คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ข้าต้องการให้เจ้าช่วย
บทที่ 1
ข้าต้องการให้เจ้าช่วย
“ผมรู้ว่าการทำงานของคุณก็ดี แต่ว่ายังไงผู้ชายเป็นหัวหน้าก็ย่อมดีกว่า หวังว่าคุณคงเข้าใจนะ?”
“งานแบบนี้ผู้หญิงจะไปทำได้ยังไง”
“ยังไงผู้ชายก็ต้อองดีกว่าอยู่แล้วนี่นา”
อา....คำก็ผู้ชาย สองคำก็ผู้ชาย
ตึง!!
ผู้ชายดีกว่าแบบนั้นแบบนี้ฉันฟังมาทั้งชีวิตจนจะอ้วกอยู่แล้ว!!!
หญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ในร้านเหล้ายามค่ำคืนที่เคาท์เตอร์บาร์
เธอดื่มหนักจนดื่มจนจำไม่ได้แล้วว่าหมดไปกี่แก้ว ความจริงแล้วเธอไม่ได้ชอบเข้าร้านเหล้านักหรอกแต่วันนี้เป็นวันแสนพิเศษที่เธอโดนปลดออกจากตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายเพียงเพราะ...ผู้ชายดีกว่า!!
มันตลกจนฉันอยากจะหัวเราะและร้องไห้ไปพร้อมๆกัน!!
เธอสบถออกมาในใจอย่างเจ็บแค้น
หญิงสาวคนนี้มีชื่อว่า น่านฟ้า หรือที่ใครๆก็ชอบเรียกย่อๆว่า ฟ้า สาววัย 27
ปีที่ไม่ประวัติการมีแฟนเป็น 0 และประวัติอื่นๆล้วนธรรมดา ต้องยอมรับว่าเธอก็แค่เด็กแก่เรียนที่วันๆนอกจากทำงานเพื่อให้ชีวิตดีขึ้นก็ไม่ได้หาความสุขใจอย่างอื่น
และตอนนี้ตัวเธอเองก็เพิ่งถูกปลดออกจากตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายการตลาดเพียงเพราะมีพนักงานดีเด่นจากบริษัทย่อยเข้ามา
ในตอนแรกเขานั้นถูกย้ายเพื่อมาช่วยเธอให้ฐานะผู้ช่วยเท่านั้นแต่ไม่ทราบได้ว่าเพราะเหตุใดเขาจึงได้ขึ้นมาเป็นหัวหน้าในขณะที่เธอโดนดีดไปเป็นผู้ช่วยของเขาแทน!?
“และศิลปินที่ได้รับความนิยมจากแฟนๆมากที่สุดในปีนี้ก็คือ...
กลุ่ม BeYou ครับผม!!”
ในทีวีที่ตั้งอยู่บนราวเหนือหัวของเธอกำลังฉายภาพขอองเหล่าหนุ่มหล่อทั้งสี่คนที่เจิดจรัสอยู่บนเวทีที่มีลักษณะภายนอกเหมือนแก้ว
พวกเขาทั้งสี่ล้วนเป็นหนุ่มรูปงานที่มีเอกลักษณ์แตกต่างและน่ามองไม่แพ้กันเลย
หนึ่งในนั้นมีชายมีทำผมสีขาวเงินทั้งหัวขึ้นมารับถ้วยรางวัลปริซึ่มขนาดพอดีพอเหมาะมือ
เพียงเขายิ้มออกมาก็เป็นดั่งอาวุธสังหารที่ทำให้เหล่าหญิงสาวหรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง
“พวกเราดีใจมากที่ได้รับรางวัลนี้
นี่เป็นความตั้งใจของพวกเราทุกคน...”
ตึง!!
ไม่ทันให้ชายหนุ่มในทีวีพูดให้จบน่านฟ้าก็กระแทกแก้วเบียร์ลงกับโต๊ะเธอกริ้วโกรธอย่างหนักมากจนทิ้งความเป็นตัวเองไปหมดสิ้น!
“เอาเบียร์มาอีก!!”
“นี่คุณหนู เธอดื่มเยอะเกินไปแล้วนะ”ชายวัยกลางคนผู้เป็นเข้าของร้านเหล้าแห่งนี้ได้เอ่ยเตือนเธอ
“หนวกหูน่าลุง
วันนี้ไม่เมาหนูไม่กลับ!!”
