คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : คำมั่นสัญญา
“ได้โปรดอย่าพูดคำนั้นเลย มันจะเป็นฝันร้ายของฉัน ฝันของฉันในวันที่เธอกลับไป”
หญิงสาวพยายามดันตัวออกแล้วจ้องตาชายหนุ่ม เธอกลับยิ้มอย่างร่าเริงทำให้ชายหนุ่มมีความสุขไปด้วย
“ฝันร้ายนั้นคืออะไร เหรอเซเมะ?”
“เออ...........................ฉันฝันว่าเธอ.......................ตะ..............ตาย........ในอ้อมกอดฉันสิ”
“งั้นเหรอ.........อืม............ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีสิ”
หญิงสาวหมุนตัวหันหลังให้ชายหนุ่ม แล้วมองไปบนท้องฟ้า ทำให้ชายหนุ่มตกใจกับคำพูดของเธออย่างมาก
“ทะ.......ทำไม ล่ะเมกุมิ เธออยากให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นเหรอไง?”
“เปล่า ฉันหมายความว่า หากฉันจะตาย และได้ตายในอ้อมอกคนที่เรารักยังจะดีกว่า ไม่ใช่เหรอ”
หญิงสาวหันหน้ามาทางชายหนุ่มอีกครั้ง เธอเป็นฝ่ายเข้ากอดชายหนุ่มบ้าง ไม่นานนักเหม่ยก็มองดูเซเมะกับเมกุมิเธอยิ้มเล็กน้อยแล้วก็ยืนพิงกับกำแพง เธอมองขึ้นไปบนฟากฟ้าแล้วพูดกับตัวเองไป........
“พ่อค่ะ แม่ค่ะ นู๋แข็งแกร่งขึ้นอีกขั้นแล้วนะค่ะ ไม่ว่ายังไงนู๋จะปกป้องเพื่อนที่ดีที่สุดคนนี้ของนู๋เองค่ะ”
น้ำใสๆที่ไหลออกจากดวงตาของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความสุขได้ไหลหล่นลงพื้นแล้ว ชายผมน้ำตาลสั้นเดินไปหาชายหนุ่มผมน้ำตาลยาวที่ยืนตรงระเบียง
“ทำไมออกมาจากงานอย่างงี้ล่ะ โมโกมอน”
“เปล่าไม่มีอะไร แค่.................เบื่อเท่านั้น”
คาเสะคาเงะจับมือของโมโกมอนไว้อย่างแน่น ทั้งคู่ต่างก็ยิ้มให้กัน
“ต่อไปนี้ ฉันจะอยู่เคียงข้างนายตลอดไปจนวันตายเลย”
“.................................................^ v ^”
ชายหนุ่มทั้งคู่ต่างให้คำสัญญาแก่กัน แอนเองก็วิ่งออกจากงานมาเหมือนกันเธอนั่งพักตรงต้นไม้ที่อยู่หน้าคฤหาสน์ คันมูริคนที่นั่งข้างๆ เธอมองหน้าเธอที่มีเหงื่อเต็มหน้า(หนักกระโปรง) เค้าจับหัวหญิงสาววางบนไหล่เค้าอย่างช้าๆ
“ขอบคุณค่ะ คุณคันมูริ.............”
“ไม่เป็นไรเห็นเธอเหนื่อยพักหน่อยก็ได้...”
หญิงสาวเริ่มสั่นราวกับว่าเธอหัวเราะ ชายหนุ่มหันมามองหญิงสาวเห็นเธอหน้าแดงด้วย ชายหนุ่มกลับหน้าแดงตามกัน
“เธอหัวเราะอะไร มีอะไรน่าขำกัน -////-”
“ปะ........เปล่าค่ะ แค่รู้สึกว่า มีความสุขจัง^////^”
คันมูริกับแอนนั่งยิ้มกันจนเที่ยงคืน ทั้งคู่รู้ตัวว่าจะต้องกลับไปพักผ่อนกัน ตอนนั้นทั้งคืนแทบจะไม่มีใครนอนหลับกันเลย
วันสุดท้ายที่พวกเมกุมิอยู่ หญิงสาวทั้งสามไปที่ห้องใต้ดิน ซึ่งมีประตูวาร์ปอยู่ เมกุมิมองเพื่อนสาวทั้งสองคน
“แอนเธอไม่ต้องไปกับพวกเราก็ได้นะ”
“ไม่ค่ะ คือฉันยังทำหน้าที่ไม่สำเร็จเลย”
“งานนะเสร็จตั้งนานแล้ว เธออยู่ที่นี่กับคุณพ่อของเธอเถอะ ฉันเป็นหัวหน้าเธอนะแอน”
หญิงสาวอยู่ในอาการสับสน เมื่อเพื่อนสาวทั้งสองพูดให้เธออยู่ที่นี่ เธอไม่รู้จะทำไงระหว่างหน้าที่กับครอบครัวของเธอ พวกริสสาโดก็เข้ามาพอดีเซเมะก็อยู่ด้วยหญิงสาวทั้งสามหันกลับมามองชายทั้งสี่
“พวกนายมาทำอะไรที่นี่......................”
