Villain heal ปฏิบัติการเยียวยาหัวใจของนางมารร้าย(จบแล้ว)

ตอนที่ 15 : บทที่14 EP. 14

บทที่14

EP. 14

                “...ชิว่า เธอกำลังจะทำอะไรเหรอ?”ลูเลอร์พูดด้วยเสียงที่หอบกระส่ำ

                พวกเราเปลี่ยนสถานที่จากโรงอาหารเป็นห้องของฉันแทน ถึงที่นั่นจะไม่มีใครแต่ทางที่ดีฉันควรจะทำให้มันลับตาคนให้มากที่สุดจะดีกว่า

                วิชาการใช้เชือกที่ท่านพ่อสอนไม่รู้ว่ามันช่วยให้ฉันปลอดภัยรึอันตรายมากกว่าเดิม เพราะพอฉันจับลูกเลอร์จับกับเก้าอี้ในห้องเขาก็ดูยินยอมพร้อมใจมากๆ ฉันก็ลืมไปได้ยังไงนะว่าเขาเป็นคนแบบไหนเพราะช่วงนี้เขาดูเป็นคนปกติ๊ปกติสุดๆ

                “นายอยากให้ฉันกัดไม่ใช่เหรอ? ฉันชอบเหยื่อที่อยู่นิ่งๆไม่ดื้อไม่ซนมากกว่า...นายคงรู้ใช่ไหม?”

                “..อื้ม ฉันจะไม่ขยับ..”

                นายโดนมัดอยู่จะขยับได้ยังไงกันเล่า..?

                “นี่...นายเข้าใจไหมลูเลอร์ ถ้ามีใครสักคนจับนายมัดไว้กับเก้าอี้มันอันตรายมาก นายควรจะกลัวให้มากกว่านี้..เข้าใจไหม?”

                “ชิว่า...ไม่อันตราย”

                “ฉันแค่สมมุติ ถ้าเกิดว่ามันไม่ใช่ฉันขึ้นมาก็เท่านั้นเอง”

                ในฐานะที่เขาเป็นเจ้าชาย..ตำแหน่งของเขานั้นมักจะอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายได้เสมอ แต่นิสัยเอ้อระเหยของเขามันยิ่งทำให้ฉันเป็นกังวล

                ...แล้วยังมีกิริยาที่ไม่เหมาะสมที่เขาแสดงออกต่อโลกข้างนอกด้วย

                เห็นทีว่าฉันต้องดัดนิสัยส่วนนั้นของเขาสักหน่อยแล้ว..!

                “หลับตาซะลูเลอร์”

                เขาหลับตาลงตามคำสั่งฉันดึงเอาริบบิ้นผูกผมที่ฉันเอามาผูกไว้ตั้งแต่ออกจากบ้านมามัดรอบดวงตาของเขาเอาไว้ เหมือนฉันจะเคยใช้วิธีนี้ไปแล้วแต่มันไม่ได้ผลนี่นา.. เอาเถอะ ฉันหวังว่าสักวันเขาจะกลัวมันเหมือนคนทั่วไปได้สักที..

                ชายที่ถูกมัดไว้กับเก้าอี้แถมยังถูกผ้าสีแดงปิดตาเอาไว้...

                อุหว่า...สภาพเขาตอนนี้ถ้ามีใครมาเห็นเข้าต้องเข้าใจผิดกันไปใหญ่แน่ๆ..

                “ชิว่า...”

                “เป็นไงล่ะ..รู้สึกกลัวขึ้นบ้างรึยังล่ะ..?”

                ลูเลอร์ไม่ตอบเป็นทำพูดแต่ใช้การส่ายหัวไปมาแทนคำตอบ จะครั้งที่หนึ่งรึสองก็ได้ผลลัพธ์ที่ไม่ต่างกันเลย...ฉันควรจะเลิกวิธีบำบัดแบบนี้ไปซะดีไหมนะ?

                “ชิว่า...ฉันหิว....”

                “...ทำไมนายไม่หัดกินเลือดสำเร็จบ้างนะ?”

                “ของชิว่าดีกว่า..”

                “รู้แล้วน่า”

                ถ้านายจะกินของฉันวันเว้นวันแบบนี้ตลอดก็ไม่ไหวเหมือนกันนะยะ!

                ฉันได้แต่ถอนหายใจเบาๆแล้วทำใจ เขายังไงพวกเราก็พลัดกันกัดคอกันมาตั้งแต่ 5 ขวบจนตอนนี้ 10 ขวบไปแล้วมันคงเลิกไม่ได้จริงๆแล้วสินะ?

                แต่ถ้า..ไม่ได้กัดที่คอแต่กัดที่อื่นล่ะ?

                อยู่ๆฉันก็มีความคิดแปลกๆ ฉันอยากจะให้เขากัดส่วนอื่นดูบ้างยังไงเลือดก็มีอยู่ทุกที่ต่างร่างกายอยู่แล้วจะกัดตรงไหนก็ไม่ต่างกันสินะ?

