องค์หญิงเพี้ยน กับ เหล่านายสนม

ลำดับตอนที่ #26 : บทที่ 25 หนุ่มน้อย

บทที่ 25

หนุ่มน้อย

                 เวลาที่สงบสุขกลีบคืนมาอย่างรวดเร็ว หนิงหลงหายดีจากอาการบาดเจ็บที่แขนแล้วเธอกำลังอยู่ในช่วงฟื้นตัวและอีกไม่นานก็คงกลับไปเป็นปกติได้

                จิ้นอันยังคงมาดูแลเธอไม่ห่างพร้อมกับจัดการเรื่องส่วนตัวแทนเธอไปด้วย ช่วงนี้หนิงหลงสนใจเรื่องประวัติศาสตร์พออยู่นิ่งๆไม่มีอะไรทำก็ไปหาหนังสือมาอ่านอีกเช่นเคย ลู่ซือมาเยี่ยมเธอบ่อยขึ้นเขามักจะมาพร้อมกับหนังสือที่น่าสนใจอยู่เสมอ เขานั้นเป็นนักอ่านตัวยงพอได้คุยกับคนที่ชอบหนังสือด้วยกันแล้วก็รู้สึกเหมือนในโลกมีแค่สองคน

                ในบ่ายวันนี้ก็เช่นกันลู่ซือมาที่นี่พร้อมกับหนังสือสุดวิเศษเขาแทบจะจองเวลาน้ำชายามบ่ายขององค์หญิงไปเสียแล้ว พวกเขาทั้งสองนั่งจิบชากันในศาลากลางในภายในตำหนักของหนิงหลง

                “หนังสือเล่มนี้มาจากแดนตะวันตก เอามาแปลงเป็นภาษาของคนที่นี่ขอรับองค์หญิง”รวมทั้งการพูดที่ดูสนิทสนมกันมากขึ้นลู่ซือเป็นคนที่มาหาเธอสุดในช่วงนี้

                “แหม...ขอบใจนะ ฉันไม่รู้มาก่อนมามีหนังสือแปลแบบนี้ด้วย”

                หนิงหลงรับหนังสือที่ภายในเต็มไปด้วยกระดาษสาหลายแผ่นเย็บติดกัน นอกจากจะมีเนื้อหาที่อัดแน่นแล้วซ้ำยังมีรูปวาดประกอบอย่างละเอียดอีก เป็นหนังสือที่หาได้ยากในสมัยนี้

                “มันเป็นของขวัญจากท่านแม่ ข้าอ่านหลายครั้งจนเบื่อไปแล้วข้าให้ท่านยืมอ่านจนกว่าจะได้พอเลยขอรับ”

                “ข้าจะพยายามอ่านให้ไวนะ ขอบคุณเจ้ามากลู่ซือ”

                “ไม่ต้องรีบหรอกขอรับ เรายังมีเวลาร่วมกันอีกยาวนานเลยทีเดียว...”

                “...!!”

                ชายหนุ่มขยับกายเข้ามาแนบชิดเธอพร้อมส่งสายตาและน้ำเสียงแสนยั่วยวน วันนี้เป็นวันที่อากาศดีชายหนุ่มคนนี้แต่งกายด้วยเสื้อผ้าแนบเนื้อและค่อยข้างบางเล็กน้อยเผยให้เห็นสัดส่วนที่งานราวรูปปั้นแกะสลักชิ้นโบว์แดง

                ลู่ซือมักจะหยอกเล่นเธอแบบนี้อยู่เสมอ เขาเล่นกับท่าทีที่ตื่นตระหนกของหญิงสาวอย่างเพลิดเพลินในวังหลวงที่แสนน่าเบื่อหน่ายแห่งนี้ก็ยังมีเรื่องสนุกให้ทำอยู่บ้าง เขาคิดเช่นนั้นเมื่อมองไปยังแก้มหญิงสาวที่เห่อแดงเล็กน้อย

