คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนรับเรียนจบ
อนที่ 10 ้อนรับเรียนบ
ทุอย่ามันเป็นแผน
“ารินเธอ.. ” แม่พูเสียสั่น หัวใเธอเหมือน่อยๆถูบีบอย่า้าๆ
“ันแ่วายานิๆหน่อย” เธอหยัไหล่ไม่สนใ สิ่ที่สนใือทรัพย์สินทั้หม่าหา
“นับ้า!!!” เมมิาโมโหเลือึ้นหน้าเมื่อรู้วามริหวัะบใบหน้าาริน
“อ๊ะ” แ้มที่โนบีบอย่าเเรทำให้หิสาวเบะปา
“อย่ามาลอีับัน”
“สายายัไม่เปลี่ยนไปเลยนะ”
“….”
เธอเลียเ็ปาี โยเพาะเมมิาสายาที่มอเธอมาั้แ่เ็นอนนี้มันยัไม่เยเปลี่ยน
ในสายามีแ่วามอวียัยเ็อหอ
“เเม่ปล่อยมันเถอะ”
“ลูไม่เลียมันหรือไ!” ารินสะบัหน้าหิสาวอย่าแร
“เลียสิะ”
“เลียมา้วย” เพลพิราหันไปมอผู้ที่มีสัเป็น “พี่” เธอสมัยเ็้วยใบหน้านิ่ๆ
มีแ่ำถามในหัวเมมิาเ็มไปหม
ทำไม…
ทั้ที่แ่่อนเราสนิทันีแท้ๆ แ่ทำไมเธอถึเปลี่ยนเป็นแบบนี้
“ถ้าแม่ทำแบบนี้มันะาย่อน มันไม่สนุ่ะ”
ร่าสมส่วนเินออไป่อนะพูประโยที่ทำให้เธอะั
“อย่าให้ันเห็นเธอที่านพรอมล่ะ”
ารินมอหน้าเธออีรอบ ่อนะเหยียบรูปภาพอเธอที่พื้นนแ
“รีบเ็บอนะะ พี่วั” หันมาโบมือลาแม่เธอ
เมมิาเ็น้ำาที่ไหลออมาไม่หยุ วาแว่ำมอสอนแม่ลูนลับา
ในมือถือใบมระพ่อ้วยหัวใแสลาย เธอับแม่ไปทำอะไรให้ั้นหรอ ทำไมพวเา้อทำแบบนี้
หิสาว้มลเ็บอที่ระัระายไปทั่วบ้าน้วยน้ำา่อนที่แม่ะึเธอเ้าไปอ
“แม่..อึ…ฮึ..อโทษ”
“แม่วร..อึ..ฮึ..ะปป้อลูแท้ๆ..แม่..”
“่ามันเถอะ่ะ”
.
.
“้าวเธอมาหรือยั?” นภัทรโทรหาหิสาวที่ยัไม่ออาบ้าน
“ยั”
“ให้ันไปรับไหม?”
“ภัทรไม่้อมาหรอ”
“ะไ้เวลาเ้าานแล้วนะ?”
“เี๋ยว้าวามไป”
“ไม่ให้ไปรับริหรอ”
“ไม่้อๆ” เมื่อเห็นเธอยืนยันแบบนั้น นภัทรึัสินใรอเธอที่หน้าาน
“เ้นรำ้วยันไหม?” นภัทรหันไปมอผู้หิรูปร่าสมส่วนที่ยืนอยู่ในุรารี
“….” เพลพิรา?
เมื่อเห็นายหนุ่มเมินทำเอาเพลพิราหัวเราะเบาๆ แบบนี้่อยน่าื่นเ้นีไม่ใ่หรือไ
“ไม่อบเ้นรำเหรอ?”
“ันอบเ้นรำ แ่ไม่ใ่ับเธอ”
เสียุบิบนินทาอผู้นมาหน้าหลายาหันมามอนภัทรับเพลพิราทีู่เหมาะสมันอย่าิ่ทอใบหย
อีน็สวยอีน็หล่อ
“ทำไม? ันไม่สวยหรอเลย….”
