คลังเก็บของที่2(ห้ามเข้าเหมือนเดิมจ้ะ)

ลำดับตอนที่ #1 : ตอน5ทีฟ

ตอนที่5

--ตัดมาทางตัวประกอบที่มีบทแต่ในช่วงแรกของตอน—

ขณะนี้ อัศวินสีฟ้าคิระ ฮิบิกิและผู้ติดตามมิลิอัลเรีย ฮาว กำลังขี่ม้าไปเรื่อยๆเผื่อเจอข่าวสารขององค์หญิงชิโฮะ ฮิบิกิ ที่พวกเขากำลังออกตามหาอยู่

“ไม่มีข่าวของชิโฮะเลยจริงๆนะเนี่ย~~ นี่ก็2วันได้แล้วนะ”มิลิอัลเรียบ่น

“ยัยน้องสาวตัวแสบทำเรื่องอีกแล้ว เฮ้อ แย่จริงๆเลย ไม่รู้ไปมุดอยู่ไหนน้า รอบๆเมืองก็ไม่อยู่เสียด้วย” อัศวินหัวไก่เองก็ทำท่าเซ็งๆไม่แพ้กัน

แต่ยังไงก็คงต้องทำใจนั่นแหละเพราะองค์หญิงของเราไปไกลแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ(หัวเราะชั่วร้าย)

--บ้านของนายหงอก--

“เมี้ยว~~~~~~” เสียงร้องใสๆของแม่ลูกแมวสาวดังขึ้นในขณะที่คนอื่นๆกำลังทำหน้าเครียด

ถึงอย่างนั้นลูกลิงน้อยสีชมพู2ตัวก็ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร กลับวิ่งเข้าเล่นกับแม่ลูกแมวตัวน้อยนั่นอย่างกับเป็นสัตว์เลี้ยง (ไอ้นั่นน่ะมันหม่าม้าพวกเอ็งมิใช่เร๊อะ:แน็ตตี้) แต่แมวสาวก็ไม่ได้รู้สึกดีเล๊ย ซ้ำยังทำหน้ามุ้ยรับชะตากรรมอีก 

“หม่าม้าน่ารัก~~~”-“น่ารักเน๊าะ~~~” 2ลูกลิงก็ยังไม่สนใจอะไร แล้วเล่นต่อ

ตัดมาทางพวกผู้ใหญ่ที่กำลังอยู่ในสภาวะตึงเครียด ทั้ง3คนได้แต่ถอนหายใจทิ้งไปพลางๆ

“นี่ อีแบบนี้น่ะต่อให้เป็นข้าก็ไม่รู้วิธีแก้หรอกนะท่านอิซ้าค” เสียงห้าวๆของสาวผมทองว่าด้วยเสียงเรียบๆ

“อืม พอจะเข้าใจอยู่ พลังเวทย์ของเจ้าบ้านั่นมันรุนแรงมากก็จริงแต่ไม่คิดว่ามันจะเล่นแผลงๆแบบนี้เลยนะเนี่ย” นางหงอกถอนหายใจอีกครั้ง แล้วทำหน้าเนือยๆ

“แล้วจะทำยังไงล่ะทีนี้ ท่านลุงฟราก้าล่ะ ไม่รู้วิธีอะไรเลยหรอครับ” พ่อครัวจระเข้ลองออกความเห็น

“เหมือนจะทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน เพราะหลังการต่อสู้ครั้งก่อนทำให้ตาแก่นั่นมันพลังลดถอนไปเยอะ พลังของตาแก่ในตอนนี้ทำไม่ได้กระทั่งยิงดอกไม้ไฟพลังเวทย์ได้ซักดอกด้วยซ้ำ”  ว่าจบ ชายหนุ่มเรือนผมสีเงินก็นั่งลงใกล้ๆกับลูกแมวสาว แล้วลูบหัวเธอเบาๆ

“ไม่เป็นไรนะชิโฮะ พวกข้าจะทำให้เจ้ากลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้” เขาว่าอย่างอ่อนโยน

