คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ไวรัส
ขณะที่โพดำและงุงิกำลังคุยกันอยู่นั้นเสียงไอของใครบางคนก็ดังขึ้นที่นอกบ้านเรียกให้ทั้งสองตัวหันไปมองตามเสียงทันที
“เฮ้!!! เราโผล่มากันที่ไหน เน๊ะ….-0-!!!” มีตุ่นตัวหนึงโผล่ขึ้นมาและท่าทีตกใจมาก
“เฮ้!!! เจ้างั่งดันตูดแกออกไปฉันจะได้ดุ…0_0!!!! ” ตุ่นอีกตัวโผล่มาแล้วท่าทีไม่แตกต่างจากตัวเมื่อกี้เล้ย
“โว้ย ไอ้พวกลิ่วล้อทั้งหลายทำบ้าไรกันอยู่ห๊ะ!!!”
ตุบ!!!!
ตุ่นอีกสองตัวหน้าคล่ำลงกับพื้นดินพร้อมกับตุ่นอีกตัวที่โผล่ขึ้นมารู้สึกตัวนี้จะแต่ต่างไปจากพวก เพราะมันใส่หมวกขุดเหมืองเหมือนเป็นหัวหน้าทีมอย่างงั้นหละ
“มาโผล่ตรงไหนหละคราวนี้ ฉันไม่อยากตามหาแล้วนะ นี้!! แกลุกขึ้นแล้วหาบ้านเด็กที่ติดเชื้อซะ!!!” ตุ่นใส่หมวกเอ่ย
“เอ่อ…คือพวกคุณ?” โพดำทักตุ่นๆทั้งหลาย ตุ่นแปลกหน้าหันมามองตามเสียงก่อนที่จะ
“หืม? (_ _)(- -)(. .)(0 0)(0[]0)!!!!! กรี๊ดดดดดดดด หมะ….” ตุ่นที่ใส่หมวกร้องเสียงหลงจนสลบไป
“โอ้ววว ว!! ท่าหัวหน้า ~” ตุ่นตัวที่หนึ่งร้องออกมาอย่างตกใจ
“นี้!! โพดำตุ่นกรี๊ดได้ด้วยหรอ= =?” งุงิถามขึ้น
“ก็นะ- - มันเกิดขึ้นแล้ว เอ่อ…เข้าไปในบ้านก่อนเถอะครับ” โพดำเอ่ยให้พวกตุ่นๆเข้าไปพักในบ้าน ตุ่นๆทั้งสองพยุงตุ่นที่ถูกเรียกว่า “หัวหน้า” อย่างทุลักทุเล
“ว่าแต่พวกแกเป็นใคร?” งุงิถามชายตามองตุ่นทั้งสามตัว
“ตุ่นไง เป็นแมวซะเปล่าเรื่องแค่นี้ไม่รู้เร๊อะ^0^” ตุ่นตัวที่สองหัวเราะเยาะเรียกความโกรธจากงุงิได้เป็นอย่างดี งุงิยกอุ้มเท้าขึ้นก่อนที่จะฟาดลงไปใกล้ตำแหน่งที่ตุ่นตัวที่สองอยู่
ฟลุบ!!!
