ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ปรับความเข้าใจ
“นายมีอะไรจะพูดกับฉันพูดตรงนี้ไม่ได้เหรอ” เฟรินพูดด้วยน้ำเสียงห้าว แต่ในใจก็อยากให้คนตรงหน้าลองง้อดูบ้าง
“มันพูด...ไม่ได้ ก็แล้วแต่นายละกัน ในเมื่อนายไม่ให้ฉันเข้าห้องฉันไม่พูดกับนายก็ได้” คาโลพูดด้วยเสียงจริงใจทำให้ความคิดที่เฟรินดีใจทีคาโลมาหา หมดลงตรงนั้น
****************************************************************************
“งั้น ไปคุยที่ทะเลสาบก็ได้” เฟรินรีบพูดเพราะ กลัวคนตรงหน้ากลับไปจริงๆ ทำให้คาโลหันมาแอบยิ้ม เพราะอย่างน้อยเขาก็รู้แล้วว่า เธอนั้นยังอยากพูดกับเขาอยู่
ริมทะเลสาบ
“ตกลงนายมีอะไรพูดมาเร็วๆ” เฟรินบอกแบบกลบเกลื่อน ความรู้สึก
“คือ....ฉันอยากถามเรื่องนายกับโร” พูดแค่นั้นหน้าเจ้าชายแห่งคาโนวาลก็ขึ้นสี ทำให้เฟรินแอบดีใจอยู่ข้างในไม่น้อย
“ก็นายได้ยินมาว่าอะไรละ” เฟรินถาม...ก็ในเมื่อคนตรงหน้าจะมาง้อทั้งที ก็ต้องเอาให้เข็ด นานๆกว่ามันจะยอมง้อ จะหายโกรธง่ายๆได้ไง
“คือ....นายเป็นแฟนกับโร จริงๆเหรอ”
“อืม ใช่แล้วไง” ได้ยินเพียงแค่นั้น เหมือนมีมีดมากรีดหัวใจของนักรบยิ่งนัก ทำไม ดาบถึงแทงนักรบไม่เจ็บ แต่กับแค่คำพูดของคนที่ตัวเองรัก กลับกรีดให้หัวใจเจ็บนักหนา
“เฟริน....นายโกรธฉันรึเปล่าที่วันนั้นฉันพูดไม่ดีกับนายไป”
“เปล่า ฉันไม่ได้โกรธอะไรนายนิ แล้วเรื่องที่นายพูดก็ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องที่ฉันเป็นแฟนกับโรเลย เพียงแต่ ฉันรู้สึกมานานแล้วว่าโรชอบฉัน ฉันก็เลยอยากตอบสนองความรู้สึกของโรบ้างก็เท่านั้น อย่างน้อยรักคนที่เขารักเรา ดีกว่าเสียใจเพราะคนที่เรารักไม่รักเรา” เหอะๆ ขอโมเมหน่อยนะโรว่านายชอบฉัน ฉันอยากรู้ความรู้สึกของหมอนี่จริงๆ
“ เฟริน ฉันมีเรื่องจะบอกนาย” คาโลพูดอย่างตะกุกตะกัก
“หือ” เฟรินแกล้วทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“คือ....ฉันชอบนายอะ”
“โธ่คาโล อย่ามาแกล้งกันอย่างนี้สิ ไม่ดีนะเดี๋ยวโรรู้ โรจะไม่ชอบเอา” เฟรินพูดตอกกลับแบบยั่วโหโม เจ้าชายคาโนวาล
“นายชอบโรมากใช่ไหม”คราวนี้คาโลเริ่มโหโม เฮ้ยสงสัยต้องเปลี่ยนใหม่แล้ว กะจะแค่ยั่วโมโห แต่นี่โมโหจริงเลยเหรอ
“มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนายนิ” เฟรินพูดแบบปัดๆ
“เฟรินถ้าฉันรู้ว่านายไม่ได้ชอบโร แต่นายทำเพื่อปะชดฉัน เรื่องที่ฉันพูดกับนายที่นายมาหาฉันที่ห้องแล้วฉันบอกว่าฉันไม่รู้จะพูดอะไรกับนายวันนั้น ใช่ไหม” ชิ!!! หลงตัวเองชะมัด แต่ก็จริง “เฟรินถ้านายรู้เหตุผลที่ทำให้ฉันต้องบอกนายไปอย่างนั้นนายต้องเข้าใจแน่นอน แต่ฉันขอร้องอย่าเป็นแฟนกับโรเลยนะ ฉันทนไม่ไหว”
