คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : บทที่ 19 นวดยามดึกกับพระสนม
บทที่ 19
นวดยามดึกกับพระสนม
ตึก ตึก ตึก...
“ที่นี่มีงูเต็มเลย...”
“ก็ที่นี่คือหลังตำหนักขององค์หญิงสี่งูก็ต้องเยอะสิ”
“คนแบบไหนกันที่จะเลี้ยงงูเอาไว้มากมายขนาดนี้
“เพราะแบบนั้นงานของเราก็ง่ายน่ะสิ
รีบๆไปจัดการกันเถอะ”
ในเวลาที่ดวงดาราหายไปจากฟ้า
พระจันทร์ที่ลอยเด่นบนท้องฟ้าสีดำสนิท...กำลังยิ้มอย่างน่าหวาดกลัว
ชายในชุดดำสามคนกระโดดลงจากบนหลังคาตำหนักพวกเขามีความเชี่ยวชาญอย่างมากให้การวิ่งโดยไร้เสียงไปตามหลังคา
เพื่อทำงานที่ต้องสอดแนมพวกเขาทั้งหมดล้วนถูกฝึกมาอย่างดีและในครั้งนี้งานที่ได้รับจากท่านผู้นั้นมันง่ายดายเสียเหมือนเกินที่จะหลบสายตาพวกทหารและแฟงตัวไปกับเหล่าคนใช้ในวังหลวง!
“งูพวกนี้กำลังหลับ...พอปล่อยออกมาก็รีบหนีไปกันเถอะ...”ชายชุดดำคนหนึ่งเอ่ยพูดขึ้นมาอย่างระแวง
“...ถ้ามันมีพิษพวกเราต้องตายกันหมด
รีบจัดกรให้ไวๆ...”
ฟ่อ....
“เสียงอะไรน่ะ...!?”
พวกเขากระซิบกันอย่างเบาๆเพื่อไม่ให้มีใครได้ยินและสำคัญที่สุด...จะต้องไม่ให้งูในกรงพวกนี้ตื่นด้วย
หลังตำหนักแห่งนี้มีแต่กรงไม้ที่ภายในมีงูกำลังขดตัวนอนอยู่อย่างสบายใจ
ทว่าอยู่ๆเสียงที่เหลือกับการเคลื่อนไหวของงูกับดังมาจากที่ไหนสักที่หนึ่ง
แต่เมื่อหันไปรอบๆก็ยังไม่มีงูตัวไหนตื่น...
“อย่าทำให้ข้าตกใจจะได้ไหม
รีบมาช่วยกันเปิดกรงได้แล้ว...”
“ข้าได้ยินจริงๆนะ...”
ฟ่อ...
พวกเขาทั้งหลายไม่สนใจว่าจะมีงูตนไหนตื่นรึไม่
และรีบทำการเปิดกรงไม้ออกเพื่อให้เหล่าง฿ได้ออกมาข้างนอกทว่า....พวกเขาหาได้รู้ไม่...
“...อะ...อะ...!”
ในตอนนั้นเองที่หนึ่งในกลุ่มชุดดำหันไปข้างหลัง
สีหน้าของเขาตื่นตกใจจนไม่สามารถขยับร่างกายได้!! สิ่งที่สะท้อนอยู่ในดวงตาเขามันช่าง...!!
“อย่าส่งเสียงดังสิเจ้าบ้า..! อะ...นะ...นั่นมัน..!!”
แต่สหายร่วมแผนการของเขาพยายามจะห้ามไม่ให้เขาหลุดเสียงดังจนผู้อื่นแตกตื่น
กลับกัน...พอเมื่อเขาหันไปดูข้างหลังเขาก็ต้องงตื่นตกใจ!!
เหล่าชายชุดดำทั้งหมดต้องหันกลับมาดู
สิ่งที่พวกเขาเห็น...เกล็ดสีดำแวววาว...ดวงตาสีแดงที่น่าหวาดผวา
ขนาดลำตัวที่มากกว่าพวกเขารวมกันเสียอีก!!
มันคือ...งูยักษ์!!
“ใครกันที่กล้าเข้ามาในตำหนักของข้า...ไม่เจียมชีวิตเอาซะเลย...”
