องค์หญิงเพี้ยน กับ เหล่านายสนม

ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 11 ตามง้อ?

บทที่ 11

ตามง้อ?

     จ๋อม..

     หนิงหลงออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเธอใส่ชุดบางๆแต่เป็นสีน้ำเงินเข้มเพื่อไม่ให้เปิดเผยผิวกายมากเกินไปเมื่อโดนน้ำ แล้วจึงค่อยทอดกายลงไปแน่ในบ่อน้ำร้อน ไอร้อนจากน้ำแตะที่แก้มทั้งสองของหญิงสาวจนเห่อร้อน ทว่าตอนนี้เธอไม่แน่ใจแล้วว่าสาเหตุที่แก้มมันร้อนระอุได้ขนาดนี้เป็นเพราะบ่อน้ำร้อน...รึชายที่อยู่ข้างๆกันแน่

     “องค์หญิง นี่เป็นเหล้าบ๊วยชั้นหนึ่งจากแคว้นยุนซูพะย่ะค่ะ”ซูฮวายกขวดสุราแก้วสีขาวทึบขนาดเท่าฝ่ามือลงในจอกเหล้าขนาดเล็กและวางมันบนถาดไม้ที่กำลังลอยอยู่บนผิวน้ำ

     “ขะ..ขอบคุณ”เธอรับจอกเหล้านั้นมาแม้ตอนนี้จะไม่ค่อยอยากจิบเสียเท่าไหร่แต่เมื่อถูกยื่นสุรามาให้แล้วการไม่รับไว้คือการหักหน้าผู้ให้ยิ่ง

     กลิ่นหอม...กว่าเหล้าทั่วไป

     ก่อนจะปล่อยให้เหล้าผ่านคอเธอสูดเหล้าจากขอบจอกเล็กน้อยก่อนจะดื่มมันลงไปทั้งหมด ความหวานที่แผ่ไปตั้งแต่ปลายลิ้นมันไม่ใช่ความหวานโดยน้ำตาลเป็นความหวานธรรมชาติจากบ๊วยช่างเป็นสุราที่รสเลิศเสียนี่กระไร!

                “รสเลิศมากเลย ซูฮวา”

                “ข้าเองก็ดีใจที่ท่านชอบพะย่ะค่ะ องค์หญิง”

                เมื่อดวงตาของทั้งสองเหลือบมาพบกันเหตุไฉนดวงตาของเธอจึงมองลงไปที่ผิวเสื้อบางที่ชุ่มด้วยน้ำด้านล่างกันเล่า!!? ไม่ใช่นะ! ข้าไม่ใช่พวกโรคจิต!! เธอแย้งกับตัวเองในใจ หญิงวัย 27 ที่ไร้ชายขาดรักมายาวนานตามอายุคนนี้จะมาสนอกสนใจเรือนร่างชายอะไรเอาป่านนี้!!?

                หนิงหลงหันไปมองสิ่งอื่นแทน เธอมองฟ้า มองต้นไม้ มองทุกสิ่งทุกอย่างที่จะตัดตนเองออกมาความฟุ้งซ่าน เพราะเธอเอาแต่มองไปรอบความเงียบก็ก่อกำเนิดระหว่างการสนทนาของทั้งคู่

                ทำไมมันน่าอึดอัดขนาดนี้...?

                เป็นความผิดของเธอเองที่ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขา ท่าทางตอนนี้ซูฮวาก็ดูเหมือนจะเบื่อๆขึ้นมาเสียแล้วด้วย เขาถอนหายใจเบาๆแล้วยกเหล้าบ๊วยขึ้นจิบทีละนิดพอเห็นแบบนั้นความรู้สึกผิดที่อัดแน่นในใจก็เพิ่มพูน

                “ซูฮวา ตอนนี้ท้องฟ้าเปิดแล้ว พระจันทร์เสี้ยวงดงามมากเลยล่ะ เจ้าเห็นไหม?”แม้จะไม่เจอหนทางก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีหนทาง เธอตั้งหัวข้อสนทนาที่แสนเรียบง่ายขึ้นเพื่อทลายความเงียบนี้ลง

                “พะย่ะค่ะ วันนี้เป็นวันที่จันทร์เสี้ยวงดงามที่สุด”

                “จะว่าไป วันนี้อากาศก็เย็นกว่าทุกวันด้วยทางดีที่เราไม่ควรแช่นาน...”

