องค์หญิงเพี้ยน กับ เหล่านายสนม

ลำดับตอนที่ #41 : บทที่ 40 เจ็บใจคนเดียว

บทที่ 40

เจ็บใจคนเดียว

            กองเอกสารบนโต๊ะเริ่มบางเบาลงไปมากแล้ว ในตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงวันแล้วคงได้เวลาที่ต้องทานอาหารเที่ยง หากเป็นวันก่อนๆหนิงหลงคงจะเลือกทานอาหารที่ห้องทำงานแต่วันนี้ไม่ใช่วันปกติ ซูฮวาอุส่ามาค้างที่ตำหนักหากเธอเมินเฉยไม่ดูแลเขาดีๆคงกลายเป็นเจ้าตำหนักที่ขาดความใส่ใจ

                “จิ้นอันฝากไปบอกนายกำนัลว่าให้เตรียมอาหารที่ศาลาด้วยนะ”องค์หญิงจัดแจงแยกเอกสารที่ทำเสร็จกับยังไม่เสร็จไว้คนละทาง

                “เพคะองค์หญิง”จิ้นอันตอบรับและพยักหน้าช้าๆ

                “ข้าจะไปพาซูฮวาสักหน่อย..”

                “...ท่านซูฮวาเมื่อครู่อยู่ที่สวนหลังตำหนักเพคะ”

                จิ้นอันเพิ่งออกไปชงชาใหม่เมื่อครู่ยังเห็นพระสนมซูฮวาเดินเล่นอยู่ที่สวย แม้จะมาพักที่ตำหนักแต่ด้วยฐานะองค์ชายเขานั้นรู้ดีว่าไม่ควรมายุ่งวุ่นวายกับหนิงหลงเวลางาน

เรื่องงานบ้านเมืองผู้ชายไม่สามารถก้าวก่ายได้ จิ้นอันเห็นซูฮวาเดินกับนายกำนับคนสนิทแค่สองคนก็รู้สึกผิดอยู่เล็กน้อยที่ไม่สามารถปลีกตัวองค์หญิงจากงานได้เลย ตอนนี้เป็นเวลาดีพวกเขาทั้งสองจะได้มีเวลาร่วมกันในยามเที่ยงตรง

หนิงหลงได้ข่าวจากคนสนิทของเธอก็ลุกขึ้นทันที สมเป็นจิ้นอันจริงๆหูตากว้างใหญ่ไพศาลยิ่งนักใครเป็นศัตรูคงมิวายถูกตามสืบข้อมูลหลังหน้าล่างบนจนหมดสิ้นแน่ๆ เธอคิดอยู่สักพักแล้วว่าคนสนิทของเธอมักจะรับรู้ข่าวแท้ข่าวลือภายในวังอยู่เสมอ เป็นความสามารถที่สะดวกและมีประโยชน์ในยามจำเป็นยิ่ง

“ขอบคุณ ข้าจะพาซูฮวาไปที่ศาลาเอง ฝากเจ้าไปเตรียมสำรับให้ทีนะ”หนิงหลงเดินออกจากห้องทำงานพร้อมกับจิ้นอัน

“เพคะ องค์หญิง”จิ้นอันเดินแยกออกไปอีกทางหนึ่ง

หนิงหลงเดินหันไปทางสวนหลังตำหนักในตอนนั้นซูฮวากำลังเดินชมดอกไม้ในสวน เขาหยิบมีดใบเล็กมาตัดดอกไม้ออกเป็นก้านๆแล้ววางดอกไม้ลงในถาดที่นายกำนัลของเขากำลังถืออยู่

จะเด็ดไปจัดใส่แจกันรึเปล่านะ? เธอไม่แน่ใจว่าจะยังมีแจกันให้เขาได้จัดอยู่รึเปล่าเพราะที่ตำหนักนี้ไม่ค่อยมีแจกันประดับเท่าไรนักนอกจากห้องของหนิงหลง

“...ซูฮวา ทำอะไรอยู่หรือ?”เธอเดินเข้าไปหาเขาอย่างช้าๆ เมื่อเขาได้ยินเสียงก็สะดุ้งเบาๆแล้วหันมาหาเธอด้วยรอยยิ้มบางๆ

“องค์หญิง ข้ากำลังเก็บดอกไม้ที่บานได้ที่แล้วไปจัดดอกไม้ขอรับ”

“จัดดอกไม้...?”

