รหัสรักของหัวใจ

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 โธ่ ไอ้ความรักเนี่ย มันไม่เข้าใครออกใครจริงๆเลยเนอะ

“ปกติเธอเคยขับรถมาซะที่ไหน แล้วทำไมเธอถึงแต่งตัวแบบนี้ห๊า”

“ส้มแต่งตัวแบบไหนพี่ นี่มันก็เครื่องแบบนักศึกษานะ” ฉันเถียง

“ใช่ๆ ไอ้รินทร์ มึงเป็นไรวะ กูว่า น้องแว่น เอ๊ย น้องส้มโอแต่ตัวแบบนี้ ก็น่ารักดีออกนะครับ” พี่ออฟพูดแล้วยิ้มให้ แหวะ ทีตอนแรกฉันยังเห็นพี่เรียกฉันว่ายัยเพิ้งอยู่เลยนะ

“ขอตัวนะคะพี่รินทร์”

“เดี๋ยว เรียนเสร็จแล้วพี่จะมารอที่นี่นะ มีเรื่องจะคุยด้วย”

ฉันไม่ตอบ แต่เดินเข้าห้องเรียนไปเลย

ขณะที่นั่งเรียนก็มีพวกกระดาษเล็กกระดาษน้องส่งมาขอเบอร์ไม่ขาด เพราะงี้ไงล่ะ ฉันถึงอยากเป็นยัยเพิ้งน่ะ

ส่วนไอ้ตากเหรอ

“ร้อยนึงเลยครับผม ถ้าอยากได้เบอร์ส้มโอ มานี่เลยครับ ร้อยนึงครับๆ”

มันน่ามั้ยเนี่ย ไอ้เพื่อนบ้าเอ๊ย

11 โมง ฉันเรียนเสร็จพอดี เพราะวันนี้ไม่มีเรียนบ่าย ฉันเดินกลับไปที่รถก็พบว่าพี่รินทร์ยืนรออยู่ก่อนหน้าแล้ว ฉันเลยเดินเข้าไปหา

“ไงคะพี่รินทร์ มีไรจะคุยเหรอคะ”

พี่รินทร์ไม่ตอบ แต่จูงมือ เรียกว่าลากจะถูกกว่า ลากฉันไปที่มาสด้า 3 สีดำของพี่รินทร์ที่จอดอยู่ฝั่งตรงข้ามทันที

“นี่ พี่รินทร์ จะพาส้มไปไหน”

“ตามมาเถอะน่า”

“แล้วรถส้มล่ะคะ”

พี่รินทร์ไม่ตอบ คว้ากุญแจรถจากมือฉัน แล้วโยนให้ไอ้ตากที่เดินมาพอดี

“ฝากเอารถเพื่อนน้องกลับไปไว้หอให้หน่อยนะครับ”

แล้วพี่รินทร์ก็จับฉันยัดเข้าไปในรถก่อนที่จะวิ่งไปขึ้นรถฝั่งคนขับ ฉันพยายามจะเปิดประตูรถยังไง ก็เปิดไม่ออก

“เสียใจด้วยนะ ระบบเซ็นทรัลล็อก ถ้าไม่อยากตายก็คาดเบลท์ซะ” แล้วพี่รินทร์ก็ออกรถทันที

พี่รินทร์จูงมือฉันเข้าไปใน ร้านอาหารแห่งหนึ่ง หรูมั่กๆ มือพี่รินทร์อุ๊นอุ่น เหอะๆ ฉันไม่ใช่โรคจิตน๊า

แล้วเค้าก็พาฉันไปที่โต๊ะอาหารที่มีคนนั่งอยู่แล้ว นี่มันพี่ออยล์ ดาวคณะพยาบาลนี่

พี่รินทร์เดินมาเลื่อนเก้าอี้ให้ฉันก่อนที่จะมานั่งข้างๆ

“รอนานมั้ยออยล์ ขอโทษทีที่มาช้า พอดีมัวแต่ไปรอรับยัยนี่อยู่น่ะ” พี่รินทร์พูดแล้วหันมายิ้มให้ฉัน หากแต่สายตานั้นดูเศร้าพิกล