                ในขณะที่เธอกำลังพูดไปเรื่อยเปื่อยวงแขนของชายหนุ่มก็โอบเข้ามาที่เอวแล้วถึงตัวเธอเข้าไปแนบชิดกาย

                “อากาศวันนี้ค่อนข้างหนาว พวกเราควรอยู่ใกล้ๆกันเข้าไว้ดีกว่าพะย่ะค่ะองค์หญิง”

                รอยยิ้มของซูฮวาแผงไปด้วยความเย้ายวน เธอกลายเป็นดั่งผึ้งที่ถูกดอกไม้หอมดึงดูดไม่ใช่ขยับกายไปไหน แต่ไม่ได้..!! เธอจะต้องมีสติอยู่ตลอดสิ!!

                “อะ...อย่างที่เจ้าว่า วันนี้อากาศหนาวยิ่งนัก เจ้าออกมาอยู่ข้างนอกนานๆเดี๋ยวเจ้าจะไม่สบายได้นะซูฮวา  หมดเหล้าจอกนี้พวกเรากลับขึ้นไป...”

                “..เฮ้อ ท่านพึ่งจะมาเองแท้ๆ อยากกลับไปมากขนาดนั้นเลยหรือ? องค์หญิง”

                “หา...?”

                น้ำเสียงของซูฮวาแข็งกร้าวขึ้นทั้งๆที่เขามักจะพูดว่าพะย่ะค่ะลงท้ายเสมอแต่ครั้งนี้เขากลับกว่างด้วยน้ำเสียงที่ราวไม่พอใจอย่างมาก

                “กับจินหลันท่านอยู่ได้ทั้งคืน แต่กับข้าท่านมาแค่ไม่ถึงชั่วโมง!”

                “ซะ...ซูฮวา เจ้าใจเย็น..”

                “ท่านบอกข้ามาสิว่าข้าด้อยกว่าชายคนนั้นตรงไหน ข้างดงามน้อยกว่าจินหลันตรงไหน!!?”

                “...”

                ใบหน้าของหนิงหลงมีหยดน้ำไหลลงข้างแก้ม สองหยด สามหยด ตามลงมาติดๆ ไม่ว่าเหงื่อนี่เกิดจากบ่อน้ำร้อนรึความร้อนจากเธอเอง ดวงตาของหนิงหลงกำลังลอกแล่กไปซ้ายทีขวาทีในหัวก็เริ่มคิดหาวิธีทำให้ซูฮวาใจเย็นลง

                ควรจะว่าไปตรงดีไหมนะ? ไม่!! นั่นเป็นวิธีที่แย่ที่สุด!

                ‘โอ้! ไม่เลยในโลกนี้จะมีใครงามไปกว่าเจ้า!’ แบบนั้นก็ดูไม่มีความจริงใจเลยสักนิด

                รึปลอบใจ...? ในประสบการณ์ทำงานไม่คิดว่าแผนปลอบใจจะใช้ได้ผลกับคนแบบนี้ซะด้วยสิ

                “ขออภัยพะย่ะค่ะองค์หญิง!! ข้าคงทำให้ท่านลำบากใจ”

                ซูฮวาเดินย่างเท้าผ่านผิวน้ำขึ้นไปยังบันไดหินที่ขอบบ่อน้ำ ในใจของเขาตอนนี้มีแต่ความเคืองขุ่นวนเวียนในใจ

                ช่างน่าเจ็บใจเหลือเกิน...

                เขานึกย้อนกลับไปในวันนั้นที่เขาและนายกำนัลรับใช้ได้เดินผ่านตำหนักของจินหลันโดยเหตุจำเป็น ในตอนนั้นเขาได้ยินเสียงพูดคุยอย่างมีความสุขขององค์หญิงและจินหลันในสวนย่อม พวกเขาดูไม่มีความประหม่าต่อกันเลยแต่ถึงอย่างนั้น...

                พอมาอยู่กับเขาเหตุใดจึงไม่เหมือนกันเลย..!!?

                องค์หญิงแทบไม่มองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำไป..!

                เพราะอะไร? เพราะเขายังงดงามไม่พอ? เพราะเขายังดีสู้จินหลันไม่ได้?

                ‘ข้าน่ะ...เป็นถึงองค์ชายเชียวนะ!’

                ตั้งแต่เด็กเขารู้ตัวเองดีว่าจะต้องแต่งงานกับองค์หญิงหนิงหลง ถวายกายและใจให้องค์หญิงแม้ไม่เคยพบหน้ากัน แม้การพบกันครั้งแรกเธอจะดูเย็นชาต่อเขาแต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาเลยสักนิดตราบใดที่ในใจองค์หญิงไม่มีใครเข้าไปแทรกแซงเขาก็ยังสามารถเป็นหนึ่งในใจของนางได้!!

