+>เฮี้ยวนัก รักซะเลย<+

ลำดับตอนที่ #2 : ++ตัดสินใจอีกครั้ง 100%++

(บรรยายโดย ปุยฝ้าย(ปริณดา))

บทที่1 : ตัดสินใจอีกครั้ง

งืมๆๆ นี่มันกี่โมงกี่ยามกันแล้วเหยอ ฉันลุกขึ้นพร้อมปาดน้ำลายของตัวเองที่ไหลหยาดเยิ้มหยดย้อยบนใบหน้าและหมอนสุดที่รัก ฉันหันไปมองนาฬิกา 11.06 ....โอยยังไม่บ่ายเลย นอนต่อดีกว่า เอ๋...เหมือนจะลืมอะไรไปเนอะ  แต่ช่างมันเหอะ นอนต่อดีกว่า

ครืน  ครืน  จะขอเป็นคนเลวที่รักเธอที่สุด ถึงใครจะมองแบบไหน ไม่ขอเป็น..

นั่นเสียงมือถือฉันเองค่ะ แต่ฉันก็กดวางไปเรียบร้อย ว่าแล้วก็งีบต่อดีกว่า

ครืน  ครืน  จะขอเป็นคนเลวที่รักเธอที่สุด ถึงใครจะมองแบบไหน ไม่ขอเป็น..

แล้วมันก็ดังอีกละรอบ แต่ฉันก็กดวางไปเรียบร้อย ถ้าค-ว-า-ยตัวไหนโทรมาอีกนะกรูจะด่าให้เละเลยคอยดูเซ่ ว่ายังไม่ทันจะขาดคำ มือถือฉันก็สั่นดังครืน คราด แน่นอนฉันคิดอะไรออกไปก็ต้องทำอย่างนั้น

“เมิงจะโทรหาพ่อเมิงเรอะ นี่มันเพิ่งจะสิบเอ็ดโมงกว่าๆ กรูจะนอน เมิงไม่มีอย่างอื่นทำหรือไงห๊ะ”

ฉันกรอกเสียงอันไพเราะลงในโทรศัพท์อย่างสง่าสงาม หึ ดูสิจะตอบว่าไง หรือจะเป็นพวกโรคจิตโทรมาปลุกแต่เช้าตรู่วะ

“เมิงสิตื่นได้แล้ว อีฝ้าย นี่มันสิบเอ็ดโมงนะเว้ย ไม่ใช่ตีสี่ ด่าอยู่ได้ แมร่ง..ไอ้ค-ว-า-ย ให้ตายสิ แกนัดไรไว้ก็มาตามนัดสิวะ จำได้ไหม ถ้าจำไม่ได้จะเตือนสติให้ 

เมิง ต้อง มา โรง เรียน มา คุย กับ กรู ให้ รู้ เรื่อง ไง”

เอ่อ..แน่นอนค่ะว่ามันไม่ใช่เสียงฉันมันเป็นเสียงของอีฟเพื่อนฉันเอง อีฟเน้นคำช้าๆชัดๆในเรื่องที่ฉันต้องทำ แล้วฉันก็จำได้แล้วว่าฉันลืมอะไรไป แหะๆ ไอ้อีฟเล่นพูดยาวขนาดงูจงอางยังยอมแพ้ขนาดนี้ฉันคงต้องรีบแต่งตัวแล้วแหละ แต่ก่อนหน้านั้นฉันคงต้องแก้ตัวก่อนสิเนอะ ว่ามั้ย?

“อ่าว เฮ่ย!!เมิง  ไหนอีเตยมันบอกว่าพรุ่งนี้ไงวะ หรือกรูฟังผิดวะ มันบอกว่าวันที่20หนิ ตอนนี้...เออหวะกรูดูปฏิทินผิดไปหวะ โทษทีๆ เดี๋ยวจะรีบไปนะเมิง รอแป๊บ ”

ว่าแล้วฉันก็กดวางมือถือโดยไม่ฟังคำตอบของมันก่อน เพราะไรรึ ก็ถ้าฉันไม่กดวางตอนนี้ ก็มีบทเทศนาร่ายยาวจากแม่ชีอีฟแน่ๆ ว่าแต่จะนั่งอยู่ทำไมวะ ไปอาบน้ำสิวะ