“ตอนนี้ก็เมาแล้วนะ
เอาเถอะๆ อย่าให้มากนักล่ะ”
มันก็จริงความที่คุณลุงบอกว่าเธอควรจะกลับได้แล้วแต่ความรู้สึกขุ่นมัวในใจมันเรียกร้องให้ดื่มเบียร์ลงไปอีก!
จะดื่มให้มันล้างความรู้สึกอัดอั้นนี้รึกว่ามันจะหายไปไม่เช่นนั้นมันคงจะทำให้เธอได้กลายเป็นบ้าในคืนนี้จนนอนไม่หลับแน่
“ยังไงก็อย่าให้มากนักล่ะหนูเอ้ย
เป็นผู้หญิงจะกลับบ้านค่ำมืดไม่ได้..”คุณลุงร้านเหล้ารินเบียร์ที่เหลืองทองใส่ในแก้วของเธอจนเต็ม
“ลุงพูดเหมือนเป็นผู้ชายจะกลับค่ำมืดยังไงก็ได้..”
“ก็มันจริงไหมล่ะ?
เป็นสาวเป็นนางอย่าดื่มเยอะ”
“นี่เราอยู่ในยุคชายหญิงเท่าเทียมกันนะลุง!
เห็นแบบนี้หนูก็เรียนป้อองกันตัวมาเยอะ!”
“แต่หนูเป็นผู้หญิง...”
“เป็นผู้หญิงแล้วมันทำไมกันเล่า!!? ลุงจะบอกว่าหนูไม่มีปัญญาสู้พวกผู้ชายได้เลยเหรอ!?”
“มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสักหน่อยนี่แม่หนู”
“ดูสิลุง!! แม้แต่ดารานักร้องผู้ชายก็ยังดีกว่าผู้หญิงอีกงั้นเหรอ!? ลุงไม่คิดว่านี่มันจะเกินไปหน่อยรึไง!!?”ปลายนิ้วขอองเธอชี้ตรงไปที่จอทีวีที่มีรอนนิ้มของบรรดาหนุ่มหล่อทั้งสี่กำลังโบกมือให้กับกล้องอย่างมีความสุข
“อันนี้ลุงว่าหนูพาลแล้วล่ะ
อีกอย่างชายหญิงมันไม่มีทางเท่าเทียมกันอยู่แล้วน่า..”
“โอ้ย! ลุงทำหนูปวดหัวยิ่งกว่าเดิมอีก! อึก!!
หมดแก้ว!! เท่าไหร่ลุงหนูจะกลับแล้ว!”
เธอซดแก้วเบียร์ใบใหญ่หมดไปภายในอึกเดียว
หลังจากดื่มลงไปอย่างหนักตอนนี้เธอก็ปวดหัวรุนแรงมากเหมือนมีอะไรมากดหัวจนอยากจะหลับไปทั้งๆแบบนี้
แต่ยังไงก็ขอให้หอบตัวเองกลับคอนโดให้ได้ซะก่อนที่จะหมดแรงก็ยังดี! ร่างกายที่ใช้ทำงานมาอย่างหนักตลอดนี่มันไม่ใช่จะมาอ่อนแอในเวลาแบบนี้..!!
เธอวางเงินให้กับคุณลุงไปแบงค์ใหญ่โดยไมขอเงินทอนส่วนที่เหลือก็ถือว่าเป็นค่าคุยเป็นเพื่อนไปด้วย
น่านฟ้าเดินโซเซเพื่อไปหารถแท็กซี่ยังไงซะเธอก็ไม่คิดจะกลับบ้านด้วยเท้าด้วยเองอยู่แล้ว
แต่ในตอนนั้นเองที่เธอกำลังหันซ้ายหัวขวาหาแท็กซี่ที่จะขับผ่านสายตาของคู่สวยที่เจือไปด้วยน้ำตาจากอาการเมาปลิ้นก็เลื่อนไปเห็น...
ผู้หญิงคนหนึ่ง...กำลังยืนนิ่งอยู่กลางถนน
ดูแล้วเธอน่าจะอายุประมาน 17 – 18
ปีได้ แต่สิ่งที่ทำให้น่านฟ้าต้องสะดุดสายตาไปมองเธอก็คงจะเป็น...ชุดจีนที่งดงามที่เธอสวมใส่อยู่เส้นผมสีดำน้ำเงินก็สวยเป็นเงาเมื่อต้องกับแสงไฟในท้องถนน
ถึงจะไม่เห็นหน้าของเธอแต่เธอจะต้องเป็นผู้หญิงที่สวยและใจกล้ามากแน่ๆที่แต่งชุดจีนเต็มยศแบบนั้นมาเดินบนท้องคนเดินปกติแบบนี้แถมยังเป็นเวลากลางค่ำกลางคืนแบบนี้อีก
“นี่สาวน้อย! เธอไปยืนบนถนนแบบนั้นมันอันตรายนะ!”