                แต่แล้วทำไม...ข้าถึงรู้สึกว่ามันไม่มีทางไปถึงจุดนั้นได้เลยทั้งๆที่เพิ่งเริ่มเดินแบบนี้..

                 “ดะ...เดี๋ยวก่อนซูฮวา!!”

                หนิงหลงเดินตามไปอย่างยากลำบากเพราะตัวยังอยู่ในน้ำจะขยับรึวิ่งก็ไม่ได้ดั่งใจไปเสียหมด!

                เธอกระโดดตัวเองเพื่อคว้าชายหนุ่มเอาไว้ดั่งในละครแนวรักที่ฉายในทีวีหลังข่าว ทว่าฉากนี้ความจริงมันต้องเป็นฝ่ายชายที่คว้าหญิงสาวตรงหน้าเอาไว้แต่เธอกลับต้องรับบทเป็นพระเอกเสียแทน

                ควับ..!

                พรึ่บ!!

                ร่างของซูฮวากำลังก้าวขึ้นบันไดไปฝ่ามือของหนิงหลงจึงเอื้อมเข้าไปคว้าส่วนให้มือที่สุดมา ในตอนแรกเธอคิดว่าจะคว้ามือของเขาเอาไว้แต่สิ่งที่ได้กลับมามีเพียงชุดคลุมสีขาวที่เปียกปอนไปด้วยน้ำเท่านั้น...

                ...ช้าก่อน ถ้านี่เป็นเสื้อคลุมล่ะก็งั้น...         

                เธอจำได้ว่าซูฮวาใส่ชุดคลุมสีขาว...และชุดคลุมนั้นตอนนี้ก็อยู่ในมือของเธอ...

     แสดงว่า...

     “อะ...องค์หญิงคนบ้า!! อย่าหันมาเชียวนะ!!”เสียงของซูฮวาดังเมื่อตอนนี้ใบหน้าของเขาแดงเป็นเกือบจะเป็นสีเดียวกับเนื้อแตงโมมือทั้งสองข้างยกขึ้นมาปกปิดของสงวนแต่หากมีเท่านั้นจะไปปิดมิดได้อย่างไร!!?

                ใจหนึ่งก็หันกลับไปมองอยู่หรอก...

                หากเธอเงยหน้าขึ้นไปมองตอนนี้ก็คงได้เจอของดีนอกตำราเป็นแน่! เธอจึงหันหลังให้แก่เขาในตอนนั้นเสียงวิ่งของซูฮวาก็ดังไปที่ตรงห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้นเสียงฝีเท้าก็ดังไล่ไปจนถึงทางเข้าบ่อน้ำร้อน

                เขาไปแล้ว...

                หญิงสาวค่อยๆหันกลับมาที่แห่งนี้ไม่เหลือผู้ใดนอกจากเธอ เสียงลมที่พักหวิวๆยิ่งเย็นเหน็บไปถึงข้างใน หากกลับตอนนี้เธอก็กลัวว่าจะยังไม่ไม่ได้ไขความข้องใจที่มีต่อซูฮวา ครั้งนี้เธอเป็นฝ่ายผิดที่ไม่ยอมพบหน้าเขาสำหรับการเข้าสังคมมันเป็นดั่งการปฏิเสธคู่สนทนาทางอ้อม

                แต่เนื้อหนังมังสาที่หลอกล่อสายตาของเขามันกวนสมาธิของเธอจนทำใจมองตรงๆไม่ได้อยู่ดี

                จะทำเช่นไรดี? อยู่ๆเธอก็รู้สึกว่า...

     ต้องไปง้อซะแล้วสิ...?

     ตึง ตึง ตึง!

     เสียงกระแทกเท้าดังสนั่นไปทั่วตำหนักของพระสนมซูฮวา ทำเอาเหล่านายกำนัลในตักหนักอกสั่นขวัญหายกันไปหมดกับการกลับมาของผู้เป็นนายที่ดูเหมือนว่าเขาจะฉุนเฉียวกว่าปกติมาก

     “พระสนม..!!”

     นายกำนัลคนสนิทเห็นของตนเดินเข้ามาในตำหนักด้วยสภาพเส้นผมเปียกปอนซ้ำยังเสื้อผ้าหลุดลุ่ยไม่เรียบร้อยอีกต่างหาก เขาตกใจมากจนทำอะไรไม่ถูกจึงได้แต่เดินตามเขาไป มันเกิดอะไรขึ้นกับท่านซูฮวากันเขาได้แต่ตั้งคำถามในใจ แต่ไม่ทันได้ถามเจ้านายของเขาก็ปิดประตูห้องหนีไปเสียงแล้ว

     “อย่ามายุ่งกับข้า! ข้าจะอยู่คนเดียว!!”

