ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ทำไมนายถึงเป็นแบบนี้ (เศร้านะ)
“แกมาถามฉันแล้วฉันจะไปรู้เหรอ แกอยากรู้ก็ไปถามคาโลมันเองซิหวะ”คิลพยายามพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังที่สุด แต่ก็อดมีแววขำไม่ได้เพราะเรื่องเมื่อกี้มันยังลืมไม่ลง
หลังจากที่แยกจากโรกับคิลแล้ว เจ้าตัวยุ่งก็กำลังเดินไปที่ห้องของตัวเอง พลางคิดไปว่าคาโลจะนอกใจเธออย่างที่คิลพูดหรือเปล่า เมื่อคิดไปเรื่อยๆเธอก็หยุดอยู่หน้าประตูบานหนึ่ง เมื่อเธอผลักเข้าไปกลับพบว่าห้องนี้ไม่ใช่ห้องของเธอ แต่พอเธอสำรวจไปรอบๆก็เจอสายตาอ่อนโยนของใครบางคนมองมา แต่เมื่อเธอสบตา สายตานั้นก็แปรเปลี่ยนไปแสดงให้เห็นถึงความเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด ใช่แล้ว....ห้องที่เธอเดินเข้ามาคือห้องของ คาโล วาเนบลี คนนี้นั่นเอง เธอได้เดินเขาห้องของเขามาตามเสียงหัวใจเรียกร้องของเธอที่อยากจะคุยกับเจ้าของห้องนั่นเอง
เจ้าตัวเดินเข้าไปในห้องอย่างไม่คิดจะขออนุญาต
“คาโล”
พร้อมเริ่มเปิดบทสนทนาด้วยตัวเองอย่างห้าวหาญ แต่ในใจกลับเต้นรัวอย่างนับไม่ได้ เพราะคิดถึงคำที่คิลพูด ถ้าคาโลมีคนรักแล้วเธอจะทำยังไง ในใจหนึ่งอยากถามให้รู้แล้วรู้รอด แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวคำตอบที่คาโลพูดออกมา แต่แล้วใจเจ้ากรรมกลับไม่ทำตามคำสั่งเธอ กลับเรียกชื่อคาโลออกไปอย่างนั้น
แต่เจ้าชายน้ำแข็งเพียงแค่กลับมามองแล้วเดินผ่านหันกลับไปสนใจกับกองหนังสือที่ตัวเองอ่าน
อะไรกัน แค่จะพูดคุยกันสักคำไม่ได้เลยเหรอ นายเกลียดฉันมากหรือไง ไม่พูดก็ไม่เป็นไรฉันจะถามนายให้รู้เรื่องเองก็ได้ เจ้าหญิงแห่งเดมอสคิดอย่างตัดพ้อ นี่เขาติดนิสัยวิเวียนมาตั้งแต่เมื่อไรกัน แต่กลับไม่รู้เลยว่าอีกฝ่าย.... ใจเต้นรัวไม่แพ้กันกับการบุกของเจ้าหญิงแห่งเดมอสที่เขาไม่คิดว่าจะเจอ...เพียงแต่ทำหน้าสงบนิ่งเท่านั้นเอง
“คาโล..” คนที่ถูกเรียกยังเฉย เมื่อเรียกซ้ำไปเรื่อย ความอดทนก็ชักอดทนไม่ไหว
“คาโล ฉันเรียกนายไม่ได้ยินหรือไงหา!!!” คำพูดที่ออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้เจ้าชายน้ำแข็งสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนหันมา ด้วยท่าทีที่สงบ
“นายมีอะไรก็พูดมาสิ ก็ในเมื่อนายไม่พูดจะให้ฉันมองนายอย่างเดียวโดยที่ฉันไม่ทำอะไรของฉันเลยเหรอ”
