คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 คืนแรก
บทที่ 4
คืนแรก
“ขะ..ขอโทษด้วยนะ ข้า...ไม่ได้ตั้งใจ”หนิงหลงพยายามอธิบายความผิดพลาดแก่นายสนมผู้งดงามตรงหน้า
“อะ..องค์หญิงโปรดอย่ากล่าวคำขอโทษกับข้าเลย..”
เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นจากแขนเสื้อโดยที่แก้มทั้งสองยังอายด้วยสีดั่งกลีบดอกบ๊วยสีแดงอยู่เล็กน้อย
เขาคือนายสนมขององหญิงจะมีสิทธิ์ให้เธอมาขอโทษเขาได้อย่างไร?
ที่สำคัญการกว่านั้นเพียงแค่เธอมาหาเขาที่นี่ก็เป็นบุญคุณมากเกินพอแล้ว
องหญิงหนิงหลงไม่เคยมาหาเขาตั้งสองปี!
จนคนภายนอกเริ่มสงสัยแล้วว่าเขาจะไม่ได้รับความชอบพอจากองค์หญิงนั่นเป็นเรื่องที่เลวร้ายที่สุดที่เขาอาจจะถูกทำให้ออกจากตำแหน่งนายสนมได้เลย
“ดะ...ดื่มชากันเถอะ!
ข้าเพิ่งเดินมาจากตำหนักอยากจะดื่มชาดับกระหายสักหน่อย..”หนิงหลงเปลี่ยนเรื่องให้ดูแนบเนียนที่สุดเท่าที่จะทำได้ในขณะที่ตัวเองก็พยายามเก็บซากความอับอายที่ตนก่อให้ลงไปนอนในกล่องจนหมด
“อ้ะ..! ขะ..ขออภัยองค์หญิง!
ข้า...ไม่เคยรับรองใครที่ห้องตัวเองมาก่อน ปะ...โปรดรอสักครู่พะย่ะค่ะ!”จินหลันลุกขึ้นจากที่นั่งเล่นกู่เจิงอย่างลนลาน
เพราะเขามัวแต่ปล่อยกายใจลอยไปกับการบรรเลงจนลืมไปว่าองค์หญิงกำลังจะมาเยือนที่นี่ตามสารที่ได้รับ
“อย่ารีบร้อนไปเลย
ไม่ว่านานแค่ไหนข้าก็รอได้”
“อะ...องค์หญิง”
เธอช่างอ่อนโยนกว่าที่เขาคิดเอาไว้มากนัก...
จินหลันได้แต่นึกสงสัยเพราะว่าข่าวที่เขาได้ทราบมามีทั้งจริงบ้างเท็จบ้างหรือแม้กระทั่งข่าวลือลอยๆที่อาจจะจริงหรือไม่ก็ได้
พวกกล่าวกันว่าองค์หญิงหนึ่งเป็นสตรีที่ลึกลับเข้าหายาก
แม้เธอจะไร้ข้อบกพร่องในการทำงานแต่เธอกลับไม่เคยข้องแวะกับชายคนไหนจนลือกันไปทั่วว่าองค์หญิงหนิงหลงเป็นพวกรังเกียจเพศชาย
แม้นายสนมที่องค์จักรพรรดินีประทานก็ไม่เคยเข้าไปหาเลยแม้สักครั้งเดียว
ทว่าเมื่อได้พบกับเธอในวันนี้แล้วความคิดนั้นของเขาก็เปลี่ยนไป
เขามั่นใจว่าองค์หญิงจะต้องรังเกียจจนไม่มาหาเขาแน่ๆแต่เธอกลับ
แสดงถึงความเอาใจใส่ต่อเขามากมายเพียงนี้หน่ำซ้ำยังได้เห็นมุมสะเพร่ากับเรื่องเล็กน้อยของเธออีกด้วย
มันช่างให้ความรู้สึกว่าเธอน่ารักอะไรแบบนี้อย่างช่วยไม่ได้
“ท่านโปรดจะรับชาอะไรหรือพะยะค่ะ
องค์หญิง?”เขาเดินตรงไปที่ชั้นวางเครื่องชงชาแล้วจึงหันมาถาม
“อืม...ข้าอยากดื่มชาที่เจ้าชอบที่สุด
ช่วยเอามาให้ข้าได้หรือไม่?”
