+:สาวสุดเซอร์:+

ลำดับตอนที่ #1 : ฉันเป็นใคร? 100%

1::: ฉันเป็นใคร?! : ฉันเกิดมาได้ไง ตอนนี้จะได้รู้กันนะค่ะ^-^

ก๊อก แก๊ก ก๊อก แก๊ก ปัง!!!

เสียงนั่นเป็นเสียงแรกที่ฉันได้ยิน  ฉันคิดขึ้นมาได้ยังไง? ฉันกำลังหลับตาอยู่ใช่ไหม? ฉัน...ไม่เห็นอะไรเลยหรอ? ฉัน..ก่อนที่ฉันจะคิดต่อฉันก็ได้ยินเสียงของใครคนหนึ่งซึ่งฉันคิดว่าเป็นพ่อของฉัน!!

"อืม..เสร็จและ หุ่นรับใช้ฉัน หึหึหึ" หุ่นรับใช้?มันคืออะไรกัน ฉัน...เป็นหุ่นรับใช้หรอ แล้วใครที่กำลังพูดอยู่กับฉันละ ฉันค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น...เพื่อจะมองภาพเบื้องหน้าที่ฉันอยากเห็นมานาน เจ็บ..เจ็บจัง...ทำไมเจ็บแบบนี้

"อะ! เฮ่ยย ฉันยังไม่ได้สั่งให้ลืมตาเลยนะ ชิ คิดจะเป็นตัวของตัวเองรึไง" ภาพที่ฉันเห็น และฉันก็รู้ด้วยว่าเขาเรียกว่าอะไร หัวสมองฉันมันสั่งมา มันคือคน คนที่เรียกว่าพ่อ เป็นผู้ให้กำเนิดฉัน และฉันเห็น มีเศษเหล็กที่เหลือใช้ เศษไม้ เศษกระดูกคน และเสื้อผ้า นอกนั้นฉันก็ไม่รู้แล้วว่ามันเรียกว่าอะไร

"ช่างเหอะ เรียกฉันว่าศาสตราจารย์จิน ฉันสร้างเธอมาตามคนรักของฉันเพราะฉะนั้นเธออย่าทำตัวให้ไร้สาระมากนักนะ แล้วเธอก็ชื่อเจน จำไว้ว่าเธอชื่อเจนจิรา อารี"

อึ๊ก!!

เหมือนมีอะไรเข้ามาอยู่ในสมองฉันมากมายฉันพยายามจัดเก็บมันเป็นอย่างดี เพื่อฉันจะได้ค้นหาได้ง่ายและฉันก็ค่อยๆค้นว่าฉันมีข้อมูลอะไรบ้าง...งืมๆ ง่า...อ๊ะ!!เจอแล้ว!!!

ฉันชื่อ เจนจิรา อารี ชื่อเล่น เจน ฉันมีนิสัยคล้ายคนที่มีชื่อว่า วินนี่  เฮนรี่ เป็นชาวฝรั่งเศสที่มาอยู่ในไทย และเขาเปลี่ยนชื่อเป็น จันทรา นามสกุล แสงเดือน ชื่อเล่น ดวง...ฉันมีนิสัยเรียบร้อยเวลาอยู่กับจินหรือศาสตราจารย์จิน แต่เมื่อฉันก้าวเดินออกจากบ้านปุ๊บ!!ฉันจะไม่เหลือนิสัยที่เรียบร้อยให้ใครมาดูถูก ฉันมีความคิดเป็นของตัวเอง15%อีก65%เป็นนิสัยของดวงอีก20%เป็นสเป็คของจิน

65%นั้นคือฉันเรียบร้อยต่อหน้าจินนั่นเอง

20%นั้นก็คือ ฉันสวยไงละ^-^ ผมเป็นรอน ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนๆ แก้มสีชมพูระเรื่อๆ ปากสีชมพูซึ่งตัดกับสีผิว ซึ่งสีผิวฉันเป็นสีขาว อะ..เอ๋ ฉันใส่ชุดอะไรอยู่เนี่ย เป็นเสื้อแขนยาว มีโบว์ลายสกอตผูกอยู่ใต้ปกคอ กระโปรงสั้นๆลายสก๊อต แต่ฉันก็ไม่รู้อยู่ดีว่ามันชุดอะไร

15% ไม่ต้องพูดถึงเลยละ เพราะฉันยังไม่ได้คิดยังไงละ แหะๆ....แล้วจินก็พูดขึ้น...

"ลองพูดสิ พูดอะไรก็ได้"จินเริ่มสั่งฉัน เพราะจะได้ทดสอบว่าฉันทำงานได้จริงหรือไม่

ฉันเริ่มกลั่นกลองนิสัยของดวง เพื่อจะได้เอาใจจิน^^แล้วฉันก็ได้รับความรู้สึกนั้นพร้อมกับอ้าปากทยอยพูดคำว่า

"ฉ...ฉันรัก...คุณค่ะ....จิน ...ฉันไม่....สามารถอยู่ต่อได้......ลา..ก่อนค่ะ......"ฉันพูดจบก็หลับตาลง...เหมือนฉันเป็นดวงยังไงก็ไม่รู้

"ฉันไม่ได้ให้แกเลียนแบบดวงนะ แก...."ฉันลืมตามองอีกครั้ง สายตาจินเปลี่ยนไป คิ้วขมวดลงพันกันมาก ปากเขากัดฟันกรอด แล้วเขาก็ยกมือขึ้นมากำแล้วเหวี่ยงมาทางฉัน

ตุ้บ!!!!

ส่วนหัวของฉันหันไปอีกทาง แต่ฉันไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดเลยสักนิด ฉันกลับคิดอีกด้านด้วยซ้ำว่า จิน เจ็บรึป่าว ฉันจึงหันกลับมา...แล้วลืมตาขึ้นมองพร้อมเอ่ยปากถามเอื่อยๆ

"เจ็บไหม?"ฉันถามเพราะความรู้สึกส่วนไหนก็ไม่รู้ แต่เขาให้กำเนิดฉันนี่นา มันก็เป็นธรรมดาอยู่แล้ว

"ไม่ต้องมายุ่ง แก...ไป ไปโรงเรียนซะ แล้วแกก็เรียนรู้ทุกสิ่งทุกอย่างจากที่นั่นอีกสักเดือนฉันจะไปรับ ไป๊"

อึ๊ก!!!

ในหัวมันตึ๊บๆอีกแล้ว โอ้ยเจ็บ ..ร่างกายของฉันก็กำลังเดิน เดินไปยังที่ไหนสักแห่ง..

