Love Mission ภารกิจสุดป่วนของยัยหน้าหล่อ

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1/ภารกิจและการแปลงโฉม

1

ตอนนี้ฉันอยู่ระหว่างการเดินทางไปยังโรงเรียนเซนต์เจอราไมล์ ตามที่คุณลุงได้บอกไว้ว่า ถ้าหากถึงแล้วให้มาที่นี่เลย ระหว่างเดินทางขอแนะนำตัวไปพลางๆละกัน ฉันชื่อ ซันนี่ อายุ17 ปี เรียนอยู่Grade 11 ที่จริงฉันเรียนอยู่ที่อเมริกากับเพื่อนรักฉัน ยัยพั้ฟ ฉันเป็นหลานของลุงเจมส์ที่เล่าให้ฟังไปเมื่อกี้ ที่จริงแล้วลุงเจมส์ไม่ใช้ลุงแท้ๆของฉันหรอกนะ พ่อกับแม่แท้ๆของฉันเป็นเพื่อนของลุงเจมส์แต่ท่านได้เสียชีวิตไปตอนฉันอายุ 8 ขวบแล้วลุงเจมส์รับฉันมาเลี้ยง เลี้ยงฉันเหมือนลูกแท้ๆของเขาแล้วส่งเสียฉันเรียนและส่งฉันไปศึกษาต่อที่อเมริกา ตอนช่วงมัธยมปลาย และที่ฉันกลับมาเมืองไทยก็เพราะลุงเจมส์บอกว่ามีบางอย่างอยากให้ฉันช่วย อีะ พูดมาตั้งนานตอนนี้เราก็ถึงที่หมายแล้ว
เอี้ยดดดด
รถสีเขียวเหลืองที่ทุกคนคงคุ้นตากันดี ที่พอขึ้นปุ้บ 35 ปั้บ ตอนนี้หยุดลงอยู่หน้าโรงเรียนชายล้วนที่ไฮโซที่สุดในเมืองไทยตอนนี้!!! แล้วพอฉันก้าวลงจากรถก็เห็นประตูรั่วขนาดใหญ่ และป้ายโรงเรียนขนาดใหญ่มหึมาที่เขียนไว้ว่า St.Jeramile ไว้อย่างสวยงามอลังการมาก 
"นี่หนู หนูเป็นใครจ้ะ หลงทางมาเหรอ"
มีลุงคนหนึ่งที่น่าจะเป็นยามของโรงเรียนนี่ถามฉัน หน๊อยยย หลงทางเรอะ ฉัน17แล้วนะยะจะมาหลงทางได้ไงยะลุงยามตาถั่ว
"หนูจะเข้าไปในนั้นคะ"
"หืม?"
คงแปลกใจสินะ ถ้าคุณเป็นยามนั้นก็คงงงเพราะจู่ๆก็มีหญิงสาววัยกระเตาะมาขอเข้าไปในโรงเรียนชายล้วนพร้อมกระเป๋าน่าสงสัย(ที่ขนเสื้อผ้าของฉัน)ขนาดใหญ่เท่าบ้าน ใครจะโง่ยอมให้เข้าไปกันละ
"หนูบอกว่า จะ-เข้า-ไป-ใน-นั้น-คะ^___^"ฉันพูดเสียงหวานพร้อมฉีกยิ้มกว้างให้
"เอ่อ...หนูหลงทางมาสินะ แถมยังสติไม่สมประกอบซะด้วย มามะเดี๋ยวลุงพาไป..."
"ไม่เป็นไรคะ หนูปกติดีหนูอยากจะเข้าไปในนั้นหนูมีธุระกับผู้อำนวยการโรงเรียนนี้ กรุณาถอยคะ"
"นี่ เธอในนั้นบุคคลภายนอกห้ามเข้า ไม่รู้เรื่องรึไงยัยเด็กสติไม่ดี มานี่ถ้ายังไม่เชื่อฟังฉันจะส่งแกให้ตำรวจ"ลุงคนนั้นพูดเหมือนหมดความอดทนกัยฉันเต็มทน ขณะที่พูดลุงคนนั้นก็ยื่นมือมาหาแต่ว่า...