                “ข้าคงต้องกลับตำหนักแล้ว ขอให้ท่านกลับมาหายดีไวๆนะขอรับองค์หญิง”เขาขยิบตาถอยออกไปข้างช้าๆแล้วหันมาส่งยิ้มอันอันงามอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้น

                “...อะ...อื้ม ข้าจะให้องค์รักษ์ของข้าไปส่งเจ้า”

                “...ขอรับองค์หญิง”

                หนิงหลงเรียกให้องค์รักษ์สองคนมาช่วยนำทางลู่ซือกลับไปตำหนักของตนเอง หนิงหลงเดินกลับไปยังห้องพักนับจากวันที่ซิ่วเหว่กลับบ้านไปนายกำนัลที่นี่ก็ถูกเปลี่ยนทั้งหมด

นายกำนัลที่เข้ามาใหม่ต่างวิ่งกันไปมาในตำหนักอันเงียบสงบพวกเขาคงตื่นเต้นกับตำหนักมังกรฟ้าไปสักพักกว่าจะทำตัวให้เคยชินได้ พวกเขามักเข้ามาตามและแวะมารับใช้หนิงหลงอยู่บ่อยๆจนไม่มีเวลาเป็นส่วนตัว

                ....แบบนี้ก็รู้สึกไม่สบายนิดๆเหมือนกันนะ

                เวลาที่มีคนมาคอยถามอยู่ตลอดเข้ามาเคาะประตูอยู่ตลอดว่า ‘ต้องการอะไรไหมพะย่ะค่ะ’ แล้วจะต้องสะดุ้งทุกครั้งที่มีคนถามแบบนี้

                วันนี้ออกไปอ่านหนังสือข้างนอกดีกว่า...

                พอคิดได้แบบนั้นหนิงหลงก็หิ้วหนังสือที่ลู่ซือให้มาเดินออกจากห้องส่วนตัว ที่นอกตำหนักไปเล็กน้อยที่นั่นมีที่นั่งกลางสวนไผ่ที่เงียบสงบอยู่หากเป็นที่นั่นคงไม่มีใครไปรบกวน อีกอย่างเอาแต่นั่งอยู่ในห้องตัวเองมาตลอดออกไปสูดอากาศข้างนอกบ้างก็คงดีไม่น้อย

                “อะ...องค์หญิงจะไปที่ใดรึพะย่ะค่ะ”นายกำนัลที่ดูมีอายุเล็กน้อยเขาน่าจะอยู่ในวัย 19-20 ปีได้เดินโค้งเข้ามาหาองค์หญิงช้าๆอย่างนอบน้อม

                “ข้าจะไปที่สวนไผ่สักหน่อย ไม่ต้องเตรียมชาเดี๋ยวข้าจะกลับมา”

                “ตะ..แต่!”องค์หญิงจะไปเพียงลำพังโดยไม่มีผู้ติดตามไม่ได้..!! เขาอยากจะพูดเช่นนั้นทว่าก็ถูกพูดแทรกขึ้นมาก่อน

                “ไม่ต้องห่วง องค์รักษ์จะตามข้าไป พวกเจ้าอยู่ตำหนักก็ฝากดูแลด้วยล่ะ”

                แม้จะไม่เห็นแต่ก็รู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวรอบตัว องค์รักษ์มากความสามารถเหล่านี้สามารถคุ้มครองเธอได้จากที่ไกลๆโดยไม่ทำลายความเป็นส่วนตัวของเธอ

                หนิงหลงเดินออกมาจากตัวตำหนักปกติจะมีจิ้นอันตามมาด้วยทว่าตอนนี้จิ้นอันกำลังทำหน้าที่แทนเธอที่ตำหนักของขุนนางฝ่ายบู้คนหนึ่งอยู่ ด้วยสภาพร่างกายของเธอยังไม่เต็มร้อยจึงไม่สามารถไปร่วมได้