“ใ่เธอไม่สวย”
้าวสวยว่าเธอเยอะมา นั้นรวมถึนิสัย้วย
“…..” เพลพิรามอายหนุ่มนิ่ ใเมื่อมีนพูแบบนี้รั้แร
“อย่าเอาเปลือปลอมๆอเธอมาใล้ัน”
“อบมันหรือไ”
้าวน่ะ
“รั”
“!!!” หิสาวำมือเเน่น ไม่ว่าใร็อบเมมิาไปหมเธอเลียมัน
“เหอะ!” หิสาวสะบัหน้าหนีเา็แพ้มาลออยู่แล้ว
“อให้สมหวัแล้วันนะ” ร่าสมส่วนเินลับเ้าไปในาน
ริๆเธอไม่ไ้อบนภัทรหรอ แ่อยาแย่เามาาเมมิา็แ่นั้นมันสะใี ไม่ว่าเพื่อน รอบรัว นรั เธออยาะไ้มันมาเป็นอัวเอทั้หม
นเลยเวลามาถึเที่ยืน็ยัไม่เห็นหิสาวโผล่มาพอโทรหา็ไม่รับโทรศัพท์ นภัทรึัสินใไปที่บ้านเธอ
“…..”
หน้าบ้านที่มืสนิทไฟในบ้านถูปิทุว ทำให้ายหนุ่มมวิ้วอทุอย่าไม่มีอยู่ในบ้านสัิ้น
มันเิอะไรึ้น..
“พี่ผารับ” นภัทรเรียนสนิทที่ยืนอยู่้าๆ
“รับ…” น้ำเสียแบบนี้ำลัอารม์ไม่ีเเน่ๆ
“ผมอยาไปเยี่ยมบ้านพ่อาสัหน่อย”
“ัารให้ผมที”
“รับำสั่รับ” ภูผา้มหัว่อนะรีบเินออไป
ายหนุ่มึเนไทเพื่อลายอารม์ุ่นมัวในใ หยิบบุหรี่ราาแพออาระเป๋าาเ
วันสีาวลอยฟุ้เ็มบ้านสายามวาสายามอไปรอบๆ เยหน้าันระพุ้แ้มระับวามโรธ
วันนี้อุส่าห์เรียมะอเป็นแฟนแท้ๆ แ่ทุอย่าลับาลปัลไปหม
เธอไปอยู่ที่ไหน้าว..
เสียโทรศัพท์ที่สั่น้าระเป๋า นภัทรรับสาย่อนะเินออาบ้านหิสาวทันที
วันนี้เป็นาร้อนรับารบมอหรอบที่สออเาล่ะมั้
ภูผามอผู้เป็นนายที่ึ้นรถ้วยรอยยิ้มเยือเย็น ไม่ไ้เห็นแบบนี้มานานแล้ว ั้แ่เ้านายเาเอเ็สาวนนั้นสายา็เปลี่ยนไปพอมาเอระทันหันแบบนี้มันัะสั่นๆเหมือนัน
“ใเย็นๆไอ้ผา” เ้านายเาไม่่ามึหรอ
วันนี้เาอภาวนาให้เาทำานไม่ผิพลาแล้วัน
.
.
.
หนึ่ปี่อมา
“รับอะไรีะ?”
“อเป็นอเมริาโน่ร้อนับบราวนี่พอ่ะ”
เมมิาในวัยสิบเ้าปีสวมุเอี๊ยมพนัานเินรับออเอร์ลู้า่อนะรีบเ้าไปบอ้าใน
“โ๊ะห้ารับอเมริาโน่ร้อนับบราวนี่่ะ”
“เี๋ยวพี่เอาไปเอ่ะ” พี่ มิ้น เสนอัว่อนะรีบเรียมออเอร์
วันนี้ลู้าเยอะมาเธอยัไม่ไ้พัเลย ว่าแล้วเมมิา็รีบไปรับออเอร์อีโ๊ะ
เป็นเวลาสอทุ่มหิสาวเินออาร้านโบมือลาพี่ๆที่ทำาน ่อนะเินไปามเส้นทาเพื่อลับบ้าน
เมมิาระบายยิ้มเ้าธนาารเ็ยอเิน อนนี้เธอพอมีเินเ็บเรียน่อแล้วล่ะ!!
เธอับแม่มีเินไม่พอะ่ายอนเ้ามหาลัยทำให้เธอ้อิ่วไปหนึ่ปี แ่หนึ่ปีไม่เป็นไรหรออแ่ไ้เรียน็พอ
หิสาวปิหน้าอโทรศัพท์ล่อนะมอท้อฟ้าวันนี้ที่เ็มไป้วยาวมามาย
สวยั…
“สวยั”
“อบาวหรอ?”
“อืม..ันสามารถูมันไ้ทั้วันเลย”
“ถ้าอบันะพามาอี”
หิสาวหวนนึถึำพูอเพื่อนสมัยมอปลายนภัทรเยพาเธอไปูท้อฟ้าำลอ
อนนี้เาะเป็นยัไบ้า..สอบิที่ไหนสัที่แหละเรียนเ่นานั้น
ิถึ
TO BE CONTINUED
ความคิดเห็น