ฉันวิ่งผ่านน้ำ2นาทีเสร็จ หยิบเสื้อยืดสีขาวกับเกงยีนส์อีกตัวใส่ลวกๆ หวีผมพอดูดีแล้วก็เกล้าไปไว้ข้างหลัง ใส่ถุงรองตรีนอีกนิด แล้วก็ใส่รองเท้าให้เก๋หน่อย55+ ฉันรีบวิ่งออกจากหมู่บ้านแล้วเรียกรถแท็กซี่ตรงดิ่งไปโรงเรียน แต่ทำไมฉันรู้สึกอีตาลุงคนขับรถเนี่ย ขับช้าจังว่ะ

“ลุงขับจนเต่าเรียกพี่แล้วเนี่ย ไวๆหน่อยสิลุงหนูให้ค่าแท็กซี่เพิ่ม2เท่าเลย เอ้า”

“โอยหนู จะรีบไปไหน ลุงไม่ใช่เทวดานะจะได้ติดปีกบินหนะ แล้วแหกตาดูสิหนะว่ารถติดแค่ไหน ถ้าตำรวจเรียกขึ้นมารับผิดชอบด้วยละกัน”

ตอบได้ดีเหมือนกันนี่หว่า หึ แต่ฉันว่าฉันเหนือกว่าลุงแยะเลยนะ ฉันควานลงไปในกระเป๋าแล้วหยิบคัตเตอร์ขึ้นมา แล้วล็อคคอของอีตาลุงโชเฟอร์

แกร๊ก  แกร๊ก  แกร๊ก

เสียงฉันค่อยๆกรีดคัตเตอร์ขึ้นทีละน้อย ทีละน้อย ตอนนี้รถกำลังติดอยู่ ฉันจึงทำอาชญากรรมได้ง่ายหน่อย ฉันค่อยๆเลื่อนคัตเตอร์เข้าไปจ่อตรงคออย่างช้าๆ จนถึงเนื้อแล้วฉันก็เอ่ยขึ้น

“ตกลงว่าไง หึ ลุง”

“จ้ะ...ลุงจะขับไม่คิดชีวิตเลยจ้ะ...ไปทางอ้อมนิดนึงละกันนะจ้ะ...”

ลุงทำหน้าเหวอๆแล้วก็ตอบเสียงอ่อยๆ ฉันค่อยๆเอาคัตเตอร์ออกมาเล็กน้อย ไม่ให้ใกล้เกินไป(กลัวว่ารถเบรคจะโดนเอา)พอดีว่าฉันยังไม่อยากโดนพาดหัวข่าวหนังสือพิมพ์หน้าแรกตัวเบ่อเร้อว่า ‘หญิงสาวใช้คัตเตอร์กรีดเส้นเลือดคอโชเฟอร์ตายคารถแท๊กซี่’ หรอกนะ ว่าแล้วลุงก็เหยียบคันเร่งไปยังซอยหนึ่ง ขอบอกนะค่ะว่าฉันยังไม่ได้ลดคัตเตอร์ลงไปไหนไกล แต่ฉันลดลงไปตรงพุงของลุงเค้า ฉันคิดอย่างดีแล้วหละค่ะ ก็ลองคิดดูสิค่ะถ้าฉันเอาคัตเตอร์ออกลุงเค้าคงเอาคัตเตอร์ไปจากมือฉัน หรือไม่ก็หนีไป จริงๆถ้าให้ลุงหนีไปก็ดีฉันจะได้ขับแทน แต่เผอิญว่าฉันขับไม่เป็นซะด้วยสิ เอิ๊กๆ คิดไปคิดมา อยู่ตรงคอมันก็เมื่อยมือฉันเปล่าๆ ก็เลยลดลงตรงพุงเนี่ยแหละ ดีสุดแล้ว

ในที่สุดฉันก็มาถึงเป้าหมายอันเป็นที่รัก ปกติฉันใช้เวลาประมาณชั่วโมงนึงกว่าจะถึงโรงเรียน แต่วันนี้35นาทีก็ถึงแล้ว เจ๋งไหมละ ฉันก็ไม่เบี้ยวค่ารถหรอกนะ จ่ายเกินซะด้วยซ้ำ เสียดายเหมือนกันนะเนี่ย แต่สงสารลุงเค้าหนะ หลอกลุงเค้าไปได้..555+