เพียะ
ฉันปัดมือเขาออก พร้อมพูดว่า
"ลุงคะ หนูบอกว่าจะเข้าไปในนั้นไม่ได้ยินรึไง"
"เอ่อ...คือ"
"ลุงของหนูเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนนั้น แล้วท่านเรียกหนูมาพบเองถ้าลุงมีปัญหาก็ไปคุยกับท่านเองละกัน หนูจะเข้าไปแล้ว"
"เหอะ เด็กไม่มีสัมมาคารวะอย่างเธอนะเหรอ หลานของท่านผอ.เจมส์นะ ใครจะไปเชื่อ"
"เรื่องของคุณ หนูขอตัว"ขณะเดินหลีกเพื่อเข้าไปในโรงเรียน ลุงคนนั้นก็เดินเข้ามาหาฉันเเล้วจับแขนฉันไว้
หมับ
"ไอ้ลุงยาม ปล่อยฉันนะ ไอ้ลุงโรคจิต"
"หุปปากนะ ยัยเด็กบ้า ฉันไม่ยอมให้เด็กเสียสติอย่างเธอเข้าไปในโรงเรียนนั้นหรอก"
"ฉันบอกว่าให้ปล่อย!!!"ว่าแล้วฉันก็ใช้ส้นสูงที่ใส่มา กระถืบเข้าที่ปลายเท้าของลุงยามและตามด้วยเข่าเตะไปที่ท้องของเขา 
"อุ้กกก..."
เขารีบปล่อยฉันออก ฉันจึงรีบวิ่งเข้าไปในโรงเรียนแต่ลุงยามนั่นไม่วายที่จะมากระชากผมยาวสีดำสุดสวนของฉัน กรี้ดดดดด นี่เล่นทึ้งหัวกันเลยเรอะไอ้ลุงโรคจิต
หมับ
"ปละ ปล่อยนะ..."ฉันพูดเสียงสั่นเพราะความเจ็บ
"ปล่อยคุณหนูคนนั้น เดี๋ยวนี้บ๊อบบี้"ทันใดนั้นเสียง(สวรรค์)ของหญิงสาวที่ดูมีอายุหน่อยดังขึ้น จากนั้นยามโรคจิตคนนั้นก็ปล่อยมือจากผมของฉัน แล้วฉันก็หันไปมองลุงยามคนนั้น ที่กำลังยืนคุยอยู่กับผู้หญิงที่ช่วยฉันเอาไว้ ผู้หญิงคนนั้นอายุก็ดูมากพอตัว แต่ป้าแกหน้าตาสวยมาก ผมสีดำสนิท ท่าทางกริยาดูเป็นกุลสตรีอย่างสูง และท่าทางลุงยามคนนั้นคงชอบป้าคนนี้ไม่มากก็น้อย ดูจากสายตาวิ้งๆที่มองป้านั้นตลอดเวลา
"คุณ ฟลอร่า ครับ เด็กสติไม่ดีคนนี้พยายามจะเข้าไปในโรงเรียนครับ"ชิส์ พอได้ทีก็รีบฟ้องนะยะ ไอยามคนนี้ หลังจากที่ได้ยินประโยคนั้นคุณป้าที่ลุงยามเรียกว่าฟลอร่าก็พูดขึ้นมาว่า
"อย่าเสียมารยาทนะคะ มิสเตอร์บ๊อบ คุณหนูคนนี้เป็นหลานสาวคนสำคัญของท่านผอ.เจมส์ เข้าใจนะคะ?"
