ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    The article of us :: แมวนอกกรอบกับหมานอกรีต

    ลำดับตอนที่ #2 : เมื่อเราได้เจอกันอีกครั้งหนึ่ง

    • อัปเดตล่าสุด 20 เม.ย. 52


               ณ บ้านหลังไม่ใหญ่ไม่โตในเมืองพล่ากุ้ง อากาศไม่เป็นใจสำหรับการเดินเล่นเท่าใดนัก แต่หมาและแมวสองตัวก็ยังจ้องหน้าก้นอยู่

     

     

     

    CAT ::

               ฉันเดินเข้าไปใกล้ตรงชานบ้าน แล้วหยุดนั่งมองเจ้าหมาน้อยที่จ้องตาฉันไม่ละเช่นกัน มันยกเท้าหน้าของมันขึ้นแล้วชื่อไปที่หน้าต่างอีกบานที่แง้มอยู่พอที่ตัวของฉันจะเข้าไปได้

     

               นายอยากให้ฉันเข้าไปงั้นหรอ ฉันพึมพำ ไม่รู้ว่ามันจะได้ยินที่ฉันถามหรือเปล่าแต่กระนั้นฉันก็ตัดสินใจกระโดดไปที่หน้าต่างบานนั้น มุดตัวผ่านช่องแคบเข้าไปในบ้านจนได้

     

               สวัสดีโพดำ ฉันทักเจ้าหมาโพดำ ถึงมันจะมีชื่อว่าโพดำแต่ตัวของมันไม่ได้ดำเหมือนซื่อหรอกนะเพียงแต่ตรงลำตัวด้านขวาของมันมีรอยรูปโพดำอยู่นั่นสิ (ฉันคิดว่านะ เพราะไม่มีใครเคยบอกฉันนี่ว่าทำไมมันถึงชื่อโพดำ)

     

               ไงงุงิ โพดำทักฉันแล้วเดินเข้ามาใกล้ ไม่ได้เจอกันนานจนฉันจะลืมแกไปแล้ว เจ้าหมาโพดำว่าพลางทำหน้าทะเล้นแต่ถึงอย่างนั้นฉันก็รู้ว่ามันไม่ได้รู้สึกอย่างที่มันทำหน้าทำตาซักนิด

     

         

               นั่นสินะ เฮ้อเจ้านายแกเป็นยังไงมั่ง ฉันถามอย่างเป็นห่วง โพดำทำหน้าเศร้าทันทีที่ได้ยิน

     

                ไม่รู้สิ เจ้านายยังไม่กลับมาเลย โพดำเสียงอ่อย

     

                เอาน่าโพดำ แกยังมีฉันนะ จริงสิตอนนี้เจ้านายฉันไม่อยู่ งั้นทุกวันฉันจะหนีมาเที่ยวทีนี้ดีไหม?” ฉันเสนอ โพดำจะรู้สึกเหมือนฉันไหมนะที่อยู่ๆก็ไม่ได้เจอเจ้านาย ขนาดฉันไม่เจอเจ้านายแค่วันเดียวก็แทบจะคลั่งอยู่แล้ว

     

                จริงเรอะ โพดำใคร่รู้ หน้าของมันดูสดใสขึ้นมานิดหน่อย

     

                แน่นอน ฉันตอบไปอย่างมั่นใจ อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็อยากให้คนที่อยู่ใกล้ๆฉันมีความสุข อย่างที่เจ้านายของฉันพูดเสมอนั่นล่ะ ทำให้คนรอบข้างของเราให้มีความสุขก่อนที่จะคิดถึงเรื่องอื่น และตอนนี้คนคนนั้นสำหรับฉันก็คือโพดำ...

     

     

               นี่เป็นวันที่สามแล้วที่ฉันมานั่งเล่นกับโพดำที่บ้าน พ่อแม่ของเจ้านายโพดำก็ใจดีใช่เล่นพวกเขามักเอานมกับขนมมาให้ฉันเวลาที่ฉันมาที่นี่ พวกเขาดูแลฉันเสมือนฉันเป็นหนึ่งในครอบครัวของพวกเขาทีเดียว

     

                วันหลังมาอีกนะ มาเป็นเพื่อนเล่นของโพดำหน่อยนะจ๊ะ คุณแม่ของเจ้านายโพดำพูดแบบนั้นตอนฉันจะกลับบ้านทุกที พอเธอมาโพดำก็ร่าเริงขึ้นทันทีเลยนะ ฉันร้องขานรับสัญญา แน่นอนก็โพดำเป็นเพื่อนของฉันนะ แม่เจ้านายโพดำยิ้มๆแทนคำตอบ

     

                 จริงสิโพดำนายมาอยู่กับเจ้านายได้ยังไง ฉันถาม

     

