คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ๑ เตือนความจำ (๔)=>หนูปลายเสียท่านายหัวซะแล้ว
๑
เือนวามำ
“ือปลาย...” ปลายฝนเว้นัหวะ อยาปิเสธเพื่อให้อาไม่เสียเปรียบในารเผิหน้าที่ำลัเิึ้นอยู่ แ่เธอรู้ีว่าถ้าเธอโห อาอเธอะยิ่เสียเปรียบ เพราะนอย่านายหัวสิห์ะ้อมีหลัานเ็ๆ ที่พร้อมะแหหน้าเธอให้ยับเยินอยู่แล้ว แล้วถ้าเาพูถึเรื่อวันนั้นมา เธอะทำยัไ สู้ยอมรับวามริ เพื่อให้สถานาร์ไม่เลวร้ายว่านี้ น่าะีว่า
“ถ้าปลายถูล่าวหา ็บออามาเลยไม่้อลัว อาพร้อมะปป้อปลายเสมอ”
ยิ่อาพูแบบนั้น ปลายฝน็ยิ่รู้สึว่าัวเอโหไม่ไ้ แม้บานอาะมอว่า เรื่อที่เธอทำมันเป็นวามผิเล็น้อย เธอึำ้อสารภาพวามผิอัวเอออไป
“ปลายเย้ามเไปเ็บอล้วยไม้ที่ฝั่โน้น่ะอา แ่ว่านายหัวสิห์็ลโทษปลายไปแล้วนะะ” เสียหวานสารภาพและหลุำพูบาำออมา้วย นเป็นอาึมวิ้วมุ่น้วยวามสสัย นั่นทำให้ปลายฝนรู้ว่าัวเอพลาเ้าให้แล้ว
“เมื่อไหร่ แล้วที่ว่าปลายถูลโทษไปแล้ว ลโทษยัไ”
“เมื่อสราน์ปีที่แล้ว่ะ อนที่อาไปามปลายน่ะ่ะ”
“ปลายอบำถามอายัไม่รบ” เ้าใ้น้ำเสียุๆ าั้นหลานสาว่อ ในะที่นายหัวสิห์ยืนมอมายันถูถาม้วยสายานิ่เย โยไม่มีอาารสะทสะท้านหรือหวาหวั่น่อำอบอเธอแ่อย่าใ
“ปลายหมายถึเาัเือนปลายแล้ว่ะอา” ปลายฝนไม่ล้าะสารภาพออไป ึไ้แ่โหนเป็นอาเพื่อปป้อวามลับอันน่าอายนั้น
“ผม้อารารใ้ทั้สอเรื่อ” ราวนี้เป็นนายหัวสิห์ที่ประาศร้าวึ้น หลัานถูพาพิยอมรับวามริบาส่วน
“ผมบอแล้วไว่าผมะส่ม้าลับไปใหุ้ภายในวันนี้ ส่วนเรื่อที่หลานสาวผมเยไปเ็บอล้วยไม้ในที่อุ ผมยินี่าย่าปรับให้ ะเอาเท่าไหร่็บอมา” เ้าอบโ้ไปอย่านเสียเปรียบ มือำเ้าหาันแน่นเพื่อระับอารม์
“ผมไม่้อารเิน ผมอยาใหุ้ส่นที่ทำผิทั้สอนไปให้ผม”
“อะไรนะ!”