                ...แต่ตอนนี้ก็ไม่ค่อยเป็นอะไรแล้ว ก็คล้ายๆกับการกาข้ออ้างโดดงานชัดๆ

                เธอนั่งลงที่เก้าอี้หินอ่อนสีขาวกลางสวนเปิดหนังสืออ่านในอ้อมกอดของต้นไผ่ที่รายล้อม สายลมพัดอย่างช้าๆลอดลำต้นเกิดเสียงกระทบของใบไผ่เบาๆยิ่งฟังก็ยิ่งผ่อนคลาย เนื้อหาในหนังสือเรื่องนี้น่าสนใจมาก ชาวตะวันตกในหนังสือมีวิถีชีวิตที่คล้ายกับโลกของเธอมาก หากไม่มีเรื่องการใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ล่ะก็นี่ก็คงคล้ายกับสมัยเก่าแก่ของโลกเดิมนัก

                ชาวตะวันตกรึที่มักเรียกกันที่นี่ว่า ชาวอาร์ค มีเส้นผมสีทองผิวขาวดวงตาสีฟ้า เหมือนกับลู่ซือ บางที่เขาอาจจะเป็นลูกครึ่งเพราะใบหน้าของเขายังมีเชื้อของชาวฉางจินอยู่เกือบครึ่ง

                ดินแดนใกล้เคียงนามว่า เฟียร์ เป็นชนชาติที่มีผิวคลำเล็กน้อยเส้นผมมักเป็นสีน้ำตาลต่างจากชาวฉางจินที่ส่วนใหญ่มักจะผิวขาว ดำคล้ายกันชาวฉางจินทว่าร่างกายจะแข็งแรงและสูงใหญ่ ทว่าชนชาตินี้ถูกแบ่งออกเป็นสามดินแดน...

                สิ่งนี้เธอเคยอ่านในหนังสือทั่วไปของที่นี่อยู่พอสมควรแต่หนังสือเล่มนี้ช่วยให้เข้าใจในเรื่องที่เธอไม่รู้ได้มากขึ้น ตั้งแต่วิถีชีวิตไปจนถึงประเพณี

                กึก..!!

                “...ใครน่ะ!?”

                ในระหว่างที่หนิงหลงกำลังอ่านหนังสืออย่างจดจ่อเสียงของกิ่งไม้แห้งก็ดังขึ้นบ่งบอกถึงการเคลื่อนไหวของบางสิ่งโดยรอบ

                อาภรณ์สีฟ้าอ่อนพริ้วไหวออกมาจากที่หลบซ่อน เด็กหนุ่มคนหนึ่งแอบมองหนิงหลงอยู่หลังต้นไผ่

                ดวงตาสีเขียวหยกชะโงกมาดั่งลูกกวางน้อย เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนถูกมัดเป็นเปียหลวมๆยาวถึงกลางหลัง ผิวขาวอมชมพูแก้มแดงระเรื่อเล็กน้อยริมฝีปากเล็กร่างกายสูงประมานต้นแขนของหนิงหลงได้

เขาดูคล้ายกับตุ๊กตาแสนน่ารัก นี่คนจริงๆใช่ไหมนี่..!!

หากเขานั่งเฉยๆคงคิดว่าเป็นตุ๊กตาแน่ๆแต่ตุ๊กตาตนนั้นกำลังมองมาที่เธอด้วยสายตาหวาดระแวง เด็กคนนี้เป็นลูกชายของขุนนางคนอื่นรึเปล่านะ? เขาน่าจะอายุราวๆ 13 ปี หนิงหลงยิ้มให้กับเด็กคนนั้นเพราะดูเขาจะกลัวเธออยู่เล็กน้อย

“มาทำอะไรที่นี่จ้ะ? หลงทางมาหรือ?”

