คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : บทที่ 37 สองสนม
บทที่ 37
สองสนม
เมื่อลงจากรถม้าหนิงหลงก็หอยร่างกายที่เหนื่อยล้ากลับไปยังตำหนักโดยเลือกเส้นทางที่ปลอดผู้คนมากที่สุด มังกรฟ้าหายไปแล้วเขากลับเข้าไปอยู่ในจิตใต้สำนึกของเธอเพื่อฟื้นพลัง ก่อนจะกลับไปมังกรฟ้าได้กล่าวบอกว่าอาการปวดระดูจะมากกว่าปกติในคืนนี้และ...จากนี้ขอให้โชคดี
หนิงหลงไม่เข้าใจว่าคำพูดข้างหลังหมายความว่าอะไรแต่คงจะหมายถึงให้รักษาตัวต่อจากนี้
จิ้นอันต้องรีบกลับตำหนักจึงแยกทางกับหนิงหลงหน้าทางเข้า
“โอย...ปวดขาชะมัด”
หนิงหลงค่อยๆเดินเข้าไปในตำหนักอย่างเชื่องช้า
ทว่า...อยู่ๆก็มีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาที่ด้านหลัง
“องค์หญิงไม่ทราบว่าไปทำอะไรมาหรือขอรับ..?”
“...!!!”
เสียงเรียกของหนุ่มที่คุ้นหูดังมาจากข้างหลังอย่างเย็นยะเยือก
หนิงหลงหันไปหาชายคนนั้นเพื่อความแน่ใจแล้วก็เป็นเขาจริงๆด้วย..
“ซะ...ซูฮวา เจ้ามีอะไรหรือ ถึงมาที่นี่?”
ไม่ได้มีเพียงแค่ซูฮวาแต่ยังมีจินหลันอีกคนที่ตามหลังซูฮวามาติด
สีหน้าของซูฮวาเหมือนไปโกรธใครที่ไหนมาส่วนจินหลันก็เอาแต่หลบเลี่ยงสายตาเธอ ทำไม?
เกิดอะไรขึ้น?? ทำไมพวกเขาถึงทำหน้าแบบนั้น??
“ข้าอยากเจอท่านข้าจะมาเจอท่านไม่ได้เลยหรือองค์หญิง?
ใช่สิ ข้าไม่ใช่คนที่ท่านอยากมาหาอยู่แล้วจนถึงกับต้องออกวังหลวงไปหาเช่นคนอื่นนี่”
“...ซูฮวา เจ้าพูดเกินไปแล้ว”
จินหลันหันไประงับอารมณ์ของซูฮวาที่กำลังเดือดดั่งลาวาในภูเขาไฟ
ส่วนต้นตันเหตุก็ได้แต่ทำสีหน้าสับสนและงงงวย พวกเขากำลังหมายถึงสิ่งใด?
นี่พวกเขารู้ว่าเธอออกไปข้างนอกแต่...เธอไม่ได้ออกไปหาใครเลยนะ..!?
“พวกเจ้าเข้าใจผิดแล้ว...”หนิงหลงพยายามจะอธิบาย
“เข้าใจผิด? ข้าเป็นเพียงผู้น้อยจะกล้าเข้าใจท่านผิดได้อย่างไร?”
อารมณ์ของซูฮวาเดือดเกินจะหยุดไหวแม้แต่จินหลันยังไม่พูดอะไรเอาแต่เงียบอยู่แบบนั้น
ขืนยังปล่อยไปแบบนี้ต้องแย่แน่ๆ
“ซูฮวา จินหลัน พวกเจ้ามาข้างในก่อนเถิด”
หนิงหลงพาจับชายเสื้อของสองสนมเข้ามาภายในตำหนัก
หากยืนตรงนี้นานๆคนอื่นจะพากันมองไม่ดีเสียเปล่า พวกเขาไม่สามารถสะบัดมือของเธอออกไปได้จึงเดินตามมาอย่างว่าง่ายแม้ความรู้สึกขุ่นเคืองจะไม่บรรเทา
....จากนี้ก็ขอโชคดี
ถ้อยคำทิ้งท้ายของมังกรฟ้าเป็นเช่นนี้นี่เอง
แม่นยิ่งกว่าจับวางเสียอีก...