และแล้วฉันก็มาหยุดอยู่ที่หน้าประตูเหล็กสีเงินบานใหญ่ เปิดอ้าอยู่เล็กน้อย แล้วก็มีคนค่อยๆทยอยเข้าไปข้างใน เอ๊ะนั่น!!!

เขาใส่ชุดเดียวกับฉันเลย เย้ๆๆๆแบบนี้ฉันก็เข้าไปได้งั้นสินะ^0^ ปายดีกว่าฮิฮิ

ฉันย่างเท้างามๆอย่างช้าๆ เดินส่ายก้นตามที่ผู้หญิงคนข้างหน้าทำ ^-^คงเป็นแบบที่ดีเนอะ>_< อ๊ะๆ เค้าบิดก้นด้วย บิดตามๆ หนะๆสะบัดผมและ เอ้า ทำตาม!!!

เอ๋...เขาหันมาทางฉันทำไมนะ ฉันเลยหยุดเดินแล้วมองไปข้างหลังบ้าง๐_๐ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่นาฉันเลยหันซ้ายหันขวา('_' )( '_')('_' )( '_')

"นี๊ หล่อน หล่อนทำอะไรอยู่ย๊ะ"

อูย แสบแก้วหู ถึงฉันจะเป็นหุ่นยนต์แต่ฉันก็มีความรู้สึกนะจ๊ะ เอ่ แต่ในสมองเท่าที่ฉันมีอยู่เนี่ยมันเสียงไม่สูงแบบนี้และก็ไม่แหลมจนแก้วแตกแบบนี้ด้วยนะ แล้วไอ้คำว่า'ยะ'เนี่ยฉันก็ไม่ยักกะเคยได้ยิน  รึว่าจะเป็นศัพท์ใหม่ อุ๊ยๆ เก็บไว้ไปถามจินตอนเดือนหน้าดีกว่า^^

"ฉันกำลังว่ายน้ำอยู่จร้า สนุกมากเลยนะ"ฉันพูดพลางฉีกปากยิ้มเต็มที่ แล้วยักคิ้วอีกเล็กน้อย

"หนอยแน่ะแก ฉันเห็นแกทำตามฉันมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะย๊ะ ตบสักเปรี้ยงดีม้ายห๊ะ!!!"ตบ? คืออะไรหว่า ลองค้นในสมองอันอัจฉริยะของฉันดีกว่า

อ่าเจอและ ตบ ก็คล้ายๆกับที่จินทำกับฉัน และคนๆนี้ก็กำลังทำด้วย เขาง้างมือขึ้นพร้อมกับเหวี่ยงมาหน้าฉัน เรื่องอะไรจะให้โดนละ เดี๋ยวเธอก็รู้ซิว่าฉันเป็นหุ่นฉันไม่คิดเปล่า ก้มหัวลงหลบลูกตบสุดเริ่ดของเธอ

"แก...น่านักนะ"^0^ฉันเก่งใช่ไหมล่า555+ หึ ฉันหนะไม่ยอมให้จินเสียหน้าหรอกนะยะ อุ๊ย..แหมติดคำว่า'ยะ'มาจนได้ แย่จังยังไม่ได้ถามจินเลยว่าแปลว่าอะไร

ฉันไม่สนใจคนตะกี้แล้ว ฉันเดินท่าที่คนเมื่อกี้เดินย่างเท้างามๆเดินอย่างช้าๆส่ายตูดนิดๆ บิดก้นหน่อยๆแล้วฉันก็เดินผ่านประตูเข้าไปในโรงเรียนจนสำเร็จ!!!!!

ว้าว!!!

ฉันย่างก้าวเข้ามาสู่โรงเรียนที่มีชื่อว่า "เซนต์โยเซฟคอนเวนต์" ฉันมองไปด้านหน้ามีต้นไม้ใหญ่ๆอยู่ต้นหนี่งฉันคิดว่ามันใหญ่มากซะด้วย ฉันเงยหน้ามองอย่างกับคนบ้า ฉันพยายามแสกนข้อมูลว่ามันคือต้นอะไร...............

..ตุ๊ด   ฮืดดดด ฮืดดดด

"แหง่ก!" ฉันพูดออกมาเพราะหัวสมองอันฉานฉลาดมันกำลังแฮงค์อยู่ อ๊ากกก รีสตาท!!!

จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!

โอย...เจ็บหัวจังT_Tอ่า เอ๊ะ!!เจอแล้ว>_< มันคือต้นจามจุรีนั่นเอง>0<!!! ดอกของมันสวยมากๆเลยแหละ>_< ใต้ต้นจามจุรีมีม้าหินให้นั่งประมาณ3ชุด(ชุดนึงมีโต๊ะ1 ม้านั่ง3ตัว)ฉันก็มองอย่างไม่ลดละ...ว..

ปิ๊น ปี๊นนนนนนน!!!

"นี่อีบ้า ถอยไปเลยนะ เกะกะขวางทางรถย่ะ  ยังจะจ้องต้นไม้อยู่อีก ไอ้บ้า!!! ได้ยินไหมเนี๊ย"

 อ่าสงสัยคำว่าย่ะเนี่ยเป็นคำที่จินยังไม่รู้จักแหงๆ แบบนี้ต้องบอกให้จินรู้ หุหุ อ่าฉันต้องหลบก่อน เดี๋ยวรถวิ่งมาทับก็แย่เลย ถ้าร่างกายแหลกขึ้นมาละก็...อูยไม่อยากจะคิด ฉันไม่คิดเปล่ารีบวิ่งไปนั่งที่ม้านั่งอย่างสบายใจ เพราะอากาศมันเย็นสดชื่นมากๆเลยแหละ ถึงฉันจะเป็นหุ่นยนต์ฉันก็มีความรู้สึกนะ พอดีจินใส่โปรแกรมมาให้แบบว่า'โคตรเทคนิค'อ่ะจ่ะ

"นี่หล่อน ช้านนนยังคุยกะหล่อนไม่จบเลยนะย่ะ มานี่เลยนะ-/-" คุณคงรู้ใช่ไหมค่ะว่าคนนี้คือใคร อ่า ถูกต้องและค้า เขาคนนี้ก็คือคนที่ฉันเจอหน้าโรงเรียนยังไงละ หุหุหุหุ  คนที่ฉันเลียนแบบท่าเดินตูดบิดไงละค่ะ>_<  ทักทายสักหน่อยก็ดีเนอะ^-^

