นัยตาของเขามันเหมือนจะยิ้มด้วย เพราะมันพราวระยับ



“อ้อนั้นไงห้องของนาย รีบไปสิ”  ฉันชี้ไปที่ห้องของเขา  



“ขอบใจมากนะแนน   ไปล่ะ” เขารีบเดินไปที่ห้องของเขาอย่างรวดเร็ว  



ฉันมองตามไปแล้วถอนใจ  ทำไมนะ  ทุกทีที่เห็นเขายิ้มอย่างนี้



ฉันต้องใจเต้นแรงด้วย



…….



พักเที่ยงแล้ว ฉันรีบวิ่งไปที่ห้องของเขา



อ้าวทำไมห้องถึงโล่งอย่างนี้  



ไม่มีคนอยู่ซักคน  ไปไหนกันหมดนะ



ออกจะผิดหวังนิดๆที่ไม่เจอชิเกะ



ฉันเดินไปที่โรงอาหารอย่างห่อเหี่ยว



พอไปถึงหน้าโรงอาหารก็เจอกับ ขิมและปานพอดี



“อ้าวไหนว่าจะไปหาชิเกะของเธอไง แล้วเขาของเธอหายไปไหนซะล่ะ” ขิมแซว



ชิเกะของเธอ ไหงมันพูดงี้หว่า ฉันไม่เคยพูดนะ เขาไม่ใช่ของฉันซะหน่อยยายบ้า



“ไม่รู้~_~ อย่าถามได้ไหม” ฉันตอบไปอย่างหงุดหงิด



“แหม แค่นี้ก็หงุดหงิด แค่ไม่เจอกันแค่เนี้ย มันจะมากไปแล้วนะย่ะ มีอะไรรึเปล่าเนี้ย” ปานแกล้งถาม   ขิมพยักหน้าเห็นด้วย แหมเข้ากันได้ดี

เชียวนะเรื่องแบบเนี้ย



“เชอะ ไม่พูดกับพวกแกแล้ว”  ฉันเดินเข้าไปในโรงอาหาร  โอ้ย อารมณ์ไม่ดีโว้ย!



“นั้นไงว่ะ เขาอยู่นั้น”  ยายขิมชี้ไปที่โต๊ะอาหารโต๊ะหนึ่ง  



“ไหนๆ” ฉันรีบหันไม่มอง  





ปึก  เพล้ง >0< โอไม่นะ สายตาของฉันประสานกับสายตาชิเกะพอดี  



น้ำแกงร้อนๆไหลลงตามเสื้อนักเรียนและกระโปรง โอ้มายยยยยยยยยยย



ฉันสาบานได้เลยว่าฉันเห็นเขายิ้ม



“เป็นอะไรรึเปล่า ขอโทษนะ”  เสียทุ้มกังวาน และคุ้นเคยนั้นพูดขึ้น ฉันรีบหันหน้าไปมอง  โอ้>0< มายน้าาาาาาาาาาา เคน เคนของฉัน



วันนี้มันวันอะไรเนี้ย ฉันก้มมองตัวเองแล้วเงยหน้ามองเคน ผู้ชายที่ฉันแอบชอบมาสามปี หนุ่มฮ็อตของโรงเรียน ผู้ชายที่ได้รับการโหวดจาก



เด็กผู้หญิงในโรงเรียนว่า หล่อ เท่ และเก่งที่สุดกำลังยืนอยู่ตรงหน้าฉัน  กับฉันในสภาพที่ทุเรศที่สุด โอ้ฉันอยากตายยยยยย



น้ำแกงยังไหลติ๊งๆ  หยดลงพื้น และฉันที่ยังอึ้งพูดไม่ออก



วันนี้มันวันมหาวิปโยครึไงเนี้ย



“นี้เป็นอะไรมากรึเปล่า” เขาถามซ้ำอีกรอบ



“ยังจะถามอยู่ได้ ไม่เห็นรึไงว่าเป็นอยู่แล้วเสื้อเปื้อนอย่างนี้ ตาบอดรึไง” ถ้าคุณคิดว่าเป็นเสียงของฉัน คุณคิดผิด  ฉันยังอึ้งพูดไม่ออกหรอก

ค่ะ  เสียงยายขิมต่างหาก ก็เขาไม่ชอบเคนมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว  โอ้ยตายพูดกับเคนอย่างนี้ได้ไงอ่ะ ไอ้ขิมบ้าาาาาาาา  