“นายสนใจด้วยเหรอ” เฟรินพูดอย่างงอนๆ
“ก็จะไม่ให้ฉันไม่สนใจได้ไงละ ก็ในเมื่อฉันชอบนายนิ” คาโลพูดทำให้เฟรินแอบยิ้มในใจ
“แต่ยังไง นายก็ต้องบอกฉันมาก่อนว่านายมีเหตุผลอะไร” เฟรินยังไม่เลิกงอน
“เฟริน ฉันไม่อยากบอกนาย” คาโลบอกด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“ทำไมละ”
“ก็ถ้านายรู้แล้ว ฉันกลัวนายจะไม่สบายใจ” คาโลบอกอย่างเป็นห่วงอีกรอบ
“ ไม่เอา นายต้องบอกฉัน ไม่งั้นฉันก็จะเป็นแฟนกับโรต่อ”
“...........” ไม่มีคำตอบจากเจ้าชาย
“คาโลถ้านายรักฉันจริง นายต้องบอกฉันได้สิ นายคิดเหรอว่าถ้านายไม่บอกฉัน แล้วฉันจะสบายใจ ยังไงก็มีค่าเท่านั้น อย่างน้อยนายก็ยังได้ระบาย ความในใจ”
“ก็ได้ แต่ถ้าฉันบอกนาย นายต้องสัญญานะ ว่าจะร่าเริงเหมือนเดิม ไม่ต้องคิดมาก”คาโลต้องจำใจบอก เพราะยังไงเขารู้ว่า ไม่ว่าจะยังไงเฟรินก็ต้องรู้เข้าสักวัน
“อืม ฉันสัญญา” เฟรินพูดไปอย่างไม่ใส่ใจ เพราะยังไง เคาโลก็ต้องรู้ว่า ถ้าเขารู้แล้ว เขาไม่มีทางทำตามสัญญานั้นได้อย่างแน่นอน
“คือ.....ตอนปิดเทอม ฉันบอกพ่อว่าฉันจะแต่งงานกับนาย แต่พ่อของฉันไม่ยอม เพราะเขาเห็นว่า นายเป็นลูกเอวิเดส พ่อของฉันยังไม่หายโกรธเรื่อง เจ้าหญิงอลิซีย กับแผลบนหน้าของเขา”
“............”
“แต่นายไม่ต้องห่วงนะเฟริน ยังไง ฉันก็จะแต่งงานกับนายให้ได้”
เมื่อฟังเช่นนั้นเหมือนมีอะไรเข้ามากรีดภายในใจ ทำไม... ทำไมคิงบาโรต้องห้ามด้วย ในเมื่อ 5 ปีที่แล้วยังพูดกันดีๆเลย ไม่มีแววไม่อยากรับเป็นสะใภ้เลย แต่ทำไมวันนี้กลับเป็นอย่างนี้ แต่ประโยคหลังสามารถทำให้ใจชื้นขึ้นมาหน่อย
“อืม คาโล ฉันไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ลืมสัญญาของนายแน่ นายอย่าห่วงละ” เฟรินบอกด้วยน้ำเสียงร่าเริง แต่ตรงข้ามกับใจเขาสิ้นเชิง
“อืม เฟริน นายขึ้นไปคนเดียว คือ.....ฉันอยากอยู่ที่นี่อีกสักพัก” คาโลบอก
“อืม ได้ งั้นฉันขึ้นก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์”
“อืม นายด้วยละ”
และแล้วเฟรินก็เดินมาที่ ห้อง ครั้นพอเข้ามาในห้อง ทำไม....ทำไมมันถึงต้องเป็นแบบนี้ ไม่น่าละ มันถึงต้องทำเป็นห่างเหิน กับเธอ.....ที่มันทำไปก็เพราะเป็นห่วงเราเหรอเนี่ย เฟรินนึกอย่างดีใจแต่ก็ไม่คลายความกังวล
และแล้วเฟรินก็ผล็อยหลับไป
.........................................................................................