"ครับ ทราบแล้วครับ...ขอโทษ คุณหนูด้วยนะครับ" ถึงจะพูดว่าขอโทษแต่สีหน้าของเขาบอกได้ชัดเจนเป็นคำพูดว่า 'ไว้คราวหน้า เจอดีกันแน่ยัยเด็กบ้า' =__=^^แหมก็นะ
"คุณหนูซันนี่ ใช่ไหมคะ"ฟลอร่าละความสนใจจากลุงยามบ๊อบคนนั้นแล้วหันมาสนใจฉันแทน
"คะ ใช่คะ"
"ดิฉันชื่อ ฟลอร่า เป็นเลขาของคุณเจมส์ ลุงของคุณหนูนะคะ ตอนนี้คุณเจมส์รอคุณหนูอยู่ที่ห้องทำงานนะคะ"
"คะ รบกวนพาไปทีนะคะ"
"คะ เดินตามดิฉันมาเลย"แล้วเราก็ได้เข้าไปในโรงเรียนสุดไฮโซนามว่า เซนต์เจอราไมล์
ตามทางเดินที่ตกแต่งด้วยสไตล์คลาสสิก ที่ดูหรูหราและสวยงาม เราเดินมาสักพักคุณฟลอร่าก็พาชั้นขึ้นลิฟท์ไปชั้นบนสุดและพามาที่ห้องๆหนุ่งที่คาดว่าน่าจะเป็นที่ทำงานของลุงเจมส์
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"มิสเตอร์เจมส์คะ ดิฉันฟลอร่าคะ ดิฉันพาคุณหนูมาหาท่านแล้วคะ"
เธอพูดก่อนเปิดประตูเข้าไป ใบหน้าของชายวัยกลางคนที่ดูท่าทางใจดีและอบอุ่นและดูน่าเคารพ ที่กำลังนั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึมคนนั้น คือลุงผู้มีพระคุณของฉันเอง
"มาแล้วหรอ มาช้าไปหน่อยนะ ฟลอร่า"
"ขออภัยคะ พอดีว่ามีเรื่องนิดหน่อย"
"แต่ ช่างมันเถอะ"ลุงละความสนใจจากฟลอร่าแะมาสนใจฉันที่ยืนอยู่ไม่ไกล"สวัสดีจะ หลานรัก^^"
"สวัสดีคะ คุณลุง"
"มามะ มานี่ให้ลุงกอดหายคิดถึงหน่อยสิ"
"คะ"แล้วฉันก็โผเข้ากอดหาคุณลุงผู้เป็นที่รักและมีพระคุณด้วยความคิดถึงเช่นกัน
"สบายดีไหมเนี่ย หลานสาวคนสวยของลุง"
"อยู่แล้วคะ หลานลุงซะอย่างถึกอยู่แล้ว"
"ฮ่าๆ ดีแล้วละ"
"แล้วนี่ที่คุณลุงเรียกหนูมาจากอเมริกามีอะไรหรือเปล่าคะ"
"อืม...คือว่า...ลุงมีเรื่องอยากให้ช่วยนะ"
"ช่วย?...ช่วยเรื่องอะไรคะ หนูยินดีทำทุกอย่างที่ลุงขอมานะคะ"ใช่ เมื่อเทียบกับบุญคุณทั้งหลายที่ได้รับมาแล้ว การทำทุกอย่างเพื่อคุณลุงเป็นสิ่งที่ฉันอยากทำมากที่สุด
"ก็มีเรื่องนิดหน่อยในโรงเรียนของลุงนะ"
"เรื่องในโรงเรียน...โรงเรียนนี้นะเหรอคะ?"
"ใช่"
"แล้วมันเป็นยังไงคะ"
"คือว่านะ...ที่ผ่านมาไม่นานมานี้นะมีเหตุการณืประหลาดขึ้นนะสิ"
"ประหลาดหรอคะ?"ฉันทวนคำถาม
"ใช่ประหลาดมากๆด้วย คือว่า...มีนักเรียนของลุงนะถูกลักพาตัว"
"ลักพาตัว?!"
"ใช่ แต่ที่แปลกก็คือถูกลักพาตัวมาแต่ก็ถูกพาตัวกลับมาอีกไม่นานนะ อาจจะเป็นวันถัดมาหรือวันเดียวกับถูกลักพาตัวแล้วแต่เคสนะน่ะ"
"..."
"แล้วก็นะ ลักษณะของนักเรียนที่ถูกลักพาตัวไปก็คือ บาดเจ๊บ ฟกช้ำนิดหน่อย พวกทรัพย์สมบัติมีค่าเงินทองที่ติดตัวนักเรียนก็ถูกขโมย บางรายขั้น  รุณแรงเลยคือสูญเสียความทรงจำก่อนเกิดเหตุทั้งหมด"โห เล่นแรงนะเนี่ย
"แล้วมีกี่รายแล้วละคะที่โดน"
"6คนแล้วละ"
"เรื่องมันร้ายแรงแบบนี้ทำไมไม่ให้ตำรวจจัดการละคะ"
"เพราะว่าโรงเรียนเรานะมีชื่อเสียงมากหากให้ตำรวจจัดการละก็ชื่อเสียงโรงเรียนป่นปี้หมดแน่"
"เลยให้หนูจัดการให้...แล้วทำไมต้องเป็นหนูด้วยละคะ"
"เพราะว่าหลานของลุงมีความสามารถนะสิ อีกอย่างลุงไม่รู้จะพึ่งใครแล้ว และถ้าจะให้พึ่งไอหลานชายของลุงนะน่ะ เดี๋ยวมันได้เป็นเหยื่อของโรคจิตที่ทำร้ายนักเรียนคนอื่นแน่ๆแน่ๆเลย U_U"
"คะ งั้นจะให้หนูสืบยังไงคะ?"เพราะถ้าฉันไม่เข้าไปในโรงเรียนนี้ก็ไม่สามารถสืบอะไรได้เลยนะ
"อืม...อาจจะเสี่ยงหน่อยแต่มันก็เป็นวิธีเดียว"
"วิธีอะไรคะ"รู้สึกใจไม่ดีเลยแหะ
"ฟลอร่า...เอาของพวกนั้นมา"สั่งเสร็จฟลอร่าก็หยิบถุงใบใหญ่ขึ้นมาแล้วยื่นให้ฉัน และฉันก็รีบเปิดมันแทบในทันทีแล้วก็พบว่าของข้างในมันก็คือ...ชุดนักเรียนผู้ชายและวิกผมสีดำที่เหมือนกับสีผมฉัน กุญแจห้องสองห้อง และหนังสือเรียน และหัวสมองของฉันแทบจะประมวลผลได้ในทันทีว่า...
