รหัสรักของหัวใจ

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 กร๊าก นี่มันสเป็กฉันเลยนะเนี่ยยยยยยยย

"ยัยแว่น เธอเหรอ น้องรหัสฉันน่ะ" ผู้ชายคนหนึ่งมาทักฉันขณะที่ฉันกำลังนั่งรอพี่รินทร์อยู่ที่ร้านซเวนเซ่น

"ค่ะ"

"โธ่เอ๊ย ไอ้กร ไหนมรึงบอกว่าสวยนักสวยหนาไงวะ กรูต้องดูแลยัยนี่ไปจนจบเลยเหรอวะเนี่ย ตั้งสามปีเชียวนะ" พี่รินทร์บ่นพึมพำ แต่ฉันได้ยินหรอกย่ะ

"เอ่อ ถ้าพี่รินทร์ไม่สะดวก ส้มโอกลับก็ได้ค่ะ" ฉันพูดแล้วเก็บหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะทันที

"ไม่เป็นไรหรอก นั่งลงๆ"

 "จะรับอะไรดีคะ" พนักงานเสิร์ฟเดินมาถามเมื่อพี่รินทร์นั่งลง แถมยังส่งสายตาน้ำเชื่อมมาให้พี่รินทร์อีก ตาบ้านี่ก็ยังไปจ้องหน้าอกเค้าอีก ลามกจริงๆเลย

"เอ่อ ขอช็อกโกแล็ตซันเดย์ครับ แล้วยัยแว่น เธอจะกินไร งั้นน้ำเปล่าละกันครับ กินไอติมเดี๋ยวอ้วน" พี่รินทร์หันไปสั่ง

ตาบ้านี่ งกจริงๆ

แล้วสุดท้าย ฉันก็ได้แต่นั่งดูดน้ำเปล่าปล่อยให้ไอ้พี่รินทร์กินไอติมไปคนเดียว

ฉันก็อยากกินนะ แต่ไม่ได้ เดี๋ยวเสียฟอร์ม

สุดท้าย ฉันก็เลยต้องเอาหนังสือมาอ่าน แต่อารมณ์ฉันตอนนี้ไม่ได้อยากอ่านหนังสือเลยนะยะ

พอเช็คบิลล์ ตาบ้าพี่รินทร์ก็ยังไปแอบจับมือพนักงานเสิร์ฟเค้าอีก เนี่ยน่ะเหรอ เดือนมหาลัยที่ว่าดีนักดีหนาน่ะ

"เอ่อ พี่รินทร์คะ ส้มโอขอกลับก่อนนะคะ พอดีมีธุระด่วนน่ะค่ะ" ฉันขอตัวทันทีที่ออกจากร้าน อึดอัดหวะ

"อ้าว จะไปแล้วเหรอยัยแว่น พี่อุตส่าห์จะพาไปเลี้ยงพิซซ่าเป็นการขอโทษที่พี่แกล้งเมื่อกี้ แต่ไม่เป็นไรๆ มีธุระด่วนใช่มั้ย รีบๆไปสิ"

หน็อย ตาพี่รินทร์ ใจเย็นไว้ลูก ใจเย็นไว้ ยัยส้มโอคนนี้เป็นยัยแว่นที่ไม่สู้คน เย็นไว้ๆ

"ขอบคุณนะคะ สำหรับน้ำเปล่าวันนี้" ฉันปั้นหน้าพูดอย่างหน้าชื่นตาบาน แล้วรีบนั่งรถกลับหอทันที ไอ้พี่รินทร์ ไอ้ลามก ไอ้งก ไอ้...ไอ้...ไอ้...