เสียงของเด็กสาววัย 14 ปีเอ่ยขึ้น เธอเดินเข้ามาอยู่ที่ด้านหลังของงูยักษ์พร้อมกับสัตว์เทพอัญเชิญเต่าดำที่เดินข้างเธอมาติดๆ
ดวงตาของเธอช่างน่ากลัวราวกับงูตนนี้ไม่มีผิด!!
“เจ้ากล้ามาที่เข้ามาในตำหนักของข้า ไม่รู้รึไงว่าที่นี่มีชื่ออะไร?”
พวกเขาไม่ได้ตอบคำถามของเธอเพราะเอาแต่สั่นกลัว...ทั้งเธอ...และก็งูยักษ์นี่ด้วย!!
“ที่นี่ถูกเรียกว่าตำหนักปีศาจ....ตอนนี้ท่านสัตว์เทพกำลังหิวอยู่พอดี
พวกเจ้าน่าจะเป็นอาหารที่ดีเหมือนกันนะ”
ฟ่อ...!!!
“...อะ...อ้า!!”
“ปล่อยข้า!!”
“อย่ากินข้า..!!”
ร่างของงูยักษ์เข้าจู่โจมเหล่าชายตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
แม้พวกเขาจะส่งเสียงดังแค่ไหน...แต่ในตำหนักปีศาจแห่งนี้...
...ไม่ว่าร้องขอชีวิตดังเพียงใดก็จะไม่มีใครได้ยินหรอก
ไม่ว่าจะกรีดร้องจนสุดชีวิตก็ตาม..!!
ยามกลางคืนไฟทุกดวงในตำหนักได้ปิดสนิทคงมีเพียงห้องของหนิงหลงที่ยังจุดไฟสว่างจ้า เอกสารที่เหลือเธอตั้งใจที่จะจัดการให้หมดภายในคืนนี้ ความจริงแล้วเธอโกหกจิ้นอันไปด้วยว่าหลังจากที่เธอไปจะทำงานอีกนิดหน่อยเท่านั้นแต่เพราะความที่ไม่อยากปล่อยงานตรงหน้าให้ค้างคา ยิ่งช้าก็ยิ่งเสียเวลาไปเปล่าๆเอกสารพวกนี้ความจริงจะทำที่หลังก็ได้ทว่าเพื่อความสบายใจลุยให้มันเสร็จทั้งหมดไปเลยดีกว่า!!
คืนนี้ไม่เสร็จจะไม่นอนแน่!
เธอตั้งมั่นในใจเอาไว้แบบนี้แม้ไหล่จะเหนื่อยล้าก็จะทำงานต่อไป!! จิตวิญญาณแห่งพนักงานดีเด่นที่ไม่ได้สัมผัสมานานบัดนี้มันได้รุกโชนขึ้นมาแล้ว!!
แต่พอทำเอกสารผ่านไปแค่สองฉบับความเมื่อยล้าก็เริ่มทวีคูณ
ตะ...แต่เหลือเอกสารอักแค่สองไม่เป็นไรหรอก...มันจะต้องเสร็จหมดในคืนนี้!
ความดื้อดึงของเธอจะพลอยทำร้ายร่างกายที่บอบบางของเจ้าหญิงเสียแล้ว
องค์หญิงคนนี้ไม่ใช่พนักงานที่ต้องโหมงานทั้งคืนเหมือนกับเธอเมื่อก่อน
ความทนทานในการทำงานย่อมต่างกันใครว่านอนดึกใครๆก็ทำได้?
มันเป็นเรื่องที่ต้องฝึกจนชินไปเลยต่างหากคนที่ไม่เคยนอนดึกแล้วอยู่จะมานอนโต้รุ่งมันทำกันได้ง่ายๆที่ไหน?
ก๊อก...ก๊อก..
“ใครน่ะ?”
เสียงประตูห้องดังขึ้นพร้อมความสงสัย
ดึกป่านนี้ใครจะมาหาเธอได้อีก...คะคงไม่ใช่จิ้นอันหรอกนะ? มีหวังได้โดนสวดยาวเรื่องทำงานจนไม่ยอมนอนแน่ๆ
“...ข้าเองขอรับ...จินหลัน...”