เมื่อฟังดังนั้น จิตใจที่โกรธ ยิ่งโมโห เข้าไปใหญ่
“นายจะพูดกับฉัน ต่อเมื่อฉันมีธุระ กับนายแค่นั้นใช่ไหม”
เมื่อฟังเช่นนั้น จิตใจของเจ้าชายกลับเจ็บปวดเหลือเกิน ‘ไม่ใช่ฉันอยากทำหรอกนะเฟริน ใจฉันเจ็บกว่าใจของนายอีก แต่เพื่อที่จะไม่ให้นายเจ็บมากไปกว่านี้ ฉันจำเป็นต้องทำ และต้องทำให้ได้’
เขาอยากบอกประโยคนี้กับเฟรินใจจะขาดแต่ทำไม่ได้ เพราะเขารู้ว่าถ้ามันรู้เรื่องเมื่อไหร่ มันต้องโศกเศร้าแน่ เขาเลยตอบไปอย่างเจ็บปวดว่า
“ ก็แล้วจะให้ฉันพูดกับนายเรื่องอะไรละ”
“คาโล ฉันมานี้ก็ไม่ได้มีธุระอะไรกับนายมากมายขนาดนั้นหรอกนะ ฉัน....เอ่อ.. ฉัน...ก็แค่เดินผิดห้องเท่านั้น” ในหัวขอเฟรินคิดอะไรไม่ออก บอกไปแล้วว่ามาผิดห้อง เอาไงดีถ้าใครเชื่อมีหวัง โง่ตายแน่เลย ก็มันคิดอะไรไม่ออกจริงๆนิหว่า
“งั้น หวังว่านายคงจำทางกลับไปห้องของนายได้แล้วนะ คงไม่มุระอะไรที่นี่ใช่ไหม” คาโลบอกอย่างสงบ
เท่านั้นเองเจ้าตัวก็เริ่มหงุดหงิด ในที่สุดสติก็ไม่สามารถควบคุมได้
“คาโล นายคิดเหรอว่าฉันพูดจริง”
“...............”
ไม่มีคำตอบจากเจ้าชายแห่งคาโนวาล (เฮ้ย!!หรือว่ามันเชื่อ นี้คาโลของฉันโง่ขนาดนี้แล้วหรือนี่ย )
“คาโล ฉันก็แค่อยากรู้ว่าทำไม ระยะหลังนี้ นายไม่คุยกับฉันก็เท่านั้นเอง เมื่อนายตอบเสร็จฉันก็จะไปไม่มากวนนายอีกก็ได้” เฟรินพยายามพูดให้น้ำเสียงเหมือนเดิมที่สุด
“ก็ฉันบอกนายแล้วไง ว่าฉันจะพูดกับนาย เฉพาะมีธุระเท่านั้น ในเมื่อฉันไม่มีธุระ แล้วฉันจะพูดกับนายทำไม” คาโลพูดอย่างปวดใจแต่ภายใต้ในหัวใจกลับเจ็บปวดกว่าคนที่เขาพูดด้วยมากนัก
เมื่อได้ยินเท่านั้นเองเฟรินก็วิ่งออกมาจากห้อง เพราะน้ำตาที่มันกลั้นมันห้ามไม่ไหวแล้ว นึกอยากจะเป็นแบบโรเวนนักที่สามารถ ยึดหน้ากากฟาโรได้ทุกสถานการณ์ เฟรินวิ่งมาเรื่อยๆจนมาหยุดที่ทะเลสาบ
ทำไมนะ...ทำไมถึงเสียใจได้ขนาดนี้ หรือว่าเขาจะอยู่กับวิเวียนมากไป ถึงได้นิสัยเจ้าหญิงลูกทุ่งมาขนาดนี้ เอาสิ ไม่รักก็ไม่รัก เรื่องอะไร เราเป็นถึงเจ้าหญิงแห่งบารามอสและเดมอส เรื่องอะไรต้องไปง้อคาโนวาลด้วย(นิสัยชักเหมือนวิเวียนแล้วนะเนี่ย )
จากนั้นเฟรินก็เดินกลับห้อง พร้อมสัญญากับตัวเองว่าจะลืมคาโลให้ได้
.....................................................................................................................................................................