โทษทีนะ ที่อัพช้า คือว่าคอมพังอะ แต่จะพยายามอัพละกัน หวังว่าคงอ่านกันอยู่นะ^^
“มันพูด...ไม่ได้ ก็แล้วแต่นายละกัน ในเมื่อนายไม่ให้ฉันเข้าห้องฉันไม่พูดกับนายก็ได้” คาโลพูดด้วยเสียงจริงใจทำให้ความคิดที่เฟรินดีใจทีคาโลมาหา หมดลงตรงนั้น
****************************************************************************
“งั้น ไปคุยที่ทะเลสาบก็ได้” เฟรินรีบพูดเพราะ กลัวคนตรงหน้ากลับไปจริงๆ ทำให้คาโลหันมาแอบยิ้ม เพราะอย่างน้อยเขาก็รู้แล้วว่า เธอนั้นยังอยากพูดกับเขาอยู่
ริมทะเลสาบ
“ตกลงนายมีอะไรพูดมาเร็วๆ” เฟรินบอกแบบกลบเกลื่อน ความรู้สึก
“คือ....ฉันอยากถามเรื่องนายกับโร” พูดแค่นั้นหน้าเจ้าชายแห่งคาโนวาลก็ขึ้นสี ทำให้เฟรินแอบดีใจอยู่ข้างในไม่น้อย
“ก็นายได้ยินมาว่าอะไรละ” เฟรินถาม...ก็ในเมื่อคนตรงหน้าจะมาง้อทั้งที ก็ต้องเอาให้เข็ด นานๆกว่ามันจะยอมง้อ จะหายโกรธง่ายๆได้ไง
“คือ....นายเป็นแฟนกับโร จริงๆเหรอ”
“อืม ใช่แล้วไง” ได้ยินเพียงแค่นั้น เหมือนมีมีดมากรีดหัวใจของนักรบยิ่งนัก ทำไม ดาบถึงแทงนักรบไม่เจ็บ แต่กับแค่คำพูดของคนที่ตัวเองรัก กลับกรีดให้หัวใจเจ็บนักหนา
“เฟริน....นายโกรธฉันรึเปล่าที่วันนั้นฉันพูดไม่ดีกับนายไป”
“เปล่า ฉันไม่ได้โกรธอะไรนายนิ แล้วเรื่องที่นายพูดก็ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องที่ฉันเป็นแฟนกับโรเลย เพียงแต่ ฉันรู้สึกมานานแล้วว่าโรชอบฉัน ฉันก็เลยอยากตอบสนองความรู้สึกของโรบ้างก็เท่านั้น อย่างน้อยรักคนที่เขารักเรา ดีกว่าเสียใจเพราะคนที่เรารักไม่รักเรา” เหอะๆ ขอโมเมหน่อยนะโรว่านายชอบฉัน ฉันอยากรู้ความรู้สึกของหมอนี่จริงๆ
“ เฟริน ฉันมีเรื่องจะบอกนาย” คาโลพูดอย่างตะกุกตะกัก
“หือ” เฟรินแกล้วทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“คือ....ฉันชอบนายอะ”
“โธ่คาโล อย่ามาแกล้งกันอย่างนี้สิ ไม่ดีนะเดี๋ยวโรรู้ โรจะไม่ชอบเอา” เฟรินพูดตอกกลับแบบยั่วโหโม เจ้าชายคาโนวาล
“นายชอบโรมากใช่ไหม”คราวนี้คาโลเริ่มโหโม เฮ้ยสงสัยต้องเปลี่ยนใหม่แล้ว กะจะแค่ยั่วโมโห แต่นี่โมโหจริงเลยเหรอ
“มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนายนิ” เฟรินพูดแบบปัดๆ
“เฟรินถ้าฉันรู้ว่านายไม่ได้ชอบโร แต่นายทำเพื่อปะชดฉัน เรื่องที่ฉันพูดกับนายที่นายมาหาฉันที่ห้องแล้วฉันบอกว่าฉันไม่รู้จะพูดอะไรกับนายวันนั้น ใช่ไหม” ชิ!!! หลงตัวเองชะมัด แต่ก็จริง “เฟรินถ้านายรู้เหตุผลที่ทำให้ฉันต้องบอกนายไปอย่างนั้นนายต้องเข้าใจแน่นอน แต่ฉันขอร้องอย่าเป็นแฟนกับโรเลยนะ ฉันทนไม่ไหว”