"ดีจ๊ะ ฉันชื่อเจนนะ เธอชื่ออะไรหรอ"ฉันทักทายอย่างเป็นมิตร จะได้ไม่ต้องมีศัตรู

"ก็ดีได้แค่ตอนนี้แหละ ฉันจะบอกให้นะ ฉันชื่อพิม พิมทิภา จรรยาดี แกจะจำได้แค่ตอนนี้แหละ เพราะฉันจะฆ่าแกตั้งแต่ที่นี่ไง!!!"อ๋อ เขาชื่อพิมนี่เอง จำไว้ดีกว่า ถ่ายรูปเอาไว้ด้วยเผื่อเอาไว้^0^;;;  1 2 3 แชะ...ครืดๆ

โป๊กกก ป๊อก แป๊กๆ

 โอ้ว เจ็บหัวจัง นั่นเป็นเสียงของไม้ที่กระทบกับหัวฉันด้วยแรงของพิมแล้วมันหักเพราะไม้ที่ไหนจะสู้เหล็กได้ ไม้มันเลยหล่นลงพื้น และคุณพิมแรงควายกลับกลายเป็นหนูพิมหน้าขาวลาวซะม่ายมี หุหุ หน้าเธอซีดมากๆ คงคิดว่าฉันเป็นอะไรอยู่ละสิ อ่าอยากรู้จัง

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! ผีหลอกค้าอาจารรรรรรรรรย์"

เธอร้องเสียงหลงพร้อมวิ่งไปด้วยอาการกลัวสุดขีด เอ่อ..ดิฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะย่ะ ช่างเถอะ คงไม่เป็นอะไรมากหรอกแค่บ้าสติไม่สมประกอบแค่นั้นเอง ไม่มีอะไรมาก แหะๆ แบบนี้ฉันต้องหาเวปเทควันโดเอาไว้แล้วหละ ถ้าเกิดมีคนประเภทนี้มาอีกจะได้หลบได้พ้น สู้ได้อยู่หมัด อิๆ (ไปคิดมาได้ไงฟระ) มัวแต่ไร้สาระอยู่

นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วน้อ จึ๊กๆ 7.นา.ฬิ.กา.4.สิบ.7.นา.ที(มันจะยานๆ ถ้าคุณไม่เคยลองกดโทรศัพท์เช็คเงินดูสิ)อุ๊ย เข้าห้องดีกว่า แหะๆ อยากเจอMy Friend ไวๆจังเลย>_<

 ฉันค่อยๆลุกจากม้านั่งแล้วเดินไปยังตึกที่เรียกว่าตึกเซนต์โย ก็จินบอกว่าให้ฉันมาที่ตึกนี้แล้วให้ไปเรียนที่ม.4/1 แต่ก่อนหน้านั้นเขาบอกให้ไปที่ห้อง'จารย์ใหญ่ก่อนอยู่ชั้น2ตึกข้างๆตึกเซนต์โย ฉันเดินไปตามที่จินบอกไว้ แล้วไปหยุดอยู่ที่โต๊ะทำหน้าหน้าประตูที่มีป้ายติดว่า ห้ามเข้าก่อนได้รับอนุญาต

โต๊ะนั้นมีผู้หญิงใส่แว่นหน้าตาแก่นิดๆ นั่งอยู่แล้วเขาก็เงยหน้าขึ้นมองฉันอย่างช้าๆ ฉันกระพริบตาปริบๆ เพราะหน้าตาเขาน่ากลัวใช่ย่อย รอยย่นบนผิวหน้าทำให้เขาน่าเกรงขามอยู่ไม่น้อย สายตาสีน้ำตาลอ่อนอันคมกริบของเขา กับจมูกโด่งๆ สีปากทาด้วยสีม่วงอ่อนๆ ผัดแก้มเล็กน้อยสีผิวผิดกับใบหน้า สีผิวของเขาเหลืองออกดำ ก่อนที่ฉันจะคิดไปไกลเขาก็เอ่ยปากพูดกับฉัน

"คุณเจนจิรา อารีสินะค่ะ เชิญค่ะ อาจารย์ใหญ่กำลังรออยู่เชียว"คนคนนี้รู้จักฉันด้วย แหมๆดังใหญ่แล้วสิ หึหึ

ฉันค่อยๆเดินผ่านคนที่ฉันกลัวมาก แต่เขาใจดีหนะนะไปโดยไม่หันกลับมามอง(เพราะกลัวอ่ะ แหะๆ)ฉันเปิดประตูผ่านเข้าไปยังโต๊ะที่มีคนร่างใหญ่ ร่างกายท้วมๆ ผมแทบจะไม่มี หัวล้านมีผมสีน้ำตาลอยู่ตรงกลาง คิ้วเข้มใส่แว่นตาดำ จมูกโด่ง ปากเค้าเหมือนกับคนเย็นชา...แหะๆน่ากลัวจัง- -'''' อูย....เค้ามองมาแล้ว ทำไงดีๆ

"นั่งก่อนสิ"เสียงแหบทุ้มต่ำ(คล้ายๆผีอ่ะจ่ะ)

___________________________________________________________

"ย่ะ" ฉันใช้คำที่เค้าพูดๆกัน ก็แหม ได้ยินมาเยอะๆก็เอามาใช้สิ ใช่ม้า แล้วอีกอย่างนะ ไม่เห็นพูดคำว่าค่ะ หรือจ๊ะจ๋า สักคำ เพราะฉะนั้นคำว่า ค่ะ ฉันจะเปลี่ยนไปใช้เป็นคำว่า ย่ะ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป(ดวงตาเป็นประกายวาววับ..)

"เอ๊ะ เธอใช้คำว่า ย่ะ อย่างนั้นหรอ ศาสตราจารย์จินให้เธอพูดไพเราะไม่ใช่หรอ คำว่า ย่ะ เนี่ยเป็นคำหยาบนะ อย่าพูดให้จินได้ยินละ" เสียงท่านช่างน่ากลัวกว่าผีซะอีก....เอ่ คำว่าย่ะเนี่ย มันเป็นคำหยาบคายจริงๆหรอ อยากรู้จัง

"หรอย่ะ งั้นจะให้หนูพูดคำว่าอะไรละค่ะ ก็เห็นผู้หญิงข้างนอกเค้าก็พูดย่ะๆ ว่ะๆกันทั้งนั้นอ่ะค่ะ จินก็ให้ฉันออกมาเรียนรู้ ฉันก็ทำตามที่จินบอกแล้วนะยะ ว๊าย โทษค่ะ =_=" ฉันขอโทษหลังจากพูดคำว่าย่ะไปมากมาย อาจารย์ใหญ่ก็มองฉันแล้วหัวเราะอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง

"เป็นอะไรหรอค่ะ?" ฉันเป็นหุ่นยนต์ที่มีความรู้สึกก็จริงนะ แต่ฉันก็ไม่สามารถอ่านความรู้สึกของคนอื่นได้อ่า ฉันเริ่มจ้องอาจารย์ใหญ่จนเค้าเลิกหัวเราะ แล้วหันมาทำท่าทางจริงจังกับฉัน(น่ากลัวจัง!!!)