ทว่าเสียงที่ตอบกลับมากลับเป็นเสียงของชายที่อ่อนนุ่มนวล
เสียงนี้...เป็นเสียงของจินหลันไม่มีผิดแน่!
“ขะ..เข้ามาได้!”
“ขอบคุณขอรับ องค์หญิง...”
ชายผู้มีเรือนผมสีขาวบริสุทธิ์ค่อยๆผลักประตูเข้ามา
เขาสวมเสื้อนอนแต่คลุมด้วยผ้าคลุมยาวสีน้ำเงินเข้ม
อากาศด้านนอกหวานมากเมื่อเปิดประตูลมเย็นๆก็พัดเข้ามาในห้องจนต้องรีบปิดประตูลง
เขามาคนเดียว...ไม่มีผู้ติดตามใดๆ
นั่นยิ่งทำให้หนิงหลงกังวล..
“จินหลันเจ้ามาคนเดียวหรือ? ไม่ได้เชียวนะตอนนี้ยิ่งอันตราย”
“...ขะ...ขออภัยขอรับองค์หญิง
ข้ามองจากห้องของตัวเองอยู่นานแต่ห้องของท่านก็ยังไม่ดับไฟ
ข้า...ข้าก็เลยเป็นห่วงท่านกลัวว่าจะเป็นอะไรก็เลยมาดูด้วยตัวเอง..”
ฝ่ามือของเขาแดงเพราะอากาศหนาวแถมที่ปลายจมูกก็แดงเป็นจมูกกวางอีกต่างหาก
เขาคงจะเดินฝ่าอากาศหนาวตอนกลางคืนมาเพื่อเธอเลยสินะแบบนี้จะดุก็ดุไม่ลง...เฮ้อ
“ข้าได้ยินว่าตอนนี้ท่านทำงานหนักมาก
แต่ไม่คิดว่าท่านจะทำจนดึกขนาดนี้...”เขามองไปที่กองเอกสารมากมายบนโต๊ะทำงานของหนิงหลง
ความจริงมันเคยเยอะกว่านี้อีกแต่ก็เสร็จไปบ้างแล้วตั้งแต่เที่ยง
นี่คือเอกสารที่ไม่ได้เร่งรีบแต่เธอหมายใจจะทำให้เสร็จเองต่างหาก!!
“ขะ..ข้าอยากจะรีบทำให้เสร็จน่ะ ข้าสบายมาก
แต่ยังไงซะคืนนี้เจ้านอนที่นี่เถอะ”
“ขะ..ข้า!? นอนห้องของท่าน!!?”จินหลันสะดุ้งเมื่อได้ยินคำพูดนั้นของเธอ เขาเพียงแค่อยากแน่ใจว่าเธอไม่ได้เป็นอะไร รึว่าคงไม่ได้ทำงานหนักจนเป็นลมเท่านั้นเอง ไม่ได้มีความคิดที่จะมานอนค้างที่ห้องขององค์หญิงเลยสักนิด...!!
“เจ้าเดินมาที่นี่ได้อย่างปลอดภัยข้าก็โล่งใจ
แต่ตอนนี้ภายในวังยังไม่ปลอดภัยที่จะให้เจ้าเดินคนเดียว
อีกอย่าง...ตอนนี้อากาศหนาวมาก ข้าจะให้เจ้าเดินทั้งแบบนี้ได้อย่างไร?”
“อะ..องค์หญิง ข้าคิดน้อยเกินไปขอรับ...ข้าต้องขออภัยที่ท่านต้องลำบาก...”
“ไม่เลย...ขอบคุณเจ้ามากที่เป็นห่วงข้า
ถ้าเจ้าง่วงจะไปที่ห้องนอนข้าก่อนก็ได้นะ”
“หามิได้! ท่านยังไม่ได้นอนข้าจะทำใจนอนก่อนได้อย่างไร”
จินหลันรีบยกมือปฏิเสธเป็นพันละวัน
องค์หญิงยังต้องทำงานจนดึกดื่นปานนี้เขาทั้งที่เป็นสนมของเธอกลับได้หลับไปก่อนแบบนี้เป็นเรื่องที่น่าละอายแก่ใจสำหรับเขา
“แต่ต้องดูข้าทำงานแบบนี้เจ้าคงเบื่อแย่”หนิงหลงยิ้มเจื่อนๆ
ถ้าต้องให้เขามานั่งดูเธอทำงานตลอดแบบนี้คงจะรู้สึกแปลกพิกล
“ไม่เลยขอรับ...ข้าจะขอนอนพร้อมกับท่าน...ข้า...ขอมากไปรึเปล่าขอรับ?”แดงของเขาแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย
ดวงตาสีนิลหลบหนีไปช้าๆ เหตุใดจึงขอเรื่องนี้กันนะ..!!