เหม่ยกอดอกแล้วมองชายทั้งสี่ คันมูริเดินออกมาข้างหน้าเค้ายื่นมือมาทางแอน หญิงสาวตกใจเล็กน้อย
“แอนอย่าไปเลย ครอบครัวเธอต้องการเธอนะ ฉันก็ด้วย............”
“คุณคันมูริ............คุณเมกุมิค่ะ ฉัน......................”
เมกุมิผลักเพื่อนสาวไปหาชายตรงหน้า หญิงสาวทั้งสองเดินไปหน้าประตูวาร์ปแล้วหันกลับมาทาง แอนและพวกริสสาโด
“แอนฉันจะส่งข่าวมาหาเธอนะ ไม่ต้องห่วงหากมีเรื่องอะไรฉันจะเขียนจดหมายหมายมาหาคุณด้วยเซเมะ ฉันสัญญาว่ามีเรื่องอะไรฉันจะส่งข่างมาหา.............”
เซเมะเดินไปหาหญิงสาวแล้วสวมสร้อยไม้กางเขนประจำตระกูลเค้าให้หญิงสาว เมกุมิยิ้มแล้วเข้ากอดเค้าทันที โมโกมอนมองคาเสะคาเงะทั้งคู่จับมือกันแน่น ชายหญิงได้ถอยออกห่างกัน เหม่ยกับเมกุมิวิ่งเข้าประตูวาร์ปไป ทั้งคู่ได้ไปโผล่ที่โบสถ์ในอาณาจักรบ้านเกิดเธอ เธอก้มมองไม้กางเขนที่ได้มาจากชายคนรัก
เหม่ยเดินนำหน้าหญิงสาวไม่ไกล ชายผมทองยืนตรงหน้าเธอ เค้ามารอรับเธอกลับบ้านนั้นเอง
“องค์หญิงกลับกันเถอะ คนในเมืองรอท่านอยู่”
“..........เหรอ.......................ไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไรนะ ฮีล ฉันจะเชื่อนิดๆ ก็ได้ เมกุมิไม่กลับเหรอคนที่กิลด์รออยู่นะ”
“ขอเวลาฉันหน่อยนะ เหม่ยเธอกลับไปก่อนเถอะ”
เมกุมิเดินไปหลังโบสถ์ซึ่งเป็นสุสาน เธอมองสุสานที่ยังใหม่ป้ายหลุมสลักชื่อว่า โฮลี่โนะ เมคุมิ (งั้นชื่อของเมกุมิ ก็ โฮลี่โนะ เมกุมิสิ (เพราะแม่ของเมกุมิรับ เมกุมิกับพี่สาวเธอเท่านั้น ส่วนเมมิ ส่งให้พ่อเธอดูแล เรียกง่ายๆ ว่าพ่อแม่เธอไม่ได้จดทะเบียนกัน แต่เมกุมิแต่งงานแล้วนี่?)
“พี่ค่ะ นู๋จะหาทางชุปชิวิตพี่ให้ได้ค่ะ”
ดวงตาของเมกุมิเปลี่ยนเป็นสีม่วงอมฟ้า(เดาเองว่าเป็นยังไง) เธอทำสมาธิ แล้วสวดมนต์ อย่างเงียบๆ ไม่นานนักเธอก็เดินจากหลังโบสถ์ไปหน้าโบสถ์
“เอ๊ะ!”
“ยินดีต้อนรับ กลับบ้าน!”
เสียงของเพื่อนสาวของเมกุมิ ทั้ง15 (ไม่รวมเมมิ)ยืนรอเธอ แต่ละคนสวมชุดประจำตำแหน่งหมด เมกุมิได้ขึ้นหลังนกตัวใหญ่ที่บินไม่ได้ซึ่งหญิงสาวในชุดเกราะที่หนักเป็นคนขี่ข้างหลังได้อาสาพาเธอกลับบ้าน (เมกุมิอยู่กับเพื่อนสาว ไม่ได้อยู่กับแม่หรอก)พวกเธอเดินตามนกที่เมกุมินั่งอย่างกะเดินขบวนกัน
‘ฉันน่ะ จะไม่ลืมสัญญาที่ให้กับทุกคนหรอกนะ ท่านแม่ลูกได้กลับบ้านแล้วค่ะ’
เมกุมิคิดในใจแล้วกำไม้กางเขนไว้ไม่ปล่อยจนถึงบ้านกิลด์ (ที่เหม่ยเป็นของเหม่ย) ประสบการณ์ใหม่ที่เมกุมิได้รับจะเกิดขึ้นเรื่อยและตลอดไป.................................
THE
END
ความคิดเห็น