เมีย(ไม่)พลอยโจน ซีรีส์เมียที่(ไม่)รัก เล่ม๒

ตอนที่ 5 : ๒ เมียเก่า ๒/๓

๒

เมียเก่า

นัสรินหน้าแดงกับบางคำพูดที่เขาจงใจเน้นเพื่อเย้ยหยันเธอในเรื่องเก่าๆ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมปราณต์ถึงได้จงเกลียดจงชังเธอนัก ทั้งๆ ที่ในช่วงที่เข้าพิธีแต่งงานกันตอนเช้า เขาก็ยังไม่ได้มีท่าทีว่าจะโกรธเคืองหรือไม่พอใจใดๆ ออกจะมองเธอเหมือนเห็นใจด้วยซ้ำ แต่เขาคงคิดได้ทีหลังว่าเธอไม่มีศักดิ์ศรีเอาเสียเลยกระมัง ที่ยอมตกลงแต่งงานกับลูกชายเจ้าหนี้ถึงสองคน พอพลาดจากคนน้องก็แต่งกับคนพี่แบบแทบจะไม่คิดอะไร

“แล้วนัสต้องทำยังไงล่ะคะคุณถึงจะพอใจ”

“ผมหิวแล้ว”

คำตอบของเขาทำให้นัสรินถอนหายใจออกมาเบาๆ เพราะดูว่าปราณต์จะรวนเธอไปเสียทุกทาง หญิงสาวพยายามบอกตัวเองให้ใจเย็นๆ อย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาเกี่ยวกับเรื่องงาน เธอเดินทางมาไกลจากกรุงเทพฯ อยากปิดจ็อบให้ได้ในวันนี้วันเดียว เพื่อจะได้ไม่ต้องเดินทางมาที่เชียงใหม่และเจอปราณต์อีก

“งั้นนัสจะรออยู่ที่นี่นะคะ คุณปราณต์ทานข้าวเสร็จ ค่อยกลับมาคุยก็ได้ค่ะ”

“ผมไม่ชอบให้ใครรอ เพราะมันจะทำให้ผมทานข้าวไม่อร่อย”

“คุณปราณต์จะให้นัสทำยังไงคะ”

“ก็ไปกับผมสิ”

“แต่นัสไม่หิวค่ะ”

“ไม่หิวหรือไม่กล้าไปกับผัวเก่าสองต่อสองกันแน่นัสริน” ปราณต์ทำเสียงหมิ่นๆ พร้อมก้มลงจ้องมองหน้าอดีตภรรยาอย่างท้าทายแกมรู้ทัน

นัสรินหน้าร้อนซ่านเมื่อได้ยินคำว่า ‘ผัวเก่า’ จากปากของปราณต์ ซ้ำร้ายไปกว่านั้นสีหน้าและแววตาของเขาก็เหมือนกับท้าให้เธอพิสูจน์ตัวเอง ว่าเธอไม่ได้มีเยื่อใยอะไรกับเขาแล้ว หากเป็นคนอื่นที่มั่นใจในตัวเองมากกว่าเธอ คงรับคำท้าของเขาไปแล้ว แต่นัสรินรู้ดีว่าปราณต์พูดเฉียดความจริงแค่ไหน

“นัสก็แค่...”

“กลัวผัวใหม่จะว่าเอา” ปราณต์รีบเอ่ยดักคอ

“นัสยังไม่มีผัวใหม่ค่ะ” หลุดปากไปแล้วนัสรินก็นึกอยากกัดปากตัวเอง เพราะปราณต์อาจจะนึกหัวเราะเยาะเอาได้ว่าเธอไม่มีปัญญาหาผู้ชายอื่นมาแทนที่เขา นัสรินคิดในทางร้ายๆ โดยไม่รู้หรอกว่า คำพูดนั้นทำให้คนฟังแอบโล่งใจแค่ไหน