"หรือว่าคุณลุงจะให้หนู..."
"..."
"ให้ปลอมตัวเป็นผู้ชายหรือคะ?!"
"ใช่จะ"
"..."
"ไม่เอาน่า มันไม่เลวร้ายขนาดนั้นหรอก"คุณลุงพูดปลอบทันทีที่เมื่อเห็นว่าฉันทำสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไร
"แต่หนูจะปลอดภัยไหมคะ"
"อยู่แล้วละ ถ้าความลับไม่เปิดออกนะน่ะ (''  )...อ้อ เป็นไงชุดนักเรียนของลุง ลุงพยายามเสื้อที่เล็กที่สุดแต่ถ้ามันไม่โอเคก็ขอเปลี่ยนได้นะ ส่วนที่จะทำให้เนียนๆให้คนอื่นไม่รู้ว่าเป็นผู้หญิงจะทำยังไงก็สุดแล้วแต่หลานเทิด เห้ย ยังงี้มันดูปล่อยเกาะยังไงๆก็ไม่รู้"
"คุณลุงคะ แล้วกุญแจห้องสองอันนี้คืออะไรกันคะ"
"เอาไว้เผื่อนะ โรงเรียนนี้เป็นแบบมีหอพักสำหรับนักเรียนที่ไม่สะดวกในการเดินทางหรืออะไรก็แล้วแต่มาขอเช่าหอพักของโรงเรียนได้นะ"
"แล้วทำไมถึงให้ตั้งสองดอกละคะ"
"ห้องหนึ่งเอาไว้เนียนๆเป็นห้องของผู้ชายนะ เดี๋ยวลุงจะเอาของที่ผู้ชายส่วนใหญ่เขาใช้กันไปไว้ห้องนั้นให้ ส่วนอีกห้องเป็นห้องเก็บของส่วนตัวของหลานเองนะ และแน่นอนลุงเตรียมไว้ให้สองห้องนี้ติดกันสามารถเดินทะลุเข้าไปได้โดยประตูเชื่อมผ่าน"ลุงหนูรู้ใจชะมัดT^T
"เอ่อ..."
"มีคำถามอะไรอีกไหม"
"..."
ฉันกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆอย่างครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรดี จะทำภารกิจนี้ดีไหม หรือว่าจะปฏิเสธ แต่ว่าคุณอุตส่าไว้ใจเราเลือกเราว่าปฏิบัติหน้าที่นี้เอง แถมพระคุณของคุณลุงก็มากมายเหลือเกิน...ฉันตัดสินใจแล้ว
"ว่าไง?"
ฉันตัดสินใจแล้วว่า...
"หนู..."
"หืม?"
"หนูตกลงคะ หนูจะช่วยลุงเอง"
"แน่ใจนะ?"
"คะ"
"ลุงดีใจจริงๆเลย"
"ว่าแต่..."
"หืม?"
