คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 มีรับสั่ง
บทที่ 5
มีรับสั่ง
จิ๊บ...จิ๊บ..
เมื่อแสงแดดอ่อนๆของตะวันรุ่งเช้าสาดส่องเข้ามา
ร่างของหนิงหลงก็พลันตื่นจากช่วงแห่งความฝัน
เธอพยายามลุกขึ้นแล้วทวนว่าในวันนี้ต้องทำอะไรบ้างพอขยับมือของตัวเองก็พบว่ามันถูกกุมเอาไว้ด้วยสองมือของจินหลันที่ยังคงหลับสนิท
จริงด้วยสินะ...เธอให้เขาจับมือนอนเมื่อคืนนี้นี่
ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะผ่านค่ำที่แสนยากลำบากมาได้ง่ายๆแบบนี้โดยที่ไม่ต้องสละส่วนใดของตัวเอง
และเธอยังคงบริสุทธิ์อยู่..
เมื่อคืนตอนที่ถูกกดลงกับเตียงหัวใจเกือบจะวายตายไปซะแล้วรู้สึกโชคดีแบบไม่น่าเชื่อเลย
หนิงหลงลุกตัวขึ้นแล้วมองลงมาที่มือของขวาที่ถูกพันธนาการด้วยฝ่ามือหนาจนแน่น
รู้สึกไม่อยากปลุกเขาให้ตื่นเลยแต่ถ้าไม่ปลุกเขาก็คงไม่ยอมปล่อยมือ
“จินหลัน...”
“...อือออ”
ชายหนุ่มขยับใบหน้าเข้ามาซุกไซร้ฝ่ามือของนุ่มของเธออย่างโหยหาไออุ่นจาก
เส้นผมสีเงินช่างเปล่งประกายเมื่อต้องแสงขนตาที่งอนยาวพริ้มหลับเขางดงามเสียจนเธอเกิดความสงสัยว่าเขาใช่คนจากบนพื้นโลกจริงๆงั้นเหรอ?
แต่ใบหน้าแบบนี้จะว่าไปแล้ว...ก็เหมือนจะเคยเห็นที่ไหนสักแห่งอยู่เหมือนกันนะ
แต่ไม่ว่าจะนึกเช่นไรก็นึกไม่ออก
ท่าทางชายหนุ่มจะไม่ถูกกับการตื่นเช้าสักเท่าไหร่หนิงหลงจึงพยายามแกะปลายนิ้วของเขาออกจากมือของเธอช้าๆและแผ่วเบาที่สุด
“อืม...องค์..หญิง?”
อย่างไรก็ตามแต่เขาก็รู้สึกตัวจนได้ดวงตาสีนิลค่อยๆกระพริบตาอย่างช้าๆ
เมื่อเขาลืมตาตื่นจนเต็มที่แล้วเขาก็เห็นอย่างชัดเจน!
ว่าเขา...กำลังนอนทับฝ่ามือขององค์หญิงอยู่!!
“ขะ..ขออภัยขอรับองค์หญิง!!”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก
ฉันเป็นคนให้จับมือเองนะ”
เขารีบปล่อยมือออกจากเธอแล้วลุกขึ้นนั่งบนเตียงแก้มทั้งสองระเรื่องสีชมพูอมแดงดั่งดอกไม้
อา...เหตุใดกันหนอฟ้าจึงสั่งให้เขาเกิดเป็นชายแต่...ในโลกใบนี้การเกิดเป็นชายก็คงเป็นเรื่องที่สมควรแล้ว
แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งน่าเสียดายนัก...