“พะย่ะค่ะ...!”
จินหลันยิ้มกว้างแล้วหยิบชาที่อยู่ใกล้มืออย่างเชี่ยวชาญ
เขาเลือกชาพูเอ่อร์ที่มาจากยอดเขาทางตอนเหนือของอาณาจักรอย่างไม่ลังเล ชานี้ได้ชื่อว่าเป็นชาที่มีราคาแพงที่สุด น้อยคนนักที่จะได้มันมาในครอบครองเนื่องจากเป็นของที่หายากซ้ำยังเป็นชาที่ต้องใช้เวลาหมักยาวนานเป็นปีกว่าจะได้รสชาติที่ติดลิ้นหอมละมุนเช่นนี้
เขายกสำรับชาที่เพิ่งชงเสร็จร้อนๆมาวางที่โต๊ะกลมกลางห้องที่มีหนิงหลงนั่งอยู่ที่เก้าอี้ฝั่งขวา
กลิ่นของชาที่เพียงแค่อยู่มกล้ก็ยังแตะจมูกแบบนี้นี่คงเป็นชาที่ราคาแพงมากเป็นแน่
หนิงหลงไม่ได้มีความรู้เรื่องชามากมายนักแต่ก็เคยดื่มชามาหลายประเภททำให้พอแยกออกระหว่างชาเกรดยอดเยี่ยมและยอดแย่ได้
“หอมมากเลย
ขอบคุณเจ้ามากนะจินหลัน”เธอยกถ้วนชาขนาดเล็กกว่าฝามือขึ้นดื่นและกล่าวขอบคุณเขา
“อย่าได้กล่าวขอบคุณข้าเลยพะย่ะค่ะ
องค์หญิง”
“แต่ว่านะ...เจ้าน่ะเป็นสนมของข้า
เวลาที่อยู่ด้วยกันเพียงสองคนแบบนี้ข้าอนุญาตให้พูดตามสบายกับข้าได้
เจ้าเข้าใจหรือไม่?”
“วะ...ว่าอย่างไรนะพะย่ะค่ะ?”
จินหลันที่กำลังยกถ้วยชาขึ้นจิบก็ต้องชะงักในทันที
นี่เขาคงไม่ได้หูฟาดไปหรอกใช่ไหม?
องค์หญิงหนิงหลงคนนี้...กำลังบอกให้เขาทำตัวเสียมารยาทต่อหน้าเธอก็ได้งั้นเหรอ?
“มะ...ไม่ต้องใช้คำว่าพะย่ะค่ะกับข้าหรอก
อย่างน้อย...ก็ตอนที่เราอยู่กันแค่สองคนก็ได้”
“ระ...เรื่องแบบนั้น!!?”
“....ทำไม่ได้ งั้นเหรอ?”
“...อึก!”
สายตาที่คาดหวังของหญิงสาวสั่นคลอนหัวใจของเขาราวกับเกิดพื้นดินไหว
ในเมื่อเธอขอถึงขนาดนี้แล้วในฐานะนายสนมของเธอแล้ว...เขาจะต่อต้านได้อย่างไรกันเล่า?
“ดะ...ได้ขอรับ องค์หญิง”
“ดีมาก”
เมื่อเห็นเธอยิ้มเขาก็พลอยที่ความสุขไปด้วย
ทำไมกันนะ...ทั้งๆที่เขาเพิ่งจะเคยพูดคุยกับเธอเป็นครั้งแรกแต่กลับรู้สึกผ่อนคลายราวกับเป็นคนคุ้นเคยกันมานาน
แต่ในขณะนั้นเองที่หนิงหลงกำลังคิดหัวแทบแตกว่าจะชวนคุยเรื่องอะไรดี
เธอคุ้นเคยกับการปฏิสัมพันธ์แบบการค้า สร้างความคุ้นเคยพื้นฐานก่อนจะเริ่มงานจะสร้างความน่าเชื่อถือแก่ลูกค้าได้อย่างดี
แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...พอหมดเรื่องคุยแล้วบรรยากาศก็เริ่มจะอึดอัดขึ้นมาซะแล้วสิ..