“ผมิว่าถ้าเป็นุ ุ็ไม่ปล่อยนทำผิให้ลอยนวล ผมเอ็ปล่อยไม่ไ้เหมือนัน ผมหวัว่าุะเ้าใ”
“ไม่มีทา” เ้าปิเสธในทันทีหลัาไ้ยินประโยนั้น ถ้าเ้าเถื่อนหรือิบแ่ไหน นายหัวสิห์ิบว่าเถื่อนว่าสอเท่า ไม่มีทาที่เาะปล่อยนอเาไปให้ไปอยู่ในเื้อมมืออนแบบนั้นเ็า
“แสว่าุเลือที่ะปป้อนผิสินะ ถ้าอย่านั้น็เรียมรับับผมที่ะามมา็แล้วัน” พูแ่นั้นสิห์็พยัหน้าให้นอัวเอ เป็นสัาบอว่าให้ลับ แ่หลัานั้นอะไระเิึ้นบ้า ็ไม่มีใราเาไ้
“เี๋ยว่อน่ะ” ปลายฝนท้วึ้นอย่าร้อนใ ถึเธอะลัวเาแ่ไหน แ่เธอ็ไม่สามารถทนเห็นอาเือร้อนไ้
นายหัวสิห์หันลับมามอเ้าอเสีย เาไม่พูอะไร แ่ยืนนิ่ๆ รอให้เธอพู่อ ปลายฝนึรวบรวมวามล้า เอ่ย่อรอบาอย่าับนายหัวสิห์ออไป เพื่อปป้ออาและอาาเแห่นี้าอิทธิพลมือเา
“ปลายยินีะไปับุ แุ่้อไม่ทำอะไรที่ะสร้าวามเือร้อนให้อาเ้าและนอบ้านปลาย ส่วนเรื่อนานที่โมยม้า ปลายอให้อาเ้าเป็นนลโทษ้วยัวเอ อาเ้าเป็นลูผู้ายพอที่ะรัษาำพู” ปลายฝนยื่น้อเสนอแบบนั้น เพราะเื่อว่าถ้านานที่โมยม้าะ้อถูนายหัวสิห์ลโทษแบบเถื่อนๆ แน่ๆ ถึนโมยะมีวามผิ แ่เธออยาให้นที่มีเหุมีผลอย่าอาอเธอเป็นนัารมาว่า
“ปลาย!” เ้าและปานระพีอุทานพร้อมันออมาอย่าใ เมื่อไ้ยินำพูอปลายฝน
“ไม่้อห่วนะะอาเ้า พี่ป่าน ปลายัสินใแล้ว” ปลายฝนยืนยันเนารม์อัวเออย่าหนัแน่น
“ไม่นะ อาไม่มีทายอมให้ปลายไปเ็า”
“ล ันยอมรับ้อเสนออเธอ แ่ถ้าเธอบิพลิ้ว ันะทำให้มันเลวร้ายมาว่าเิมอีหลายเท่าัว” เสียทุ้มุัแทรึ้น เป็นารประาศร้าวให้ทุนในที่นั้นไ้รู้ว่า อนนี้ปลายฝนไม่สามารถเปลี่ยนใไ้แล้ว
“ปลายไม่มีทาผิำพูแน่นอน”
“ันให้เวลาหนึ่ั่วโม เ็บเพาะ้าวอที่ำเป็น็พอ ส่วนอย่าอื่นถ้าาเหลือ ันะหาให้ทีหลั”
นั่นเป็นำสั่แรอนที่่อไปนี้ะมีอำนาเหนือปลายฝน หลัาที่เธอเลือะไปเป็นเลยใ้วามผิอัวเอและนานในเหมือ ร่าบาึลับเ้าไปในบ้านเพื่อเ็บอ้วยหัวใที่หนัอึ้ เพราะไม่รู้ว่าหลัา้าวออาบ้านหลันี้ ะารรมอเธอะเป็นอย่าไร มีเพียประโยเียวที่เธอไ้ยินแว่วๆ าปาอนายหัวสิห์ ะพูับอาอเธอ ในอนที่เธอำลัเินเ้าบ้าน ว่า...
“ไม่้อห่วนะนายหัว ผมรับปาว่าหลานสาวุะปลอภัย”
เธอะปลอภัยแน่หรือ นาอนที่ยัไม่เ้าไปอยู่ในเื้อมมืออเา เธอ็ยัเือบสูเสียสิ่ที่มี่าที่สุในีวิสาวไป
ปลายฝนไ้แ่ถามัวเอ แ่็ไ้แ่ถาม วัน้าหน้าะเิอะไรึ้น เธอ็ำ้อยอมรับ ในเมื่อเธอเลือะ้าวเ้าไปในรเล็บอสิห์เอ
มาแล้ว้า มาแบบ้นส ยัไม่ไ้รีไรท์หรือรวำผินะะสาวๆ
เรื่อนี้อัพไปเียนไป อย่าเพิ่ถามหาอีบุเน้อ
ฝาเป็นำลัใ ไล แร์ และอมเมน์ให้้วยน๊า
รัมามาย
เทียนธีรา
ความคิดเห็น