เคนหับขวับไปจ้องหน้าขิม



และพวกเขาก็จ้องกันอย่างกินเลือดกินเนื้อ



แต้ง..หมดยก



“อ่อ  ฉันไม่เป็นไร”ฉันรีบพูดเมื่อเห็นท่าไม่ดี



“ไม่เป็นไรได้ไง ดูสิเปื้อนหมดเลย” ยายขิมชี้มาที่เสื้อของฉัน



“นั้นสิ ไปเปลี่ยนชุดเหอะ ร้อนรึเปล่า”  ปานถามขึ้นจากที่เงียบไปนาน



“ใช่  มีชุดเปลี่ยนรึเปล่า” เคนถามอย่างเป็นห่วง โอ้ยดูตาเขาสิ ฉันใจละลาย



“จะมีได้ไง วันนี้ไม่ได้เรียนพละนี่” ยายขิมตอกกลับอีกครั้ง   เริ่มยกที่ 2



“งั้นมากับฉันเดียวจะเอาชุดพละให้” เคนว่าแล้วก็ดึงมือฉันให้ตามเขาไปทันที



กรี๊ดดดดดดดดด เคนจับมือฉันโอ้สวรรค์ ต่อให้แย่กว่านี้ซักร้อยเท่า ฉันก็ว่าคุ้มว่ะ



“เอานี้เอาไปเปลี่ยนซะ ฉันจะรออยู่ข้างนอก”  เคนยืนชุดมาให้ฉัน ฉันหยิบชุดที่พับอย่างดีนั้นมา เห็นป้ายชื่อที่อกเสื้อก็รู้ว่าเป็นของเขา อ่ะเสื้อ

ของเคน ขอกรี๊ดอีกรอบได้ป่ะ



“เฮ้นี้มันเสื้อนายนี้”



“อืม ก็ใช่นะสิ ทำไมเหรอ”



“นายต้องใช้ไม่ใช่เหรอ”



“ช่างมันเถอะน่า รีบไปเปลี่ยนเร็วๆ”



ฉันรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว กว่าจะถอดชุดออกได้



โอ้โย่ ที่เอวของฉันไปจนถึงขาเป็นรอยแดงเพราะน้ำแกงมันร้อน



โอ้ยเจ็บอ่ะ  เพิ่งรู้สึกเจ็บก็ตอนที่เห็นแผลเนี้ยแหละ



ฉันล้างน้ำแกงออก  แต่เพราะมันเปียกแล้วทั้งตัวฉันเลยอาบน้ำเลย



พออาบน้ำเสร็จ ก็ค่อยๆสวมเสื้อ หอมจังเลย ฉันสูดลมหายใจเข้าช้าๆ



พอแต่งตัวเสร็จ ฉันก็ออกมาแต่เพราะเสื้อมันโดนแผลฉันก็ทำหน้าแหย่ๆ



“ช้าจัง” เคนพูดขึ้น เฮ้ย ยังอยู่เหรอเนี้ย



“เอ่อคิดว่านายไปแล้วซะอีก  ขอบคุณมากนะสำหรับเสื้อ”



“ไม่เป็นไรหรอก ฉันเป็นคนทำให้เธอเดือดร้อนนี้นา”  แล้วเขาก็ระบายยิ้มบาง หล่อเป็นบ้าเลยอ่ะ  ชิเกะชิดซ้ายไปเลย ~_~ ทำไมต้องคิดถึง

ตานั้นด้วย



“ไปเถอะ” ยายขิมเดินเข้ามาดึงมือฉัน   อ้าวยายพวกนี้ก็อยู่ด้วยเหรอ ไม่ทันสังเกต  ถ้าพวกมันรู้จะโกรธไหมนะ



“โอ้ย” ฉันดึงมือกลับทันที ก็ยายขิมแรงยังกับควายดึงทีสะเทือนถึงแผลที่ท้องเลยอ่ะ



“เจ็บตรงไหนเหรอ”  ยายขิมหันมาถามอย่างตกใจ ฉันสั่นหน้าทันที



“เปล่า ก็..ก็ แกดึงแรงนี้นา”  ฉันตอบเสียงอ่อยๆ



“เหรอโทษที ไม่ได้ตั้งใจ” แล้วพวกเราก็เดินกันต่อ



โอ้ยเจ็บจังเลย  ฉันเดินรั้งท้าย  ลูบแผลเบาๆแล้วสะดุ้ง  



โห ใครจะไปคิดว่าจะเจ็บขนาดนั้น



แต่จู่ๆ ฉันก็โดนดึงให้หยุด ฉันรีบหันไม่มอง เคนนั้นเองที่ดึงฉันไว้



แล้วเขาก็ดึงเสื้อของฉันขึ้น >0<  โอ้มายยย เค้าทำอะไรนะ



“ว่าแล้ว ไปทำแผลเถอะ เจ็บมากไหม” เขาปล่อยเสื้อลง



“จะพาฉันไปไหน ไม่ไปนะ”เขาไม่ตอบแต่จูงมือฉันไปที่ห้องพยาบาลเงียบๆ  ยายขิมกับปาน ยังคงเดินไปเรื่อยๆ ไม่รู้เลยว่าเพื่อนของแกนะ