“....”เขาส่ายหน้าไปมาแล้วก็กลับมาจ้องมองหนิงหลงต่อ

“....มานั่งกับข้าได้นะ มาสิ”หนิงหลงขยับตัวแล้วตบที่นั่งข้างกายเบาๆ

“...ได้...เหรอ?”เสียงดั่งกระวานเปล่งออกมาอย่างช้าๆ

ดวงตากวางน้อยเป็นประกายวิบวับทำเอาหัวใจของหนิงหลงเต้นไม่เป็นกระส่ำ เดิมทีเธอยิ่งเป็นคนรักเด็กอยู่แล้วด้วย เคยฝันเอาไว้ว่าอยากจะเป็นคุณครูขั้นอนุบาลรึไม่ก็ชั้นประถมแต่เพราะอาชีพครูเงินเดือนไม่โดนใจก็เลยเปลี่ยนไปทำอย่างอื่นดีกว่า

“ได้สิจ้ะ...”

พอเธออนุญาตแล้วเขาก็เดินเข้ามาอย่างช้าๆ ถึงเขาจะมานั่งอยู่ข้างๆแล้วเขาก็ยังคงจับจ้องหนิงหลงด้วยดวงตาเป็นประกายและจ้องแบบไม่กระพริบตา...

“...มาที่นี่...มาหาใครเหรอจ้ะ? มาคนเดียวแบบนี้คนอื่นๆหายไปไหนหมด?”หนิงหลงเอ่ยปากและพยายามต้านทานดวงตาที่มีอนุภาพแรงกล้าของเขาไปด้วย

“....”เขาไม่พูดอะไรออกมาเขาเพียงจับแขนเสื้อของหนิงหลงเอาไว้

“....หือ?”

“มาหา...คุณภรรยา”

“หา?”

หนิงหลงถึงตกอยู่ในห้วงของงุนงง เขาบอกว่ามาหา..ภรรยา?

เด็กอายุเท่านี้....มีภรรยา!!?

แต่ก็ไม่แปลกตั้งแต่ที่น้องสี่มีลูกแล้วจะมาตกใจอะไรให้มากมายด้วยล่ะ...?

“...ภะ...ภรรยา?”เธอยังไงคงไม่เข้าสิ่งที่เด็กคนนี้พูดออกมา

จนกระทั่ง...

“นายน้อย...!!”

ในตอนนั้นเองทีหนุ่มวัยรุ่นคนหนึ่งเดินฝ่าสวนไผ่เข้าเขา เขาสีเส้นผมสีดำยาวระดับไหล่แต่มัดรวบเอาไว้ ผิวขาวกำลังดีใบหน้านับว่าหล่อเหลาแต่ก็ไม่ได้งดงามปานดอกไม้ มาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะหินอ่อน

“...ซูเว่ย”เด็กหนุ่มที่นั่งข้างกายเธอเรียกเรียกของชายคนนั้นเอาออกเบาๆ

“นายน้อย..!! อะ...องค์หญิง ขออภัยที่เสียมารยาทพะย่ะค่ะ”

ชายคนนั้นหันมาเห็นหนิงหลงกำลังนั่งอยู่เขาดูรีบร้อนมากคงเพราะมาตามหาเด็กคนนี้อยู่แน่ๆ หนิงหลงส่ายหน้าแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนแก่พวกเขาทั้งคู่

“นะ...นายน้อยขอรับ ได้เวลาต้องกลับแล้วนะขอรับ”

“....อืม...รู้แล้ว”

เมื่อซูเว่ยบอกถึงเวลากลับเด็กคนนั้นก็มุ่ยหน้าลงเขาดูไม่อยากจะกลับเท่าไหร่แต่ก็ยอมกลับแต่โดย แต่ก่อนหน้านั้นเขาก็หันมาหาหนิงหลง..

“....อยากเจออีก...ได้รึเปล่า?”นสียงช่างเหมือนลูกแมวน้อยที่น่ารักอะไรอย่างนี้นะ ใจของหนิงหลงเกือบจะละลายกลายเป็นลาวาไปซะแล้ว..!!

“ได้สิจ้ะ”

“...ลี่หลินดีใจ”

เขายิ้มเล็กน้อยและเอ่ยออกมาด้วยเสียงเบาๆจากนั้น...

จุ๊บ!