“อ้อ...ยังไม่มีปัญญาหาผัวเองเหมือนเดิมสินะ” คำพูดนั้นติดจะหยันๆ ทั้งๆ ที่ในใจลิงโลดอย่างบอกไม่ถูก ปราณต์ก็ไม่เข้าใจตัวเอง ว่าเขากลายเป็นผู้ชายปากจัดตั้งแต่เมื่อไหร่ หรืออาจจะเพิ่งเป็นตั้งแต่ตอนที่เห็นนัสรินเดินเข้ามา  หรือเป็นตั้งแต่ที่ได้ล่วงรู้ถึงแผนการของน้องชายกับอดีตภรรยาอย่างนัสรินในวันแต่งงานของเขากับเธอ

“ค่ะ นัสรอคุณพ่อกับคุณแม่หาคนใหม่ให้อยู่ค่ะ” นัสรินยอมรับง่ายๆ ในลักษณะเหมือนประชดกลับไป ไม่คิดเหมือนกันว่าจะได้มาปะทะคารมกับคนที่ตัวเองไม่เคยตัดใจจากเขาได้เลย

“ว่านอนสอนง่ายดีนี่ ไปเถอะผมหิวแล้ว”

จบคำร่างสูงก็ก้าวยาวๆ นำหน้าไปยังประตู ทำให้นัสรินจำต้องเดินตาม ไหนๆ ก็เผชิญหน้ากันอย่างเลี่ยงไม่ได้แล้ว อดทนต่ออีกสักชั่วโมงจะเป็นไรไป

ปราณต์เดินมาที่รถของเขาซึ่งอยู่ในลานจอดรถที่ล็อกไว้ให้สำหรับหมอและบุคลากรของโรงพยาบาลโดยเฉพาะ เขาเปิดประตูหน้ารอให้นัสรินก้าวเข้าไปนั่งข้างในก่อน จึงค่อยเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ

มือเล็กเผลอจิกกระเป๋าตัวเองแน่น เมื่อถูกขังอยู่ในบรรยากาศอันเป็นส่วนตัวแบบสองต่อสองอีกครั้ง ผิดแต่เพียงในรถมันแคบกว่าห้องของหมอชัชวาล แถมปราณต์ก็ไม่ยอมเปิดเพลง จึงทำให้แทบจะได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน นัสรินจำได้ว่ารถคันนี้ตัวเองเคยนั่งคู่กับเขาไม่เกินห้าครั้งตลอดช่วงที่แต่งงานกัน และวันสุดท้ายที่ได้นั่งด้วยกันก็คือวันที่เขามารับไปหย่า จากนั้นเธอกับเขาต่างก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในสมองอย่างอดไม่ได้ ว่าที่นั่งที่เธอนั่งอยู่ตอนนี้มีใครมานั่งแทนหรือยัง หากเธอกล้ามากกว่านี้และปากจัดเหมือนปราณต์ เธอคงถามเขาไปตรงๆ เหมือนที่เขาถามเธอแล้ว ทว่าความกล้าของเธอห่างไกลกับเขาลิบลับ แต่ที่กลัวไปกว่านั้นก็คือความจริงอันน่าเจ็บปวด หากเขาบอกว่าเขามีคนใหม่แล้ว ดังนั้นนัสรินจึงเลือกจะไม่ยอมรับรู้อะไร ที่เกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของอดีตสามี

อีกสิบกว่านาทีต่อมา รถของปราณต์ซึ่งมีนัสรินนั่งมาด้วยก็แล่นเข้าจอดยังลานจอดรถของร้านอาหารบรรยากาศสไตล์ล้านนาร้านหนึ่ง ร่างบางเดินตามเขาเข้าไปในร้านเงียบๆ ปราณต์เป็นคนเลือกโต๊ะและสั่งอาหารเองทั้งหมดโดยไม่ได้ถามความคิดเห็นของเธอแต่อย่างใด ทว่าอาหารสี่เมนูที่เขาสั่งไปนั้นก็บอกอยู่ในทีว่าเขาสั่งเผื่อแล้ว