องค์หญงิจะรำคาญใจรึเปล่าที่เขาเอาแต่ใจไปแบบนั้น!
“ถ้าเจ้าต้องการล่ะก็...ได้สิ”
“ขอบพระคุณองค์หญิง..”
จินหลันยกเก้าอี้ข้างห้องมาเพื่อนั่งที่ข้างโต๊ะของเธอและนั่งจ้องทุกอย่างที่เธอทำอย่างตั้งใจ
เขาไม่ได้มองไปที่เอกสารเลยสักนิดสายตาของเขาจ้องมองเพียงแต่องค์หญิง...ยามที่เธอจับพู่กันทำงานเช่นนี้ช่างเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์เสียเหลือเกิน
ในทางกลับกัน...ฝ่ายที่ถูกจับจ้องตอนนี้รู้สึกอึดอัดเสียจนไม่กล้าจะหลุดใบหน้าอื่นออกมา
เธอพยายามเกร็งผิวหน้าไม่ให้เผลอแสลงสีหน้าแปลกๆออกไป
เขาจะจ้องเธอนานเกินไปแล้วนะ! รึว่าเธอควรจะไปนอนก่อนดี? แบบนั้นที่วางแผนเอาไว้ว่าจะทำให้เสร็จให้หมดก็ไม่มีค่าอะไรเลยน่ะสิ! ตะ...แต่จินหลันเอาแต่นั่งมองแบบนี้ก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันนี่!!
ทำงาน...ไปนอน...ทำงาน!!! ...ปะ...ไปนอน...!!
“ขะ..ข้าว่าข้าเริ่มจะง่วงขึ้นมาซะแล้วสิ...ไปนอนกันดีกว่า”
“...เช่นนั้นหรือขอรับ?”
ไม่ได้โกหกนะ...ข้าก็ง่วงจริงๆ
เอกสารอีกสองฉบับ...พรุ่งนี้เช้าค่อยรีบทำให้เสร็จๆไปดีกว่า
นอกจากงานเอกสารยังมีอื่นๆให้ทำอีกเยอะเลยไม่ต้องห่วงว่าจะว่างงานไปสักพักเลยทีเดียว
หนิงหลงพาจินหลันเดินไปยังห้องข้างๆที่เป็นห้องของตันเอง
เธอจุดไฟเพื่อให้ห้องนอนอบอุ่นจากการเดินเผชิญอากาศหนาวข้างนอก
ห้องขององค์หญิง...มีกลิ่นที่ชวนให้รู้สึกอบอุ่นเสียจริง..
ชายหนุ่มหันมองไปรอบๆห้อง
เขาเห็นหนังสือมากมายวางอยู่ตรงชั้นไม้
กลางห้องมีโต๊ะกินข้าวเล็กๆวางอยู่แต่เหมือนเธอจะไม่ค่อยได้ใช่งานมันนักมันยังดูเหมือนใหม่อยู่เลย
เตียงนั่น...เขาจะได้นอนเตียงขององค์หญิงแค่คิดแค่นี้หัวใจก็เต้นโครมครามไม่หยุดแล้ว!!
“ถ้าเทียบกับห้องเจ้าแล้ว
ห้องข้าจะรกกว่าสินะ?”หนิงหลงยิ้มบางๆ ห้องของเธอมีแต่กองหนังสือมากมายคงดูอึดอัดน่าดูเหมือนเทียบกับห้องของเขาที่สะอาดและโล่ง
“มะ...ไม่เลยขอรับ!”
“พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า
นอนกันเถอะ”
“..ขอรับ”
ถึงจะเป็นฝ่ายชวนก่อนแต่ในใจหนิงหลงเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน!!
