คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : ยูกิ VS โมโกมอน
"ฉันเองก็คงให้นายเข้าใกล้ คุณแอนได้แค่นี้แหละ"
ชายผมน้ำตาลยาวชุดเขียว เล็งปืนไว้ที่ตัวยูกิ โมเอะก็อยู่ในเหตุการณ์ ยูกิคว้าตัวแอนแล้วใช้ปืนพกเล็งหัวแอนทันที
"งั้นเหรอ แอนก็ต้องตาย พวกเราด้านมืด ไม่ได้รักเพื่อนอย่างพวกนายหรอกนะ"
"......................................(เลวจริงๆ ไม่นึกเลยว่าด้านมืดจะโหดร้ายขนาดนี้)"
"ว่าไงล่ะ ทำไม่ได้ล่ะสิ โมโกมอน ดูท่าแกจะดูดีกว่าเมื่อก่อนนะ เมื่อก่อนอ้วนบัดซบเลย"
".................................................................."
โมโกมอนหาตัวจากที่เดิม แล้วเข้าต่อยหน้ายูกิกระเด็นออกจากตัวแอนไป ร่างชายหนุ่มที่โดนต่อยล้มลงกับพื้น ก่อนที่โมโกมอนจะตามด้วยท่าศอกลอยเข้ากระแทกท้องของชายที่นอนกองพื้น โมเอะจึงมีอาการอย่างงี้(O_O")
"ฉันจะเป็นคู่มือนายเอง ยูกิ!"
"แค่กๆๆๆ หมัดหนักโคตรเลย แกไปทำไรมาเนี่ย"
"มีอาจารย์ดีนี่(หมายถึง คาสะคาเงะ)"
ยูกิลุกขึ้นเค้าชักปืนกระบอกเล็ก 2 มือ เล็งหัวโมโกมอน แต่โมโกมอนก็ใช้หมัดต่อยหน้ายูกิซ้ำแผลเดิม ร่างชายหนุ่มกระเด็นแล้วกระโจนหนี เหมือนโมโกมอนจะไม่ยอมลดละ เค้าตามยูกิ แล้วใช้ปืนของเค้าฟาดเอวของยูกิ
"โมโกมอน มันอันตรายนะ"
โมเอะตะโกนแล้ววิ่งไปหาแอนซึ่งมีคันมูริ ประคองอยู่ โมโกมอนใช้โอกาสโดยการเข้า เอาปืนพกมาจากยูกิอย่างรวดเร็วแล้วเหนี่ยวไกทันที
!!!ปัง!!!!!
กระสุนเฉียดแขนของยูกิไป ก่อนที่เค้าจะเหนี่ยวไกปืนพกของเค้าอีกอัน มันเฉียดหน้าของโมโกมอนเป็นแผลเล็กน้อย
!!!ปัง!!!!!
ทั้งสองต่างใช้ปืนเล็งที่หน้าผากของทั้งสอง ยูกิมองโมโกมอนด้วยสีหน้าที่เครียดมากๆ โมโกมอนคงใบหน้าเฉย ยูกิมองอย่างมีเล่ห์
"นายทำไม ถึงทำร้ายจิตใจ อาของฉันซึ่งเป็นอาจารย์นายล่ะ"
"ฉันปรารถนาที่จะใช้ปืนที่มีปลายดาบ อาจารย์ก็บอกว่าฉันยังทำไม่ได้ บ่นอยู่ได้น่ารำคาญ จะรอให้อีกกี่ปี สู้อยู่กับท่านเวรลอคดีกว่าอีก..................."
!ฟ้าววววววววววว!!!!!!!!
โมเอะใช้ปืนปลายดาบแยกตัวสองคนทันทีโดยใช้การฟันขึ้น ทั้งสองก็ยืนคนล่ะที่ โมเอะถือปืนแล้วมองสองคน
"อาจารย์ครับ ระหว่างผมกับเจ้านั้นอาจารย์เลือกใครครับ"
"ยูกิ! อาจารย์น่ะ..............................."
"ฮึ ว่าแล้ว อาจารย์ก็เลือกเจ้านั้นแน่นอน....................."
ยูกิวิ่งเข้าหาโมเอะแล้วชักปืนปลายดาบ พุ่งเข้าหาโมเอะทันที หญิงสาวหลบปืนไปอย่างง่ายดาย โมโกมอนสวมรอยยิงใส่ยูกอย่างต่อเนื่อง
!ปัง!!ปัง!!!ปัง!!!!ปัง!!!!!
