fanfic หัวขโมยแห่งบารามอส เมื่อบาโรไม่ยอมรับเฟรินเป็นสะใภ้

ลำดับตอนที่ #7 : ความร่วมมือ 2

วันรุ่งขึ้น



“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”



“มีอะไรเหรอ” เฟรินพูดพร้อมกับเดินมาเปิดประตู เมื่อเปิดไป เขาก็เจอแองจี้รออยู่ ตอนแรก เขานึกว่าจะโดนคทาสัก 2-3 ที ได้เขากลับไม่โดนกลับเจออะไรที่แย่กว่านั้นอีก



“มาทิลด้า เรียกนาย ไม่รู้ว่ามีอะไร ไปหาด้วยนะ” แล้วแองจี้ก็เดินจากไป ทิ้งเจ้าตัวยุ่งอยู่คนเดียว แค่ได้ยินชื่อมาทิลด้า ก็จะบ้าตายอยู่แล้ว นี่อะไร อยู่ดีๆแม่คุณเรียกเขาไปพบ นี่ฉันไปทำอะไรกับแม่คุณไว้ตั้งแค่เมื่อไร รึเปล่าเนี่ย



อีกด้านหนึ่ง



“คุณคาโล” เสียงเรียกจากเจ้าหญิงเรนอน ทำให้เจ้าตัวหันไป



“มีธุระอะไร” น้ำเสียงของคาโลช่างห่างเหินนักทำให้เจ้าหญิงองค์น้อย แอบน้อยใจเล็กๆ



‘นี่ถ้าเป็นคุณเฟริน จะห่างเหินแบบนี้ไหม ชายที่เธอแอบรักมาตลอด กลับไม่มีส่วนไหนของเขาที่จะรู้ถึงความรู้สึกของเธอสักนิด อย่างน้อย ทำตัวสนิทสนมกว่านี้ก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ’



“คือคุณมาทิลด้า เรียกประชุมคะ ไม่รู้ว่ามีเรื่องสำคัญอะไรรึเปล่า ค่ะ”



“อืม เดี๋ยวเราไป” คาโลพูดแค่นี้ ทำให้เจ้าหญิงคนงามต้องเดินกลับไปด้วยความน้อยใจ



‘นี่หรือความตอบแทน ขอบคุณสักคำก็ไม่มีคุณเฟรินช่างโชคดีจริงๆ ไม่มีใครเคยกุมหัวใจผู้ชายที่เธอแอบชอบมาก่อน คุณคาโลคงชอบคุณเฟรินมากๆแน่’ ว่าแล้วเจ้าตัวก็ถอนหายใจเบาๆ



เมื่อเฟรินกับคาโลมาถึงห้องนั่งเล่น



“มีอะไรเหรอมาทิลด้า” เสียงเฟรินที่ตอนนี้เป็นผู้หญิงถามขึ้น



“นั่นสิ มีอะไรก็พูดมาเร็วๆ” คาโลพูดอย่างเคร่งๆ ก็ในเมื่อพวกมันเรียกเขากับเฟรินมาพร้อมกันมันต้องมีอะไรแน่ๆ แผนการของเจ้าพวกนี้ดูง่ายจะตาย



“ เอาละเมื่อมากันครบแล้ว ฉันจะบอกให้ก็ได้” มาทิลด้าบอก



“มีอะไรก็พูดมาสิ” เฟรินพูดอย่างใจร้อน



“ก็เรื่องของพวกนายนั่นแหละ”แองจี้พูดขึ้น ทำให้คิ้วของเฟรินกับคาโลหมุนขึ้น ‘ เรื่องอะไรหวะ เรื่องของเรากับคาโลเนี่ยนะ’ เฟรินคิดอย่างสงสัย



“คือพวกเรา.....รู้แล้ว....ว่า.....คิงบาโร..ไม่ยอมให้เฟริน..แต่งงา....”