“....”
น่านฟ้าส่งเสียงรียกให้เธอคนนั้นขยับออกอจากกลางถนน แม้ตอนนี้จะไม่มีรถสักคันผ่านมาเลยก็ตามแต่ขึ้นชื่อว่ากลางถนนมันก็ไม่คงมายืนเล่นแบบนี้นะ!
ไม่ไหวเลยเด็กสมัยนี้...!
สงสัยว่าฉันคงต้องไปพาเธออออกมาเองซะแล้วล่ะ
ตึก ตึก ตึก...
“นี่ไฟจะเขียวแล้วนะ...”
ปับ..
เธอวางมือบนไหล่ของผู้หญิงคนนั้นและเมื่อเธอหันมา...
บนใบหน้าของเธอกลับแต้มไปด้วยรอยยิ้ม
ใบหน้าของหญิงสาวคนนั้นคล้ายกับเธอมากจนเกือบคิดว่าอาจเป็นพี่น้องที่ผลักพรากจากกัน...
“...ข้าต้องขอให้เจ้าช่วย”
เสียงที่แหบแห้งขอองเธอเอ่ยขึ้น
ดวงตาสีอ่อนนั่นราวกับจะดูดวิญญาณเข้าไปทั้งตัว...
“ชะ...ช่วยอะ...”
ปรื้นนนนนน!!!
ในตอนนั้นเองที่เสียงคันเร่งของรถราคาแพงดังขึ้นในชั่วพริบตานั้นดวงตาของน่านฟ้าสะท้อนภาพชายคนหนึ่งที่หน้าแดงก่ำเหมือนเขาจะเพิ่งดื่มมาเต็มที่และคนๆนั้นก็นั่งอยู่หลังพวงมาลัยรถ
แม้จะเพียง 5 วินาทีก่อนที่รถจะเข้าถึงตัวเธอคิดว่าจะต้องรีบพาเด็กคนนี้ออกไปพร้อมกัน
แต่พอมือข้างขวาของเธอยื่นออกไปคว้าแขนของหญิงสาวไร้นามสิ่งที่ได้มากลับเป็นเพียงความว่างเปล่า...
ไม่มีใครหน้าไหนอยู่กลางถนนทั้งนั้น...
....ยกเว้นน่านฟ้าคนเดียว
ปรื้นนนนนน!!!
ตึง!!!
ร่างกายของเธอแข็งเกร็งไปชั่วขณะเหมือนถูกตรึงเอาไว้ทันใดนั้นร่างกายก็ถูกแรงกระแทกของรถผลักจนกระเด็นไปนอนลงกับพื้นถนนที่ร้อนระอุ..
อา...เจ็บ...เจ็บ...เจ็บชะมัดเลย
แต่ทว่ากลับรู้สึกอยากนอนมากขึ้นเรื่อยๆ
นี่เธอจะต้องมาตายตรงนี้น่ะเหรอ?
ใครก็ได้...เรียกรถพยาบาลให้ที
ใครก็ได้...มาช่วยฉันที
ทันใดนั้นภาพตรงหน้าก็ดำมืดไปหมดมีเพียงความทรงจำของเด็กสาวคนหนึ่งที่พยายามดิ้นรนอย่างหนักเพื่อให้ตัวเองไม่แพ้ใครๆ
แต่เด็กสาวคนนั้นก็ต้องจำใจก้มหัวให้กับความผิดพลาดเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตนั่นคือ...
เพียงเพราะ....เธอเกิดมาเป็นผู้หญิง...
เธอจึงไม่มีทางเหนือกว่าผู้ชายได้...
แล้วภาพเหล่านั้นก็หายไปมีเพียงร่างมังกรตัวยักษ์สีฟ้าสร้างที่มีลักษณะคล้ายกับมังกรจีนเกล็ดของสิ่งนั้นเปล่งประกายราวกับดวงดาวบนท้องฟ้าสีสันของมังกรนั่นทำให้รู้สึกว่าคล้ายกับเทพเจ้าจากที่ไหนสักแห่งหนึ่ง
เขาของมังกรเป็นสีทองอ่อนโดดเด่นกว่าทุกส่วนในร่างกายที่ยาวเฟื้อยแต่กลับให้ความรู้สึกที่แสนอ่อนโยนและสงบแทนที่จะเป็นความหวาดกลัว
ร่างของมังกรบินไปรอบๆราวกับโอบกอดตัวเธอเอาไว้อยู่สัมผัสของมังกรนั้นเย็นเฉียบแต่ก็อบอุ่นอย่างย้อนแย้ง
อะไรกันเล่า...เจ้ากิ้งก่ายักษ์
จะปลอบใจคนขี้แพ้แบบฉันงั้นเหรอ?