“...!!”

เขาชิงหอมแก้มของหนิงหลงก่อนที่จะลุกเดินออกจากเก้าอี้นั่งแล้วเดินนำหน้าชายที่เป็นเหมือนข้ารับใช้ของเขา สัมผัสร้อนๆของริมฝีปากเด็กหนุ่มยังติดที่แก้มของเธออยู่แม้เขาจะหายไปแล้ว

อะไรกัน...ตกใจหมดเลย

หนิงหลงเอามือลูบแก้มตัวเองเบาๆ ก่อนจะไปเขาพูดชื่อว่า ลี่หลิน นั่นคือชื่อของเขาหรือ? แล้วที่บอกว่ามาหาคุณภรรยา...

...คะ...คงไม่ใช่ข้าหรอก

แม้ตนเองจะไม่แน่ใจนักแต่ยังไงหนิงหลงคนก่อนก็คงไม่ได้คิดจะรับเด็กมาเป็นนายสนมหรอก....

....ใช่ไหม?

ในขณะเดียวกันนั้น ชายสองคนนั้นก็กำลังเดินผ่านไปตามโถงทางเส้นของตำหนัก

“นายน้อยขอรับ ออกไปข้างนอกคนเดียวแบบนี้ไม่สมควรเลยนะขอรับหากนายหญิงรู้เข้าคงตำหนิข้า...”ซูเว่ยเอ่ยขึ้นในขณะที่กำลังเดินตามนายน้อยอายุน้อยของตนไปตามทาง

“....ข้ารู้”

“อย่าน้อยก่อนจะออกมาก็บอกข้าด้วยนะขอรับนายน้อย”

ทว่าอยู่ๆ ลี่หลิน ก็หยุดเดินแล้วหันมาหาข้ารัยใช้คนสนิท...

“...ข้าไม่ใช่นายน้อยแล้ว ข้าบอก...ให้เรียกว่า ‘พระสนม’ ...”

“ขะ...ขออภัยขอรับ”

ซูเว่ยก้มหัวขออภัยเพราะเขาดูแลนายน้อยแต่แต่เล็กแต่น้อยจู่ๆจะให้เปลี่ยนไปเรียกพระสนมก็ยังม่เคยชินเท่าไหร่นัก...

“...แล้วเรื่องนั้นล่ะ...เรียบร้อยดีไหม?”ลี่หลินเดินเข้าไปใกล้แล้วกระซิบคุยกับเบาๆให้ได้ยินแค่สองคนแม้ตรงนี้จะไม่มีผู้คนเดินผ่านก็ตามที

“...ขอรับ...ข้าจัดการส่งพวกเขาทั้งสองลงคูน้ำไปแล้ว ไม่เหลือร่องรอยอะไรไว้ขอรับ”

ลี่หลินยิ้มเล็กที่มุมปากดวงตาสีหยกของเขาก็มืดลง เด็กหนุ่มที่มีใบหน้าใส่ซื่อน่าเอ็นดูคนนี้...

...มีอีกด้านที่แอบซ่อนเอาไว้

“...คนที่ทำให้คุณภรรยาต้องลำบาก...ต้องจัดการทิ้ง...”

ปีศาจตัวน้อยส่งพิมพ์ยิ้มและเดินกลับไปยังตำหนักของตน

....สุดท้ายแล้วผู้บุกรุกทั้งสองก็ถูกตัดสินว่าพวกเขากระโดดคูน้ำตายด้วยตนเอง

==============================================================

กินเด็กแล้วเป็นอมตะ

นายสนมคนที่สี่ออกมาแล้วจร้าาาา 

ค่าตัวแพงกว่าจะเอาเข้าฉากได้ก็กินไปหลายตอน

ตอนต่อไปจะเป็นตอนพิเศษของจิ้นอัน เผื่อใครยังไม่รู้ว่าจิ้นอันมีสามีแล้วนะเออออ!!

เป็นยังไงเหรอ....ไม่เอา ไม่สปอยยยย