เธอพาทั้งสองมาที่ห้องส่วนตัวผ่านสายตาของนายกำนัลภายในตำหนัก
องค์หญิงลำดับหนึ่งพานายสนมสองคนเข้าห้องถึงจะไม่รู้เหตุแท้จริงแต่ไม่ว่าใครเห็นก็คงไม่คิดอกุศลมิได้
หนิงหลงปิดประตูห้องแล้วหันมาถอนหายใจเบาๆ
นายสนมทั้งสองต่างมองหน้ากันด้วบในหน้าที่แดงระเรื่อ
“อะ...องค์หญิง...”จินหลันยกแขนเสื้อขึ้นแล้วพูดโดยไม่มองตา
“...ขะ...ข้าไม่คิดเลยว่าท่านจะต้องการอะไรแบบนี้!”ซูฮวากอดคอเสื้อตัวเองด้วยใบหน้าแดงราวกับลูกมะเขือเทศ
“หา? ขะ...ข้าทำไม?”
แค่มาคุยในห้องเฉยๆใยต้องทำหน้าแบบนั้นกัน?
“อะ..องค์หญิง
ข้าคิดว่า...มันยังเร็วเกินไป...ที่จะให้พวกเรามาปรนนิบัติท่านสองคนพร้อมกันแบบนี้..”จินหลันเอ่ยไปพร้อมกับแสดงสีหน้าลำบากใจ
“ขะ...ข้าจะไม่ปรนนิบัติท่านพร้อมกับใครหรอกนะ!”แต่ซูฮวากลับเสียงแข็งเขาจะไม่ยอมนอนเตียงเดียวกับจินหลันเป็นแน่!
“ช้าก่อน! พวกเจ้าเข้าใจผิดแล้ว!! ข้าแค่พาพวกเจ้ามาคุยเท่านั้น อีกอย่างตอนนี้ข้าแบบนั้นไม่ได้หรอก!!”
ก่อนที่พวกเขาจะเข้าใจผิดกันไปมากกว่านี้หนิงหลงรีบส่ายหัวอย่างเอาเป็นเอาตาย
พวกเขากำลังคิดว่าเธอจะร่วมเตียงกับนายสนมพร้อมกันสองคนงั้นหรือ!? ไม่น่า ไม่มีทางหรอก
เธอไม่ได้มีจิตใจกล้าหาญอะไรขนาดนั้น!
แค่คนเดียวยังไม่เคยด้วยซ้ำไป!!
“ขะ...ข้าจะบอกว่าข้าไปหอนายโลมมาจริง
แต่ไม่ได้ไปหาใครนะ!!
ข้าแค่ไปแวะทานข้าวข้างนอกกับจิ้นอันเท่านั้นเอง!”หนิงหลงพยายามพูดในเร็วเพื่อไม่ให้ความเข้าใจผิดลุกลาม
“ทำไมต้องออกไปกินข้าวไกลขนาดนั้นด้วยล่ะองค์หญิง?”ซูฮวากอดอกแล้วมองไปยังหญิงสาวด้วยสายตาคาดคั้น
“...ข้าแค่ไปสำรวจเมืองแล้วผ่านแถวนั้นพอดีก็เท่านั้น
ข้าไม่ได้เข้าไปใช้บริการนายโลมอะไรทั้งนั้นเชื่อข้าสิ”
“ซูฮวา องค์หญิงไม่โกหกหรอก
เจ้าก็อย่าอารมณ์ร้อนจนเกินไปนักเลย”จินหลันปลายสายตาไปข้างๆแล้วถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
บรรยากาศในห้องเริ่มสงบลงซูฮวาคลายสีหน้าลงแต่เหตุใดครั้งนี้ใบหน้าของเขากลับดูน้อยอกน้อยใจมากกว่าที่จะเป็นสบายใจ
“...ในเมื่อท่านพูดแบบนั้น
ข้าจะยอมเชื่อก็ได้ คะ...คราวหลังถ้าท่านจะออกไปข้างนอกก็บอกข้าด้วยสิ..”ใบหน้าของเขาก้มมองที่พื้น
เสียงของซูฮวาเบาจนเหมือนลมพัดแทบไม่ได้ยินอะไร เมื่อเขารู้สึกว่ากำลังถูกจ้องก็ส่ายหน้าแล้วพูดต่อว่า
“ขะ...ข้าไม่มีธุระอะไรแล้ว! ข้าขอตัว!!”
“เดี๋ยวก่อน! ให้ข้าไปส่งพวกเจ้าดีกว่า
ครั้งนี้ข้าผิดไปแล้ว...พวกเจ้าจะให้อภัยข้าได้รึไม่?”หนิงหลงช้อนสายตาขึ้นอ้อนเล็กน้อย
หวังว่ามุกนี้จะยังใช้ได้ผลทุกยุคทุกสมัยหรอกนะ?