“เฮ้ย !!!!” มาทิลด้ายังพูดไม่ทันจบ เจ้าตัวดีก็ร้องลั่นกลางห้องนั่งเล่น



“พวกนายไปรู้มาจากไหน หา!!!” เฟรินพูดด้วยความโกรธและความอายอย่างสุดขีด



“เอ่อ..คือ...” เสียงมาจากเจ้าหญิงเรนอนคนงาม



‘เอาไงก็เอา ถึงแม้เธอคงจะโดนคนที่เธอชอบเกลียด แต่ถ้าใครจะเป็นคนโดน ก็คงเป็นเธอเพราะเธอเป็นคนบอกเรื่องนี้ให้ทุกคนรู้’



“คือ....เรนอนเองคะ เรนอนได้ยินที่ท่าอาบาโรคุยกับคุณคาโลเรื่องนี้ พอเพื่อนๆถามว่า ทำไมคุณเฟรินกับคุณคาโลเงียบไป เลยคิดว่าเป็นเรื่องนี้ ก็เลยบอก คือ...เรนอนไม่คิดว่าคุณเฟรินจะโกรธขนาดนี้ ขอโทษนะคะ เรนอนก็แค่คิดว่า ถ้าทุคนรู้ ก็อาจจะช่วยกัน..หาทางแก้ก็ได้คะ ขอโทษนะคะ”เรนอนพูดด้วยเสียงสั่นๆ แต่ไม่ทันที่เธอจะด่าออกไป เสียงจากเพื่อนๆก็ดังมาก่อน



“นี่ เฟริน นายอย่าโกรธเรนอนเขาเลย เรนอนเขาหวังดีกับพวกนายนะ”คิลพูด ใช่สิพวกแกก็สมรู้ร่วมคิดกันหมดนิ แต่พอฟังเหตุผลแล้ว จะโกรธยังไงก็โกรธไม่ลง



“ใช่ๆ”มาทิลด้าและแองจี้ บอกอย่างเห็นด้วย



“แล้วที่พวกเราเรียกพวกนายมาก็เพื่อที่จะบอกว่าท พวกนายไม่ต้องกังวล จากนี้ก็ทำตัวร่าเริงเหมือนเดิม ส่วนเรื่องพวกนายเดี๋ยวเราหาทางไขให้”ครี้ดพูดจากใจจริง ทำให้คนที่เคยทำตัวไม่สมเป็นหญิงเริ่มทำตัวเป็นผู้หญิง



ถึงแม้จะรู้ว่าพวกนี้ทำได้เพียงพูด แต่มันกลับทำให้เธอสบายใจอย่างประหลาด พร้อมกันน้ำตาที่เริ่มคลอ แล้วเขาก็ทนไม่ไหว



“ฮือ..ฮือ..” ฉันขอบใจพวกนายมากเลยนะที่ช่วยฉัน “ฮือ..”เสียงเจ้าตัวยุ่งเริ่มสะอื้น ทำให้เพื่อนๆนึกเอ็นดูอย่างประหลาด



“เอาเถอะ เฟริน เพื่อนกันไม่เป็นไรหรอกยังไง พวกเราก็หางช่วยนายอยู่แล้ว”มาทิลด้าพูด



“นั่นสิ คาโลก็เหมือนกัน เลิกช็อกได้แล้ว อยู่กันมาตั้งหลายปี เฟรินน่าจะหลอมน้ำแข็งหมดแล้วนินา เรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้จักบอกตั้งแต่แรก”



เมื่อครี้ดพูดจบ ทำให้คาโลเริ่มอยากต่อยหน้าคนพูดขึ้นมาทันใด แต่ถ้าให้เขาทำคงทำไม่ลง ยังไงวันนี้ให้มันสักวันแล้วกัน เพราะเขานึกไม่ถึงเลยว่า พวกเพื่อนๆป้อมอัศวินจะยอมช่วยเขา แล้วทุกคนก็มีความจริงใจขนาดนี้ เขายังจำความรู้สึกตอนแรกได้ดี ที่เขาเข้ามาตอนปี 1 เขารู้ได้ทันทีว่า ป้อมอัศวินคือ ป้อมที่ไม่มีมิตรภาพ แต่ตอนนี้ไม่ใช้แล้ว ป้อมอัศวินตอนนี้ในความคิดเขาเปลี่ยนไปมากจริงๆ