สุดคำจะบรรยาย นี่ฉันต้องเป็นน้องรหัสตานี่จริงๆเหรอ ให้ตายเถอะ มันไม่สวยหรูอย่างที่ฉันคิดเลยนะเนี่ย

โธ่เว้ย

วันรุ่งขึ้น พอฉันดินเข้าห้องเรียนก็มีเสียงคิกคักๆดังขึ้นตลอด นี่พวกหล่อนมีบรรพบุรุษเป็นนกรึไงยะ

"ไงยัยแว่น เธอก็ลงวิชานี้เหรอ" นี่มันเสียงพี่รินทร์นี่หว่า อย่าบอกนะว่าตานี่ก็ลงวิชานี้น่ะ

นรกชัดๆ

"นี่ พี่คุยด้วยแล้วทำหยิ่งนะ" พี่รินทร์ตะโกนมาจากหลังห้อง ตานี่จะตามจองล้างจองผลาญฉันไปถึงเมื่อไหร่เนี่ย

ขณะที่อาจารย์สอน ไอ้พี่รินทร์ก็ปากระดาษใส่หัวฉันตลอดเลย บ้านพี่รวยกระดาษนักรึไงคะ

พอหมดคาบเรียน ฉันก็รีบหลบออกมาจากห้องเรียน แล้วก็มาเจอพี่กรที่หน้าคณะพอดี

ให้ตายเถอะว๊า อย่าให้พี่กรเห็นฉันเล้ยยยยยย เพี้ยง

"อ้าว น้องส้มโอ สวัสดีครับ"

"อ่า....ค่ะ สวัสดีค่ะพี่กร" ฉันพูดเสียงดังจนคนแถวนั้นหันมามองหมดเลย โธ่เอ๊ยๆๆๆ อยากจะมุดดินไปโผล่ขั้วโลกซะเดี๋ยวนี้เล้ย

"ครับ น้องเจอไอ้รินทร์แล้วใช่มั้ย" พี่กรพูดยิ้มๆ

"เจอแล้วค่ะ" ฉันตอบอุบอิบ

"เฮ้ย ไอ้กร มายุ่งอะไรกับน้องรหัสกูวะ" พี่รินทร์ตะโกนมาจากชั้นสองของคณะ

"พี่ไปนะครับ" ว่าแล้วพี่กรก็เผ่นแนบ

ไม่ถึงสามสิบวินาที พี่รินทร์ก็ลงมาเรียบร้อยแล้ว

"ไอ้กรมันทำอะไรเรารึเปล่า"

"เปล่าค่ะ พี่กรแค่มาคุยด้วยเฉยๆ"

นี่พี่รินทร์เป็นห่วงฉันเหรอเนี่ย โว้ยๆๆๆ ไม่อยากจะคิดเล้ย

"เออ พี่ก็ว่างั้นแหละ อย่าไปคิดเข้าข้างตัวเองว่าไอ้กรชอบเธอซะล่ะยัยแว่น ไปล่ะน๊า"

แล้วพี่รินทร์ก็เดินจากไป แถมท่าโบกมือกวนๆให้อีกต่างหาก

ชิ ยัยแว่นแล้วไงยะ ตาบ้าเอ๊ย

อย่างกับพี่ดูดีนักแหละ ก็แค่หน้าตาดีนิดหน่อย ร้องเพลงเพราะ เล่นกีฬาเก่ง เล่นดนตรีก็เก่ง สูงตั้ง184คนรึเปล่าก็ไม่รู้

กร๊าก นี่มันสเป็คฉันเลยนะเนี่ยยยยยยยยย

------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณนะคะ ที่อย่างน้อยก็ยังมี 1 คนที่มาให้กำลังใจ
เหอะๆ
ส่วนเรื่องภาษาวิบัติก็จัดการแก้ไขเรียบร้อยแล้วค่ะ แล้วก็จะพยายามไม่ให้หลุดออกมาอีก (มันติดอ่ะค่ะ ขอโทษจริงๆ)

แล้วยังไงก็ขอให้มาติกันเรื่อยๆนะคะ จะได้นำไปแก้ไข
มือใหม่ค่ะ มือใหม่

สู้ๆ