บรรยากาศในร้านช่วงเที่ยงๆ แบบนี้คนค่อนข้างจะคึกคัก ถึงอย่างนั้นทั้งคู่ก็รอไม่นานนัก พนักงานก็เริ่มนำอาหารมาเสิร์ฟจนครบ ปราณต์พยักหน้าให้อดีตภรรยาเป็นเชิงว่าให้ลงมือรับประทานอาหารได้แล้ว นัสรินจึงต้องจับช้อนมาตักอาหารใส่จานตัวเองทั้งที่ไม่หิวเลยสักนิด ความรู้สึกมันตื้อตั้งแต่พบปราณต์แบบไม่คาดคิด ทำให้ไม่นึกอยากให้มีอะไรลงไปในท้องเลย

“นึกยังไงถึงมาเป็นเซลขายยา” ปราณต์ถามขึ้นหลังจากปล่อยให้บรรยากาศระหว่างเขาและเธอเงียบอยู่นานพอสมควร

“เงินดีค่ะ” เสียงหวานที่ตอนนี้ไม่สั่นแล้วตอบออกไปเรียบๆ

“ยังเห็นแก่เงินเหมือนเดิม”

“ค่ะ ทำไงได้ล่ะคะในเมื่อเงินมันคือปัจจัยขับเคลื่อนชีวิตอย่างหนึ่งไปแล้ว” แม้จะหน้าชากับคำพูดของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่นัสรินก็ตอบโต้ไปตามที่ตัวเองพอจะคิดออก

“แล้วเข้ามาทำงานตำแหน่งนี้ได้ยังไง ใช้เส้นสายของพ่ออีกล่ะสิ”

“ค่ะ...” คนถูกถามตอบสั้นๆ จนคนฟังหงุดหงิด นัสรินคร้านจะอธิบาย ในเมื่อปราณต์เต็มไปด้วยอคติที่มีต่อเธอ พูดไปเขาก็คงไม่มีวันเชื่อ ว่าเธอเข้าทำงานในบริษัทยาชื่อดังนี้ได้ด้วยความสามารถของตัวเอง แม้ว่าเธอจะไม่ใช่ผู้หญิงที่มีความมั่นใจในตัวเองสูง และไม่ใช่คนที่เก่งมากมายอะไรหากจะเทียบกับสาวสมัยใหม่ ทว่าสิ่งที่เธอมีติดตัวก็คือความรู้ด้านภาษาอังกฤษในระดับดีเยี่ยม เพราะพ่อแม่ส่งให้เรียนโรงเรียนนานาชาติตั้งแต่ยังเด็ก นั่นจึงเป็นใบเบิกทางอย่างดีที่ทำให้เธอได้ทำงานที่บริษัทยาชื่อดังแห่งนี้ และเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้พ่อของเธอต้องไปกู้หนี้ยืมสินจากเพื่อนรักซึ่งเป็นพ่อของปราณต์มาส่งเสียเธอเรียน เพราะลำพังเงินเดือนทหารไม่พอสำหรับค่าเทอมที่แสนจะแพงมหาศาลของโรงเรียนนานาชาติ ดังนั้นเมื่อพ่อกับแม่บอกว่าอยากให้เธอแต่งงานกับปรัชญ์ เพื่อเป็นการชดใช้หนี้สินของครอบครัว เธอจึงไม่ปฏิเสธมาแต่ต้น

“เข้าใจเลือกงานนะ รายได้ดีไม่พอ เผื่อจะฟลุกได้ผัวเป็นหมออีกสักคนต่างหาก”

ฝากเมนต์ ฝากติดตาม และอีบุคในชุดเดียวกันด้วยนะคะ

ส่วนเรื่องนี้เป็นแนวโรมานซ์หื่นจัดเต็มค่ะ