"หนูเริ่มภารกิจนี้ได้เมื่อไรคะ"
"นับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป แต่...อีกสามวันข้างหน้าหนูต้องย้ายเข้ามาเรียนในโรงเรียนนี้"
"อีกสามวันข้างหน้างั้นเหรอคะ"
"ใช่ อ้อ ลืมไปเลย นี่คือแฟ้มประวัติของคนที่เคยเป็นเหยื่อของเหตุการณ์นั้นทั้งหมด มีทั้งชื่อ ที่อยู่ ข้อมูลรายละเอียดอื่นๆอีกมากมาย"
"คะ หนูสัญญาว่าจะหาคนร้ายมาให้ได้นะคะ^^"
"อืม ลุงไว้ใจหลานนะ"
ฉันยิ้มบางๆไปให้คุณลุง ภารกิจนี้ฉันจะทำให้สำเร็จให้ได้คอยดูเถอะ*0*(ไฟลุกโชน)
หลังจากที่ออกจากโรงเรียนมาได้สักพักฉันก็ยังไม่อยากกลับบ้านของคุณลุงที่เคยพักปกติตอนอยู่เมืองไทย เพราะยังอยากจะวางแผนการปลอมตัวไปอยู่ในโรงเรียนชายล้วนให้รอบคอบเสียก่อนและกะว่าจะแวะไปหาอะไรกินหน่อยเพราะตอนนี้ก็เที่ยงแล้วT^T หิว
ขณะนี้ฉันเดินอยู่แถวสถานที่ที่เรียกว่าพาราไบกอน(มันคืออะไรเราไม่รู้จักไม่ได้มาไทยเป็นชาติ)ก็กำลังคิดอะไรหลายๆอย่างเพลินๆพร้อมมองหาร้านอาหารอร่อยๆกินอยู่ แต่ยังหาร้านอาหารไม่ได้เลย...
ปึ้ก
ตุบ
ขณะที่เดินๆคิดๆอยู่ก็เหมือนจะชนใครซะคน ฉันจึงรีบหันไปขอโทษอย่างรวดเร็ว
"ขอโทษค่ะ>_</ขอโทษนะ>_<"
O_o/O_o
พอฉันเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับใบหน้าสวยรูปไข่ ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวถึงกลางหลัง ตาสีเฮเซลนัทที่คุ้นเคย เธอคือ...
"ซันนี่/เลต์น่า"
เราสองคนแทบพูดพร้อมกัน ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าของฉันคือ 'บัลเลต์ริน่า'ปกติเรียกสั้นๆว่า เลต์น่า เธอคือเพื่อนอีกคนที่'เคย'เรียนอยู่อเมริกาด้วยกัน แต่อยู่ได้แค่ปีเดียวเธอก็ต้องกลับไทยเพราะว่า แม่ของเลต์น่าเสียชีวิตลง ส่วนพ่อของเธอนั้นหายตัวไปตั้งแต่เธออายุได้แค่ 12 ปี ฉะนั้นเราสามคน(รวมพั้ฟด้วย)จึงมีโอกาสอยู่ด้วยกันแค่ถึง เกรด10เท่านั้นยัยเลต์น่าก็ชิงกลับไทยก่อน ในที่สุดเราก็ได้พบกันอีกครั้ง ซิกๆ น้ำตาจะไหล
"ซันใช่มั้ย"
"เลต์เหรอ"
"ไม่ได้เจอกันตั้งนาน"
"นั่นสินะ"
แล้วเราสองคนก็ไปหาร้านเค้กเล็กที่อยู่ใกล้ๆไปนั่งคุยกันตามประสาผู้หญิง
"ซันนี่...เธอไม่เปลี่ยนไปเลยนะ"
"เธอก็ด้วยเลต์น่า...ตอนนี้เธอยังเรียนบัลเล่ต์อยู่หรือเปล่า"ใช่ละยัยนี่สุดยอดเทพแห่งนักบัลเล่ต์เลย
"จ้ะ ยังเรียนอยู่...ว่าแต่พั้ฟละไม่ได้มาด้วยกันเหรอ"
"เปล่าหรอกยัยนั่นยังอยู่อเมริกา"
"แล้วเธอกลับมาได้ังไง แล้วกลับมาทำอะไรเหรอ และจะกลับเมื่อไร"
"คือว่า..."พอยัยนั่นยิงคำถามมาฉันตอบไม่ออกอะเยอะ"คือว่าคุณลุงเรียกตัวกลับนะ กำหนดกลับก็ยังไม่มี"
"เอ๋ คุณลุง...หมายถึงลุงเจมส์คนที่รับเธอมาเลี้ยงนะเหรอ"
"อืม"
"แล้วเรียกกลับมาเพราะอะไรเหรอ"
"..."
เงิบอะ เจอคำถามนี้ฉันควรจะบอกดีไหมนะ
"ทำไมเงียบละ นี่ๆมีอะไรปิดบังฉันอยู่อะ"
"คือ..."บอกดีไหมนะ
"นี่ เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ใช่ไหม"
"แน่นอน"
"ถ้ามีอะไรก็ปรึกษาฉันนะ เพราะเราเป็นเพื่อนกันฉันไม่อยากเห็นเธอต้องทุกข์นะซัน..."