"เหมือนทารกไม่มีผิด อุ๊บ555+" ง่า...กว่าอาจารย์ใหญ่จะหยุดหัวเราะก็ปาไป3นาที24วินาทีแน่ะ ยังจะมาหัวเราะอีก แล้วเมื่อไหร่จะได้คุยเรื่องที่ค้างคาละเนี่ย

"อ๋อ งั้นหนูก็หน้าตาน่ารัก น่าเอ็นดู ตาบ๋องแบ๋วใช่ม้า" ฉันก็เริ่มออกนอกเรื่องไปกับเค้าอีกแล้วซิเนี่ย ไม่เป็นไรๆ >_< เอิ๊กๆ นี่ท่านอาจารย์ใหญ่กำลังชมว่าฉันน่ารักเหมือนเด็กทารกใช่ปะ หุหุ

"ไม่ได้หมายความว่าง้านนน เฮ้อ เหมือนคุยกับเด็กทารกจริงจริ๊ง..." ว่าแล้วอาจารย์ใหญ่ก็ส่ายหัวไปมา แล้วก็เอาแต่ถอนหายใจอยู่เรื่อยๆ  ฉันละไม่เข้าใจพวกผู้ใหญ่เลยจริงๆ ฉันเริ่มส่ายหัวตามท่านอาจารย์ใหญ่...

แก๊ก!!!!!!!!!!!!

"เฮ่ยยย!!! แย่แล้ว เจน!!!!!"

คอของฉันตอนนี้กำลังห้อยต่องแต่งอยู่ ไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้ คงเป็นเพราะว่าฉันส่ายหัวมากไปละมั้ง แต่ว่า เส้นสีแดงและสีเขียวที่อยู่ในตัวฉันมันระโยงระยางไปทั่วเลย อั๊ก....

"เจ็บหัวจังเลย อาจารย์ใหญ่ช่วยหนูที...." ฉันมองสารรูปตัวเองตอนนี้แล้วสมเพธจัง  คอฉันมีรู...ที่โล่งๆอยู่ อ๊ะ....นั่นไงน๊อต เผอิญเมื่อตะกี้ที่มองตรงคอ ดันเหลือบไปเห็นน๊อตข้างในตัว มันอยู่ท่ามกลางสายระโยงระยางมากมาย ทำให้ฉันสับสน

"ไหนให้ฉันดูสิ" อาจารย์ใหญ่พูดพร้อมเดินมาข้างๆฉัน บอกตรงๆว่าภายในร่างกายฉันมีส่วนประกอบเป็นอากาศกับน้ำเป็นส่วนมาก นอกนั้นก็เป็นเส้นระโยงระยางที่ฉันไม่รู้จัก แล้วจู่ๆอาจารย์ใหญ่ก็เดินกลับไปที่โต๊ะ แล้วหยิบ...O_o!!!

"อาจารย์ใหญ่มีของพรรนั้นได้ไงค่า นั่นมันค้อนกับไขควงนี่นา ท่านเป็นช่างหรอ??" ฉันมองหน้าอาจารย์ใหญ่อย่างสงสัย ท่านมองมาทางฉันพยางส่งยิ้มน้อยๆให้

"ฉันก็เป็นคนช่วยไอ้จินมันสร้างเธอขึ้นมานะ" ท่านเอ่ยเบาๆ ฉันค่อยๆเก็บข้อมูลเข้าไปในสมองอันชาญฉลาด อะเด๊ะ???? เฮ่ย ท่านสร้างฉันเรอะ เฮ่ยยยย!!!

"ง่า...แล้วท่านเป็นอะไรกับศาสตราจารย์จินหรอ" ฉันมีสิ่งที่สงสัยมากมาย แต่ตอนนี้อยากรู้สิ่งที่เพิ่งถามไปเมื่อกี้มากที่สุด ....

ท่านค่อยๆเอื้อมมือเข้าไปหยิบน๊อตตัวนั้นออกมา แล้วก็ผ่านไปได้ด้วยดี มันไม่ได้ทำอันตรายกับฉันเลยแม้แต่น้อย ท่านจึงนำส่วนคอกับไหล่มาประกอบกัน แล้วใส่น๊อตให้….สายตาท่านช่างเศร้าเหลือเกิน..

ท่านถอนหายใจแล้วเดินไปเก็บเครื่องมือที่เพิ่งหยิบมา ท่านหันมาทางฉันแล้วก็เอ่ยขึ้นว่า

"ตามมานี่หน่อยสิ ฉันมีอะไรให้เธอดู" รู้สึกท่านจริงจังเหลือเกิน ร่างกายของฉันก็ทำตามคำสั่งทั้งๆที่ฉันยังไม่ได้สั่งเลยสักนิด คงจะเป็นเพราะท่านแน่ๆ

ที่ๆท่านพาไปคือชั้นใต้ดินมีกลไกบันไดลงไป ฉันมองลงไปอย่างสับสน รู้สึกว่าข้างในนั้นฉันไม่ควรที่จะย่างก้าวเข้าไปสักนิด...แล้วจู่ๆท่านก็หันมาทางฉัน

"อย่าเดินบิดก้นสิ!!!" ว๊ากก!!สงสัยฉันจะติดมาแล้วจริงๆสินะเนี่ยเอิ๊กๆ ฉันค่อยๆทำตัวให้เป็นปรกติ

"จริงๆเลยนะ ใครสอนให้เธอเป็นแบบนี้นะ ใช้ไม่ได้ๆ" ท่านบ่นกระปอดกระแปด พลางจับมือฉันเข้าไปในห้องข้างในสุด

"หนูดูแบบมาเองค่ะ ไม่มีใครสอน^^" ฉันส่งฉีกยิ้มให้กับท่าน แต่ว่าท่านกลับทำหน้าบึ้ง แต่ว่าท่านไม่ได้ทำหน้าบึ้งใส่ฉันนะ แต่เป็นด้านหลังฉัน ฉันจึงหันกลับไปมอง....

