รหัสรักของหัวใจ

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 ทำไมเธอถึงแต่งตัวแบบนี้ห๊า

Èððซารังอินกาโย คือแดนาวากาซจามยอน ชีจากินกาโย..............

"ไงอรรถ" ฉันรับโทรศัพท์ขณะที่มาถึงหอพอดี

เพื่อนซี้ฉันโทรมา ตาอรรถวิทย์ เป็นเพื่อนกันมาได้สิบกว่าปีแล้วมั้ง นานล่ะสิ

"เจ้าส้ม คุณอยู่ไหนน่ะ"

"อยู่หอ ทำไมเหรอ หรือว่า แหมๆๆๆ คิดถึงฉันล่ะซี้"

"ประสาทรึเปล่า ตอนนี้ผมอยู่บางแสนซอย 1 ออกมาหาหน่อย พ่อคุณให้ผมเอารถมาให้"

"โอเค ขอแปลงโฉมแป๊บนะ เดี๋ยวออกไป"

"ได้ๆ แล้วเจอกันตอนหกโมงเย็นนะ"

"จ้า"

แล้วฉันก็กดวางทันที อรรถมันเรียนราม เลยมีเวลาเยอะ สงสัยจะโดนพ่อฉันใช้ให้เอารถมาให้ฉันล่ะสิ

พออาบน้ำเสร็จ ฉันก็จัดการกับทรงผมทันที

เดิมทีเนี่ย ผมฉันดัดเป็นลอนใหญ่ แต่พอฉันไปเรียนก็ขยี้หัวจนลอนแตกหมด ตอนนี้หัวฉันมันเลยฟูๆครึ่งๆกลางๆยังไงไม่รู้สิ จะเป็นลอนก็ไม่เป็น จะตรงก็ไม่ตรง

ฉันเลยต้องมานั่งรีดผมแล้วเอาไอร่อนมาม้วนผมใหม่ ถ้าเป็นยัยเพิ้งไปมีหวังเพื่อนฉันได้วิ่งหนีแน่ ก็ฉันเคยเป็นถึงเจ้าหญิงของโรงเรียนเชียวนะ ตอนอยู่ม.ปลายน่ะ

กว่าจะแต่งตัวเสร็จก็ปาไป 45 นาทีแล้ว เอ...นัดกันไว้กี่โมงนะ

"6โมง15 ตายห่า นัดกันไว้หกโมงนี่หว่า"

อรรถมันยิ่งเป็นคนตรงเวลาอยู่ด้วย โดนด่าแหงเลยยัยส้มโอเอ๊ย

ฉันรีบวิ่งไปที่ลิฟต์แล้วกดไปชั้น 1 พอดีกับที่หนุงหนิงพึ่งกลับมาที่หอ

"หนิง ฉันจะออกไปหาอรรถหน่อยนะ กินข้าวไปเลยไม่ต้องรอ" ฉันบอกเพื่อนแล้ววิ่งออกไปทันที

ผลั่ก...เสียงฉันชนกับใครบางคนที่ตัวใหญ่มากๆ

"ขอโทษครับ พอดีผมรีบ"

เอ๊ะ เสียงนี่มัน

"พี่รินทร์"

พี่รินทร์มองหน้าฉัน งงๆ นี่เค้าคงจำน้องรหัสของตัวเองได้ใช่มั้ย

"ยัยแว่นเหรอ เป็นไปไม่ได้ สงสัยปีศาจต้องจับตัวเธอไปแล้วปลอมตัวเป็นเธอแน่เลย เป็นไปไม่ได้ๆๆๆ"

"เฮอะ ติ๊งต๊องชะมัด ส้มขอตัวนะพี่ นัดเพื่อนไว้ที่หาด"

พอฉันเดินมา ก็ได้ยินเสียงพี่รินทร์พึมพำ เป็นไปไม่ได้ๆๆๆ ตลอด ชิ ตาบ้าเอ๊ย

เอ๊ะ แล้วทำไม เมื่อกี้ฉันคงตาฝาดไปใช่มั้ยที่เห็นพี่รินทร์น้ำตาคลอน่ะ

หรือจะโดนฉันชนแรงเกินไปรึเปล่า

ฉันขับรถกลับหอในเช้าวันต่อมา ก็ไอ้พวกเพื่อนๆนรกของฉันน่ะสิ ให้ฉันพาไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ยอดเขาสามมุข