                 อ้อ พอดีตอนนั้นเป็นตอนที่ฉันยังเด็กกว่านี้เยอะเลยล่ะ จำได้วันนั้นฉันยังนอนกลิ้งเล่นอยู่ในกรงพร้อมกับเพื่อนๆตัวอื่นๆอยู่ แล้วอยู่ดีๆเจ้านายของฉันก็เดินมาพร้อมกับพ่อของเจ้านายแล้วอุ้มฉันขึ้นมา คนที่เคยเลี้ยงฉันเมื่อแต่ก่อนคุยอะไรซักอย่างกับพ่อเจ้านายแล้วเจ้านายก็พาฉันกลับมาที่บ้านนี้นี่ล่ะ โพดำเล่าเป็นฉากๆก่อนจะถามกลับ เออ...แล้วแกล่ะงุงิ

     

                 ฉันน่ะหรอ.... ฉันนั่งเล่าเรื่องราวของฉันให้โพดำฟังในหัวยังมีภาพของวันเก่าๆ....วันที่ฉันเจอกับเจ้านายเป็นครั้งแรก....

     

                 ....ที่วันนั้นเป็นวันที่อากาศแจ่มใสในตอนเช้าเพื่อนร่วมกรงของฉันถูกใครบางคนเอาไปแล้วทิ้งไว้แต่กระดิ่งอันเล็กที่เขาห้อยคอไว้เสมอให้ฉันดูต่างหน้า

            

                  ต่อไปนี้ฉันไม่เหลือใครแล้ว คนอื่นๆก็ช่างดูน่ากลัวทั้งนั้น เจ้านกสีแดงสดตัวใหญ่ที่โต๊ะคิดเงินของชายที่ดูแลฉันในขณะนั้นส่งเสียงร้องแหลมน่ากลัว ปลาตัวโตฟันแหลมในอ่างก็ดูน่ากลัว หรือจะเป็นเจ้าแมงมุมหน้าตาลึกลับที่กำลังกินเหยื่ออยู่ในตู้ของมันก็ดูน่ากลัวยิ่งนัก

     

                  เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าจากอากาศแจ่มใสยามเช้าแปรเปลี่ยนเป็นอากาศมืดครึ้มในตอนกลางวันและในที่สุดฝนก็ตกลงมาในตอนบ่าย

     

                 ขณะที่ฉันนอนซึมหนุนกระดิ่งสีแดงอยู่ตรงมุมหนึ่งของกรงที่ฉันอยู่ มือใหญ่ของใครบางคนก็โอบฉันจากด้านหลัง เขาอุ้มฉันขึ้นมือของเขาทำไมนุ่มนิ่งจัง ฉันกันไปมองหน้าเขาช้าๆ เขาจ้องหน้าฉันไม่กระพริบก่อนที่จะยิ้มให้

     

                  อยู่ในนี้เหงาสินะ ฉันก็เหงางั้นเราสองคนไปอยู่ด้วยกันนะ เขาพูดยิ้มๆ ฉันเอียงคอมองเขาอย่างไม่เข้าใจเขาเข้าใจฉันด้วยหรอ แต่เดี๋ยวก่อนกระดิ่งของฉันล่ะมันตกอยู่ที่มุมตรงโน้น อ๊ะอย่าเพิ่งไปสิ กระดิ่งของฉันตก  ไปเก็บกระดิ่งก่อน

     

                  ฉันพยายามตะเกียตะตายดิ้นสุดชีวิตจนเกือบหล่นจากมือของเขาไปนอนไร้ชีวิตที่พื้นเขามองฉันอย่างงๆ แล้วมองไปที่กรงของฉันก่อนที่จะหลิยกระดิ่งสีแดงของฉันมาให้

     

                  เอ๊า อยากได้ไอ้นี่ใช่ไหมเอ่ย?” เขายิ้มฉันร้องตอบอย่างดีใจ

     

                  ร้องเสียงแปลกๆนะ งั้นชื่อว่างุงิล่ะกัน ไปเถอะกลับบ้านกันนะงุงิ เขาบอกกับฉัน

     

                   ฉันฟุบหน้าลงกับต้นแขนใหญ่ๆของเขาอย่างมีความสุข ก่อนที่จะออกจากร้านฉันมองเห็นเจ้าลูกหมาพันธ์ไซบีเรียนฮักกี้สีเทานอนกลิ้งอย่างมีความสุขส่งสายตามาให้ฉันตรงลำตัวด้านขวาของมันมีปานรูปหัวใจมีหางด้วยมันจ้องมาที่ฉันอย่างใครรู้ ฉันส่งยิ้มให้มันซักวันเราคงได้เจอกัน

     

                  แล้วหลังจากนั้นฉันก็หลับอยู่ในอ้อมกอดของเจ้านายจนกลับบ้านเลยล่ะ ฉันเล่า โพดำนั่งฟังอย่างพอใจ อ๊ะเดี๋ยวสิหมาไซบีเรียนฮักกี้ที่มีปานรูปหัวใจมีหางที่ด้านขวา หัวใจมีหางมันคือรูปโพดำไม่ใช่หรอ หรือว่า....

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×