“นายสนใจด้วยเหรอ” เฟรินพูดอย่างงอนๆ
“ก็จะไม่ให้ฉันไม่สนใจได้ไงละ ก็ในเมื่อฉันชอบนายนิ” คาโลพูดทำให้เฟรินแอบยิ้มในใจ
“แต่ยังไง นายก็ต้องบอกฉันมาก่อนว่านายมีเหตุผลอะไร” เฟรินยังไม่เลิกงอน
“เฟริน ฉันไม่อยากบอกนาย” คาโลบอกด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“ทำไมละ”
“ก็ถ้านายรู้แล้ว ฉันกลัวนายจะไม่สบายใจ” คาโลบอกอย่างเป็นห่วงอีกรอบ
“ ไม่เอา นายต้องบอกฉัน ไม่งั้นฉันก็จะเป็นแฟนกับโรต่อ”
“...........” ไม่มีคำตอบจากเจ้าชาย
“คาโลถ้านายรักฉันจริง นายต้องบอกฉันได้สิ นายคิดเหรอว่าถ้านายไม่บอกฉัน แล้วฉันจะสบายใจ ยังไงก็มีค่าเท่านั้น อย่างน้อยนายก็ยังได้ระบาย ความในใจ”
“ก็ได้ แต่ถ้าฉันบอกนาย นายต้องสัญญานะ ว่าจะร่าเริงเหมือนเดิม ไม่ต้องคิดมาก”คาโลต้องจำใจบอก เพราะยังไงเขารู้ว่า ไม่ว่าจะยังไงเฟรินก็ต้องรู้เข้าสักวัน
“อืม ฉันสัญญา” เฟรินพูดไปอย่างไม่ใส่ใจ เพราะยังไง เคาโลก็ต้องรู้ว่า ถ้าเขารู้แล้ว เขาไม่มีทางทำตามสัญญานั้นได้อย่างแน่นอน
“คือ.....ตอนปิดเทอม ฉันบอกพ่อว่าฉันจะแต่งงานกับนาย แต่พ่อของฉันไม่ยอม เพราะเขาเห็นว่า นายเป็นลูกเอวิเดส พ่อของฉันยังไม่หายโกรธเรื่อง เจ้าหญิงอลิซีย กับแผลบนหน้าของเขา”
“............”
“แต่นายไม่ต้องห่วงนะเฟริน ยังไง ฉันก็จะแต่งงานกับนายให้ได้”
เมื่อฟังเช่นนั้นเหมือนมีอะไรเข้ามากรีดภายในใจ ทำไม... ทำไมคิงบาโรต้องห้ามด้วย ในเมื่อ 5 ปีที่แล้วยังพูดกันดีๆเลย ไม่มีแววไม่อยากรับเป็นสะใภ้เลย แต่ทำไมวันนี้กลับเป็นอย่างนี้ แต่ประโยคหลังสามารถทำให้ใจชื้นขึ้นมาหน่อย
“อืม คาโล ฉันไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ลืมสัญญาของนายแน่ นายอย่าห่วงละ” เฟรินบอกด้วยน้ำเสียงร่าเริง แต่ตรงข้ามกับใจเขาสิ้นเชิง
“อืม เฟริน นายขึ้นไปคนเดียว คือ.....ฉันอยากอยู่ที่นี่อีกสักพัก” คาโลบอก
“อืม ได้ งั้นฉันขึ้นก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์”
“อืม นายด้วยละ”
และแล้วเฟรินก็เดินมาที่ ห้อง ครั้นพอเข้ามาในห้อง ทำไม....ทำไมมันถึงต้องเป็นแบบนี้ ไม่น่าละ มันถึงต้องทำเป็นห่างเหิน กับเธอ.....ที่มันทำไปก็เพราะเป็นห่วงเราเหรอเนี่ย เฟรินนึกอย่างดีใจแต่ก็ไม่คลายความกังวล
และแล้วเฟรินก็ผล็อยหลับไป
.........................................................................................
โทษทีนะ ที่อัพช้า คือว่าคอมพังอะ แต่จะพยายามอัพละกัน หวังว่าคงอ่านกันอยู่นะ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น