“เมื่อคืนหลับสบายดีไหม?”หนิงหลงเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มแสนพิมพ์ใจ
“ขอรับ...ข้าหลับสบายจนไม่อยากตื่นเลย..”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วล่ะ
แล้วคืนนี้ข้าต้องขอฝากตัวเป็นศิษย์กับเจ้าด้วยนะ”
“หามิได้..! โปรดอย่าพูดเช่นนั้นเลย”
“อุหุหุ”
เธอหลุดหัวเราะออกมาเพราะความน่าเอ็นดูของเขา
ดูๆแล้วจินหลันน่าจะอายุประมาน 18 – 19 ปี แม้ในตอนนี้เธอจะอายุเพียง 18
ทว่าในความจริงในโลกเก่าเธออายุ 27 ไปแล้ว ในสายตาของเธอเขาจึงเหมือนเด็กผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้น
หนิงหลงยกชายเสื้อขึ้นมาปิดครึ่งหน้าของตนเอง หากเขาเห็นว่าเธอกำลังทำสีหน้าเช่นไร
“ข้าจะตั้งตารอคืนนี้เลยล่ะ”เธอปรับสีหน้าในยิ้มแย้มแล้วกล่าวกับเขา
“ขะ..ข้าก็เช่นกันขอรับ”
หนิงหลงหยิบเสื้อนอกที่ตกอยู่กับพื้นขึ้นมาพร้อมใช้สายรัดรัดเอาไว้ดังเดิม
จินหลันเองก็สวมเสื้อนอกเอาไว้แล้วเดินมาส่งเธอตลอดจนถึงทางออกจากตำหนักนี่ยังเป็นเวลาเกือบรุ่งสางฟ้ายังคงมืดมีเพียงแสงจากขอบฟ้าที่ช่วยให้ทางเดินดูสว่างจนไม่ต้องพึ่งโคมไฟ
“ทะ...ท่านควรจะให้ทหารไปกับท่านด้วย
ขะ..ข้าได้ยินข่าวว่าท่านถูกวางยาพิษ ไม่แน่ว่าพวกนั้นอาจจะทำร้ายท่านอีกได้นะขอรับองค์หญิง”เมื่อเขามาส่งเธอถึงหน้าตำหนักเขาก็เอ่ยท้วงเธอด้วยความเป็นห่วง
ข่าวคราวที่เธอถูกวางยาเป็นที่ล่ำลือไปทั่วพระราชวัง
“ทหารก็อยู่รอบๆนี้ทั้งนั้น ที่นี่ไม่มีอันตรายหรอก
ขอบคุณที่เป็นห่วงข้านะจินหลัน”
“...องค์หญิง”
เมื่อได้เห็นรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจความกังวลของจินหลันก็ทลายลง
รอบๆตำหนักแห่งนี้มีทหารก็เต็มไปหมดหากจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอแล้วล่ะก็คงมีแต่ยอดนักฆ่าเท่านั้นที่จะทำร้ายเธอได้
รึแม้แต่ยอดนักฆ่าก็คงเป็นอันตรายต่อเธอได้ยาก
“ถ้าเช่นนั้นก็เจอกันคืนนี้นะ”หนิงหลงหันมายิ้มให้เขาก่อนที่จะเดินออกไปจากหน้าตำหนัก
“...ขอรับ”
เมื่อเขาได้มองร่างนั้นเดินหายไปจนสุดสายตาแล้วจึงเดินกลับไปยังห้องนอนของตนเอง
พอเขากลับถึงห้องนอนหนุ่มรับใช้ที่ติดตามเขามาตั้งแต่ตอนที่เขาอยู่บ้านเก่า
และตอนนี้เขาคือคนรับใช้คนสนิทของเขา
หนุ่มน้อยวัย 15 ปี
ผู้มีผิวสีน้ำผึ้งอ่อนๆ ในหน้าเข้ารูปแม้ไม่ได้งดงามปานดอกไม้แต่ก็น่ามองเป็นความรู้สึกที่น่าเอ็นดู
เส้นผมสีน้ำตาลเข้มและมีรอยยิ้มที่น่าคบหาเขามีนามว่า ฟางซิน
“ท่านจินหลัน!
เมื่อคืนท่านกับองค์หญิงหนิงหลงเป็นเช่นไรบ้าง!?”เขาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงในทันทีที่เจ้านายเปิดประตูห้องเข้ามา
“เธอบอกว่าคืนนี้เธอจะมาอีก
ข้าคงต้องขอให้เจ้าเตรียมของว่าง...”
“มะ..มาอีกงั้นเหรอขอรับ!? ช่างน่ายินดีอะไรแบบนี้!”
ฟางซินเปล่งเสียงออกมาด้วยความดีใจยิ่ง
หากองค์หญิงบอกว่าเธอจะมาหาพระสนมคืนนี้ก็เท่ากับว่าเธอโปรดปรานเขาเป็นอย่างมาก! เพียงเท่านี้ความกังวลเรื่องที่จะไม่เป็นที่ชอบพอขององค์หญิงที่กวนใจพระสนมก็จะได้หายไปเสียที!
“หากองค์หญิงมาหาท่านบ่อยๆเช่นนี้ตำแหน่งสนมเอกก็คงอยู่ไม่ไกลเลยขอรับท่านจินหลัน! ไม่แน่ว่าท่านอาจจะได้เป็นพระสวามีขององค์หญิงเลยนะขอรับ!”