จินหลันมีความสามารถในการเล่นกู่เจิงสูงเช่นนั้นแล้วต้องลองพูดคุยเรื่องที่เขาถนัดก่อน..
“เสียงกู่เจิงนั่นได้ยินไปถึงตำหนักของข้า
มันไพเราะมากๆล่ะ”
“ดะ...ดังถึงเพียงนั้น..!?”
“ไม่ต้องตกใจไป
ข้าชอบฟังนะ...มันทำให้ข้าผ่อนคลายมากเลยทีเดียว”
จินหลันเล่นกู่เจิงเพียงเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ของตนเท่านั้นจนลืมนึกไปเลยว่าตำหนักข้างเคียงอาจจะได้ยินเสียงกู่เจิงที่เขาเล่น
ตั้งแต่ก่อนไม่เคยมีใครบอกเขาว่าเสียงกู่เจิงไปรบกวนอันใดเขาจึงไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้มากนัก
แต่องค์หญิงไม่ได้โกรธเธอพอใจกับดนตรีที่เขาบรรเลง
สำหรับนักดนตรีแล้วเขารู้สึกเหมือนได้ลอยขึ้นไปยังชั้นฟ้าม่านสวรรค์ก็มิปาน
ยิ่งรู้สึกว่าองค์หญิงอ่อนโยนกับเขาเพียงใดเขาก็ยิ่งกังวลจากขึ้นเท่านั้น...ก็ในเมื่อคืนนี้
เขาจะต้องปรนนิบัติให้เธอได้รับความสุขถ้าเขาไม่สามารถทำให้เธอพอใจเธอก็คง...!
ตัวเขาที่อ่อนประสบการณ์ซ้ำยังปวกเปียกอย่างนี้จะทำให้องค์หญิงสำราญใจได้อย่างไร!?
“จะ...จริงด้วยสิ!”
“เอ๊ะ...?”
อยู่ๆเสียงร้องของหนิงหลงก็พาเขาตื่นจากห้วงความคิด
เธอเอากำปั้นทุบฝ่ามือแล้วยิ้มออกมาอย่างเริงร่า
“ความจริงแล้วข้าอยากลองเล่นกู่เจิงดูบ้าง
จินหลันคืนพรุ่งนี้เจ้าพอจะมีเวลาว่างสอนให้ข้าได้หรือไม่?”
“นะ...แน่นอนขอรับองค์หญิง”
ความฝันวัยเด็กของหนิงหลงครั้งที่ยังอยู่ในโลกเก่าเธอฝันว่าจะได้เล่นดนตรีจีนสักครั้งแต่เพราะทั้งวันๆเธอมีแต่ตารางเรียนพิเศษแน่นเอี๊ยดจนไม่มีเวลาเผื่อให้กับงานอดิเรกเลยแม้แต่น้อย
นี่เป็นโอกาสที่ดีที่เธอจะได้ทำเรื่องที่ชอบได้เสียทีแถมข้างกายก็ยังมีอาจารย์ที่เก่งกาจอยู่ตรงนี้ทั้งคน!
“วันนี้ข้ามาช้าเกินไปหน่อย...คุยกันได้ครู่เดียวก็เริ่มดึกเสียแล้ว”
“อะ...นะ...นั่นสิขอรับ
พวกเราควรจะ...นอนได้แล้วสินะขอรับ”
“อะ...อื้ม! นั่นสินะ”
“....”
อา...ไม่นึกเลยว่าจะต้องมีวันนี้
หนิงหลงคิดมาเสมอว่าจะต้องเก็บครั้งแรกของเธอให้กับชายที่แต่งงานด้วยแล้วเท่านั้น แต่ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอคนนี้หากนับลำดับความสัมพันธ์เขาก็กลายเป็นสามีของเธอไปครึ่งหนึ่งแล้ว ในโลกที่แปลกเพี้ยนไปจากโลกเก่าเธอต้องทำหน้าที่แทนผู้ชายมันรู้สึกขัดแย้งชอบกล
เธอถอดสายรัดและเสื้อนอกของตัวเองออกภายในคือชุดสำหรับนอนสีขาวฟ้า เธอนั่งลงที่ขอบเตียงพร้อมจังหวะหัวใจที่เต้นระรัว
ตุบ..!