ฉันสาวเท้าไปหน้าโรงเรียน กำลังจะเดินเข้าไป แต่แล้วก็มีมือมาฉุดฉันไว้ หึ คิดจะเล่นกับฉันคนนี้หรอ คิดผิดซะสนิทเลยหละ ฉันบิดเท้าแล้วง้างมือข้างซ้ายเสยคางมันอย่างเต็มแรงเท่าที่จะทำได้พร้อมกับเตะตรงนั้นเข้าอย่างจัง ....ตะ...แต่ฉันคิดตอนนี้ว่าไม่ควรทำอย่างนั้นอย่างยิ่ง ทำไมหนะหรอ ก็นั่นมันอีฟเพื่อนฉันเองT0T

“เฮ่ยฝ้าย ทำไรอีฟหนะ โอยยให้ตายเหอะ แกไอ้อีฟได้เข้าโรง’บาลเป็นปีเลยไหมวะเนี่ย”

เตยที่อยู่ข้างๆกล่าวว่าฉันพลางพยุงอีฟขึ้นอย่างช้าๆ โอ้ว...แล้วกรูจะรู้ไหมว่าใคร ฉันไม่ได้มีตาทิพย์นะจะได้เห็นรอบทิศหนะ

“ใครจะไปรู้ละวะ แมร่งคิดว่าโรคจิตแต๊ะอั๋ง หึ ดีแล้ว อยากไม่เรียกดีๆเอง ไหนดูเซะ ”

ฉันก็แก้ตัวหน้าด้านๆตามเคยแหละค่ะ ฉันเดินเข้าไปจับคางแล้วก็เงยขึ้น

“เฮ่ยยยยย เจ็บบบบบบบบบบบบบ”

อีฟลากเสียงยาวและสูงขึ้น ฉันรีบปล่อยคางมันลงและหยิบปาสเตอร์ในกระเป๋าขึ้นมาแล้วแปะให้อย่างเบาๆ

“โทษนะ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ โทษทีนะ”

ก็รู้ตัวนะว่าผิด แต่มันทำไปแล้วอ้ะ ช่วยไม่ได้จริงๆ ฉันคงต้องแก้ไขอะไรสักอย่างแล้วหละ ฉันหันไปรอบๆ แล้วเดินไปหายามที่ยืนมองอย่างเอ๋อๆ แล้วฉันก็เอ่ยขึ้น

“พาเพื่อนหนูไปโรงบาล BNH ตรงนี้หน่อยสิค่า จะยืนจ้องเพื่อนหนูอีกนานไหม มันไม่ใช่พอลล่านะค่า จะได้จ้องตาเป็นมันเนี่ย”

ฉันขอร้องยามพร้อมแซวแก้เครียดไปเรื่อยเปื่อยแล้วแหละ^^ ว่าแล้วยามก็เลิกจ้องแล้วเดินไปพยุงอีฟไปยังโรงบาล BNH คงรู้กันนะค่ะว่าโรง’บาลนี้อยู่ใกล้ๆแค่นี้เอง คงไม่เป็นไรมากแล้วมั้ง ฉันคิดแล้วก็เดินไปนั่งรอที่หน้าเค้าเตอร์

“โหดเชียวนะแก ทำได้แม้กระทั่งเพื่อนตัวเอง ว่าแต่ฉันว่ากระเป๋าแกเนี่ยผิดปกตินะ มีอะไรเยอะแยะเลยหวะ เหตุการณ์ไหนๆแกมีหมด ตังก็อยู่ในนั้น ปาสเตอร์ก็มี ปากกาก็มี ขนาดกรรไกรหรือของมีคมแกยังมีเล้ย คิดดู”

เตยนั่งข้างๆฉันแล้วแซวฉัน

“กระเป๋าโดเรมอนไงแก ไม่เคยเห็นหรือไง อิจฉาละเซ่ หึ”

ฉันตอกกลับโดยไม่ได้คิดอะไรมาก แล้วก็เดินไปเข้าห้องน้ำ

อุ้บ!!