“ขอรับ ดอกไม้ที่ห้องของท่านกลิ่นไม่มีกลิ่นหอมแล้ว เกรงว่าคืนนี้คงเฉาหมดแล้ว ข้าจะนำเอาดอกไม้ใหม่ไปจัดให้”

“...เอ๊ะ...เอ่อ ห้องข้างั้นหรือ?”

แจกันอันนั้นจินหลันเพิ่งมาจัดให้เธอไปเมื่อวานหากเธอไปเปลี่ยนในวันถัดมาจะดูเป็นการเสียมารยาทรึเปล่านะ?

“...ทำไมหรือขอรับ? มีเหตุผลที่ข้าเปลี่ยนดอกไม้ได้หรือขอรับ?”น้ำเสียงของซูฮวาดูหนักแน่นขึ้นทำเอาหนิงหลงต้องสะดุ้ง

“ปะ...เปล่าหรอก ดอกไม้ตรงนั้นก็อยู่มาหลายวันแล้วจะเฉาก็คงไม่แปลก”

อย่างไรซะดอกไม้ก็ต้องเฉาไปเป็นธรรมชาติ หนิงหลงถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วเดินเข้าไปอยู่ข้างซูฮวา

“วันนี้อาการดียิ่งนัก ถึงจะใกล้เที่ยวก็ไม่รู้สึกร้อน ดอกไม้ก็บานเต็มที่ นี่เป็นเวลาที่ดีเจ้าจะช่วยเดินเล่นผ่อนคลายกับข้าได้รึไม่?”

ก่อนที่จะสร้างความแคลงใจต่อกันไปมากกว่านี้หนิงหลงเปลี่ยนเรื่องอย่างทันควัน เธอยื่นมือออกไปรอยยิ้มแห่งการค้าประทับบนใบหน้าอย่างละมุนละไมไร้ซึ่งข้อโต้เถียง ซูฮวาวางมือของเขาลงฝ่ามือของเธออย่างง่ายดาย

“ทะ...ทำไมจะไม่ได้ล่ะขอรับ”

นายกำนัลน้อยหลบฉากออกไปอย่างรู้งาน เวลาส่วนตัวขององค์หญิงและพระสนมไม่ควรมีคนนอกเช่นเขาอยู่ด้วย หนิงหลงและซูฮวาเดินข้างๆกันภายในสวนทั้งคู่พูดคุยถึงเรื่องเล็กน้อยอย่างสบายอารมณ์

เมื่อจนเวลาเที่ยงตรงจิ้นอันเดินมาหาพวกเขาทั้งสองบอกว่าสำรับอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงนำทางพวกเขาทั้งสองไปรับประทานอาหารที่ศาลากลางน้ำ

เวลาอาหารเที่ยวผ่านได้โดนสงบสุขจนกระทั่ง...

“องค์หญิง...คือว่าข้า..”

“มีอะไรหรือซูฮวา?”

ซูฮวาจู่ก็ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างใบหน้าของเขาแดงราวกับลูกมะเขือเทศ หนิงหลงกำลังตั้งใจรอฟังอยู่แต่ยิ่งมองหน้าเธอเขาก็ยิ่งรู้สึกประหม่ายิ่งนัก

กะ..ก็คืนนี้ พวกเขาจะต้อง..ระ...ร่วมเตียงเดียวกัน ในห้องขององค์หญิง

มะ..มันแน่นนออยู่แล้วที่จะต้องคิดไปถึงขั้นนั้นตะ...แต่ว่า..