                ฉันขยับปลายนิ้วเข้าไปแตะที่ริมฝีปากของเขาผู้ชายอะไรปากนุ่มนิ่มอย่างกับผู้หญิง ลูเลอร์ชะงักไปเพียงครู่หนึ่งแล้วเขาก็กัดปลายนิ้วของฉันช้าๆเลือดที่ไหลซึมออกมาจากปลายนิ้วสัมผัสของปลายลิ้นมันชัดเจนยิ่งกว่าตอนที่เขากัดที่คอซะอีก

                “อืม..ชิว่า...ไม่พอ..”

                “...นายควรจะพูดให้เป็นประโยคขอร้องมากกว่านี่นะลูเลอร์”

                “อะ..อื้อ..ขออีก..เถอะนะ..?”

                แก้มทั้งสองของลูเลอร์เห่อแดงขึ้นมาเล็กน้อย จากตรงนี้ฉันสัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจของเขาได้เลย มันดัง ตึกตัก ตึกตัก เป็นจังหวะติดๆกัน

                เอ๊ะ..รึว่ามันเป็น..เสียงหัวใจของฉันกันแน่นะ?

                “ถ้าอยากได้ขนาดนั้น..ก็ลองปลดเชือกแล้วมากินเองสิ”ฉันถอยหลังลงไปนั่งที่ขอบเตียงแล้วนั่งไขว่ห้างรอดูว่าเขาจะทำยังไงต่อไป แวมไพร์จะมีพละกำลังที่มากกว่ามนุษย์หลายเท่าตัวแต่ฉันไม่แน่ใจหรอกนะว่าเขา..จะทำลายเชือกนั่นด้วยตัวเองได้ไหม

                มันก็น่าตื่นเต้นดีไม่ใช่เหรอ..?

                “...ชิว่า...จะให้ฉันทำ..จริงๆน่ะเหรอ? เชือกของเธอ..จะขาดนะ”

                “ก็อย่าให้มันขาดสิ ถ้านายหลุดออกมาได้...อยากจะกัดตรงไหนก็เชิญเลย..”

                ดูท่าทางมั่นอกมั่นใจเสียเหลือนะ?

                ลูเลอร์ก้มหน้าลงแล้วจากนั้นไม่นานเขาก็กลายเป็นเงาดำๆรูปค้างคาวหายแวบออกไปจากเก้าอี้เหลือเพียงซากเชือกและริบบิ้นสีแดงที่กองอยู่กับพื้น ตัวเขาไม่อยู่บนเก้าอีอีกแล้วแต่หายมานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าฉันแทน..!!

                หนะ..ไหนว่าเหนื่อยจนหายตัวไม่ได้แล้วไง!!?

                กึก!

                “อะ...!!”

                ครั้งนี้เป็นฉันที่สะดุ้งเสียแทนเพราะท่อนขาของฉันถูกยกขึ้นเล็กน้อย เคี้ยวเล็กฝังลงที่ต้นขาของฉันโดยไม่ทันให้ตั้งตัว มันรู้สึกเจ็บ...แต่ไม่เจ็บมากขนาดนั้นถ้าเคยชินกับความเจ็บแล้วมันก็ไม่ต่างจากการโดนเข็มฉีดยาจิ้มตรงขาสักเท่าไหร่

                ฉันได้แต่รั้งกระโปรงลงให้แน่นที่สุดยังดีที่ฉันใส่กระโปรงที่ยาวพอสมควร ดวงตาสีแดงฉาดช้อนขึ้นมาราวกับสัตว์ป่าสะกดให้ร่างกายของฉันหยุดนิ่ง นั่นสินะ..เขาเป็นเจ้าชายแห่งแวมไพร์สายเลือดที่แข็งแกร่งที่สุดของแวมไพร์มีสัญชาตญาณการล่าเหยื่อที่ทรงพลังที่สุด..

                “ปะ..เป็นไง? รสชาติถูกปากไหมเพคะองค์ชาย?”ฉันทำเสียงล้อเลียนใส่เขา

                “...นุ่มนิ่ม...อร่อย..”

                ..ประ...ประมาทไม่ได้เลยจริงๆ..

                ท่าทางเขาจะพอใจแล้วเคี้ยวเล็กถูกถอนออกส่วนฉันก็กลิ้งลงจากเตียงมาที่ตู้เก็บของข้างๆในทันทีแล้วลุกมาหยิบผ้าพันแผลปิดตรงต้นขาเพื่อห้ามเลือด ไม่นานแผลของฉันก็จะหายไปแต่เพื่อไม่ให้เลือดไปเลอะห้องใหม่ๆที่ฉันเพิ่งจัดเสร็จฉันก็เลยปิดเอาไว้ก่อน

                “ชิว่า..ฉันพร้อมแล้ว..”ลูเลอร์เตรียมจะปลดกระดุมบนของตัวเองออก

                “ไม่..ฉันไม่หิวแล้ว เก็บเลือดของนายเอาไว้เถอะ”

                ฉันโดนกัดจนจะพรุนแล้วไม่มีอารมณ์ไปกัดใครตอนนี้หรอก! เจ็บที่ต้นขาชะมัดใครจะไปนึกว่าเขาจะลงมือทำอะไรแบบนี้ได้ด้วย ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นปีศาจงั้นสินะ?

