30วันหัวใจอลวน

ลำดับตอนที่ #1 : บังเอิญหรือฟ้าแกล้ง

ฉันก้าวเท้ายาวๆอย่างรีบเร่งเดินตัดอาคารเรียน



มุ่งตรงไปยังอีกฝั่งถนนที่เป็นป้ายรถเมล์  



ผู้คนมากมายยืนรอรถอยู่  



อากาศดูจะไม่ค่อยเป็นใจเท่าไร  เมฆฝนลอยต่ำลงมา



ในไม่ช้าสายฝนก็กระหน่ำลงมาจนแทบจะมองถนนไม่เห็น



“โอ้ย นี้มันอะไรกันเนี้ย”



ฉันเอากระเป๋านักเรียนใบโปรดบังฝน



เสื้อนักเรียนเปียกลู่ลงแนบเนื้อ ดีนะที่ใส่เสื้อกล้ามตัวเล็กๆซ้อนข้างใน  



รถเมล์วิ่งมาจอดตรงหน้าพอดี



ฉันรีบเบียดเสียดผุ้คนขึ้นไปบนรถ



แต่ไม่ยักมีที่นั่งเช่นเคย  



ผู้ชายไร้จิตสำนึก นั่งลอยหน้าลอยตาอย่างสบายใจ



ในขณะที่ฉันยืนเอียงไปเอียงมาตามแรงเหวี่ยงของรถ  



สังคมไทยนี้แย่จริงๆ    



ฉันจับราวแน่น  เพื่อไม่ให้ตัวเอง ไปโดนผู้ชายที่ยืนข้างหน้า  



แต่ดูเหมือนอะไรก็ไม่เป็นใจเอาซะเลยวันนี้



รถเมล์เบรกกระทันหัน



ฉันล้มลงไปข้างหน้า ชนหลังเขาอย่างจัง  



หลังแข็งชะมัด ฉันคิดในใจขณะพรึมพร่ำขอโทษออกไป



พรางถูจมูกไปมาเพราะเอาหน้ากระแทกเข้าอย่างจัง  



เขาหันกลับมา  



โอ้แม่เจ้า ทำไมคนหลังแข็งๆถึงได้หล่ออย่างนี้   (มันเกี่ยวกันไหมอ่ะ)    



เขาเลิกคิ้วขึ้น โอ้ยทำไมหน้ารักอย่างนี้ ทำอะไรก็น่ารัก  



หน้าขาวมาก แล้วก็ใสมาก จนฉันเองยังอาย



ผมชี้ฟู ผมหน้าปรกลงมา ปิดดวงตาชั้นเดียวของเขา  ดูน่าค้นหา



อ้ายนี้ฉันเป็นอะไรเนี้ย(ก็บ้าไง อีบ้าผู้ชาย)    



แล้วเขาก็หันกลับไป  



ฉันมองแผ่นหลังของเขา



ก็ระดับสายตาของฉันอยู่แค่หลังเขานี้



ทำไมนายนี้สูงชะมัด ฉันสูง 165 นะ ยังเห็นแค่หลังของเขา



โอ้ยสเป็คเลยอ่ะ  ว่ะฮะฮ้า  



อีกหนึ่งป้าย ก็จะถึงบ้านแล้ว พี่คนขับขาาาาาาา  ขับช้าๆหน่อยเหอะ



แต่ก็อย่างที่บอก ไม่มีอะไรเป็นใจซักอย่าง



รถจอดซะแล้ว ฉันเบียดผ่านเขาไปลงทางหน้ารถ



ที่จริงลงหลังรถง่ายกว่าแต่ ฉันไม่ทำ คิกๆ ก็นะโอกาศยิ่งมีน้อยๆอยู่







ฉันวิ่งเข้าไปในซอย เพราะไม่มีร่ม พอเข้าบ้านได้  ก็วิ่งเข้าห้องน้ำทันที



โดยไม่หันไปมองวีรกรรมอันจะทำให้โดนเทศนาอีก หนึ่งชั่วโมงแน่ๆ หากแม่มาเห็น



แล้วก็เป็นดังคาด



“ยายแนนนนนนน!” เสียงสวรรค์ดังลอยมาตามสายลม หวื่อ น่ากลัวชะมัด



“…….” การเงียบเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในตอนนี้ ฉันรีบปิดประตูห้องน้ำ



ถอดเสื้อผ้า ที่เปียกออก  อาบน้ำแล้วสระผม  โดยไม่เร่งรีบนัก



ก็ถ้ารีบก็ออกไปเจอแม่เร็วนะสิ



เพราะงั้นวันนี้จึงเอาไปเขียนลงกินเน็ทบุ๊คได้เลยว่า เป็นวันที่ฉันอาบน้ำนานที่สุดในรอบประวัติศาสตร์



ในเมื่อโอ้เอ้ไม่ได้อีกต่อไปเมื่อเสียง สวรรค์ ดังขึ้นอีกรอบ



ฉันจึงจำใจออกจากห้องน้ำ    แล้วลากขาตัวเองไปที่ห้องรับแขก



ทั้งที่ใจไม่ได้อยากไปเลยให้ตายเถอะ



“ยายแนน!”