“...คืนนี้..ยังไงข้าก็จะนอนกับท่าน...ใช่ไหม?”ซูฮวารวบรวมความกล้าพูดออกมา

“อื้อ ใช่แล้วเจ้านอนกับข้า”ยังไงก็ให้เขาไปนอนห้องอื่นไม่ได้อยู่แล้ว วันนี้เขามาแปลกจริงเลยอยู่ๆก็ถามอะไรแบบนั้น?

พอเห็นองค์หญิงเล่าด้วยรอยยิ้มเขาก็รู้สึกว่าที่กล้าพูดออกไปไม่เสียเปล่าเลย ซูฮวายิ้มระรื่นแล้วหยิบช้อนกินข้าวไปอย่างมีความสุข ช่วงบ่ายไปจนถึงเย็นหนิงหลงได้รับเอกสารมาตรวจเพิ่มอีกจากคนของจักรพรรดินี อุส่าทำจนหายไปเกือบหมดแล้วแท้ๆที่นี่มันพระราชวังหรือโรงงานนรกกันแน่?

ปากบ่นได้แต่มือห้ามหยุดทำงาน เธอเร่งทำงานจนมืดค่ำจนเกือบจะไปทานข้าวเย็นกับซูฮวาไม่ทัน แต่กระนั้นเธอก็รีบกลับไปทานอาหารพร้อมกันกับเขาจากนั้นเธอก็อาบน้ำที่ห้อง นายกำนัลคนหนึ่งกล่าวว่าพระสนมไปอาบน้ำที่บ่อน้ำร้อนอีกสักเดี๋ยวจะรีบกลับมา

ทำไมถึงต้องไปอาบที่นั่นด้วยนะ บางทีเขาอาจจะชอบอาบมี่บ่อน้ำร้อนมากกว่าอ่างในห้องสินะ?

หนิงหลงเหยียดกายบิดซ้ายขวา เธอเองก็เหนื่อยมากแล้วแต่จะหลับไปก่อนซูฮวาคงดูไม่ดีนักเธอจึงหยิบหนังสือขึ้นมานั่งอ่าน แต่ด้วยความล้าที่ทาโถมเพียงอ่านได้ครู่เดียวหนิงหลงก็สัปหงกซ้ำแล้วซ้ำอีกจนหลับไปทั้งๆที่ยังนั่งอยู่บนเตียง...

ในขณะเดียวกันซูฮวามาอาบน้ำที่บ่นน้ำร้อนผิวพรรณของเขาจะได้เปล่งปลั่งทั้งผิวกายและใบหน้าก็บำรุงจนเนียนเด้งแล้ว คืนนี้...ค่ำคืนนี้..!!

 วันนี้เขาขึ้นจากบ่นน้ำเร็วกว่าปกติ ตรวจดูตัวเองในกระจกซ้ำแล้วซ้ำเล่าวันนี้เขาก็ยังงดงามไร้ที่ติ ร่างกายก็ไม่มีส่วนไหนยื่นออกมาจะตรงคางรึแก้มก็ไม่บวม

เมื่อมั่นใจแล้วเขาก็รีบเดินกลับตำหนักขององค์หญิง พอเปิดประตูเข้าไปหลังม่านสีน้ำเงินองค์หญิงกำลังนั่งรอเขาอยู่...

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก!

อยะ...อย่าตื่นเต้นสิ นี่...นี่เป็นหน้าที่ของนายสนมจะตื่นเต้นทำไมกันเล่า..!!

ซูฮวาสูดลมหายใจเข้าแล้วค่อยๆเดินเข้าไปหาหนิงหลงช้าๆ...

“องค์หญิง ท่านรอนานรึเปล่า..?”

เขาเลิกผ้าม่านขึ้นแล้วคืบคลานเข้าไปหาสตรีต่อหน้า ทำไมเธอถึงไม่เงยหน้าขึ้นเลยล่ะ? รึว่า...เธอเองก็ตื่นเต้นเหมือนกัน?