น่านฟ้าเอ่ยในใจอย่างไร้ความหวาดกลัว
แล้วเธอจะต้องหวาดกลัวสิ่งใดอีก? ในตอนนี้เธอก็เข้าใกล้ยมโลกอยู่เต็มทีแล้ว
หวาดมีสิ่งที่จะกลัวก็คงเป็นตราบาปที่เธอเคยเดินเหยียบมดไปสองสามตัวล่ะมัง..?
“เปล่าเลย...”
กะ...กิ้งก่าพูดได้!!?
โดยปกติแล้วเธอควรจะสะดุ้งแล้วก็ตกใจให้มากกว่านี้
แต่ว่า...ร่างกายของเธอมันขยับไม่ได้เลยถึงแม้ตอนนี้ความเจ็บปวดของร่างกายจะหายไปจนหมดแล้ว...
“แม้นี่จะไม่ใช่เส้นทางที่เจ้าเลือก...”
“....”
“แต่ข้าหวังว่าเจ้าจะได้พบความสุข...”
“...อะ...อะ...ไร?”
“นี่คือโชคชะตาของเจ้าแล้ว...”
“...ช่วย...ฉัน...”
“ข้าจะช่วยเท่าที่ทำได้...”
เหมือนกับว่ามีบางสิ่งค่อยดูดกลืนสติไปทีละนิด...ดวงตาคู่งามนี้ก็ค่อยๆหนักอึ้งและปิดลงสนิทจนมองไม่เห็นสิ่งใดอีกแล้ว
“....หญิง...”
“...องค์....ยะ”
พอรู้สึกตัวเธอก็ได้ยินเสียงรอบข้างดังเซ็งแซ่ไปหมด
เมื่อดวงตาค่อยๆปรับแสงได้เธอก็เห็นเพดานห้องสีขาวที่มีลวดลายมังกรสวยงามสลักเอาไว้เธอถูกจัดวางให้นอนอยู่บนเตียงไม้ที่นุ่นสบายราวกับนอนบนขนห่าน
สายตาของเธอสอดส่องไปโดยรอบ
เหล่าหญิงสาวที่แต่งกายราวกับหลุดมาจากหนังจีนโบราณกำลังล้อมอยู่รอบเตียงเธอน่านฟ้า
มันน่าแปลกที่พวกเขาไม่ได้สวมชุดหมอหรือพยาบาลและไม่มีใครที่เธอรู้สึกเลยสักคนเดียว..
พวกเขากำลังพูดอะไรกันน่ะ...แล้วที่นี่โรงพยาบาลเหรอ?
ดูๆแล้วไม่น่าใช่เหรอทำไมที่นี่ดูโบราณ...เหมือนกับอยู่ในวังของจีน...
อะไรนะ...!!?
พรึ่บ!!
เมื่อรู้สึกตัวเธอก็เด้งตัวขึ้นทันที
หันซ้ายขวามองสภาพรอบๆตัวเอง รอบกายของหญิงสาวกลับมีแต่ผู้หญิงที่ใส่ชุดจีนโบราณรวมทั้ง...ตัวเธอเองด้วย!?
“นะ...นี่มัน...”
แปร๊บ...!!
“โอ๊ย...!!”
ในตอนนั้นความเจ็บปวดก็เข้าถาโถมเข้ามาในหัวเหมือนกับสายน้ำที่หลั่งไหลเข้ามา
เธอต้องลงไปนอนแนบกับเตียงไม้ที่หรูหราพร้อมกับสีหน้าและเสียงร้องตกใจของเหล่าบรรดาหญิงสาวโดยรอบ
“องค์หญิง!! รีบไปเอายามาเร็ว!!”
“องค์หญิงเพคะ!!”
องค์หญิง...อา...ใช่แล้ว...เธอคือองค์หญิง
องค์หญิงหนิงหลง ทายาทลำดับที่หนึ่งแห่งราชวงศ์ฉางจิน
ในดินแดน...ที่สตรีเป็นใหญ่เหนือบุรุษ...
=======================================================================
สวัสดี ทรัคซังเองจ้า
บริการส่งไปต่างโลกแบบเดริเวอร์รี่
ความคิดเห็น