รูป???มีชาย2คน ผู้หญิงอีกคน....ผู้หญิงที่ฉันเห็นมีท่าทางคล้ายๆฉัน ผมเป็นรอนดวงตาสีน้ำตาลอ่อนๆ แก้มสีชมพูระเรื่อๆ ปากสีชมพูซึ่งตัดกับสีผิว ซึ่งสีผิวฉันเป็นสีขาว...หรือว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นดวง  แล้วผู้ชาย2คนนั้นหละ อีกคนใส่แว่น เท่ๆหน่อย ร่างกายผอมสูง กำยำ ฉันเหลือบไปเห็นอาจารย์ใหญ่...คล้าย...คล้ายมาก.....เสียแต่ว่า ท่านอ้วน แล้วดวงตาภายใต้แว่นดำนั้นปูดโปน ซึ่งผิดกับในรูป สง่างาม เป็นสุภาพบุรุษที่แท้จริง(หล่อง่ะ>_<)

"ผู้ชายคนนั้นใครหรอค่ะ" ฉันชี้ไปยังรูปที่ฉันกำลังดูและพิจารณาอยู่

"อืม...ฉันเอง"ห๊ะ!!! ท่านเรอะ 10-20ปีผ่านมาทำให้คนทุเรศได้ขนาดนี้เชียวเรอะ โอ้ม่าย!!! ฉันทำท่าทางอารัยอาวอน กับผู้ชายในรูปจนอาจารย์ใหญ่หัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง

"ฉันถูกสะเก็ดระเบิดหลังจากไปเที่ยวหนะ มีคนอยากแย่งชิงตำแหน่งของฉันมากมาย เอ่อ...ตำแหน่งพันเอกนะ ไม่ใช่อาจารย์ใหญ่..." ยิ่งฟังฉันยิ่งสับสน=_= ฉันทำหน้าสังกะตายมากๆแล้วจู่ๆท่านก็เอ่ยขึ้น

"จะเล่าให้ฟัง....ฉันกับจินเมื่อตอนเราเด็กๆเล็กๆเรามีความฝันคล้ายๆกัน คิดจะสร้างหุ่นยนต์ด้วยตัวเอง แต่ว่าตอนนั้นมีสงครามเกิดขึ้นซึ่งมันพัดพลากพ่อแม่ของฉันกับจินไป พวกเราเลยอยู่อย่างเดียวดาย แล้วจู่ๆก็มีทหารมาช่วยเหลือ เราจึงไปเป็นทหารด้วยกัน ฉันได้เป็นพันเอก เหมือนกับจิน แต่อยู่คนละเขตกัน ...เฮ่อ"

"งั้นผู้ชายอีกคนก็จินหนะสินะ" ฉันพูดแล้วยิ้มแต่เค้ากลับทำหน้าบึ้ง

"ใช่" เค้าตะคอกออกมา ทำไมง่า ฉันทำไรให้หยอT_T ท่านเดินมาข้างๆฉันแล้วกระซิบว่า....

"ฉันก็เคยชอบดวง"

__________________________________________________________แหะๆ เรื่องนี้ค่อนข้างโอเวอร์นิดนึงนะค่ะ ยังไงก็ช่วยแนะนำหรือติกันหน่อยนะค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ(คนเม้นน๊อยน้อยเศร้าแล้วน่ะT^T)

___________________________________________________________

"ย่ะ" ฉันใช้คำที่เค้าพูดๆกัน ก็แหม ได้ยินมาเยอะๆก็เอามาใช้สิ ใช่ม้า แล้วอีกอย่างนะ ไม่เห็นพูดคำว่าค่ะ หรือจ๊ะจ๋า สักคำ เพราะฉะนั้นคำว่า ค่ะ ฉันจะเปลี่ยนไปใช้เป็นคำว่า ย่ะ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป(ดวงตาเป็นประกายวาววับ..)

"เอ๊ะ เธอใช้คำว่า ย่ะ อย่างนั้นหรอ ศาสตราจารย์จินให้เธอพูดไพเราะไม่ใช่หรอ คำว่า ย่ะ เนี่ยเป็นคำหยาบนะ อย่าพูดให้จินได้ยินละ" เสียงท่านช่างน่ากลัวกว่าผีซะอีก....เอ่ คำว่าย่ะเนี่ย มันเป็นคำหยาบคายจริงๆหรอ อยากรู้จัง

"หรอย่ะ งั้นจะให้หนูพูดคำว่าอะไรละค่ะ ก็เห็นผู้หญิงข้างนอกเค้าก็พูดย่ะๆ ว่ะๆกันทั้งนั้นอ่ะค่ะ จินก็ให้ฉันออกมาเรียนรู้ ฉันก็ทำตามที่จินบอกแล้วนะยะ ว๊าย โทษค่ะ =_=" ฉันขอโทษหลังจากพูดคำว่าย่ะไปมากมาย อาจารย์ใหญ่ก็มองฉันแล้วหัวเราะอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง

"เป็นอะไรหรอค่ะ?" ฉันเป็นหุ่นยนต์ที่มีความรู้สึกก็จริงนะ แต่ฉันก็ไม่สามารถอ่านความรู้สึกของคนอื่นได้อ่า ฉันเริ่มจ้องอาจารย์ใหญ่จนเค้าเลิกหัวเราะ แล้วหันมาทำท่าทางจริงจังกับฉัน(น่ากลัวจัง!!!)

"เหมือนทารกไม่มีผิด อุ๊บ555+" ง่า...กว่าอาจารย์ใหญ่จะหยุดหัวเราะก็ปาไป3นาที24วินาทีแน่ะ ยังจะมาหัวเราะอีก แล้วเมื่อไหร่จะได้คุยเรื่องที่ค้างคาละเนี่ย

"อ๋อ งั้นหนูก็หน้าตาน่ารัก น่าเอ็นดู ตาบ๋องแบ๋วใช่ม้า" ฉันก็เริ่มออกนอกเรื่องไปกับเค้าอีกแล้วซิเนี่ย ไม่เป็นไรๆ >_< เอิ๊กๆ นี่ท่านอาจารย์ใหญ่กำลังชมว่าฉันน่ารักเหมือนเด็กทารกใช่ปะ หุหุ

"ไม่ได้หมายความว่าง้านนน เฮ้อ เหมือนคุยกับเด็กทารกจริงจริ๊ง..." ว่าแล้วอาจารย์ใหญ่ก็ส่ายหัวไปมา แล้วก็เอาแต่ถอนหายใจอยู่เรื่อยๆ  ฉันละไม่เข้าใจพวกผู้ใหญ่เลยจริงๆ ฉันเริ่มส่ายหัวตามท่านอาจารย์ใหญ่...