“สงบคำหน่อยฟางซินองค์หญิงไม่ใช่คนเช่นนั้นหรอก
เธอเพียงแค่ขอให้ข้าสอนกู่เจิงให้เท่านั้น”
“หา? กู่เจิง? เหตุใดเล่าขอรับท่านจินหลัน”
องค์หญิงหนิงหลงเธอเป็นสายเลือดราชวงศ์และเป็นบุคคลที่สำคัญอย่างมากในดินแดนแห่งนี้
เธอเป็นทายาทที่ถือได้ว่าเข้าใกล้ราชบังลังมากที่สุด
เธอไม่จำเป็นต้องเรียนวิชาพวกนี้เลยด้วยซ้ำไปเหตุใดองค์หญิงคนนั้นถึงอยากเรียนกู่เจิง
ฟางซินได้แต่เอียงคอแล้วขมวดคิ้วครุ่นคิด...
“ข้าจะเข้าใจจุดประสงค์ขององค์หญิงได้อย่างไร?”ถึงกระนั้นเขาก็ไม่สามารถปฏิเสธคำขอขององค์หญิงได้
หาใช่ฐานะของเธอที่ทำให้เขาตอบรับแต่คงเป็น...ดวงตาที่เป็นประกายคู่นั้นทำให้เขาไม่กล้าแม้แต่ถามว่าเหตุใดกระมัง?
“หมายความว่าองค์หญิงจะมาที่นี่ทุกวันหรือขอรับ..!? เช่นนั้นเยี่ยมไปเลย!”
“ฟางซิน...ข้ามาอยู่ที่นี่ไม่ได้หวังตำแหน่งสูงส่งอย่างพระสวามีเช่นนั้น”
“ตะ...แต่มันคือสิ่งที่คู่ควรกับท่านนะขอรับ!”
“ยิ่งสูงก็ยิ่งหนาวเหน็บยิ่งอยู่ใกล้บัลลังก็ยิ่งต้องต่อสู้รังจะมีแต่ความวุ่นวาย...ตอนนี้ข้าอยากจะนอนพักผ่อนต่อ”
“ตะ...แต่ท่านยังไม่ได้ทานอาหารเช้า
เช่นนั้นข้าจะรีบไปนำมันมาให้นะขอรับ!”
จินหลันล้มตัวนอนลงกับที่นอนดั่งเดิมเขานอนตะแคงโดยไม่ฟังเสียงของฟางซิน
หนุ่มผู้รับใช้ประจำกายของเขาโค้งตัวแล้วเดินออกมาห้องไปอย่างเงียบๆ ทั้งๆที่เขาน่าจะรู้ดีกว่าใครว่าเจ้านายของเขาไม่โปรดปรานเรื่องการแก่งแย่งภายในพระราชวัง
หากไม่ใช่เพราะว่าถูกส่งมาเป็นพระสนมในวังเขาคงจะเลือกเส้นทางของนักบวชละทิ้งตนจากทางโลกไปแล้ว
...เขาเพียงแค่ต้องการอยู่อย่างสงบเท่านั้น
แต่ทำไมกันนะ...?
เมื่อเขาได้เอามือวางลงที่จุดที่องค์หญิงได้ประทับนอนความอุ่นจากผ้านอนก็ยิ่งทำให้แก้มของเขาเห่อร้อนขึ้นมาเล็กน้อย
องค์หญิง...มันจะแปลกรึไม่หากข้าปรารถนาที่จะรู้จักท่านมากกว่านี้?
ท่าทางสุขุมแต่กลับอบอวลไปด้วยความอ่อนโยนของเธอ แม่แต่ใบหน้ากระวนกระวายเมื่อเธอพลาดพลั้งเธอก็ช่างมีเสน่ห์น่ามองเสียเหลือเกิน..
.
เพียงแค่คิดว่าคืนนี้จะได้พบท่านอีกหัวใจก็เต้นระรัวไปด้วยความยินดี
ตึก ตึก ตึก...
ฝีเท้าที่สม่ำเสมอเหยียบย่ำไปตามทางเดินที่ทำด้วยไม้
ท่าทางของหนิงหลงไม่ได้รีบร้อนแต่อย่างใด ในวันนี้เธอไม่ได้มีนัดกับใครแต่เช้าตรู่เธอตั้งใจว่าจะรับประทานอาหารเช้าแล้วนั่งอ่านหนังสือที่ได้มาจากจิ้นอันให้หมด
เธอยังต้องเรียนรู้อะไรให้มากกว่านี้หากเป็นไปได้ก็อยากจะยกห้องสมุดมาไว้ในห้องเลยด้วยซ้ำ
แต่การกระทำแบบนั้นมันจะดูเอาแต่ใจเกินไปหน่อย..
เธอเดินกลับมาจนถึงหน้าตำหนักด้วยตัวคนเดียว
ทั้งๆที่ไม่เคยได้ไม่ไหนมาไหนด้วยตัวเองแท้ๆทว่ากลับรู้สึกคุ้นชินกับทางเส้นได้ขนาดนี้นี่คงเป็นความทรงจำของหนิงหลงคนก่อนอย่างไม่ต้องสงสัย
กึก...