“ไอ้แมวงั่ง ทำบ้าอะไรของแกรู้ไหมขนข้าขึ้นยากแค่ไหน- -*” ตุ่นตัวที่สองร้องอย่างตกใจจากเหตุการณ์เสี่ยงตายเมื่อครู่
“ยังปากดีอีกนะ…”งุงิเอ่ย
“พอได้แล้วงุงิ พวกคุณตุ่นๆกำลังหาผู้หญิงที่ติดเชื้อไรครับ” โพดำถามขึ้นก่อนที่จะเกิดสงครามอีกรอบ
“เชื้อไวรัสตุ่น เห็นข่าวมาอยู่กระจายแถวนี้นะเพราะมีไอ้โง่ตัวหนึ่งไปกัดเด็กคนนั้นเข้า” ตุ่นตัวที่หนึ่งอธิบาย
“อาการจะเป็นไงหรอครับใชเจ้านายของผมรึป่าวครับ?” โพดำเริ่มร้อนใจเพราะเจ้านายเค้าก็โดนตัวอะไรกัดเช่นกัน
“เจ้ามีรูปไหมหละ นี้เจ้าตุ่นเลิกยุ่งกับเจ้าแมวนั้นได้แล้วเอารูปออกมาซะ!” ตุ่นตัวที่หนึ่งสั่งการ
“เจ้ามีรูปเด็กคนนั้นไหมหละ”ตุ่นตัวที่สองเอ่ย
“อยุ่บนชั้นข้างบนนี้หละครับ” โพดำมองไปทางรูปภาพเด็กหญิง
“อืม ใช่แล้วหละเด็กคนนี้หละมนุษย์เรารักษาไม่ได้หรอก” ตุ่นตัวที่สองเอ่ยทำให้จิตใจของโพดำเศร้าเป็นทวีคูณ
“แล้วอีกอย่างนะถ้าปล่อยไว้นานหละก็ไวรัสนั้นมันจะเปลี่ยนมนุษย์เราให้กลายเป็น…” ตุ่นตัวที่หนึงเงียบไป
“เป็นอะไร เจ้านายผมจะเป็นอะไรครับ!!?” โพดำถามอย่างร้อนใจ
“เป็นตุ่นไงหละ” ตุ่นที่เป็นหัวหน้าพูดขึ้น
“=[]=!!!” โพดำ
“ -0- ?” งุงิ
“แล้วมีวิธีรักษาไหมครับ” โพดำร้องถาม อะไรกันเนี่ยเจ้านายของผมไม่น่ามาเจอโรคน่าเกลียดๆอย่างนี้เลย
“ไอ้มีมันก็มีอยู่นะ” ตุ่นหัวหน้าว่า
“จริงหรอครับ ทำยังไง” โพดำว่า
“ไม่ยากๆ เรื่องที่ต้องทำก็แค่ขอวิธีรักษากับผู้เฒ่าตุ่นเท่านั้นเอง”
“งั้นพาพวกเราไปหาผู้เฒ่าตุ่นสิ” งุงิร้อง แต่สิ่งที่ส่งกลับมากลับเป็นเสียงหัวเราะของตุ่นทั้งสามตัว
“น่าหัวเราะอะไรกันนักหนา” งุงิเริ่มอารมณ์เสีย
“หึหึหึ เรื่องของเรื่องก็คือ...” ตุ่นตัวที่หนึ่งว่า
“คือ..” โพดำสงสัย
“นั่นก็คือ...หึหึหึ” ตุ่นตัวที่สองเล่นลิ้น
ตุ๊บ!! งุงิฟาดอุ้งมือไปเฉี่ยวๆตัวตุ่นทั้งสอง
“เอาน่าๆ ใจเย็นๆ จ๊าก!!”ไม่ทันขาดคำอุ้งมือของงุงิก็ตะบบลงบนตัวของตุ่นหัวหน้า
“จะบอกไม่บอกห๊ะ” งุงิอารมณ์เสีย
“จร้าๆ ก็อ่ะนะ แบบว่าคือสองปีก่อนอยู่ดีๆผู้เฒ่าตุ่นก็ออกเดินทางเที่ยวรอบโลกน่ะ” ตุ่นหัวหน้ากล่าว
“อะไรนะ!!!” เสียงของงุงิกับโพดำดังขึ้นโดยไม่ได้นัดหมาย
“ก็อย่างที่บอกนั่นล่ะ เพราะฉะนั้นตอนนี้เราเลยไม่รู้ว่าผู้เฒ่าตุ่นไปอยู๋ไหนนะจ๊ะ เพราะงั้นจะปล่อยเค้าไปได้รึยังเอ่ย เจ๊แมวใจดี” ตุ่นตัวที่หนึ่งว่าแล้วส่งสายตาออดอ้อนไปให้งุงิ แต่น่าเสียตานที่คำบางคำดันไม่เข้าหูแมว
“ใครเจ๊!” งุงิร้องตะบบลงที่ตัวตุ่นอีกรอบ
“คร้าบขอโทษคร้าบพี่แมว ปล่อยเขาน๊า” งุงิปล่อยเจ้าตัวตุ่นออกจากอุ้งเท้า
“แล้วไม่มีวิธีหาเลยรึ” งุงิว่า แบบนี้มีหวังโพดำคงตรอมใจแน่ และเจ้านายของเธอเองก็เช่นกัน
“ไอ้มีก็มีนะ เห็นผู้เฒ่าตุ่นเปรยๆอยู่ว่าจะไปเยี่ยมหลานที่เมืองมอคค่าประเทศคาปูโน่น่ะ”ตุ่นหัวหน้ากล่าว
ความคิดเห็น