แล้วทุกคนก็ตกอยู่ในความเงียบ บริกรยื่นเมนูอาหารมาให้พวกเรา แต่พี่รินทร์กลับวางเมนูของตัวเองลง

“น้องส้มโอ เดี๋ยวสั่งให้พี่ด้วยนะครับ” เอ๊ะ วันนี้พี่รินทร์มาแปลกหวะ

ฉันสังเกตเห็นพี่ออยล์มองฉันกับพี่รินทร์สลับกันแล้วก็ก้มมองเมนูของตัวเอง

ฉันสั่งอาหารไปสองสามอย่าง แล้วยื่นเมนูคืนบริกร แล้วพี่รินทร์ก็สั่งเครื่องดื่ม

“ผมขอน้ำมะนาวกับน้ำแตงโมปั่นนะครับ แล้ว.......” พี่รินทร์ทำท่าลังเล

“ออยล์ขอน้ำส้มค่ะ” พี่ออยล์สั่ง ทำหน้าไม่พอใจที่พี่รินทร์ไม่ได้สั่งน้ำให้ แถมอาหารก็ยังปล่อยให้ฉันเป็นคนสั่งอีก

“น้องส้มโอครับ พี่ไม่ได้เข้าเรียนตั้งเดือนนึง เดี๋ยวพี่ขอยืมแล็กเชอร์ภาษาฝรั่งเศสหน่อยนะครับ...........ดีที่เราลงเรียนวิชาเดียว
กัน”

ประโยคหลังเหมือนจะบอกพี่ออยล์มากกว่า ฉันได้แต่พยักหน้า

ตกลงนี่ฉันมาเป็นเครื่องมือแก้แค้นของพี่รินทร์ใช่มั้ยเนี่ย

เห็นยัยหนุงหนิงบอกมาว่าพี่รินทร์น่ะถูกพี่ออยล์หักอก เลยไม่มาเรียนตั้งเดือนนึง สงสัยจะเสียใจมากสินะ

ฉัน ในฐานะน้องรหัส ก็เลยสะใจ เอ๊ย เสียใจไปด้วย

ยัยพี่ออยล์นี่ก็หลายใจ ไปคบกับเด็กคณะวิศวะซ้อนกับคบพี่รินทร์ซะงั้น พอพี่รินทร์รู้ก็เลยโกรธใหญ่เลยน่ะสิ

เอ้อ เอาวะ ถือว่าช่วยพี่ (รหัส) เอาบุญ

“นี่ครับน้องส้มโอ ของโปรดพี่เลยนะครับ เอ๊...ของโปรดน้องส้มโอด้วยไม่ใช่เหรอ” พี่รินทร์พูดพลางตักกุ้งมาให้ฉัน

พี่รินทร์ ส้มแพ้กุ้งน๊า

“อ้าว ของโปรดของพี่รินทร์จะเอามาให้ส้มโอทำไมล่ะคะ เอางี้  เดี๋ยวส้มโอแกะให้ค่ะ” ฉันแกะกุ้งแล้วเอายัดปากพี่รินทร์ทันที
พี่รินทร์มองงงๆแต่ก็ยิ้มแหยๆทั้งๆที่กุ้งยังคาอยู่ในปาก

พี่ออยล์ได้แต่มองอย่างไม่พอใจ แล้วลุกออกไปจากโต๊ะทันที

“พี่ออยล์ จะไปไหนล่ะคะ พี่ยังไม่ได้ทานอะไรเลยนะคะ”

“พี่ขอตัวนะคะ ไม่อยากขัดความสุขใคร” พี่ออยล์พูดแล้วเดินออกไปจากร้าน ฉันมองจนพี่ออยล์เดินลับตาไปแล้วย้ายมานั่งที่
เก้าอี้พี่ออยล์แทน

พี่รินทร์มองตามน้ำตาคลอ หน้าตาที่ดูร่าเริงเมื่อครู่กับหม่นลงอย่าเห็นได้ชัด แต่พี่รินทร์ก็ปรับสีหน้าเป็นปกติอย่างรวดเร็ว

“โธ่ ไอ้ความรักเนี่ย มันไม่เข้าใครออกใครเลยจริงๆเนอะ”