ฉันชนกับอะไรบางอย่างทำให้ร่างอรชรอ้อนแอ้นของฉันปลิวไปไกล

“โอย ช้างตกมันที่ไหนมาอยู่ในโรง’บาลวะ โอยยเจ็บนะเนี่ย”

ฉันเอะอะโวยวายจนคนเค้าหันมามองกัน แต่ไม่สนใจแมร่งแล้ว ไอ้ค-วา-ยที่ไหนชนวะ แน่ะ ยังไม่ขอโทษอีก เดี๋ยวแม่ตบกระเด็นซะนี่(แค่ชนเจ๊ยังปลิวไปไกล จะเอาแรงที่ไหนไปตบเค้าเนี่ย?::kisshino) ฉันพยุงร่างขึ้นแล้วเงยหน้ามองชายผู้นั้น......ฉันต้องตกตะลึงกับบุคคลที่เห็นเพราะว่า....เค้าคนนั้นคือ....

“พี่เตี้ย!!!!”

ฉันถึงกับสะดุ้งโหยง จำได้หรือเปล่าค่ะว่าเค้าคนนี้คือคนที่คุมวงดุริยางศ์ ที่ฉันจะสุดแสนจะกลัวมั๊กๆไงละค่ะ โอ้ว..ด่าใครไม่ด่า ดั๊นมาด่าคนที่น่ากลัวที่สุดอีก โอ๊ย ช๊านนนนไม่รอดๆT_Tฉันนั่งคิดอยู่ไม่ทันไร ก็ต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อมีคนทักฉันว่า...

“เอ่อ..ขอโทษครับ คุณยืนเหม่ออะไรหรอครับ คือเกะกะอ่ะครับ”

ฉัน...ฉันหรอ????กรรมแล้วไง ฉันมองไปรอบๆ พี่เตี้ยหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ แล้วก็มีผู้ชายที่ไหนมายืนแทนที่เค้าด้วยอ้ะ ส่วนตอนนี้ฉันกำลังยืนกีดขวางทางเข้าห้องน้ำชาย – หญิง ทำให้มีคนยืนบ่นๆอยู่ข้างหลังฉันมากมาย...อายนะเนี่ยT_T ฉันรู้สึกอายมากๆ เลยรีบเดินหนีไปทางอื่น เป็นการหลีกเลี่ยงผู้อื่นอ่ะค่ะ ถ้าไม่หนีฉันคงโดนกลบอยู่ใต้ตึกนี้แน่ๆ

“มึงจะไปไหนวะ กรูอยู่นี่เว้ยอีฝ้าย” นี่คงเป็นเสียงเตยแน่ๆ หนะ..ใช่ด้วย

“ไปหาไรกินสิวะ แมร่งเล่นปลุกกันแต่เช้าตรู่แบบนี้เนี่ย คนยังไม่ได้แดรกข้าวเลยหวะ”

ที่จริงฉันกะจะหนีตะหากหละ แต่ดันมาเจอซะได้ เอิ๊กๆ ฉันก็เลยต้องไปกินข้าวกับมันซะงั้นอ้ะ โธ่ๆ ไม่น่าเลยอีฝ้ายเอ้ยยย

ฉันกับเตยเดินไปสีลมคอมเพล็กซ์ตอนแรกก็เดินไปร้านTopก่อนซื้อไรกินจุกจิกไปเรื่อย แล้วก็ไปกินมอคค่า>_< อร่อยโคตรรร เปลืองตังฉิบหาย 50กว่าบาทแน่ะ แต่คุ้มสุดๆ ฮ่าๆๆๆ - -+แน่น๊อนนฉันไม่ลืมซื้อของฝากให้อีฟเพื่อนรักแน่ๆ หุๆ

พอกินอิ่มแล้วพวกเราก็ไปเยี่ยมอีฟผู้บาดเจ็บจากฉันกัน พวกเราเดินจากสีลมคอมเพล็กซ์ไปจนถึงหน้าโรง’บาล BNH เราเข้าไปข้างในแล้วกดลิฟท์ขึ้น รออยู่สักพัก และแล้วลิฟท์ก็มาถึง..มันถูกเปิดออกแล้วก็มีคนเดินออกมา เราจึงเดินเข้าไปข้างในกัน แล้วกดชั้น 3 ลงไป แต่ทว่า...เอ่อ...ลิฟท์ทำไมไม่ปิดหว่า เตยก็เลยเอื้อมมือไปกดปิด....แต่มันก็ไม่ปิด+_+ พวกเรายืนกันอยู่สักพัก....เรามองหน้ากันและกันแล้วยิ้มแหยๆ แล้วฉันก็เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นว่า..