“อะ...องค์หญิง ถะ..งถึงข้าจะไม่มีประสบการณ์แต่ข้า...”

ซูฮวาค่อยๆค่อยเสื้อนอกตัวเองลงอย่างเก้งๆก้างๆ ใบหน้าของเขาตอนนี้ต้องดูแย่มากแน่ๆแก้มทั้งสองข้าวร้อนจนจะสุกอยู่แล้วแต่...แต่เขาจะมาหยุดกลางคั่นไม่ได้..!!

“องค์หญิง...”

ซูฮวายื่นมือเข้าไปหาเธอแล้วจากนั้น...

“...ฟี้”

เสียงของหนิงหลงเปล่งออกมาเบาๆ พร้อมกับลมหายใจที่สม่ำเสมอ

หละ...หลับเหรอ!!?

พอเขาเอามือแตะเธอเล็กน้อยหัวของเขาก็เอนไปข้างๆใบหน้าพริ้มหลับอย่างอารมณ์ต่างกับเขา...ต่างกันตรงที่เขาอายจนแทบจะมุดแผ่นดินอยู่แล้ว!!

“หึ่ย!! องค์หญิงบ้าที่สุด!!”

“เอ๊ะ..!? เกิดอะไรขึ้น..?”

เสียงร้องของซูฮวาปลุกให้เธอตื่นแต่ในตอนนั้นชายหนุ่มก็ทำหน้าฟึดฟัดกระแทกตัวลงเตียงนอนไปไม่ไม่มองหน้าเธอแล้ว หนิงหลงเพิ่งได้ตื่นมาเมื่อครู่ยังตามเรื่องราวไม่ทันอยู่เยอะ

ไม่รู้ด้วยแล้ว ข้าไม่รู้อะไรด้วยแล้ว!!                         

                อยากจะซ่อนตัวไปให้ไกลแต่ที่ๆให้ซ่อนอยู่มีแค่ใต้ผ้าห่มนี้ หากเธอได้เห็นหน้าเขาตอนนี้คงหัวเราะเยอะออกมาเป็นแน่

                “...ซะ...ซูฮวา?”หนิงหลงไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องตะโกนเสียงดังขนาดนั้นด้วย

                “ข้าจะนอนแล้ว! ท่านก็รีบนอนซะสิ!”

                “อะ...เออ...อื้ม...นอนกันเถอะ”

                พัง....พัง...มันพังทั้งหมดเลย!!

                ที่เขาวางแผนเอาไว้บัดนี้มันพังลงมาทั้งหมดไม่เหลือสิ้น

                เขายังคงมุดหน้าเข้าผ่าห่มนวมกอดความเจ็บใจไปตลอดทั้งคืน...

====================================================================

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าแต่งตัวนาน...

อะไรนะสั้นเกนิไป ขอโทษนะคะ ตอนนี้ไรท์ช่วงข้างยุ่งนิดนห่อยแต่อยากมาแต่งต่อ

ตอนนี้มาถึงช่วงตัดสินแล้วสำหรับการแข่งนิยายที่ไรท์ลงประกวด

อยากให้กำลังใจไรท์ก็ไม่ยากเลย เพียงแค่กดอ่านตอนนิยายและกดเก็บเข้าชั้น คอมเม้นหรือรีวิวก็ได้นะคะ ในหน้าเว็บอาจจะมีเหรียญเงินอย่าตกใจนะคะ เงินเงินมีแจกทุกวันเป็นเหรียญที่ได้ฟรีค่า เท่ากับอ่านฟรีนั่นเอง!

>>>>>กดที่นี่เลย จิ้มมมม <<<<

โปรโมทเยอะอย่าเพิ่งเบื่อกันนะเออ ;w;

สำหรับคนที่อยากให้นางเอกได้เสียเร็วบอกก่อนว่า ใจเย็นๆนะคะ ได้ไวเดี๋ยวเรื่องไม่ยาว เดี๋ยวไรท์ไม่มีมุกแต่งต่อ//โดนตบ