แก๊ก!!!!!!!!!!!!

"เฮ่ยยย!!! แย่แล้ว เจน!!!!!"

คอของฉันตอนนี้กำลังห้อยต่องแต่งอยู่ ไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้ คงเป็นเพราะว่าฉันส่ายหัวมากไปละมั้ง แต่ว่า เส้นสีแดงและสีเขียวที่อยู่ในตัวฉันมันระโยงระยางไปทั่วเลย อั๊ก....

"เจ็บหัวจังเลย อาจารย์ใหญ่ช่วยหนูที...." ฉันมองสารรูปตัวเองตอนนี้แล้วสมเพธจัง  คอฉันมีรู...ที่โล่งๆอยู่ อ๊ะ....นั่นไงน๊อต เผอิญเมื่อตะกี้ที่มองตรงคอ ดันเหลือบไปเห็นน๊อตข้างในตัว มันอยู่ท่ามกลางสายระโยงระยางมากมาย ทำให้ฉันสับสน

"ไหนให้ฉันดูสิ" อาจารย์ใหญ่พูดพร้อมเดินมาข้างๆฉัน บอกตรงๆว่าภายในร่างกายฉันมีส่วนประกอบเป็นอากาศกับน้ำเป็นส่วนมาก นอกนั้นก็เป็นเส้นระโยงระยางที่ฉันไม่รู้จัก แล้วจู่ๆอาจารย์ใหญ่ก็เดินกลับไปที่โต๊ะ แล้วหยิบ...O_o!!!

"อาจารย์ใหญ่มีของพรรนั้นได้ไงค่า นั่นมันค้อนกับไขควงนี่นา ท่านเป็นช่างหรอ??" ฉันมองหน้าอาจารย์ใหญ่อย่างสงสัย ท่านมองมาทางฉันพยางส่งยิ้มน้อยๆให้

"ฉันก็เป็นคนช่วยไอ้จินมันสร้างเธอขึ้นมานะ" ท่านเอ่ยเบาๆ ฉันค่อยๆเก็บข้อมูลเข้าไปในสมองอันชาญฉลาด อะเด๊ะ???? เฮ่ย ท่านสร้างฉันเรอะ เฮ่ยยยย!!!

"ง่า...แล้วท่านเป็นอะไรกับศาสตราจารย์จินหรอ" ฉันมีสิ่งที่สงสัยมากมาย แต่ตอนนี้อยากรู้สิ่งที่เพิ่งถามไปเมื่อกี้มากที่สุด ....

ท่านค่อยๆเอื้อมมือเข้าไปหยิบน๊อตตัวนั้นออกมา แล้วก็ผ่านไปได้ด้วยดี มันไม่ได้ทำอันตรายกับฉันเลยแม้แต่น้อย ท่านจึงนำส่วนคอกับไหล่มาประกอบกัน แล้วใส่น๊อตให้….สายตาท่านช่างเศร้าเหลือเกิน..

ท่านถอนหายใจแล้วเดินไปเก็บเครื่องมือที่เพิ่งหยิบมา ท่านหันมาทางฉันแล้วก็เอ่ยขึ้นว่า

"ตามมานี่หน่อยสิ ฉันมีอะไรให้เธอดู" รู้สึกท่านจริงจังเหลือเกิน ร่างกายของฉันก็ทำตามคำสั่งทั้งๆที่ฉันยังไม่ได้สั่งเลยสักนิด คงจะเป็นเพราะท่านแน่ๆ

ที่ๆท่านพาไปคือชั้นใต้ดินมีกลไกบันไดลงไป ฉันมองลงไปอย่างสับสน รู้สึกว่าข้างในนั้นฉันไม่ควรที่จะย่างก้าวเข้าไปสักนิด...แล้วจู่ๆท่านก็หันมาทางฉัน

"อย่าเดินบิดก้นสิ!!!" ว๊ากก!!สงสัยฉันจะติดมาแล้วจริงๆสินะเนี่ยเอิ๊กๆ ฉันค่อยๆทำตัวให้เป็นปรกติ

"จริงๆเลยนะ ใครสอนให้เธอเป็นแบบนี้นะ ใช้ไม่ได้ๆ" ท่านบ่นกระปอดกระแปด พลางจับมือฉันเข้าไปในห้องข้างในสุด

"หนูดูแบบมาเองค่ะ ไม่มีใครสอน^^" ฉันส่งฉีกยิ้มให้กับท่าน แต่ว่าท่านกลับทำหน้าบึ้ง แต่ว่าท่านไม่ได้ทำหน้าบึ้งใส่ฉันนะ แต่เป็นด้านหลังฉัน ฉันจึงหันกลับไปมอง....

รูป???มีชาย2คน ผู้หญิงอีกคน....ผู้หญิงที่ฉันเห็นมีท่าทางคล้ายๆฉัน ผมเป็นรอนดวงตาสีน้ำตาลอ่อนๆ แก้มสีชมพูระเรื่อๆ ปากสีชมพูซึ่งตัดกับสีผิว ซึ่งสีผิวฉันเป็นสีขาว...หรือว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นดวง  แล้วผู้ชาย2คนนั้นหละ อีกคนใส่แว่น เท่ๆหน่อย ร่างกายผอมสูง กำยำ ฉันเหลือบไปเห็นอาจารย์ใหญ่...คล้าย...คล้ายมาก.....เสียแต่ว่า ท่านอ้วน แล้วดวงตาภายใต้แว่นดำนั้นปูดโปน ซึ่งผิดกับในรูป สง่างาม เป็นสุภาพบุรุษที่แท้จริง(หล่อง่ะ>_<)

"ผู้ชายคนนั้นใครหรอค่ะ" ฉันชี้ไปยังรูปที่ฉันกำลังดูและพิจารณาอยู่

"อืม...ฉันเอง"ห๊ะ!!! ท่านเรอะ 10-20ปีผ่านมาทำให้คนทุเรศได้ขนาดนี้เชียวเรอะ โอ้ม่าย!!! ฉันทำท่าทางอารัยอาวอน กับผู้ชายในรูปจนอาจารย์ใหญ่หัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง

"ฉันถูกสะเก็ดระเบิดหลังจากไปเที่ยวหนะ มีคนอยากแย่งชิงตำแหน่งของฉันมากมาย เอ่อ...ตำแหน่งพันเอกนะ ไม่ใช่อาจารย์ใหญ่..." ยิ่งฟังฉันยิ่งสับสน=_= ฉันทำหน้าสังกะตายมากๆแล้วจู่ๆท่านก็เอ่ยขึ้น

"จะเล่าให้ฟัง....ฉันกับจินเมื่อตอนเราเด็กๆเล็กๆเรามีความฝันคล้ายๆกัน คิดจะสร้างหุ่นยนต์ด้วยตัวเอง แต่ว่าตอนนั้นมีสงครามเกิดขึ้นซึ่งมันพัดพลากพ่อแม่ของฉันกับจินไป พวกเราเลยอยู่อย่างเดียวดาย แล้วจู่ๆก็มีทหารมาช่วยเหลือ เราจึงไปเป็นทหารด้วยกัน ฉันได้เป็นพันเอก เหมือนกับจิน แต่อยู่คนละเขตกัน ...เฮ่อ"

"งั้นผู้ชายอีกคนก็จินหนะสินะ" ฉันพูดแล้วยิ้มแต่เค้ากลับทำหน้าบึ้ง

"ใช่" เค้าตะคอกออกมา ทำไมง่า ฉันทำไรให้หยอT_T ท่านเดินมาข้างๆฉันแล้วกระซิบว่า....

"ฉันก็เคยชอบดวง"

__________________________________________________________แหะๆ เรื่องนี้ค่อนข้างโอเวอร์นิดนึงนะค่ะ ยังไงก็ช่วยแนะนำหรือติกันหน่อยนะค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ(คนเม้นน๊อยน้อยเศร้าแล้วน่ะT^T)

___________________________________________________________

"ย่ะ" ฉันใช้คำที่เค้าพูดๆกัน ก็แหม ได้ยินมาเยอะๆก็เอามาใช้สิ ใช่ม้า แล้วอีกอย่างนะ ไม่เห็นพูดคำว่าค่ะ หรือจ๊ะจ๋า สักคำ เพราะฉะนั้นคำว่า ค่ะ ฉันจะเปลี่ยนไปใช้เป็นคำว่า ย่ะ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป(ดวงตาเป็นประกายวาววับ..)

"เอ๊ะ เธอใช้คำว่า ย่ะ อย่างนั้นหรอ ศาสตราจารย์จินให้เธอพูดไพเราะไม่ใช่หรอ คำว่า ย่ะ เนี่ยเป็นคำหยาบนะ อย่าพูดให้จินได้ยินละ" เสียงท่านช่างน่ากลัวกว่าผีซะอีก....เอ่ คำว่าย่ะเนี่ย มันเป็นคำหยาบคายจริงๆหรอ อยากรู้จัง

"หรอย่ะ งั้นจะให้หนูพูดคำว่าอะไรละค่ะ ก็เห็นผู้หญิงข้างนอกเค้าก็พูดย่ะๆ ว่ะๆกันทั้งนั้นอ่ะค่ะ จินก็ให้ฉันออกมาเรียนรู้ ฉันก็ทำตามที่จินบอกแล้วนะยะ ว๊าย โทษค่ะ =_=" ฉันขอโทษหลังจากพูดคำว่าย่ะไปมากมาย อาจารย์ใหญ่ก็มองฉันแล้วหัวเราะอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง

"เป็นอะไรหรอค่ะ?" ฉันเป็นหุ่นยนต์ที่มีความรู้สึกก็จริงนะ แต่ฉันก็ไม่สามารถอ่านความรู้สึกของคนอื่นได้อ่า ฉันเริ่มจ้องอาจารย์ใหญ่จนเค้าเลิกหัวเราะ แล้วหันมาทำท่าทางจริงจังกับฉัน(น่ากลัวจัง!!!)

"เหมือนทารกไม่มีผิด อุ๊บ555+" ง่า...กว่าอาจารย์ใหญ่จะหยุดหัวเราะก็ปาไป3นาที24วินาทีแน่ะ ยังจะมาหัวเราะอีก แล้วเมื่อไหร่จะได้คุยเรื่องที่ค้างคาละเนี่ย

"อ๋อ งั้นหนูก็หน้าตาน่ารัก น่าเอ็นดู ตาบ๋องแบ๋วใช่ม้า" ฉันก็เริ่มออกนอกเรื่องไปกับเค้าอีกแล้วซิเนี่ย ไม่เป็นไรๆ >_< เอิ๊กๆ นี่ท่านอาจารย์ใหญ่กำลังชมว่าฉันน่ารักเหมือนเด็กทารกใช่ปะ หุหุ

"ไม่ได้หมายความว่าง้านนน เฮ้อ เหมือนคุยกับเด็กทารกจริงจริ๊ง..." ว่าแล้วอาจารย์ใหญ่ก็ส่ายหัวไปมา แล้วก็เอาแต่ถอนหายใจอยู่เรื่อยๆ  ฉันละไม่เข้าใจพวกผู้ใหญ่เลยจริงๆ ฉันเริ่มส่ายหัวตามท่านอาจารย์ใหญ่...

แก๊ก!!!!!!!!!!!!

"เฮ่ยยย!!! แย่แล้ว เจน!!!!!"

คอของฉันตอนนี้กำลังห้อยต่องแต่งอยู่ ไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้ คงเป็นเพราะว่าฉันส่ายหัวมากไปละมั้ง แต่ว่า เส้นสีแดงและสีเขียวที่อยู่ในตัวฉันมันระโยงระยางไปทั่วเลย อั๊ก....

"เจ็บหัวจังเลย อาจารย์ใหญ่ช่วยหนูที...." ฉันมองสารรูปตัวเองตอนนี้แล้วสมเพธจัง  คอฉันมีรู...ที่โล่งๆอยู่ อ๊ะ....นั่นไงน๊อต เผอิญเมื่อตะกี้ที่มองตรงคอ ดันเหลือบไปเห็นน๊อตข้างในตัว มันอยู่ท่ามกลางสายระโยงระยางมากมาย ทำให้ฉันสับสน

"ไหนให้ฉันดูสิ" อาจารย์ใหญ่พูดพร้อมเดินมาข้างๆฉัน บอกตรงๆว่าภายในร่างกายฉันมีส่วนประกอบเป็นอากาศกับน้ำเป็นส่วนมาก นอกนั้นก็เป็นเส้นระโยงระยางที่ฉันไม่รู้จัก แล้วจู่ๆอาจารย์ใหญ่ก็เดินกลับไปที่โต๊ะ แล้วหยิบ...O_o!!!