“ออกดีกว่ามั้ยอ้ะ เราว่าท่าทางไม่ค่อยดีเลย แหะๆ”

เตยหันกลับมาแล้วพยักหน้าหงึกๆพร้อมเอ่ยขึ้นว่า

“แกน่าจะพูดตั้งนานแล้ว ออกๆๆๆ” เตยเร่งแล้วคว้ามือฉันออกมา แล้วเราก็กดลิฟท์ขึ้นอีกครั้ง

 แต่ทำไม...ฉันรู้สึกวูบวาบที่หลังน้า...

“อ่าว..ทำไมไม่เข้าลิฟท์อันนั้นหละจ๊ะ มันมาแล้วนี่ เข้าไปสิ”

ฉันหันกลับไปมอง คนที่พูดนั่นก็คือภารโรงของโรง’บาลนี้นี่เอง เขาทำหน้าสงสัยว่าทำไมเราไม่เข้าไปในลิฟท์อันนั้น(ที่ค้างอ้ะ) ฉันกำลังอ้าปากพูดแล้วเตยก็ตัดหน้าฉันพูดออกไปว่า..

“มันค้างอ่ะ”

พอป้าเค้าฟังเสร็จก็เดินเข้าไปในลิฟท์แล้วลองกด ฉันก็มองดูเค้าสักพัก ก็ไม่เห็นว่าลิฟท์มันใช้ได้เลย ป้าเค้าก็เดินออกมาจากลิฟท์แล้วจับประตู กระทุ้งอยู่สักพัก เค้าก็เดินไปไหนก็ไม่รู้=_= ขณะที่เรารอลิฟท์อีกอันมา ก็มีคนเดินมาแล้วก็เข้าลิฟท์ไป...แล้วเค้าก็กดๆ แต่แล้ว..เค้าก็เดินออกมา คิกคิก 555+ ฉันต้องรีบปิดปากก่อนเสียงหัวเราะฉันจะดังขึ้น...ลิฟท์มาแล้ว พวกเรากำลังจะเดินเข้าไป

เราก็เหลือบเห็นป้าคนเดิมถือป้ายมาว่า “งดใช้บริการ เนื่องจากลิฟท์มีปัญหา ...” มันมีต่อด้วยนะ แต่เผอิญว่าเป็นภาษาอังกฤษฉันอ่านม่ายออก เราก็ไม่สนใจอะไรมากแล้วก็ขึ้นลิฟท์ไป...

1  2  3ติ๊ง..

พวกเราเดินออกจากลิฟท์ด้วยความรวดเร็ว แบบว่า..รู้สึกไม่ค่อยดีกับลิฟท์ที่นี่ซะอย่างนั้น^^ แล้วเราก็เดินไปในห้องของอีฟ

“บ้าหรอ นี่ๆกดตรงนี้ตะหาก อีฟนี่บ้าจัง” ฉันได้ยินเสียงผู้หญิงแว่วๆมาจากห้องของอีฟ ฉันคิดในใจว่า คนอย่างมันเนี่ยนะจะมีคนมาเยี่ยมด้วยหรอวะ เหอๆ

“อ้าวเหรอ ก็ไม่เคยเล่นอ้ะ ว่าแต่แกมาได้ไง” ฉันได้ยินเสียงอีฟคุยกับผู้หญิงคนนั้น แล้วฉันก็จะขัดจังหวะพวกมันด้วย ฉันเคาะประตูดังปั้งๆ จนพยาบาลหันมามองแล้วตำหนิฉันว่า..

“นี่โรงพยาบาลนะค่ะ กรุณาเงียบๆหน่อยสิค่ะ” ฉันหันหน้ากลับไปมองแล้วยิ้มพร้อมพยักหน้าเชิงตอบว่า ก็ได้ค่ะ แล้วพยาบาลก็เดินไป

“เข้ามาสิ ” อีฟตอบออกมาจากข้างในห้อง

ฉันกับเตยเดินเข้าไปในห้องพร้อมกันแล้วฉันก็เห็นอีฟสบายดี ไม่ค่อยเป็นอะไรมาก ส่วนผู้หญิงคนนั้นก็คือปลื้มนั่นเอง เพื่อนของอีฟ พอดีอยู่ห้องเดียวกันแล้วเขาก็อยู่วงดุริยางค์เหมือนกัน  ฉันก็เลยรู้จัก