     ปึง!!

     ประตูปิดลงต่อหน้านายกำนัลคนนั้น ใจหนึ่งรู้ดีกว่าท่านซูฮวาอารมณ์หงุดหงิดง่ายเพียงไหนหากเข้าไปคงต้องเจอระเบิดลูกใหญ่เป็นแน่แต่ลึกๆแล้วในใจก็ยังเป็นห่วงมากมายนัก

     ภายในห้องซูฮวาเดินเข้าไปนั่งอยู่บนขอบเตียง เขาทิ้งท่าทีอันสง่างามไปต่อหน้าองค์หญิงแล้วจากนี้เธอจะไม่มาหาเขาอีกก็คงมิใช่เรื่องแปลก...

     แต่ก็ช่างไปสิ!! อย่างมากเขาก็แค่ถูกส่งกลับแคว้นเท่านั้นเอง!

     ....เท่านั้นเอง...งั้นหรือ?

     มันไม่ใช่แค่นั้นเองเลยสักนิด!! เสด็จแม่จะว่าอย่างไรหากเขาถูกส่งกลับไป! ในฐานะองค์ชายแล้วเขาจะมีหน้ามีตาในสังคมได้อย่างไร!!?

     ตะ...แต่มันไม่ใช่ความผิดข้าสักหน่อย!

                ก๊อกๆ..

                “ซูฮวา...ข้าขอเข้าไปนะ”

                “...!!”

                หลังบานประตูเสียงของหญิงสาวอันคุ้นเคยดังขึ้นมา ซูฮวารู้ได้ทันทีว่าองค์หญิงหนึ่งอยู่หลังบานประตูนั้นจะเข้าไม่ให้เข้ามาก็คงไม่ได้ในฐานะรัชทายาทที่นี่ก็คือบ้านขององค์หญิง เขาจัดแจงตนเองให้เรียบร้อยแม้จะไม่เรียบร้อยเท่าไรนัก

                “..พะย่ะค่ะ องค์หญิง”เขาตอบรับทันทีหลังมั่นใจว่าสภาพตอนนี้ไม่ได้ดูน่าเกียจเกิดมอง

                แอ๊ด...

                หนิงหลงค่อยๆเปิดประตูเข้ามาช้าๆ เธอเห็นชายหนุ่มกำลังนั่งอยู่บนขอบเตียง ในหัวของเธอกำลังรวบรวมถ้อยคำต่างๆนาๆ

                “ซูฮวา..เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง? วิ่งออกมาทั้งๆแบบนั้นเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”

                “ขอบคุณในความห่วงใยพะย่ะค่ะองค์หญิง ข้าไม่ได้เป็นอะไร”

                เธอเดินเข้าไปใกล้เขาอย่างช้าๆ ใบหน้าก็แต้มรอยยิ้มการค้าเอาไว้เพื่อสร้างความน่าเข้าหาทว่าชายหนุ่มกลับเบือนหน้าหนี...

                “ขะ...ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อตำหนิหรอกนะ..ข้าเพียงแค่...เอ่อ...ข้าขอโทษที่ไม่ยอมมองเจ้าตรงๆ แต่ข้ามีเหตุผล”หญิงสาวเดินมาหยุดตรงหน้าเขาแล้วย่อเข่าลงเพื่อลดความกดดันลง

                “...เหตุผล? เหตุผลอันใดล่ะองค์หญิง”

                “เหตุผล..เอ่อ...ก็เพราะ..”

                เพราะจิตใจด้านมืดของข้าอย่างไรเล่า..!!

                ต่อให้เจ้าจะไม่เคยรึไม่อยากมองร่างกายของชายแต่เชื่อข้าเถอะ...ไม่ว่าจะยุคไหนโลกไหนสตรีก็ยังเป็นสัตว์กินเนื้อที่น่ากลัวอยู่เสมอ!! เธอยังจำได้เลยว่าเธอเคยมีเพื่อนคนหนึ่งในสมัยมัธถยมที่บอกว่าไม่ชอบมองร่างกายผู้ชาย และเมื่อเพื่อนเอาหนังสือรูปปกนิตยาสารที่มีชายเปลือยท่อนบนให้ดู เธอติดตาทั้งคู่ด้วยมือทว่านิ้วของเธอนั้นแอบแยกออกเล็กน้อย

                แต่นั่นไม่ใช่เรื่องของเธอแม่แต่น้อย ยังไงซะหญิงโสดนั้นมีความต้องการมากกว่าสตรีที่แต่งงานแล้ว

                ...เหมือนกับยอมรับไปครึ่งตัวแล้วว่าตนเองก็ต้องการมองเหมือนกัน

                ดะ...เดี๋ยวสิทำไมตอนนี้มันถึงมีแต่ความคิดลามกๆอยู่เต็มหน้าเลยล่ะ!! ข้าไม่ใช่ผู้หญิงจอมหื่นนะ!!