ยูกิก็หลบได้หมด จนคันมูริเข้ามาเสริม เค้าใช้มีดคู่ฟันอย่างรวดเร็ว ยูกิก็ยังคงหลบได้ ชายหนุ่มที่โดนรุมใช้จังหวะกระโดดเพื่อไปหาแอนแต่ โมโกมอนจับขาเค้าทำให้หน้าของยูกิคว่ำกับพื้น ก่อนที่จะโดนโมโกมอนโดดทับใส่ร่างของยูกิ
ตูบ!!!!!!!!
"อากกกกกกกกก!!!!!!! โอยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!! เจ็บนะเฟ้ย"
"แกมันควรโดนมากกว่านี่ แกมันคนอกตัญญู อาของฉันดูแลแกมาแต่เล็ก แกกลับตอบแทนโดยการเป็นศัตรูกับอาฉัน แกมัน.........................."
"คุณโมโกมอน..................คุณโมเอะ คันมูริ แอน!!!!!"
พวกเมกุมิวิ่งมาหาพวกของโมโกมอนที่กำลังสู้กันอยู่ ยูกิใช้โอกาสดีดตัวขึ้นทำให้โมโกมอนกระเด็นออกจากร่างของเค้า ยูกิชักปืนใหญ่ขึ้นเล็งพวกเมกุมิ(อาวุธปืนแกเยอะจริงๆ)
"เอาสิโมโกมอนนายทำฉันอีก ฉันยิงพวกนี่เละเป็นโจ้กแน่"
"ชิ ยูกิแกมัน..........................."
ยูกิค่อยๆ เดินไปหาแอน แล้วคว้าตัวเธอไว้
"พวกแก ถ้าอยากได้แอนคืน ก็ตามไปที่ โมริซา สิ ขอบอกไว้ก่อนนะ พวกแกอาจจะไม่มีโอกาสเจอแอนอีกแน่"
ทันทีที่พูดจบ ยูกิอุ้มร่างหญิงสาวแล้ววิ่งหายไปทันที คนที่เจ็บใจที่สุดคือ คันมูริ อาครันได้บอกว่าพี่ชายของแอนจะมาอีก 3 วันพวกเมกุมิจึงมุ่งหน้าไป โมริซา ก่อน
"พวกนั้นคงอยากได้เธอคืนจริงๆด้วย แอน"
แอนมองกระจกดำที่ฉายภาพพวกเมกุมิ เธอก้มหน้าลง เวรลอคได้เดินมาหาหญิงสาว แล้วใช้มือแตะคางหญิงสาวเพื่อให้เธอเงยหน้ามองเค้า
"กะผมจะเก็บชิ้นส่วนของเธอให้ครบก่อนพวกนั้นมาถึง พวกนั้นจะได้เห็นเธอตายพร้อมกันไง"
"ว่าไงนะ ไม่นะแกจะทำไรฉัน!"
"ก็แค่เล่นสนุกกับพวกคุณเมกุมิเองขอรับ แต่ต้องแลกด้วยชีวิตเธอเองนะ แอนนา......................."
น้ำไหลอาบแก้มอีกครั้งความหวาดกลัวเข้าคลอบง่ำหญิงสาว เธอเหมือนจะไม่มีหวังที่จะรอด ยูกิคนที่รออยู่ข้างนอกก็ได้ยินทุกถ้อยคำของเวรลอค เค้าทำได้แค่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เท่านั้น
พวกเมกุมิฝ่าฝูงปีศาจมาจนถึงห้องในสุดของ โมริซา คนที่พวกเมกุมิเห็นก็คือ............................
"พวกนายมา ก็ไม่ได้หมายความว่าจะช่วยให้แอนรอดเลย"
"แกหมายความว่าไง ยูกิ"
โมโกมอนรีบถาม พร้อมกระชับปืนทันที ยูกิยืนมองพวกเมกุมิแล้วทำหน้าเศร้า
"เวรลอค ประกาศวันตายให้แก่ แอนแล้วว่า เมื่อไรที่พวกเธอมา แอนจะโดนฆ่าทันทีที่พวกเธอพบแอน"
"หมายความว่าไงนะ?................ไม่จริง"
"เวรลอค เมื่อประกาศวันตายของใคร คนนั้นก็ต้องตายวันนั้นจริงๆ"
พวกเมกุมิ ยืนอึ้งด้วยคำพูดที่ไม่ได้ช่วยให้พวกเธอมีความหวังในการมาช่วยเพื่อนเธอครั้งนี้เลย
ความคิดเห็น