“...อะ!”
จู่ๆร่างของหนิงหลงก็ถูกฝ่ามือใหญ่กดไหล่ทั้งสองให้แผ่นหลังแนบกับเตียงเธอร้องเสียงหลงออกมาเบาๆแล้วจึงช้อนสายตาขึ้นไปมองต้นเหตุ
ร่างกายของชายที่งดงามดั่งภาพวาดกดคร่อมกายของเธอด้วยใบหน้าที่แดงจัดไปจนถึงใบหู
“อะ..องค์หญิง
มะ...แม้นี่จะเป็นครั้งแรกของข้า...ข้าจะพยายาม”แก้มเขาเห่อร้อนเหมือนกำลังจะป่วยไปแล้ว
ดวงตาสีนิลก็สั่นไหวพร้อมกับเหงื่อที่ผุดไปตามใบหน้า
“จะ...จินหลัน...”
“ข้า...จะไม่ทำให้ท่านต้องผิดหวัง”
“มะ...ไม่ต้องฝืนก็ได้นะ..!”
“ขะ..ข้าไม่ได้...”
“....!!”
แปะ...แปะ...
ดวงตาคู่สวยของเขาหลั่งหยดน้ำออกมา
เขากำลังร่ำร้องกับตัวเองในใจว่าเหตุใดจึงได้ขลาดและอ่อนแอเพียงนี้
เขากังวลจนสงบใจไม่ได้ภายในหัวก็เอาแต่คิดวิธีทำให้องค์หญิงพึงใจไม่ว่าจะถามตัวเองสักเพียงไหนก็ไม่มีคำตอบกลับออกมาเลย
ได้แต่หวาดกลัว...
นี่เป็นโอกาสดีวันนี้องค์หญิงตั้งใจมาหาเขาแท้ๆ!!
“...ข้าไม่ได้...ฝืน”ปากเขาขยับไปตามสมองสั่งการแต่น้ำตาที่หลั่งจากความรู้สึกก็ไม่หยุดไหลรินเสียที
ตอนนี้เขาได้สร้างความลำบากให้องค์หญิงจนได้
จากนี้เขาคง...คงได้ถูกถอดออกจากต่ำแหน่งสนมเป็นแน่..!!
“พะ...พอก่อนเถอะจินหลัน!”เธอรีบเอาชายเสื้อของตัวเองเข้าไปซับหางตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำอย่างลุกลี้ลุกลน
แต่ยิ่งเธออ่อนโยนกับเขาแบบนี้แทนที่เขาจะหยุดร้องมันกลับให้ผลที่ตรงกันข้าม
“...ข้า...ข้า....ข้าขอโทษขอรับ..องค์หญิง ฮึก..”
“มะ..ไม่เป็นไรหรอก! อยะ...อย่าร้องไห้เลยนะ!”
พอเห็นชายหนุ่มร้องไห้ออกมาไม่หยุด ในตอนนี้หนิงหลงคิดจนหัวหมุนว่าจะทำเช่นไรเขาถึงจะรู้สึกดีขึ้น
เธอไม่ได้รังเกียจเขาที่ซื่อตรงกับความรู้สึกตรงกับตนเองแบบนี้หรอกเพียงแต่ไม่ได้เห็นเขาต้องร้องไห้เพราะมันเหมือนกับว่าเธอเป็นต้นเหตุอย่างไรอย่างนั้น
“พะ...พวกเราไม่จำเป็นต้องฝืนทำเรื่องแบบนั้นทั้งๆที่ยังไม่พร้อมก็ได้นะ
รู้ไหม!? นี่ก็เป็นครั้งแรกของข้าเหมือนกัน!”
“องค์หญิง...”