ตอนนี้เศร้าไปหน่อยหวังว่าคงไม่เป็นไรนะ ทนอ่านกันหน่อยละกันนะ ตอนต่อไปจะพยายามให้ตลกกว่านี้ ถ้าใครชอบแนวไหนหรืออยากให้เราเปลี่ยนตรงไหนก็บอกมานะ ถ้าทำได้ เราจะแต่งให้ ก้ขอให้อ่านต่อไปละกันโทษทีที่อัพช้านะคือการบ้านมันเยอะอะ ^^a
หลังจากที่แยกจากโรกับคิลแล้ว เจ้าตัวยุ่งก็กำลังเดินไปที่ห้องของตัวเอง พลางคิดไปว่าคาโลจะนอกใจเธออย่างที่คิลพูดหรือเปล่า เมื่อคิดไปเรื่อยๆเธอก็หยุดอยู่หน้าประตูบานหนึ่ง เมื่อเธอผลักเข้าไปกลับพบว่าห้องนี้ไม่ใช่ห้องของเธอ แต่พอเธอสำรวจไปรอบๆก็เจอสายตาอ่อนโยนของใครบางคนมองมา แต่เมื่อเธอสบตา สายตานั้นก็แปรเปลี่ยนไปแสดงให้เห็นถึงความเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด ใช่แล้ว....ห้องที่เธอเดินเข้ามาคือห้องของ คาโล วาเนบลี คนนี้นั่นเอง เธอได้เดินเขาห้องของเขามาตามเสียงหัวใจเรียกร้องของเธอที่อยากจะคุยกับเจ้าของห้องนั่นเอง
เจ้าตัวเดินเข้าไปในห้องอย่างไม่คิดจะขออนุญาต
“คาโล”
พร้อมเริ่มเปิดบทสนทนาด้วยตัวเองอย่างห้าวหาญ แต่ในใจกลับเต้นรัวอย่างนับไม่ได้ เพราะคิดถึงคำที่คิลพูด ถ้าคาโลมีคนรักแล้วเธอจะทำยังไง ในใจหนึ่งอยากถามให้รู้แล้วรู้รอด แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวคำตอบที่คาโลพูดออกมา แต่แล้วใจเจ้ากรรมกลับไม่ทำตามคำสั่งเธอ กลับเรียกชื่อคาโลออกไปอย่างนั้น
แต่เจ้าชายน้ำแข็งเพียงแค่กลับมามองแล้วเดินผ่านหันกลับไปสนใจกับกองหนังสือที่ตัวเองอ่าน
อะไรกัน แค่จะพูดคุยกันสักคำไม่ได้เลยเหรอ นายเกลียดฉันมากหรือไง ไม่พูดก็ไม่เป็นไรฉันจะถามนายให้รู้เรื่องเองก็ได้ เจ้าหญิงแห่งเดมอสคิดอย่างตัดพ้อ นี่เขาติดนิสัยวิเวียนมาตั้งแต่เมื่อไรกัน แต่กลับไม่รู้เลยว่าอีกฝ่าย.... ใจเต้นรัวไม่แพ้กันกับการบุกของเจ้าหญิงแห่งเดมอสที่เขาไม่คิดว่าจะเจอ...เพียงแต่ทำหน้าสงบนิ่งเท่านั้นเอง
“คาโล..” คนที่ถูกเรียกยังเฉย เมื่อเรียกซ้ำไปเรื่อย ความอดทนก็ชักอดทนไม่ไหว
“คาโล ฉันเรียกนายไม่ได้ยินหรือไงหา!!!” คำพูดที่ออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้เจ้าชายน้ำแข็งสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนหันมา ด้วยท่าทีที่สงบ
“นายมีอะไรก็พูดมาสิ ก็ในเมื่อนายไม่พูดจะให้ฉันมองนายอย่างเดียวโดยที่ฉันไม่ทำอะไรของฉันเลยเหรอ”
เมื่อฟังดังนั้น จิตใจที่โกรธ ยิ่งโมโห เข้าไปใหญ่
“นายจะพูดกับฉัน ต่อเมื่อฉันมีธุระ กับนายแค่นั้นใช่ไหม”