และดูท่าว่าจะได้ผลมิน้อยเลยทีเดียวจินหลันและซูฮวาต่างจ้องมองใบหน้าดั่งลูกแมวน้อยด้วยแววตาอ่อนระทวย
แบบนี้จะกล้าโกรธได้อย่างไรกัน?
“ขะ...ข้าไม่ได้โกรธท่านเสียหน่อย”ซูฮวาเอ่ยขึ้นและจับต้นคอตัวเองช้าๆ
“...ข้าเองก็ไม่เคยคิดโกรธท่านเลยแม้แต่น้อย
องค์หญิงโปรดอย่าทำใบหน้าเช่นนั้นเลย”จินหลันก็อดไม่ได้ที่เป็นใบหน้าเช่นนั้น
เขาเกาคางตัวเองด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ
เกิดเป็นผู้หญิงหน้าตาดีเป็นยศเป็นเจ้าหญิงก็สะดวกนี่เหมือนนะ...
พลังในการระงับระดูของมังกรฟ้าสิ้นอำนาจลงแล้ว
ยังดีที่สามารถพาจินหลันและซูฮวากลับไปตำหนักได้ทั้งคู่ไหวอยู่แต่เมื่อกลับมาที่ห้องหนิงหลงก็เซล้มลงเตียงไปทั้งๆอาการปวดหน่วงที่ท้องและมันมากกว่าตอนเช้าเสียอีก
ถึงจะเพิ่งเย็นยังไงก็รีบนอนพักสักหน่อยดีกว่ากลางคืนอาจจะมีแรงมาทำงานได้ต่อ
...สักนิดก็ยังดี
ภายในหอนายโลมเมื่อยามเย็นมาถึงก็เป็นเวลาสำราญของเหล่าผู้ใช้บริการและเหล่านายโลมที่พร้อมให้บริการหลายรูปแบบ
“เฮ้อ...”
เด็กหนุ่มเหม่อสายตาออกไปยังนอกหน้าต่าง
ซิ่วเหว่กำลังอยู่ในห้องส่วนตัวเพื่อเตรียมการสำหรับการแสดงในค่ำคืนนี้ เขายังหวนคิดถึงเมื่อกลางวันที่องค์หญิงมาที่นี่
เธอยังคงเหมือนวันวานยังคงเป็นห่วงเป็นใยเขาเช่นเดิม แม้ว่าเขาจะเป็นแบบนี้ไปแล้ว
ก๊อกๆ!
“ข้าเองซิ่วเหว่”
“ท่านพี่..”
ชายผุ้งดงามเดินเข้ามาในห้องของเขาด้วยท่วงท่าที่สง่างาม
เขาคือเจียเหว่พี่ชายแท้ๆของเขาที่ได้พบกับเมื่อไม่นานมานี้
พี่ชายถูกพ่อแม่ขายให้กับหอนายโลมเมื่อสองปีก่อนหลลังจากที่เขาถูกส่งเข้าวังหลวงไปเป็นนายกำนัล
ไม่นานพี่ชายของซิ่วเหว่ก็ได้เป็นนายโลมอันดับหนึ่งและตอนนี้ได้กลายเป็นเจ้าของหอนายโลมที่ดังที่สุดในย่านในเวลาไม่นาน
“อุหุหุ
เจ้ายังคิดถึงองค์หญิงของเจ้าอยู่อีกหรือน้องชาย?”
“ท่านพี่ หยุดพูดเรื่องนี้เถอะ”
“อะไรกัน
ข้าน่ะ...อุส่าหาโอกาสดีๆให้เจ้าแล้วนะ ช่างน่าเสียดาย”
เจียเหว่นั่งลงที่เก้าอี้ในห้อง
เขารู้ดีว่าหญิงสามที่เข้ามาในวันนี้คือ องค์หญิงหนิงหลง
ที่มีพระคุณแก่ซิ่วเหว่ตามที่เคยได้ยินน้องชายเคยเล่า และเขานั่นรู้ดีว่าน้องรักของเขามีความรู้สึกลึกซึ้งกับองค์หญิงท่านนี้เป็นอย่างมาก
ในฐานะพี่ชายก็อยากจะให้เขาได้มีความสุขแม้จะอยู่ในสถานะที่แบบนี้จึงจัดฉากให้เขาได้อยู่ด้วยกันกับองค์หญิงสองต่อสอง
แต่ช่างน่าผิดหวังนักที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
“ท่านพี่
องค์หญิงกับข้านั้นต่างกันราวฟ้ากับดิน
ข้าไม่อยากให้องค์หญิงลงมาแปดเปื้อนในที่แบบนี้..”ซิ่วเหว่กล่าวและส่ายหน้าไปมา