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรือครั้งที่สองเสียหน่อย...จะแตกตื่นกันไปทำไมกับแค่นอนเฉยๆ
อันที่จริงเธอเป็นฝ่ายชวนให้เขามานอนด้วยอีกต่างหาก! สงบใจเข้าไว้คืนนี้ไม่มีอะไรเกินขึ้นหรอก...ถึงจะมีอะไรเกิดขึ้นก็ตาม...
...เดี๋ยวสิ..ทำไมถึงคิดว่าจะมีอะไรเกิดได้ล่ะ?
อ้า!!...หยุดคิดเรื่องอกุศลเดี๋ยวนี้เลยนะ!!
คนที่ฟุ้งซ่านที่สุดก็คงเป็นเธอเองนี่แลหาใช่ใครอื่นไม่...
จนตอนนี้เริ่มจะปวดหัวขึ้นมาแล้วด้วย...อา
หัวก็ปวดไหล่ก็ปวดลามปวดไปยันหลัง...ความรู้สึกแบบพนักงานเงินเดือนที่ไม่ได้เจอมานานรู้สึกคิดถึงมันหน่อยๆเสียแล้ว
หนิงหลงกดหัวไหล่ตนเองแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
“องค์หญิง...ท่านทำงานมาทั้งคืน
ให้ข้าคลายอาการปวดให้ท่านเถิดขอรับ”จินหลันเห็นดังนั้นแล้วจึงรีบเสนอช่วยนวดให้แก่เธอทันที
“หะ...เอ่อ ก็ได้...อยู่หรอก”
“เชิญนั่งเลยขอรับ ข้านวดให้ท่านพ่อบ่อยมากท่านชมว่าข้ามือเบามากเลยล่ะขอรับข้าจะไม่ทำให้ท่านเจ็บแน่นอน”
เขาตบมือเรียกที่ปลายเตียงท่าทางแบบนั้นเหมือนการเชิญชวนให้ขึ้นเตียงอย่างไรชอบกล
แต่หนิงหลงก็ไปนั่งที่ขอบเตียงตามที่เขาว่า
จินหลันเริ่มปวดจากคอลงไปที่ไหล่อย่างนิ่วนวล ฝ่ามือของเขาไม่หนักไม่เบาจนเกินไปเป็นความรู้สึกที่ดีเหลือเกิน...เขาวาดฝ่ามือลงไปที่หลังแล้วขึ้นมาที่คออีกครั้งจนกล้ามเนื้อเริ่มผ่อนคลาย...
รู้สึก...สบายจังเลย...
“องค์หญิง...ท่านต้องการให้ข้านวดตรงไหนอีกหรือไม่ขอรับ?”เขากระซิบเบาๆที่ข้างหูของเธอจนหญิงสาวต้องสะดุ้ง!
“อะ..! เอ่อ..ไม่มีแล้วล่ะ
ขะ..ขอบใจเจ้ามาก...”
“ไม่ได้นะขอรับ..ตรงไหล่ของท่านยังแข็งอยู่เลย...”
เขากดนิ้วลงไปที่ต้นคอของเธอแล้วจับนวดซ้ำไปซ้ำมาเบาๆ
ปลายนิ้วลากผ่านคอไปยังหัวไหล่และกดลงมาที่ใต้ใบหู
ตะ..ตอนแรกก็รู้สึกดีอยู่หรอกตอนนี้มันเริ่มจักกะจี้หน่อยๆแล้วสิ!! แต่นวดแบบนี้มันจะไม่ใกล้เกินไปหน่อยเหรอ!? หนิงหลงสัมผัสได้ถึงอกขิงชายหนุ่มกำลังแนบชิดกับแผ่นหลังของเธอจนหัวใจเต้นเหมือนอยู่ในปาร์ตี้!
“พะ...พอกก่อนจินหลัน..ข้าไม่ได้ปวดแล้ว!”
“...จริงหรือขอรับ?”
“จริงสิ!
ตอนนี้ข้ารู้สึกสบายมากเลยขอบใจเจ้ามากเลยนะ”
“...ขอรับ
หากท่านพึงพอใจข้าก็รู้สึกดีขอรับ”
กะ...เกือบหยุดหายใจไปเลย...