“อ๊ะ!” แฝดสีชมพูตะโกนลั่นขึ้นมาพร้อมๆกัน
 "อะไรหรอ" ทุกคนสะดุ้งแล้วถามออกมาพร้อมๆกัน
"มีอาไปตัดชุดก๊าน~~~"-"ได้เลยคร่า" สองศรีพี่น้องว่ากันเองเสร็จศัพท์ แล้วมีอาก็ดึงของสิ่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากระโปรง
แต่นแต๊น! มันคือสายวัดตัวนั่นเอง!!! ทางพวกผู้ใหญ่รู้แล้วว่าทั้ง2คนจะทำอะไรเลยยืนดูเงียบๆ
"หม่าม้าคะ วัดตัวหน่อยจิ" มีอาว่าอย่างง่ายๆแล้วดึงให้แม่ลูกแมวลุกขึ้นยืน
"ม..เมี้ยว~~~" ถึงจะขัดๆเขินๆแต่เธอก็ลุกขึ้นแต่โดยดี พร้อมให้เด็กๆวัดตัวตามสะดวก
"โห เอาเรื่องเลยแฮะ  35-23-35"-"หม่าม้าเอวบางจังเลย" ลักส์และมีอาทำตาเป็นประกายหลังจากวัดสัดส่วนของหม่าม้าเธอเป็นที่เรียบร้อย (ยังเว่อร์ได้อีก= =  ขนาดนั้นเลยเร๊อะ:แน็ตตี้)
"เมี้ยว~~~"ทางลูกแมวน้อยก็ทำท่าขัดเขินเล็กน้อยหลังจากโดนอ่านสัดส่วนให้2หนุ่มฟัง
เมื่อตรวจทุกอย่างเสร็จ สองลูกลิงก็วิ่งขึ้นห้องไปโดยไม่พูดอะไรเลย
"เมี้ยว~~~"
"เอ๊ะเดี๋ยวนะ จะว่าไปตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ท่านชิโฮะยังไม่พูดออกมาซักคำเลย ร้องเหมียวๆอย่างเดียว" ในที่สุดคุณแม่ประจำกลุ่มก็เริ่มเอะใจขึ้น  ทำให้ทุกคนถึงกับตกใจและรีบกรูเข้าไปหา
"จริงด้วย ชิโฮะ เจ้าพูดได้รึเปล่าเนี่ย" นายหงอกถามเธอสั้นๆ
"ม...เมี้ยว~~~~" เธอทำท่าเหมือนพยายามที่จะพูดแต่ก็ออกมาเป็นเสียงร้องของแมวแทน พร้อมทั้งจับคอของตัวเองด้วยความตกใจ
"เอาแล้วไงเล่า เป็นเรื่องแล้ว"นายพ่อครัวว่าอย่างหัวเสีย
"ข้าจำได้นะว่าตอนที่แล้วยังพูดได้อยู่เลยอ่ะ กรี๊ดได้ด้วย แถมบ่นร่ายยาวอีก" อิซ้าคทำท่านึกขึ้นได้
"อาจจะเป็นว่าคำสาปค่อยๆกัดกินบางอย่างของมนุษย์ออกไปก็ได้นะครับ" นายหนูออกความเห็น
"เอ้าๆๆ นั่งอยู่แบบนี้ก็ไม่ได้อะไรแล้วล่ะ อัสรันมาช่วยข้าหาข้อมูลในห้องสมุดเดี๋ยวนี้เลย ท่านอิซ้าค ฝากเธอไว้ก่อนนะคะ" ลุกสิงโตน้อยว่าจบเธอก็รีบเดินตรงดิ่งไปยังห้องสมุดที่อยู่ส่วนลึกของตัวบ้านทันที พร้อมทั้งมีนายหนูเดินตามดุ่ยๆๆไปด้วย
"เฮ้ๆ คางาริ เจ้าเป็นผ้หญิงนี่มาดูแทนไม่ได้รึไง เดี๋ยวเด้!!!" ถึงจะได้ยินแต่เอก็ทำเป็นไม่สนใจ แล้วแอบยิ้มที่มุมปากนิดๆ นายหนูก็เห็นแต่ไม่กล้าพูดอะไรเพราะแม่คุณเธอชอบอัดเขาเป็นกิจหลักเลยนี่
"เอ้า แล้วจะเอาไงล่ะตรูทีนี้= =" เขาทำหน้าเซ็งแล้วหันกลับไปมองเด็กสาวที่นั่งจ๋องอยู่ข้างๆเขา
"เมี้ยว~~~~"