“เอาละๆ วันนี้เอาไว้แค่นี้ก่อนละกัน วันนี้ก็เย็นมากแล้ว (เนื่องจากนัดคุยกันหลังเลิกเรียน) แยกย้ายกันไปได้แล้ว พรุ่งนี้ค่อยมาคิดแผนกันทีหลังแล้วกัน”มาทิลด้าพูด ทำให้ทุกคนรีบไปทำงานของตัวเองที่ห้อง ( เมื่อขึ้นปี 7 จะมีห้องของตัวเอง )



เมื่อทุกคนเริ่มออกไปจากห้องแล้ว เจ้าตัวยุ่งรีบเดินเข้าไปหา โร เพื่อบอกไรบางอย่าง



“โร” เฟรินเรียก



“อะไรเหรอเฟริน” โรตอบอย่างเย็นชา



“คือ ฉันต้องขอโทษนายด้วยนะ ฉันคงเป็น....เป็นแฟนกับนาย ไม่ได้อีกแล้วละ” เฟรินพูดอย่างสำนึกผิด



“............”



“โร นายเป็นอะไรรึเปล่า” เฟรินถามด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด



“หือ...เอ่อ...เอ่อ...คือ...ฉันนน..ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก”โรพูดอย่างตะกุกตะกัก



“นายไม่เป็นไรแน่นะโร”



“อืม ฉันไม่เป็นอะไรหรอกไม่ต้องคิดมากนะ” โรตอบ



“อืม แต่ยังไงฉันก็ต้องขอโทษนายด้วยนะ ที่มาขอนายเป็นแฟน แล้วก็มาขอเลิกแบบนี้”



“อืม รู้แล้ว ฉัน...ไม่ได้ว่าอะไรหรอก ฉันรู้อยู่แล้วว่านายต้องการประชดคาโล” โรตอบแบบเศร้า แต่ก็ยังฝืนยิ้มให้เฟริน



“อืมโอเค งั้นฉันไปก่อนนะ”



“อืม ราตรีสวัสดิ์”



“ราตรีสวัสดิ์”เฟรินพูดทั้งๆที่รู้สึกเสียใจ แต่ในเมื่อเขาพูดอะไรตอนนี้ก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาเพราะอย่างนั้นเขาจึงรีบวิ่งไปหา คนที่เข้าคิดถึงที่สุดในตอนนี้ เพราะต้องการพูดอะไรบางอย่าง



ส่วนด้านโร



เมื่อโรกลับไปที่ห้องแล้ว เขาก็รำพึงกับตัวเอง



“ทำไม เมื่อรู้ว่าเฟรินเขาไม่ได้หวังอะไรกับเรา แต่ทำไม ถึงยังเสียใจมากมายขนาดนี้ รู้ทั้งรู้ว่าเป็นเรื่องเล่นๆ แต่ก็ยังซ้ำใจอยู่ ทำไมนะคาโลดีกว่าเราตรงไหน ทำไมเฟรินถึงไม่ชอบเรา ไม่รักเราแบบที่รักคาโลบ้าง” โรพูดอย่างเสียใจ



“แต่ยังไงถึงจะเป็นแฟนกันไม่ได้ เราก็จะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ เฟริน”



จากนั้นโรก็อาบน้ำ แล้วหลับไปอย่างไม่สบายใจ และเศร้าที่สุด



ขอแทรกเพลง ตามคำขอของคนบางคนหน่อยนะค่ะ



“เป็นคนที่ยืนอยู่ข้างเธอ คอยดูแล อยู่เมื่อเธอเหงาใจ เป็นคนคนหนึ่งที่เธอเห็นแล้วผ่านไป เธอไม่เคยมองดูที่ฉัน  ไม่ได้ขอให้เธอมารัก ไม่ได้ขอให้เธอห่วงใย แค่อยากรู้เรื่องที่ค้างในใจ อยาก...อยากจะถามเธอ หากคนอย่างฉันตาย...จาก...ไป เธอเศร้าใจหรือเปล่า หนึ่งคนที่ข้างเธอยามเหงา มันมีค่าสักแค่ไหน สำหรับเธอ” ไม่แน่ใจเนื้อเพลงนะคะ มอบเพลนี้ให้โรโดยเฉพาะเลย

**************************************************************************