                “พะ...เพราะเจ้างดงามเกินไป..ขะ...ข้าก็เลยมองตรงๆไม่ได้น่ะ”

                “....”

                จากการคัดกรองคำพูดทั้งหมดหนิงหลงก็เปล่งถ้อยคำที่หนักแน่นและดูจริงใจที่สุดออกไปแม้มันจะดูสิ้นคิดอยู่ดีก็เถิด เธอเบนสายตาไปทางอื่นแก้มทั้งสองก็แดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย

                “งะ...งามเกินไป!? พูดอะไรของท่านน่ะองค์หญิง..ขะ..ข้า”เฉดสีแดงไล่จากคอของซูฮวาไปถึงหน้าผาก สาเหตุที่เธอไม่ยอมสบตาเขามาตลอดคือเหตุผลเพียงเท่านี้เองงั้นเหรอ!!? แต่ทำไมกลับรู้สึกดีแทนที่จะโกรธ!?

                “และที่สำคัญ...ข้าคิดว่าเจ้าไม่ต้องพูดว่าพะย่ะค่ะแล้วก็ได้ มันคงจะดีถ้าเราได้สนิทกันโดยไม่ต้องคิดถึงยศในตอนที่เราอยู่กันแค่สองคนนะ”

                “องค์...หญิง”

                หนิงหลงนั่งลงข้างๆชายหนุ่มโดยไม่ได้เว้นระยะห่างมากเกินไปแต่ก็ไม่ได้แนบชิดติดกัน เรือนผมของซูฮวายังเปียกชื้นอยู่ซ้ำยังมีหยุดน้ำหยดลงเตียงอีกต่างหาก ท่าทางตอนออกมาเขาจะรีบร้อนมากเลยทีเดียว

                ในตอนนั้นเองที่ฝ่ามือของซูฮวาเอื้อมเข้ามาจับไหล่ทั้งสองของเธอเอาไว้ราวกับจะบังคับให้หันมามองที่เขา

                “หะ...หาท่านไม่มองข้าแล้ว ข้าจะมีความงามเอาไว้ทำอะไรกันเล่า...องค์หญิง”

                หากความงดงามนี้ไม่ได้มีไว้ให้ท่านได้เชยชมล่ะก็...ความงามนี้จะมีประโยชน์อันใด?

                “หากเป็นท่านล่ะก็...ท่านจะมองรึสัมผัสข้ายังไงก็ได้...”ชายหนุ่มปลดคอเสื้อลงไปด้านล่างเผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่ขาวผุดผ่องดั่งจันทร์เสี้ยว...

                “ดะ...เดี๋ยวก่อน! ซูฮวา ข้า...มะ..มีเรื่องที่ต้องบอกเจ้า”หนิงหลงยกมือขึ้นห้ามปรามก่อนที่เขาจะปลดเปลื้องกายไปมากกว่านี้

                “สิ่งใดหรือ องค์หญิง?”

                “ขะ...ข้า วันนี้ข้ารีบมาก ก็...ก็เลยลืมเจ้านั่นเพราะฉะนั้น...คะ...คืนนี้..”

                “เจ้านั่น..?”

                “เจ้านั่นน่ะเจ้านั่น”

                เธอก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าเงยขึ้นสบตากับชายหนุ่ม จะให้เธอพูดออกมาอย่างเต็มปากได้อย่างไรว่าเธอไม่ได้เอาเจ้านั่นมา...!!

                “...?”ซูฮวาเอียงคอมององค์หญิงด้วยความไม่เข้าใจ จนในที่สุดหนิงหลงก็ตัดสินใจสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วเอ่ยออกมาว่า...

                “ก็....ถะ...ถุงคุมกำเนิดสุดหรรษาไง”

                รู้สึก....อายจนอยากจะมุดดินหนี

==================================================================

กลับมาแล้ววววววว

หายไปนานคิดถึงกันไหนเอ่ยยย ไรท์เพิ่งกลับจากต่างจังหวัดมาล่ะค่าาา

เอาซูฮวาคนเซ็กซี่มาเสริฟฟฟฟ