“ขาาาาาาา”



“ไม่ต้องมาทำเสียงอย่างนี้ แม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ให้ทำอย่างนี้”



“อย่างนี้นะมันอย่างไหนกันค่ะ”



“เอ๊ะ ลูกคนนี้นี่”



“โธ่แม่ขาาา  รู้แล้วค่ะ แต่มันจำเป็นนี้ค่ะ ฝนมันตกจะให้แนนทำไงล่ะ”



“ก็บอกให้เอาร่มไปทำไมไม่เอาไป”



“ก็มันเกะกะนี้ค่ะ แถมแนนยิ่งขี้ลืมด้วย เดียวก็หายเป็นอันที่สิบหรอกค่ะ ไม่เอาไปดีกว่า”



“งั้นแกก็ไปเช็ดพื้นที่แกทำเปียกเดี๋ยวนี้เลย ฉันไม่อยากจะเถียงกับแกแล้ว” แม่ถอนใจอย่างเอือมระอา



“รับทราบค่ะ” ฉันทำท่าวันทยาหัตร  แบบลูกเสือ  แล้ววิ่งไปก่อนที่แม่จะโมโห



ฉันเช็ดพื้นตามรอยเปียกของน้ำ ตั้งแต่หน้าบ้านขึ้นไปถึงหน้าห้องน้ำ  















เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น



“ใครมาหว่า”   แต่ด้วยความขี้เกียจ ฉันจึงไม่วิ่งไปเปิด



เพราะถ้าออกไปก็ต้องเปียกแน่นอน  ฉันจึงหยิบชุดนักเรียนไปซัก  



เมื่อโยนเสื้อลงเครื่องซักผ้าแล้ว ฉันก็ลากขาหนักๆของฉัน ไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อดูว่าใครมา



ฉันเดินเข้าไป เห็นแม่กำลังพูดกับคนที่หันหลังให้กับฉัน



ทำไมหลังนี้ถึงคุ้นๆหว่า  



“อ้าวแนน มานี้เร็ว” แม่กวักมือเรียก เขาคนนั้นหันมา



อ่ะ0_0……….-0-::: ฉันฝันไปรึเปล่าเนี้ย



“นะนะนาย” โอ้แม่เจ้า เกิดอะไรขึ้นนายนั้นมาที่บ้านฉันทำไม



เขายิ้มน้อยๆ แต่กินใจชะมัด จนฉันอยากจะร้องเพลงนี้ดังๆ



‘ก็เป็นไปแล้ว แล้วคงจะหยุดไม่ไหว แล้วเธอล่ะเคยบ้างไหม อาการเหมือนกันไหมเธอ ถ้าหากเธอนั้นก็เป็นเหมือนกันเสมอ สรุปว่าฉันกับเธอ

เราคงต้องเป็นแฟนกัน’



“อ้าวรู้จักกันเหรอ” แม่ถามขึ้นมาขัดเพลงท่อนต่อไป แหะๆๆ



“เปล่าหรอกคะ” ฉันส่ายหน้า



“งั้นนี้ยายแนนมา รู้จักกันไว้ซะสิ  เค้าชื่อชิเกะ มาจากญี่ปุ่น จะมาพักบ้านเรา หนึ่งเดือน”



หาว่าไงน่ะ มาพักบ้านเราหนึ่งเดือน โอ้ลั่นล้า สวรรค์มาโปรดแท้ๆ



“สวัสดีค่ะ เอ่อแม่เค้าพูดไทยได้ไหมเนี้ย” ฉันเกาหัวแกรกๆ ก็ไอ้เรารึมันเป็นคนไทยจะให้พูดอังกฤษรึก็จะหาว่าไม่รักชาติ  



แหะๆๆ สาธุพูดไทยได้ด้วยเหอะ ภาษาอังกฤษไม่แข็งแรง ญี่ปุ่นยิ่งไม่ได้ใหญ่  



ไอ้เรารึเลือดรักชาติมันแรง



“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมพูดไทยได้นิดหน่อย”