แค่พ่อใช้ให้เอารถมาให้ฉันแค่เนี้ย ถึงกับให้ฉันอดหลับอดนอนพาเที่ยวเลยเหรอวะ

พอแปดโมงฉันต้องไปเรียน อาการฉันก็เลยสะลึมสะลือนิดหน่อย อาจารย์พูดอะไรก็ไม่เข้าหูเลยซักนิด

"ไอ้ส้ม ตื่นได้แล้ว เพื่อนๆออกไปจนหมดห้องแล้วนะ" ไอ้ตาก เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆฉันปลุกพลางเขย่าตัวฉันอีกต่างหาก

"ไหวมั้ยเนี่ย อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนไปดื่มมาน่ะ เมาป่าววะ"

ก็ตอนนี้ ถือว่าตากเป็นเพื่อนสนิทคนเดียว (ไม่นับรูมเมทของฉันนะ) ของฉันเลยก็ว่าได้ ฉันกับมันรู้จักกันได้สามปีแล้ว

เรารู้จักกันทางเน็ต ตากเป็นคนลำปาง ส่วนฉันเป็นคนเชียงใหม่ แล้วฉันก็กึ่งชักชวนกึ่งบังคับให้มันมาเรียนที่นี่

ตอนแรก มันแอดนิเทศจุฬาไว้ ฉันเลยแช่งขอให้มันไม่ติด แล้วมันก็ไม่ติดจริงๆ

สุดท้าย มันเลยได้มาเรียนที่นี่เพราะฉันบังคับให้มันลงไว้เป็นอันดับที่สี่

ไม่รู้ว่าโชคดีของฉันหรือโชคร้ายของมันก็ไม่รู้

"ประกาศ คณะปฏิรูปไอ้ส้มโดยมีไอ้ตากเป็นประมุข ข้อที่ 1 เนื่องด้วยไอ้ส้มเป็นยัยเพิ้งอย่างมาก จนไม่มีใครอยากคบ เพื่อนร่วมคลาสได้ขอให้ไอ้ตาก มาสั่งให้ไอ้ส้มปฏิวัติตัวเองด่วน จึงประกาศให้ทราบโดยทั่วกัน"

"ทำไมวะ"

"ฉันชี้แจงไปเรียบร้อยแล้วนี่หว่า ยังไม่เคลียร์รึไง"

แล้วสุดท้าย ฉันก็ต้องยอมตามมันจนได้

วันต่อมา ฉันก็กลับมาเป็นแบบที่ฉันเคยเป็น แน่นอนว่าฉันมั่นใจว่าฉันสวย (ไม่ค่อยจจะ.......เลยเนอะ)

รถที่ฉันไม่เคยขับมาที่มอเลย ฉันก็ขับมา กระโปรงที่ตัวยาวๆ ก็เปลี่ยนเป็นจีบรอบยาวเลยเข่าลงมานิ้วเดียว เสื้อที่ตัวใหญ่ๆก็เปลี่ยนมาเป็นเสื้อที่พอดีตัว

ผมที่เคยยุ่งๆก็กลับมาเป็นลอนสวยงามเหมือนกับที่ฉันทำตอนไปหาเพื่อนๆที่หาด แต่ว่ารองเท้า ยังคงเป็นรองเท้าผ้าใบสีขาวเหมือนเดิม

ฉันขับรถมาจอดที่ข้างๆคณะ พอฉันลงมาจากรถเท่านั้นแหละ พวกผู้ชายที่ไม่เคยมองฉันเลยถึงกับตาค้าง

"ยัยแว่น นี่ผีอะไรเข้าสิงเธอเนี่ย" พี่รินทร์โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ แล้วฉันก็เห็นพี่ออฟ นักบาสเพื่อนพี่รินทร์เดินตามพี่รินทร์มา

"อะไรพี่"

"ปกติเธอเคยขับรถมาซะที่ไหน แล้วทำไมเธอถึงแต่งตัวแบบนี้ห๊า"