เมื่อฟังเช่นนั้น จิตใจของเจ้าชายกลับเจ็บปวดเหลือเกิน ‘ไม่ใช่ฉันอยากทำหรอกนะเฟริน ใจฉันเจ็บกว่าใจของนายอีก แต่เพื่อที่จะไม่ให้นายเจ็บมากไปกว่านี้ ฉันจำเป็นต้องทำ และต้องทำให้ได้’
เขาอยากบอกประโยคนี้กับเฟรินใจจะขาดแต่ทำไม่ได้ เพราะเขารู้ว่าถ้ามันรู้เรื่องเมื่อไหร่ มันต้องโศกเศร้าแน่ เขาเลยตอบไปอย่างเจ็บปวดว่า
“ ก็แล้วจะให้ฉันพูดกับนายเรื่องอะไรละ”
“คาโล ฉันมานี้ก็ไม่ได้มีธุระอะไรกับนายมากมายขนาดนั้นหรอกนะ ฉัน....เอ่อ.. ฉัน...ก็แค่เดินผิดห้องเท่านั้น” ในหัวขอเฟรินคิดอะไรไม่ออก บอกไปแล้วว่ามาผิดห้อง เอาไงดีถ้าใครเชื่อมีหวัง โง่ตายแน่เลย ก็มันคิดอะไรไม่ออกจริงๆนิหว่า
“งั้น หวังว่านายคงจำทางกลับไปห้องของนายได้แล้วนะ คงไม่มุระอะไรที่นี่ใช่ไหม” คาโลบอกอย่างสงบ
เท่านั้นเองเจ้าตัวก็เริ่มหงุดหงิด ในที่สุดสติก็ไม่สามารถควบคุมได้
“คาโล นายคิดเหรอว่าฉันพูดจริง”
“...............”
ไม่มีคำตอบจากเจ้าชายแห่งคาโนวาล (เฮ้ย!!หรือว่ามันเชื่อ นี้คาโลของฉันโง่ขนาดนี้แล้วหรือนี่ย )
“คาโล ฉันก็แค่อยากรู้ว่าทำไม ระยะหลังนี้ นายไม่คุยกับฉันก็เท่านั้นเอง เมื่อนายตอบเสร็จฉันก็จะไปไม่มากวนนายอีกก็ได้” เฟรินพยายามพูดให้น้ำเสียงเหมือนเดิมที่สุด
“ก็ฉันบอกนายแล้วไง ว่าฉันจะพูดกับนาย เฉพาะมีธุระเท่านั้น ในเมื่อฉันไม่มีธุระ แล้วฉันจะพูดกับนายทำไม” คาโลพูดอย่างปวดใจแต่ภายใต้ในหัวใจกลับเจ็บปวดกว่าคนที่เขาพูดด้วยมากนัก
เมื่อได้ยินเท่านั้นเองเฟรินก็วิ่งออกมาจากห้อง เพราะน้ำตาที่มันกลั้นมันห้ามไม่ไหวแล้ว นึกอยากจะเป็นแบบโรเวนนักที่สามารถ ยึดหน้ากากฟาโรได้ทุกสถานการณ์ เฟรินวิ่งมาเรื่อยๆจนมาหยุดที่ทะเลสาบ
ทำไมนะ...ทำไมถึงเสียใจได้ขนาดนี้ หรือว่าเขาจะอยู่กับวิเวียนมากไป ถึงได้นิสัยเจ้าหญิงลูกทุ่งมาขนาดนี้ เอาสิ ไม่รักก็ไม่รัก เรื่องอะไร เราเป็นถึงเจ้าหญิงแห่งบารามอสและเดมอส เรื่องอะไรต้องไปง้อคาโนวาลด้วย(นิสัยชักเหมือนวิเวียนแล้วนะเนี่ย )
จากนั้นเฟรินก็เดินกลับห้อง พร้อมสัญญากับตัวเองว่าจะลืมคาโลให้ได้
.....................................................................................................................................................................
ตอนนี้เศร้าไปหน่อยหวังว่าคงไม่เป็นไรนะ ทนอ่านกันหน่อยละกันนะ ตอนต่อไปจะพยายามให้ตลกกว่านี้ ถ้าใครชอบแนวไหนหรืออยากให้เราเปลี่ยนตรงไหนก็บอกมานะ ถ้าทำได้ เราจะแต่งให้ ก้ขอให้อ่านต่อไปละกันโทษทีที่อัพช้านะคือการบ้านมันเยอะอะ ^^a
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น