อ้านั้นแหละดี  น่ารักจังเลยพูดไทยได้ด้วย



“ชิเกะเค้าอายุสิบเจ็ดเป็นน้องแกปีหนึ่ง”



TT_TT ไม่จริ๊งงงงงงง เป็นน้องเหรอ ฉันอึ้งพูดอะไรไม่ออก



ไหงเป็นงี้ล่ะ



“เหรอคะ” เฮ้ยอย่ายิ้มอย่างนั้นอีกไอ้น้อง เดี๋ยวพี่อดใจไม่ไหว เขายิ้มซะน่ารักเชียว พรางพยักหน้าหงึกๆ



“แล้วจะไปโรงเรียนพร้อมกับแกพรุ่งนี้”



“ห๋าาาา   ว่าไงนะค่ะ ”



“ทำไมเหรอ มีปัญหาอะไรเหรอ” แม่ถาม



“เปล่าค่ะ แต่แม่ทำไมไม่บอกหนูก่อน”



“ก็กำลังบอกอยู่นี้ไง”



“โธ่แม่ หนูหมายถึง ทำไมหนูถึงไม่รู้เรื่องอะไรเลย ว่าจะมีคนมาอยู่ด้วย แถมไปโรงเรียนกับหนูด้วย”



“อ้าวฉันยังไม่ได้บอกแกเหรอ”



“ไม่ค่ะ”



“อ้าวแล้วกัน แม่คงลืมไปนะแหละ ขอโทษที”



โหคุณนายนางขาาาา ง่ายจังนะค่ะ  ฉันได้แต่ยิ้มแหย่ๆ



“อ๋อนั่งคุยกันไปก่อนนะ แม่ไปทำกับข้าวต่อก่อน พ่อมาจะได้ทานกันเลย”



มันเป็นช่วงเวลาที่อึดอัด ไอ้ผู้ชายหล่อๆนะมันก็ชอบอยู่หรอก แต่อายุน้อยกว่านี้สิ ทำใจไม่ได้ เดี๋ยวเค้าไม่หาว่าเลี้ยงต้อยหรือไง  ยายแนน

เอ๋ย ตัดใจเหอะว่ะ  คิดแล้วพรางถอดหายใจ  จะพูดอะไรดีหว่า



“ชื่อชิเกะใช่ไหมคะ”



“ครับ”



“เราเจอกันเมื่อกี้จำได้รึเปล่า”



“ครับ” อะไรกันถามคำตอบคำเดียวแม่ตบด้วยปากซะหรอก แผนสูงจังนะยายแนน  



“แล้วทำไมถึงไม่ลงมาพร้อมกัน เมื่อกี้ไปไหนมาเหรอ”



“คือว่า ผมจำทางไม่ได้นะ ก็เลยลงผิดป้าย”



“อืม”



“…..”



“…..”



เงียบ ฉันจะทำยังไงดีเนี้ย



“เคยมาเมืองไทยรึเปล่าอ่ะ”



เขาสายหน้า



“เนี้ยครั้งแรกครับ ผมชอบเมืองไทย”



“เหรอ ชอบอะไรในเมืองไทยเหรอ” ฉันถามอย่างสอดรู้สอดเห็น



“ชอบหมดเลย อาหารก็อร่อย  มีที่เที่ยวเยอะ แล้วก็คนไทยใจดี”  โอยตาย อยากจะขอบคุณเป็นล้านๆหน (เค้าชมแกเหรอ )  เลือดรักชาติมัน

แรง



“ผมเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน จะมาอยู่ที่นี้ หนึ่งเดือนขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ”



แหะๆมาไม้นี้ คนอย่างยายแนนไม่ใจอ่อนก็เวอร์แล้ว



“อ่ะ…อืม” ฉันยิ้มอย่างเสียไม่ได้  ทำไงดีหน่อ ฉันชักชอบนายนี้แล้วสิ



ถึงจะเป็รุ่นน้องก็เหอะนะ   อ้ายยยยยยยยยนี้ฉันกำลังคิดอะไรอยู่เนี้ย #0_0# น่าอายชะมัด



...................................................................................................................................................................................



แหะๆอ่านแล้วเป็นไงก็บอกได้นะค่ะ  ช่วยเมนให้ด้วยนะ ขอบคุณมากค่ะ



ฝากเนื้อฝากตัวด้วย ไปล่ะกิ๊วกิ๊ว