"โอเค...ฉันจะบอกเธอ"แล้วฉันก็เริ่มสาธยานเรื่องทั้งหมดให้ยัยนั่นฟัง ทั้งเรื่องภารกิจ และเรื่องที่ฉันต้องปลอมตัวเป็นผู้ชายสืบเข้าไปในโรงเรียนชายล้วน แล้วยัยนั่นก็ทำท่าหือหา O_o O()O ประกอบไปด้วย
"โอ้วบร๊ะเจ้า เธอช่าง..."
"..."โชคร้ายละสิ
"โชคดียิ่งนัก"ใช่...เอ๋ เห้ยยยO_o
"โชคดีตรงไหนวะคะ =O="
"เธอไม่รู้เรอะว่านักเรียนที่นั่นหน้าตาหล่อแค่ไหนแถมแต่ละคนดูดีมีชาติตระกูลทั้งนั้น ถ้าเผลอๆละก็น่าเอามาทำผัว..."
"จะบ้าเรอ=___=^^^"
"ไม่บ้าหรอก งั้นๆวันนี้เราไม่ซ้อมเพื่อให้เธอเข้าถึงความเป็นแมนหน่อยละกัน"
"ความเป็นแมน?"
"^O^ช่าย"
แล้วเลต์น่าก็พาฉันไปทีคอนโดของเธอ คอนโดนี้ก็ยังหรูหราไฮโซเหมือนเดิม ฉันเคยมาที่นี่เป็นบางครั้งเวลากลับมาเยี่ยมไทย ฉันก็ติดต่อยัยนี่เป็นบางครั้งโทรหาข้ามแดนกันบ้าง(รวยอะมีปัญหาปะ)แต่ไม่ได้เจอหน้าค่าตากันมาเป็นเดือนแล้ว แถมนี่ฉันก็ไม่ได้มาคอนโดยัยนี่นานแล้วด้วย(ล่าสุดคริสต์มาสปีที่แล้วตอนนี้ย่างจะธันวาแล้วด้วย=[]=)
@ ห้องเลต์น่า
"ที่นี่ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ"ฉันพูดขณะที่ยัยเลต์น่ากำลังค้นหาอะไรในตู้อยู่
"แน่นอน...เอานี่"แล้วยัยนั่นก็ยื่นอะไรบางอย่างมาให้ฉันมันคือ...ที่เสริมส้น=[]=นี่แกหาว่าฉันเตี้ยเรอะยัยเลต์น่า ฉันสูง169 เชียวนะ-3-
"นี่ไม่ต้องมองแบบนั้นเลยฉันไม่ได้หาว่าแกเตี้ยนะ แต่แกเตี้ยไปสำหรับชายหนุ่มผู้หล่อเหล่า"
"..."
"อย่าเงียบดิ เอาชุดนักเรียนที่แกเพิ่งไปรับมาสิ เอามาลองใส่ดู"
"อืม"
"เดี๋ยวๆก่อนเปลี่ยนเอานี่ไปรัดด้วย"แล้วก็ยื่นของที่เหมือนสายรัดที่เคยเห็นในหนังเวลาผู้หญิงปลอมเป็นชายเอาไว้คาดอก
"แกมีของแบบนี้ได้ไง=[]="
 "ได้มาตอนจับฉลากตอนปีใหม่นะ"
=O= โอ้วฟินคะ
หลังจากใช้เวลาในการเเต่งตัวนิดหน่อยทั้งวิกและเสื้อผ้า (30นาที)ถึงจะใช้เวลาไปหน่อยแต่มันก็ออกมาดูดีมากเลยทีเดียวตอนนี้ฉันเหมือนเด็กหนุ่มหน้าหวาน
"เพอร์เฟค!!!"เราสองคนพูดพร้อมกัน เราหันมามองหน้ากันนิดหน่อยแล้วระเบิดหัวเราะออกมาเหมือนคนบ้า ดีใจจังที่มาปรึกษายัยนี่...รู้สึกดีที่ไม่ต้องแบกภาระนี้ไว้คนเดียว
"แกหน้าตาดีมากเลยอะ เล่นเอาฉันเกือบใจเต้น>///<ถ้าฉันไม่รู้ว่าแกเป็นหญิงนี่ฉันฟันเรียบเลยนะ...ลองไปทดสอบดูมั้ย"
"ทดสอบอะไร?"
"ทดสอบว่านายแมนพอที่จะทำให้สาวๆใจละลายได้หรือเปล่า"