ขาของเธอต้องชะงัดหยุดเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าอื่นกำลังเดินอยู่ใกล้ๆ
แต่เธอหันหลังไปดูก็พบกับนายกำนัลคนหนึ่งกำลังยกตะกร้าไม้สานที่ใส่เสื้อผ้าที่ใช้แล้วอยู่จนเกือบล้น
นายกำนัลคนนั้นคือนายกำนัลคนเดียวกันที่ทำชามแตกเมื่อคราวนั้น
เมื่อเขาเห็นองค์หญิงใบหน้าของก็แดงระเรื่อขึ้นจากนั้นเขาก็ค่อยๆกัมหัวทำความเคารพทันที
“อะ..อรุณสวัสดิ์ขอรับองค์หญิง”
“หุหุ ใช้คำผิดแล้วล่ะ ต้องพูดว่า
‘ขอคารวะ’ ก่อนสิ”
“อะ...เอ่อ! ขะ...ขอคารวะองค์หญิง!”
น้ำเสียงที่กล่าวตักเตือนของเธอไม่ได้แสดงถึงความดุดันแต่กลับแฝงไปด้วยความอ่อนโยนและรอยยิ้มที่เอ็นดู
ด้วยความม้วนอายหนุ่มคนนั้นจึงโค้งตัวสองสามครั้งแล้วจึงค่อยเดินหนีไปอีกทาง ถ้าเธอตวาดเขาสักคำมันคงดีกว่าที่เธอยิ้มเช่นนั้นมันทำให้หัวใจของเขาอยู่ไม่สุขอีกแล้ว!!
หนิงหลงมองตามร่างของเด็กหนุ่มคนนั้นไปจนลับสายตาเธอได้แต่สงสัย..ตั้งแต่ครั้งนั้นเธอมักจะเห็นเขาทำงานอยู่คนเดียวเสมอเลยมันน่าแปลกเสียจริง
หรือว่าจะมีการกลั่นแกล้งกันในกลุ่มนายกำนัลด้วยกัน?
หากเป็นเช่นนั้นจริงเธอเองก็คงปล่อยไปไม่ได้...ต้องตรวจสอบเรื่องนี้ให้แน่ชัดเสียแล้ว
ตึง!
“เฮือก...!!!?”
ทว่าเมื่อเธอเดินมาถึงหน้าห้องนอนของตัวเองประตูห้องของเธอจู่ๆก็ถูกเปิดออกจากด้านใน! คนที่เปิดประตูออกมานั้นคือจิ้นอันที่ท่าทางร้อนอกร้อนใจต่างจากจิ้นอันในยามปกติสีหน้าของคนสนิทของเธอที่กระแทกประตูออกมาช่างน่ากลัวจนหนิงหลงต้องสะดุ้งหายใจดังเฮือก!
“องค์หญิง! ดีจริงๆที่ท่านกลับมาแล้ว ตอนนี้ท่านรีบอาบน้ำและแต่งตัวด่วนเลยเพคะ!”
“หะ...หา? เหตุใดถึงได้รีบร้อน...”
“องค์จักรพรรดินีมีรับสั่งเรียกพบท่าน..ตอนนี้เลยเพคะ!!”
“สะ..เสด็จแม่น่ะเหรอ!?”
คำสั่งจากองค์จักรพรรดินีเป็นดั่งคำสั่งจากฟ้ามิอาจขัดขืนได้
หากไม่ใช่กิจสำคัญคงไม่ใช้คำว่ามีรับสั่งเป็นแน่
แล้วเหตุใดกันเล่า...
เธอถึงถูกเรียกตัวเวลาเช้าตรู่เช่นนี้!!?
จะอย่างไรก็ตามแต่หากเป็นรับสั่งจากท่านผู้นั้นแล้วใยจะชักช้าอยู่ได้!? หนิงหลงรีบร้อนเข้าไปในห้องแต่งตัวโดยไม่ได้อาบน้ำหากต้องใช้เวลาอาบน้ำตอนนี้คงไม่ทันการเป็นแน่!
อา...แต่เป็นเจ้าหญิงไม่อาบน้ำมันก็ดูแย่ในสายตาคนอื่นเป็นแน่
ทว่าตอนนี้จะมาคิดเรื่องจุกจิกไม่ได้อีกแล้ว จงไปให้ไวเสียเถิดหนิงหลงในเหมือนกับเป็นวันที่ตื่นสายและต้องเร่งรีบเวลา
7.50 ก่อนเข้าเวลางาน!!
=================================================================
เอาน่า ไรท์กะทำแบบนี้บ่อยนะ
เวลา 10นาทีก่อนเข้าเรียนไม่มีปัญหา!
ความคิดเห็น