"อาจารย์ใหญ่มีของพรรนั้นได้ไงค่า นั่นมันค้อนกับไขควงนี่นา ท่านเป็นช่างหรอ??" ฉันมองหน้าอาจารย์ใหญ่อย่างสงสัย ท่านมองมาทางฉันพยางส่งยิ้มน้อยๆให้

"ฉันก็เป็นคนช่วยไอ้จินมันสร้างเธอขึ้นมานะ" ท่านเอ่ยเบาๆ ฉันค่อยๆเก็บข้อมูลเข้าไปในสมองอันชาญฉลาด อะเด๊ะ???? เฮ่ย ท่านสร้างฉันเรอะ เฮ่ยยยย!!!

"ง่า...แล้วท่านเป็นอะไรกับศาสตราจารย์จินหรอ" ฉันมีสิ่งที่สงสัยมากมาย แต่ตอนนี้อยากรู้สิ่งที่เพิ่งถามไปเมื่อกี้มากที่สุด ....

ท่านค่อยๆเอื้อมมือเข้าไปหยิบน๊อตตัวนั้นออกมา แล้วก็ผ่านไปได้ด้วยดี มันไม่ได้ทำอันตรายกับฉันเลยแม้แต่น้อย ท่านจึงนำส่วนคอกับไหล่มาประกอบกัน แล้วใส่น๊อตให้….สายตาท่านช่างเศร้าเหลือเกิน..

ท่านถอนหายใจแล้วเดินไปเก็บเครื่องมือที่เพิ่งหยิบมา ท่านหันมาทางฉันแล้วก็เอ่ยขึ้นว่า

"ตามมานี่หน่อยสิ ฉันมีอะไรให้เธอดู" รู้สึกท่านจริงจังเหลือเกิน ร่างกายของฉันก็ทำตามคำสั่งทั้งๆที่ฉันยังไม่ได้สั่งเลยสักนิด คงจะเป็นเพราะท่านแน่ๆ

ที่ๆท่านพาไปคือชั้นใต้ดินมีกลไกบันไดลงไป ฉันมองลงไปอย่างสับสน รู้สึกว่าข้างในนั้นฉันไม่ควรที่จะย่างก้าวเข้าไปสักนิด...แล้วจู่ๆท่านก็หันมาทางฉัน

"อย่าเดินบิดก้นสิ!!!" ว๊ากก!!สงสัยฉันจะติดมาแล้วจริงๆสินะเนี่ยเอิ๊กๆ ฉันค่อยๆทำตัวให้เป็นปรกติ

"จริงๆเลยนะ ใครสอนให้เธอเป็นแบบนี้นะ ใช้ไม่ได้ๆ" ท่านบ่นกระปอดกระแปด พลางจับมือฉันเข้าไปในห้องข้างในสุด

"หนูดูแบบมาเองค่ะ ไม่มีใครสอน^^" ฉันส่งฉีกยิ้มให้กับท่าน แต่ว่าท่านกลับทำหน้าบึ้ง แต่ว่าท่านไม่ได้ทำหน้าบึ้งใส่ฉันนะ แต่เป็นด้านหลังฉัน ฉันจึงหันกลับไปมอง....

รูป???มีชาย2คน ผู้หญิงอีกคน....ผู้หญิงที่ฉันเห็นมีท่าทางคล้ายๆฉัน ผมเป็นรอนดวงตาสีน้ำตาลอ่อนๆ แก้มสีชมพูระเรื่อๆ ปากสีชมพูซึ่งตัดกับสีผิว ซึ่งสีผิวฉันเป็นสีขาว...หรือว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นดวง  แล้วผู้ชาย2คนนั้นหละ อีกคนใส่แว่น เท่ๆหน่อย ร่างกายผอมสูง กำยำ ฉันเหลือบไปเห็นอาจารย์ใหญ่...คล้าย...คล้ายมาก.....เสียแต่ว่า ท่านอ้วน แล้วดวงตาภายใต้แว่นดำนั้นปูดโปน ซึ่งผิดกับในรูป สง่างาม เป็นสุภาพบุรุษที่แท้จริง(หล่อง่ะ>_<)

"ผู้ชายคนนั้นใครหรอค่ะ" ฉันชี้ไปยังรูปที่ฉันกำลังดูและพิจารณาอยู่

"อืม...ฉันเอง"ห๊ะ!!! ท่านเรอะ 10-20ปีผ่านมาทำให้คนทุเรศได้ขนาดนี้เชียวเรอะ โอ้ม่าย!!! ฉันทำท่าทางอารัยอาวอน กับผู้ชายในรูปจนอาจารย์ใหญ่หัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง

"ฉันถูกสะเก็ดระเบิดหลังจากไปเที่ยวหนะ มีคนอยากแย่งชิงตำแหน่งของฉันมากมาย เอ่อ...ตำแหน่งพันเอกนะ ไม่ใช่อาจารย์ใหญ่..." ยิ่งฟังฉันยิ่งสับสน=_= ฉันทำหน้าสังกะตายมากๆแล้วจู่ๆท่านก็เอ่ยขึ้น

"จะเล่าให้ฟัง....ฉันกับจินเมื่อตอนเราเด็กๆเล็กๆเรามีความฝันคล้ายๆกัน คิดจะสร้างหุ่นยนต์ด้วยตัวเอง แต่ว่าตอนนั้นมีสงครามเกิดขึ้นซึ่งมันพัดพลากพ่อแม่ของฉันกับจินไป พวกเราเลยอยู่อย่างเดียวดาย แล้วจู่ๆก็มีทหารมาช่วยเหลือ เราจึงไปเป็นทหารด้วยกัน ฉันได้เป็นพันเอก เหมือนกับจิน แต่อยู่คนละเขตกัน ...เฮ่อ"

"งั้นผู้ชายอีกคนก็จินหนะสินะ" ฉันพูดแล้วยิ้มแต่เค้ากลับทำหน้าบึ้ง

"ใช่" เค้าตะคอกออกมา ทำไมง่า ฉันทำไรให้หยอT_T ท่านเดินมาข้างๆฉันแล้วกระซิบว่า....

"ฉันก็เคยชอบดวง"

__________________________________________________________แหะๆ เรื่องนี้ค่อนข้างโอเวอร์นิดนึงนะค่ะ ยังไงก็ช่วยแนะนำหรือติกันหน่อยนะค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ(คนเม้นน๊อยน้อยเศร้าแล้วน่ะT^T)