“ดีจ๊ะปลื้ม” ฉันทักทายตามมารยาท เอ่อ..ฉันใจดีกับเพื่อนที่ไม่ค่อยสนิทกันนะค่ะ ส่วนเพื่อนที่สนิทหนะ.... จะฆ่าจะแกงฉันก็ทำได้ โฮะๆๆๆ

“อืม” เธอตอบสั้นๆเพราะเธอกำลังเกมส์เพลย์อยู่ เลยไม่ค่อยสนใจโลกภายนอกสักเท่าไหร่ แล้วที่ได้ยินพวกมันพูดกันในนี้คงเล่นเกมส์เพลย์อยู่สินะ อืมๆ ฉันนั่งลงบนเก้าอี้แล้วโยนแอปเปิ้ลที่เพิ่งซื้อมาจากTOP ให้อีฟ

“เฮ่ย!!! จะโยนก็บอกกันก่อนดิ ถ้าตกไปทำไง” ถึงแม้มันจะบ่นแต่มันก็รับได้นะค่ะ ไม่รู้จะบ่นไปทำไม

“ก็เอาไปล้างแล้วกินดิ” ฉันตอบอย่างกวนประสาท ถ้าเป็นคุณ คุณจะทำยังไงละค่ะ ก็ฉันมันงกหนิ ตกลงพื้นโรงพยาบาลไม่เห็นเป็นไรเลย ไม่ใช่พื้นดินสักหน่อย(ถ้าตกบนพื้นฉันก็กินคะ)ช่วยไม่ได้ ก็มันเสียดายตังนี่นา

ทุกคนหันมามองฉันแล้วพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายว่า...

“อีงก” 555+เพิ่งรู้หรือไงยะ ฉันหนะงกมาตั้งแต่เกิดแล้วเว้ย ฉันนั่งกินแอปเปิ้ลอีกลูก อีฟก็นั่งกินเหมือนกัน ส่วนเตยก็หลับไปแล้วหละ=_= ปลื้มก็กำลังอินกันเกมส์เพลย์ในมือตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ฉันไม่ค่อยชอบความเงียบแบบนี้เลยแหะ

“เฮ่ยอีฟ สบายดีใช่ปะแก” ฉันถามด้วยความเป็นห่วงจริงๆนะเนี่ย

“เมิงยังมาถามกรูอีกแน่ะ เนี่ยสบายโคตรๆเลยหวะ เชี่ยเอ้ย ทำกรูเจ็บแล้วยังจะมาถามอีก ถามมาได้ว่าสบายดีปะ ไม่มีอารมณ์กินแล้วเว้ย เอ้าเอาไป” อีฟโยนแอปเปิ้ลแหว่งๆที่เป็นรอยกัดมาให้ฉัน อะไรวะ คนอุจส่าห์เป็นห่วงนะเนี่ย เออ..ไม่ยุ่งก็ได้ ฉันพูดพลางกัดแอปเปิ้ลที่อีฟโยนมาเมื่อกี้ เพราะฉันกินของฉันหมดแล้ว^^

“ปลื้มหละ เล่นดนตรีพอไปได้ไหม?” ฉันส่งยิ้มไปทางปลื้ม แต่มันกลับด่าฉันว่า...

“ไอ้บ้า!!!!!! ถามทำมายยย ดูดิตายเลย โอ๊ยยย อุจส่าห์ผ่านมาได้ บ้าเอ้ยยยย” ผิดอีกแล้วใช่ไหมเนี่ยฉัน...ฉันอุจส่าห์ถามเพราะอยากรู้เฉยๆไม่ได้มีเจตนาอื่นนะT_T ว่าแล้วปลื้มก็เดินกระทืบเท้าออกจากห้องไปพร้อมกล่าวว่า

“ไอ้อีฟกรูไปนะเว้ย อยู่แล้วอารมณ์ไม่ค่อยดี” ที่ไปควรจะเป็นฉันหรือเปล่าเนี่ย ทำไมวันนี้ฉันทำอะไรก็ซวยไปหมดเลยนะT^T งืมๆ คุยกับเตยก็ได้

“ตื่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน เตยคุยกานหน่อยยยยย” ฉันตะโกนออกมา เตยค่อยๆลืมตาแล้วส่งสายตาอันอาฆาตมาทางฉัน..