“เรามาเริ่มสร้างความสัมพันธ์จากก้าวเล็กๆกันดีกว่า
เริ่มจาก...ใช่แล้ว! นอนจับมือกันดีไหม?”
“นอน...จับมือ?”
“ใช่แล้ว แค่จับมือกันเฉยๆ นี่ไง...ส่งมือของเจ้ามาสิ จินหลัน”
เธอแบมือข้างซ้ายออกแล้วรอให้ชายหนุ่มวางฝ่ามือลงบนฝ่ามือของเธอ
จินหลันใช้ชายเสื้อตัวเองเช็ดหยดน้ำตาออกไปแล้ววางมือไปตามที่หนิงหลงบอก
มือขององค์หญิง...นุ่มมากเลย...
เพียงแค่ได้สัมผัสบาๆความไออุ่นจากเธอก็ทำให้เขาคลายความกังลใจไปเกือบทั้งหมด
เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนดั่งแสงตะวันความคิดที่น่ากวนใจก็หายไปในบันดล
“นอนกันเถอะ...”องค์หญิงกล่าวเชิญเชื้อก่อน
“...ขอรับ”
เมื่อเธอเอนตัวลงนอนก็ตามไปด้วยจินหลันไปพวกเขานอนตะแคงข้างเข้าหากัน
แม้เพียงเล็กน้อย...หัวใจทั้งสองเหมือนกับได้เข้าถึงกันและกันอยู่ครู่หนึ่ง
“..ขอบพระคุณมากขอรับ...องค์หญิง”
“ขอบคุณเรื่องอะไรกัน?”
“ท่านไม่ได้เกลียดข้า...ที่เป็นแบบนี้ใช่ไหมขอรับ?”
“เกลียด? ไม่เลย...ทำไมต้องเกลียดล่ะ?”
“ก็ข้า...”
“เจ้าออกจะงดงามขนาดนี้...ข้าจะเกลียดเจ้าลงได้ยังไงกัน”
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก!!
หากเปรียบจังหวะการเต้นหัวใจของเขาเป็นสัตว์ป่าล่ะก็...ตอนนี้มันคงดิ้นพล่านเป็นกวางน้อยที่กำลังจะถูกเสือจับกินเป็นแน่!
เขาไม่เคยใจเต้นกับคำว่างดงามที่ใครต่อใครพูดแต่เมื่อมันออกมาจากปากของเธอหัวใจของเขาก็ไม่อาจทนอยู่เฉยได้เลย!!
นี่มัน...คืออะไร?
ความรู้สึกที่เหมือนกับหัวใจจะหลุดออกมาแบบนี้...
“นอนกันเถอะ...ราตรีสวัสดิ์”
“ขอรับ...ทะ...ท่านก็เช่นกัน”
ดวงตาทั้งสองของหนิงหลงปิดลงไปเรียบร้อยพร้อมกับเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอ
มือของทั้งสองกันคงจับกันแน่ไม่ปล่อยแม้เธอจะหลับไปแล้ว
องค์หญิง...ผู้ที่งดงามน่ะ
จินหลันกุมมือของเธอให้แน่นยิ่งขึ้นก่อนจะปิดตาทั้งสองลงอย่างช้าๆ...
...คือท่านต่างหาก
=======================================================
เพื่อนไรท์ : ทำไมนางเอกดูแมนๆ?
ไรท์เอง : นั่นสิ ทำไมน้อ?
เอาเป็นว่าเป็นคาร์ที่เราไม่ได้ตั้งใจให้เกิดแต่เกิดมาแล้วก็ดีเหมือนกันค่ะ 55555
เพิ่งเปิดเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่พยายามแต่งแนวจีนเลย //ถึงจะไม่ใช่แนวอดีตก็เถอะ
1 คอมเม้นต์ เท่ากับ 1 ล้านกำลังใจ อยากให้ไรท์ปรับปรุงแก้ต้องไหนไรท์อ่านทุกคอมเม้นแน่นอนค่าา! แต่ส่วนใหย่ไม่ได้ตอบต้องขอโทษด้วยนะคะ บางทีก็ตันๆไม่รู้จะตอบอะไรดี ;w;
ความคิดเห็น