โดนฉุดไปแล้ว (เวอร์ไปแล้วย่ะ)



“อาจารย์ครับ ผมพาคนป่วยมาส่งครับ” เขาเปิดประตูเข้าไป



แต่เงียบ  ในห้องว่างเปล่าไม่มีแม่สิ่งมีชีวิต เวอร์ไปเปล่า



“อ้าว ไม่มีคนอยู่”  เขาดึงฉันไปนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง ข้างฝาผนัง



“รอแป๊บนะ” เขาเดินไปที่ตู้ยา หยิบยาทาแผลออกมา แล้วเดินตรงมาที่ฉัน



“ดึงเสื้อขึ้นสิ” เขาเปิดฝาแล้วก็เงยหน้ามาพูดกับฉันเมื่อเห็นฉันยังนั่งอึงอยู่



เว้อออออออ   อะไรนะ





“วะ..ว่าไงนะ”



“ดึงเสื้อขึ้นสิฉันจะทายาให้”  เขาทำท่าจะดึงเสื้อให้



“ม้ายยยยยยย   ฉันทาเอง” ฉันรีบตะโกนแล้วถอยหนีทันทีเขาหัวเราะคิกคัก



“งั้นเอ๊า เอาไปทาเลย”  เขายืนยาให้แล้วลุกขึ้น เดินออกไปข้างนอก



ฉันเดินเข้าไปหลังม่าน แล้วดึงเสื้อขึ้นแล้วทายา



ฉันซูดปากเบา  ก็มันเจ็บนี้นา แสบด้วย  ฉันค่อยๆทาช้าๆ จนทั่ว แล้วจึงเดินออกมา



“เสร็จแล้วเหรอ”  เขาหันมาแล้วยิ้มบางๆ โอ้ย ฉันแทบหงายหลังเมื่อโดนยิ้มนี้เข้า



“อืม” ฉันตอบเบาๆแล้วก้มมองพื้น ใครจะกล้ามองหน้าเขาล่ะเดียวเค้าก็รู้หมดว่าฉัน……



ว้ายยยยยยยยย  ไม่ได้ไม่ได้  



“เป็นอะไรนะ” เขาถาม



“อ่ะ เอ่อเปล่า” ฉันทำหน้าเลิกลั่ก   แล้วส่ายหน้าทันที



เขาหัวเราะเบาๆ  แต่มันเหมือนกระแทกตรงเนี้ย………. ตรงหัวใจอย่างแรง



อ้ายยยยยยยยย  ชอบนายจัง  ว่ะฮ่ะฮ้าาาาาาา



เขาเดินไปส่งฉันที่ห้อง  



“เธอชื่ออะไรเหรอ”  0_0  อะไรนะ เคนถามชื่อฉัน ว้ากกกกกกกกทำไงดี



“ชื่อแนน”



“ฉันชื่อเคน ต้องขอโทษอีกครั้งนะ”  อ้ายไม่ต้องบอกฉันก็รู้  



“อืม ไม่เป็นไรหรอก พรุ่งนี้ฉันจะเอาชุดมาคืนนะ”



“อืม  ไปล่ะ”  เอาโปรยยิ้มเสน่ห์ของเขาแล้วเดินจากไป โอ้ยละลายครับท่าน แทบจะกองลงกับพื้น ให้ตายสิ คนอะไรหล่อโคตร



“แกหายไปไหนมายายแนน” ขิมพูดขึ้นข้างหลังฉัน



“เรื่องอะไรจะบอก ฮะฮะฮะ” ฉันหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แต่อุ้ยยยยเจ็บอ่ะ



พอกลับถึงบ้านฉันก็รีบซักชุดของเคน แล้วรีดอย่างดี  ฉีดน้ำหอมด้วย ว่ะฮ่ะฮ้า



ส่วนชิเกะนะเหรอไม่ต้องพูดถึง



ฉันกำลังงอนเขาอยู่เรื่องอะไรมาหัวเราะช้านนนนนนนน



ฉันก็เลยไม่พูดกับเขาตลอดทางกับบ้าน



“แนนเป็นอะไรเหรอ”เขาถามฉันระหว่างทางกับบ้าน



แต่มีเหรอคนอย่างฉันจะตอบไม่มีทาง



ฉันทำเป็นไม่ได้ยินซะงั้น



เขาก็เลยเงียบบ้าง



……………………………………………………………  



ขอบคุณสำหรับคอมเมนทั้งหลายนะจ๊ะ



แหมมีกำลังใจขึ้นเยอะ >_< ขอบคุณหลายๆๆ