เสียงของเขายิ่งนุ่มละมุนชวนให้จิตเตลิดแบบนี้มากระซิบใกล้ๆนานๆคงได้หัวใจวายตายกันพอดี
ทั้งที่เขาเจตนาบริสุทธิ์ดั่งแก้วแต่ใจบาปของเธอมันช่างไม่น่าให้อภัยที่คิดเป็นอื่นไปได้จริง!! ข้าสาบานจะเข้าวัดทำจิตใจให้ขาวสะอาดบ้าง...ในภายภาคหน้าน่ะนะ
“นอนกันเถอะ!”หนิงหลงพูดแล้วถอดเสื้อคลุมตัวเองออกเป็นคนแรก
เธอมุดหัวลงนอนทันทีเพื่อจะได้หยุดฟุ้งซ่านเสียที!!
“องค์หญิง...”
“มีอะไรเหรอ?”
“ปะ....เปล่าขอรับ”
เขาราวกับจะถามบางสิ่งแต่แล้วจู่ๆเขาก็ไม่พูดออกมาเสียอย่างนั้น
จินหลันถอดเสื้อนอกของตนออกแล้วค่อยล้มตัวลงนอนข้างๆกับหนิงหลง ไม่นานนักเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของพวกเขาก็เปล่งออกมาเบาๆเหมือนเสียงลม
ในค่ำคืนที่เงียบสงบคืนนี้...พระจันทร์กำลังยิ้มอย่างน่าผวา...
จิ้บ...จิ้บ...
เมื่อรุ่งสางมาถึงภายในห้องนอนขององค์หญิงหนึ่งทั้งคู่ยังคงนอนหลับสบายไม่มีผู้ใดตื่นขึ้นมาก่อน
เมื่อเป็นห้องนอนของตัวเองที่ไร...ความรู้สึก..และกลิ่นอันคุ้นชินแบบนี้
มันมักจะทำให้เธอเผลอตัวนอนตามสบายทุกครั้งไป
“....อืม”
แสงแดดจ้าสาดส่องเปลือกตาของหนิงหลงให้ลืมขึ้นอย่างช้าๆ...
มีอะไร...อยู่ข้างล่าง...หะ...นี่ข้านอนทับอะไร...?
เธอลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่า....ตัวเองกำลังนอนทับกายของจินหลัน!!
แถมยัง...
ทำไมท่อนบนเขาเปลือยเปล่า!!?
นี่มันเกิดอะไรขึ้น..เมื่อคืนเรานอนด้วยกันแค่นั้นไม่ใช่เหรอ...?
ไม่สิ...จริงๆมันไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นแล้วทำไม...!!?
ก๊อกๆ...
“องค์หญิงข้าเข้าไปนะเพคะ...วันนี้พวกเรามีงาน...”
จิ้นอันผู้ช่วยคนสนิทของเธอเปิดประตูเข้ามาด้วยความเคยชินที่ต้องมาปลุกองค์หญิงทุกเช้าแต่วันนี้มีบางสิ่งแปลกไป...
องค์หญิง...กำลังนอนคร่อมพระสนมจินหลัน..!!
“....”
“...จะ...จิ้นอัน..ข้า!”
แอ๊ด...
เธอปิดประตูลงอย่างช้าๆไม่พูดไม่จาอะไรเหมือนตนเองไม่มีตัวตนที่นี่
ไม่เคยมาที่นี่มาก่อน...
“เดี๋ยวจิ้นอัน...!”
แม้ว่าเธอจะร้องเรียกหาคนสนิทเธอก็ไม่กลับเข้ามาในห้องนี้แล้ว...
=====================================================================
ตามตำนานแล้วสัญลักษณ์ของเต่าดำจะมีงูพันอยู่รอบกระดองค่ะ
เผื่อบางคนสงสัยว่าทำไมงูกับเต่าดำถึงเกี่ยวข้องกัน
องค์หญิงสี่เห็นน่ารักๆแบบนั้นน่ากลัวใช่เล่นเลยนะคะ
จินหลันบริการนวดถึงที่แบบนี้มานวดให้ไรท์บ้างงง เค้าก็ปวดไหล่น้าาาา ปวดไปหมดทั้งตัวและหัวใจ!!
ความคิดเห็น