                “แต่..เธอจะหิว..”เขายังคงดึงดันให้ฉันกัดคอให้ได้

                “ฉันไม่มีปัญหาหรอก ไว้ฉันอยากกินเมื่อไหร่แล้วจะเรียกก็แล้วกัน”

                “...”

                “มะ...มีอะไรไม่พอใจรึไง?”

                เหมือนกับมีคำว่า ‘ไม่พอใจ’ เขียนอยู่บนหน้าของเขาอย่างยังไงอย่างงั้น ฉันอยู่กับเขามาตั้งห้าปียังไงก็มองออกอยู่แล้ว

                “...ชิว่า..ผ้านั่น..ได้จากใครมาเหรอ?”

                “หะ?”

                “มีกลิ่น..ของคนอื่นอยู่ด้วย..”

                เขากำลังหมายถึง..ริบบิ้นผูกผมของฉันงั้นเหรอ?

                มันก็ไม่แปลกหรอกที่จะมีกลิ่นของคนอื่นติดมาด้วย ริบบิ้นนั่นชิโอเป็นคนเลือกให้ฉันเองตอนเขายัง 5 ขวบเขาออกไปเดินในเมืองแล้วก็เลือกริบบิ้นอันนั้นให้ฉัน มันเป็นของที่มีค่าทางจิตใจถึงจะไม่ได้มีราคาแพงมากมายอะไร

                “ชิโอไง..น้องชายของฉันเป็นคนซื้อมาให้ตั้งนานแล้วล่ะ”

                “ชิโองั้นเหรอ?”

                “ใช่..ทำไม ถ้าเป็นคนอื่นแล้วมันจะทำไมงั้นเหรอ?”

                “..เปล่า...แค่ว่า..”

                ลูเลอร์ทำท่าเลิกๆลั่กๆสักพักก่อนที่เขาจะหยิบซองกระดาษสีดำออกมาจากเสื้อ...

                “อะ..อะไรน่ะ?”

                “ฉันคิดว่าตอนเปิดเรียน...น่าจะมีของขวัญให้..”

                ฉันรับซองกระดาษนั่นมาด้วยท่าทางเก้งก้างจนน่าหัวเราะ แต่พอเปิดซองดูข้างใน..

                มันคือริบบิ้น..ริบบิ้นสีแดงที่คาดลายทางด้วยสีดำรอบๆมันมีลูกไม้สีดำติดไว้นิดๆหน่อยพอดูน่ารักและไม่รกจนเกินไป

                นะ..นี่ฉันกำลังได้ของขวัญเซอร์ไพร้จากเด็ก 10 ขวบเหรอเนี่ย..

                ...ระ..รู้สึกแอบเขินอยู่เหมือนกันนะเนี่ย

                “ตะ...แต่ฉันไม่มีอะไรจะให้หรอกนะ”ฉันสารภาพไปตามตรง

                “ฉันได้รับไปแล้ว..ไม่ต้องให้อะไรฉันหรอก”

                นายนับการกัดเมื่อกี้เป็นของขวัญเหรอ? งั้นก็เท่ากับว่าฉันให้ของขวัญนายแบบวันเว้นวันเลยน่ะสิ?

                “ให้ฉันผูกให้ดีไหม?”ลูเลอร์ยื่นมือออกมารับริบบิ้นในมือของฉันไป

                ยังไงเขาก็เป็นเจ้าของริบบิ้นนี้ฉันก็เลยนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งให้เขาผูกผมฉันเป็นทรงหางม้าจนเสร็จเรียบร้อย ฉันมองตัวเองให้กระจกโบว์สีแดงลายทางสีดำอันใหญ่มันเข้ากับสีผมสีชมพูของฉันมากเลย

                “เข้ากับชิว่ามากเลย..”

                “ขะ..ขอบคุณนะ สำหรับของขวัญน่ะ”

                “ดีใจรึเปล่า?”

                “ก็..แค่นิดหน่อย”

                ฉันเลื่อนสายตาหลบอีกทางหนึ่ง ฉันนี่จะปากแข็งไปทำไมกันนะ? บอกว่าดีใจไปซะก็สิ้นเรื่องแท้ๆ

                “นุ่มนิ่ม...ผมของชิว่านุ่มนิ่มที่สุด”เขาไม่สนใจคำพูดเมื่อครู่นี้ของฉันแล้วเอาใบหน้าซุกลงที่ผมหางม้าของสีผมพูที่ฟูฟอง..

                ผมฉันจะยุ่งก็เพราะนายเนี่ยแหละ!!

               เฮ้อ...เอาเถอะวันนี้จะยอมหน่อยก็ได้..

                หะ...เห็นแค่ที่อุส่าหาของขวัญมาให้หรอกนะ!!

====================================================================

พบคนซึนเดเระ 1 EA ค่ะ!!

แหม..ชอบก็บอกไปตรงๆก็ด้ายยยยย!!

ไม่ทันไรหนูลูเลอร์ก็อัพเลเวลซะแล้ว แบบนี้ป้าๆจะได้เป็นลมกับพอดีนะจ้ะ!!