“กรูจะนอนเว้ยย โอยยยไปนอนที่อื่นก็ได้วะ” ทำไมไม่มีคนคุยกับฉันเลยนะTT_TT เศร้าจัง ฉันเดินกลับไปนั่งที่โซฟา แล้วเผลอหลับไป...

“ค่ะ สามารถกลับได้ตั่งแต่ตอนนี้เลยนะค่ะ ยินดีด้วยค่ะ^^”

นั่นคือประโยคแรกที่ฉันได้ยินหลังจากอยู่ในห้วงนิทราที่แสนยาวนาน ฉันค่อยๆเงยหน้าแล้วก็ขยี้ตาตัวเอง พร้อมกับบิดขี้เกียจ

“ปะ พาเรากลับบ้านหน่อยดิฝ้าย” อีฟหันมาบอกกับฉัน ฉันยิ้มพลางพยักหน้า แต่...ดูเหมือนว่าฉันจะนึกอะไรบางอย่างออกว่า.....

“กรูขับรถไม่เป็นว้อยยย จะให้บินไปส่งหรือถีบส่งละวะ อีบ้า มาสั่งให้คนขับรถไม่เป็นมาขับรถ บ้ารึป่าววะ” ฉันสาธยายร่ายยาว จนพยาบาลที่กำลังเก็บของหันมายิ้มแหยๆ ไม่ชอบให้ใครยิ้มแบบนี้เลยแหะ

“มองไรจ๊ะพี่สาว หรือเป็นเดสเบี้ยนหันมาชอบฉันเนี่ยยย กรี๊ดดดด>_<”  ฉันแซวพยาบาลแหละ เค้ารีบหันกลับทันทีเลย555+(เค้าคงหาว่าแกบ้าแหงๆ=_=::ผู้อ่าน)

“ก็พาขึ้นรถแท็กซี่สิ ตอนมาแกยังนั่งแท๊กซี่เลยนี่นา” อืม......อื้ม...

“เมิงจ่ายหรือกรูจ่ายหละ ห๊ะ รู้มั้ยมันแพงแค่ไหน แถมกรูยังจ่ายอีตาลุงนั่นเกินไปตั้ง50บาทแน่ะ กรูเสียดายตังเมื่อเช้านี้นะเว้ย” ฉันบ่นๆๆๆกับการจากไปของเงินฉัน แต่ว่า..

“กรูออกเอง” เท่านั้นหละ ฉันกระโดดไปพยุงอีฟแล้วสาวเท้าไปโบกรถแท็กซี่ได้อย่างสบายใจ^^

พอส่งอีฟเสร็จอีฟก็ส่งตังมาให้ฉันพันนึง????

“เฮ่ย ทำไมเยอะจังอ้ะ” ฉันไม่ค่อยได้จับธนบัตร1000บาทสักเท่าไหร่เลยนะเนี่ย โอยยน้ำตาแทบร่วงT_T

“เอาไปเหอะ กรูรู้ว่าเมิงไม่เอาไปใช้ฟุ่มเฟือยใช่ไหมละ ถ้างั้นก็เอาเก็บไว้ เผื่อฉุกเฉินอะไรเอาไปใช้นะ ถึงแม้มันจะน้อยไปหน่อยอ้ะ” ฉันร๊ากกกมันจริงๆเลย ว่าแล้วฉันก็ลาอีฟแล้วบอกทางให้คนขับ พอถึงบ้านรวมทั้งหมด181บาท ที่เหลือฉันเก็บเอาไป แล้วเข้าไปในบ้าน พลางคิดว่า..

...วันนี้เรามาทำอะไรกันที่โรงพยาบาลยันเย็นเนี่ย เราไม่ได้มาเพราะสาเหตุนี้นี่หว่า อ๋อ....กรูมาที่นี่เพราะ???????อะไรหว่า นึกไม่ออก โว้ยยยถึงบ้านแล้วนอนดีกว่า=_= คิดแล้วปวดสมองเปล่าๆ

แหะๆ อ่านรู้เรื่องกันหรือเปล่าหว่า  ถ้ายังไงก็โพสคุยกันนะค่ะ ถ้ามีภาพอะไรก็ส่งมาได้น้า>_<

แล้วก็..แนะนำหน่อยนะค่ะว่าเป็นยังไงบ้าง ตำหนิติชม ด่าทอกันได้เลยค่ะ ฝากผลงานหน่อยนะค่ะ>0<