ตัวเขาไม่อยากให้องค์หญิงต้องเสื่อเสีย เธอเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเขาจะต้องตอบแทนเพียงแต่ตอนนี้เขายังไม่มีสิ่งใดที่จะตอบแทนเธอได้เลย
“น้องชาย...เจ้าน่ะงดงาม เพียงแค่เจ้ามั่นใจสักหน่อย
ไม่มีหญิงใดที่จะไม่ต้องตาเจ้า แม้ไม่ได้เป็นดั่งดอกไฟไร้ที่ติด
แต่ก็มีความงามในแบบของตัวเอง...”เจียเหว่เชยคางของน้องชายขึ้น
ในหน้าที่เรียบเนียนดั่งกระเบื้องเคลือบ
หวงตาตกเล็กน้อยดูน่าเอ็นดูหญิงนับร้อยที่ใช้บริการหอนายโลมหวังจะได้ร่วมหลับนอนกับน้องชายเขาสักครั้งแต่คำขอนั้นถูกปฏิเสธหมดสิ้น
เขาขอเดินทางเพียงเส้นทางของนักเต้นเท่านั้นมิขายร่างกาย ซึ่งเจียเหว่ก็ไม่ขัดข้อง
กระนั้นเขาก็ยังเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับนายสนมขององค์หญิง
พวกนั้นเป็นดั่งดอกฟ้าอันงดงามในหมู่ดอกไม้งาม
แต่ไม่ว่าจะดอกไม้ชนิดไหนก็มีความงามในแบบของตนเอง
“ท่านพี่ หยุดพูดเรื่องนี้เถิด
ข้าไม่ได้เสียใจรึว่าเสียดายอะไรทั้งนั้น”
“ก็ได้...หากเจ้าว่าแบบนั้นน้องข้า”
“ข้าจะเตรียมตัวแล้วจะรีบลงไปแสดง...”
“...อุหุหุ วันนี้อย่าเกร็งจนเกินไปล่ะ”
“ขอรับ ท่านพี่”
เจียเหว่นั่งเดินออกไปจากห้องของซิ่วเหว่ปล่อยให้น้องได้มีเวลาส่วนตัว
แม้จะบอกว่าไม่ได้รู้สึกเสียดาย
แต่ในใจของเขา...กลับคิดว่าหากในตอนนั้นองค์หญิงกล่าวว่าต้องการเขาคงจะพร้อมใจยกให้อย่างไม่อิดออด
ตัวข้านี่...คิดอะไรอยู่นะ!
ซิ่วเหว่สลัดความคิดนั้นออกไปแล้วเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อง
ในวันนี้เขาก็ยังคงมีชีวิตต่อไปเช่นเดิมแม้ไม่ได้อยู่ข้างกายเธออีกต่อไปแล้วก็ตาม
ชีวิตคือการเดินหน้าและเขาไม่สามารถถอยหลังกลับไปได้อีก
เพียงได้พบกันอีกครั้งก็คือรางวัลที่ฟ้ามอบให้ขอแค่ยังอยู่ก็อาจจะได้พบเธออีกครั้ง
เพียงคิดเท่านั้น....ก็มีความสุขแล้ว
==============================================================
สองสนมก็ดีนะ //โดนตบ
ตอนนี้เราเปลี่ยนคนวาดปกใหม่ล่ะค่ะ ดว้ยเหตุผลบางอย่าง
อันนี้เป็นภาพร่างนะคะ ซึ่งยังไม่เสร็จสมบรูณ์
นม!!!! มัน!!! ใหญ่!!!!
ก็ดีนะคะ 5555555
แล้วก็ขอโปรโมทนิยายที่เข้าแข่งในฟิกชั่นล้อกหน่อยนะคะ
อยากให้กำลังใจไรท์ก็เข้าไปกดดูกดเก็บหนังสือเข้าชั้นในนั้นได้ ถ้าไม่อยากก็ไม่เป็นไรนะคะ
สามารถกดให้ไรท์ตรงนี้ได้เลยค่าาาา
ขอฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของรีดที่น่ารักทุกคนด้วยนะคะ สามารถกดเข้าชั้นนิยายเพื่อเป็นคะแนนให้ไรท์ได้นะคะ ถ้าคอมเม้นรึรีวิวนิยายให้ก็จะดีใจมากเลยค่ะ แต่ก็ตามแต่รีดนะเออ ไรท์รักทุกคนนนนนนนนนน
ตอนนี้เป็นนิยายอ่านฟรีนะคะ ถ้าสมัครเข้าจะได้เหรียญเงินไม่ต้องตกใจ อ่านฟรีค่าา
//ทอคอย่างยาววววววว
ความคิดเห็น